Οι ξενόδουλοι

Οι Έλληνες δεν έχουν καμία κοινοβουλευτική επιλογή, αφού δοκίμασαν πια τα κόμματα όλων των αποχρώσεων, χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα – ενώ το να επιλέξουν σήμερα ξανά τα ίδια σάπια υλικά, κόμματα που έχουν τα ίδια χρεοκοπήσει παρά τις υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις, ενώ δεν μπορούν να διασώσουν ούτε τον εαυτό τους, πόσο μάλλον την Ελλάδα, ασφαλώς δεν θα ήταν ότι πιο έξυπνο.

«Προς το παρόν, θέλω απλώς να καταλάβω πώς συμβαίνει σε τόσους πολλούς ανθρώπους, σε τόσα πολλά χωριά, σε τόσες πολλές πόλεις, να υποφέρουν κάποιες φορές κάτω από έναν και μόνο τύραννο – ο οποίος δεν έχει άλλη εξουσία από την εξουσία που οι ίδιοι του έχουν δώσει. Από έναν και μόνο τύραννο που είναι σε θέση να τους βλάψει μόνο στο βαθμό, στον οποίο επιθυμούν να τον υπομείνουν – που δεν μπορεί να τους κάνει κανένα κακό, εκτός αν προτιμήσουν να τον ανεχτούν παρά να τον αντιπαλέψουν και να τον ανατρέψουν. Σίγουρα πρόκειται για μια εντυπωσιακή περίπτωση!

Από την άλλη πλευρά, είναι τόσο κοινότοπο, συμβαίνει τόσο συχνά που κάποιος πρέπει περισσότερο να θλίβεται και λιγότερο να διερωτάται, στη θέα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων υπηρετούντων την αθλιότητα, με τους λαιμούς τους κάτω από το ζυγό – χωρίς να έχουν εξαναγκαστεί από ένα πλήθος μεγαλύτερο από αυτούς, όπου τότε εύλογα θα ήταν αναγκασμένοι να κάνουν παραχωρήσεις.

Αν τώρα δύο, τρεις ή τέσσερις άνθρωποι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους από τον έναν, μπορεί να θεωρήσουμε την κατάσταση αυτή εκπληκτική, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι κατανοήσιμη. Σε μία τέτοια περίπτωση θα αναφερόμαστε απλά σε έλλειψη θάρρους.

Εάν όμως εκατό, χίλιοι ή ένα εκατομμύριο υπομένουν αδιαμαρτύρητα τη ληστρική πολιτική ενός μόνο ανθρώπου, ο οποίος δεν ρωτάει ούτε τους δικούς του για τις αποφάσεις του, ενώ η ευγενέστερη μεταχείριση που περιμένουν είναι η επιβολή της δουλοπαροικίας και της σκλαβιάς, τότε δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε πως τους λείπει το θάρρος – αλλά η επιθυμία να υψωθούν εναντίον του, καθώς και ότι μία τέτοια στάση υποδηλώνει αδιαφορία, εθελοδουλία ή ανοησία παρά δειλία«(«Πραγματεία περί εθελοδουλίας» του Ε. Μποεσί, με μικρές παρεμβάσεις).

Ανάλυση

Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πια έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει πως έχουν μέλλον οι Έλληνες, υπό το καθεστώς του τεσσαρακονταετούς μνημονίου που τους έχει επιβληθεί από τους ξένους, σε συνεργασία με τους εγχώριους κυβερνητικούς υπηρέτες τους – υπενθυμίζοντας πως μνημόνια δεν είναι μόνο τα μέτρα περικοπής των συντάξεων ή του αφορολόγητου αλλά, κυρίως, (α) τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που όταν δεν επιτυγχάνονται θα εφαρμόζεται ο αυτόματος κόφτης, ο οποίος έχει θεσμοθετηθεί το 2016, ενώ καθιστούν αδύνατη την ανάπτυξη της χώρας, (β) οι μαζικοί ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί μετά τις κατασχέσεις (γ) οι σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις με αποικιοκρατικές συμβάσεις, μετά την εκχώρηση των πάντων στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, μαζί με πολλούς αρχαιολογικούς χώρους κοκ.

Πιστεύουμε επίσης ότι δεν υπάρχει κανένας που να περιμένει πως είναι σε θέση η Ελλάδα να ξεφύγει από την κυλιόμενη χρεοκοπία, στην οποία έχει καταδικαστεί, με τα μέτρα που της επιβάλλονται – πόσο μάλλον όταν δεν γνωρίζουμε ιστορικό προηγούμενο για κάτι τέτοιο, ούτε έχει πετύχει ποτέ μία χώρα στον πλανήτη τέτοιες επιδόσεις. Με δεδομένο δε το ότι, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την τρισχειρότερη θέση, στην οποία ευρίσκεται η οικονομία μας συγκριτικά με το 2010, μεταξύ άλλων (α) με το δημόσιο χρέος πολύ υψηλότερο τόσο σε απόλυτο μέγεθος, όσο και ως προς το ΑΕΠ, (β) με το κόκκινο ιδιωτικό στη στρατόσφαιρα, καθώς επίσης (γ) με τις τράπεζες σε άθλια κατάσταση (στις τέσσερις χειρότερες της ΕΕ όσον αφορά τις επισφάλειες – γράφημα), θεωρούμε αδύνατον να υπάρχουν Έλληνες που ελπίζουν ακόμη.

Περαιτέρω, αποκλείουμε να θεωρούν οι Έλληνες πως η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας είναι θετική για το μέλλον της χώρας – ενώ είναι αδύνατον να μην ντρέπονται ως Έθνος, για το ότι δεν κλήθηκαν οι ίδιοι να αποφασίσουν με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, παρά το ότι δόθηκε αυτή η δυνατότητα στους Πολίτες των Σκοπίων. Είναι επίσης απίθανο να μην κατανοούν πως η Ελλάδα κινδυνεύει σοβαρά να εξαφανισθεί εντελώς ως Έθνος, όταν μεταναστεύουν μαζικά οι νέοι της, όταν μειώνονται οι γεννήσεις, αυξάνονται οι θάνατοι και το κενό καλύπτεται από φθηνούς ξένους μετανάστες – με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται σταδιακά ο πληθυσμός, οπότε σύντομα θα αποτελούν τη γερασμένη μειοψηφία στην πατρίδα τους.

Θεωρούμε επί πλέον ότι, είναι απίθανο να πιστεύουν οι Έλληνες πως τους λέει αλήθεια μία κυβέρνηση που έχει πει τα περισσότερα ψέματα στην παγκόσμια ιστορία, αθέτησε όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και αντέστρεψε παράνομα το δημοψήφισμα του 2015 – ενώ συνεχίζει να ισχυρίζεται δόλια ότι εκβιάζεται από τους δανειστές ακόμη και στο θέμα της περικοπής των συντάξεων, όταν η ίδια το συμφώνησε και το υπέγραψε, αναιρώντας το σήμερα με τη «γυφτιά» που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους ενέργειες.

Ειδικά όσον αφορά τις συντάξεις, οι Έλληνες γνωρίζουν ασφαλώς πώς έχουν ληστευθεί τα συνταξιοδοτικά ταμεία, οπότε ουσιαστικά πληρώνονται από τις κρατήσεις των εργαζομένων – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η μη περικοπή τους, όταν οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι και η ανεργία στα ύψη (η πτώση της είναι πλασματική, αφού προέρχεται κυρίως από την άνοδο της μερικής απασχόλησης, γράφημα).

Γνωρίζουν επίσης πως αργά γρήγορα θα ακολουθήσει η επόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, όπου η Ελλάδα είναι απροετοίμαστη, πως η έξοδος της χώρας στις αγορές με τόσο υψηλά επιτόκια είναι μη βιώσιμη, ότι με αυτήν τη φορολογία είναι προδιαγεγραμμένη η υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων, η χρεοκοπία των πάντων, όπως επίσης η μη διεξαγωγή επενδύσεων κοκ.

Χωρίς να επεκταθούμε σε παραπάνω λεπτομέρειες, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αντιδρούν, όταν είναι πια πλήρως ενημερωμένοι για τη δυσχερέστατη θέση, στην οποία ευρίσκεται η πατρίδα τους – ενώ ασφαλώς δεν συμφωνούν με τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους, ειδικά στο θέμα της Μακεδονίας.

Έχοντας τώρα την άποψη πως δεν πρόκειται για δειλία, αλλά ούτε και για εθελοδουλία ή αδιαφορία, θεωρούμε πως η απάντηση στο μεγάλο αυτό ερώτημα είναι απλή και αυτονόητη: το ότι δεν είναι οι Έλληνες εθελόδουλοι, αλλά τα πολιτικά τους κόμματα – τα οποία έχουν εγκαταστήσει ένα βρώμικο σύστημα (ανάλυση), διαμορφώνοντας στα μέτρα τους ακόμη και το κάποτε υποδειγματικό τους Σύνταγμα.

Ένα Σύνταγμα που τους καθιστά ομήρους του κομματικού κράτους και που τους υποχρεώνει να δίνουν λευκή επιταγή στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα – κυρίως στον κάθε πρωθυπουργό που συνήθως καταφέρνει με δόλιο τρόπο να υπεξαιρέσει την εξουσία, μοιράζοντας κενές υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Απλούστατα, οι Έλληνες δεν έχουν καμία κοινοβουλευτική επιλογή, αφού δοκίμασαν πια τα κόμματα όλων των αποχρώσεων, ακόμη και την αριστερά, χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα – ενώ το να επιλέξουν σήμερα ξανά τα ίδια σάπια  υλικά, κόμματα που έχουν τα ίδια χρεοκοπήσει παρά τις υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις (γράφημα), ενώ δεν μπορούν να διασώσουν ούτε τον εαυτό τους, πόσο μάλλον την Ελλάδα, ασφαλώς δεν θα ήταν ότι πιο έξυπνο.

Σε αντίθεση λοιπόν με την Αργεντινή το 2001 (η σημερινή της κατάληξη έχει άλλα αίτια), με τη Βραζιλία ή με την Τουρκία όταν χρεοκόπησαν την ίδια εποχή, όπου εξαϋλώθηκαν όλα τα διαφθαρμένα τους κόμματα που τις οδήγησαν στην καταστροφή, στην Ελλάδα δεν έχει εμφανιστεί ακόμη καμία παράταξη που να είναι σε θέση να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων – με τη σοβαρότητα της ηγεσίας της και με το ρεαλιστικό της πρόγραμμα (προσπάθειες γίνονται, μικρά κόμματα υπάρχουν, με σχέδιο και με σοβαρά στελέχη, αλλά οι επιθέσεις που δέχονται από το σύστημα είναι δεδομένες).

Η αιτία είναι το εθελόδουλο, ξενόδουλο καλύτερα και βρώμικο σύστημα που έχει εγκατασταθεί μετά το 1981, το οποίο δεν επιτρέπει την πρόσβαση έντιμων και ικανών Ελλήνων στην Πολιτική – όπως δεν έχει επιτρέψει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα μας. Πριν από όλα την καταπολέμηση του κομματικού-πελατειακού κράτους που, σε συνεργασία με μερικές πλούσιες οικογένειες, μετρημένες στα δάχτυλα, απομυζεί αχόρταγα τους Πολίτες για πάρα πολλές δεκαετίες – ενώ έχει καταφέρει να διαφθείρει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, καταβαραθρώνοντας το πολιτιστικό και πνευματικό της επίπεδο.

Στα πλαίσια αυτά, η οδυνηρή πορεία της Ελλάδας προς το χάος θα συνεχίζεται, έως ότου αλλάξει ιδιοκτησία η χώρα – εκτός εάν κάποια στιγμή οι Έλληνες επαναστατήσουν, αφού χάσουν όμως προηγουμένως όσα έχουν και δεν έχουν. Η μοναδική μας ελπίδα είναι να υπάρξει ένα καινούργιο κόμμα που θα διώξει τα προηγούμενα, μαζί με την Τρόικα και όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται ασύστολα την πατρίδα μας – τονίζοντας ξανά πως δεν είναι εθελόδουλοι ή ξενόδουλοι οι Έλληνες, αλλά η βρώμικη, άχρηστη πολιτική τους ηγεσία που σκύβει υποτακτικά το κεφάλι στους ξένους χωρίς καμία ντροπή.

 Βασίλης Βιλιάρδος

analyst