Στις μέρες μας υπάρχει ρατσισμός ακόμη και στον θάνατο
Από τονΜανώλη Κοττάκη
Είμαι βέβαιος ότι η έκθεση των ιατροδικαστών που διερεύνησαν τα αίτια θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου απογοήτευσε την κυβέρνηση και ειδικώς τον υπουργό Επικρατείας Χριστόφορο Βερναρδάκη, ο οποίος χθες έσπευσε ανοήτως να υποστηρίξει ότι ο θάνατος του νεαρού οφείλεται σε δράση ακροδεξιών ομάδων. Τον συσχέτισε, μάλιστα, απαραδέκτως με την επίθεση που δέχθηκε στην Καλαμάτα από (όντως) ακραία στοιχεία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κωνσταντινέας.
Είμαι βέβαιος επίσης ότι τα ευρήματα των ιατροδικαστών απογοήτευσαν όλους εκείνους οι οποίοι θέλησαν να αξιοποιήσουν το τραγικό περιστατικό για να «ανεβάσουν» το έργο «ακροδεξιοί των Αθηνών λιντσάρουν και δολοφονούν γκέι της πρωτευούσης». Η αλήθεια όμως είναι αυτή και μας τη λένε οι ειδικοί. Ο θάνατος του νεαρού άνδρα δεν οφείλεται σε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ανθρακες λοιπόν ο θησαυρός για τα τάγματα εφόδου.
Γι’ αυτό παρακαλώ θερμά με την ευκαιρία όλους όσοι μετέχουμε στον δημόσιο διάλογο να αξιολογούμε κάθε συμβάν αντικειμενικά, αποχρωματισμένα, με ψυχραιμία και από απόσταση, αν γίνεται. Διότι, άλλως, με τις υπερβολές, τις εμπάθειες και τους αυτοματισμούς ρίχνουμε πράγματι νερό στον μύλο της Ακροδεξιάς. Η σεξουαλική ταυτότητα ενός νέου άνδρα που έφυγε πρόωρα από τη ζωή έπειτα από απόπειρα ληστείας με πρωταγωνιστή τον ίδιο δεν μπορεί να είναι αιτία πρόκλησης ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή είτε για θετική διάκριση υπέρ του εκλιπόντος (εκφράζουμε τη βεβαιότητα ότι έχασε τη ζωή του γι’ αυτό που είναι) ούτε βεβαίως αφορμή για αρνητική διάκριση (του άξιζε τάχα να πάθει αυτό που έπαθε επειδή ήταν ένα ληστής με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα).
Τολμώ επίσης να προσθέσω και το εξής: Επιβάλλεται να νοιαζόμαστε για όποιον «αποσυνάγωγο» της κοινωνίας μας χάνει τη ζωή του, ανεξαρτήτως της κοινότητας στην οποία μετέχει. Διότι πολύ φοβάμαι πως, αν ο άτυχος νέος ήταν στρέιτ, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν. Πολύ λίγοι από εκείνους που «κρεμούν» τα δακρυσμένα σχόλιά τους στους τοίχους του facebook θα έδιναν την παραμικρή δεκάρα για την τύχη του. Δυστυχώς στους καιρούς που ζούμε υπάρχει ρατσισμός ακόμη και στη θλίψη, ακόμη και στον θάνατο.
Είναι η στιγμή να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας, να αποδράσουμε από αυτούς τους ανόητους διαχωρισμούς. Από τις περιττές φορτίσεις και εντάσεις. Ας κρίνουμε τον καθένα και ας τον αξιολογούμε, θετικά ή αρνητικά, αναλόγως τι πράττει και όχι τι σκέπτεται. Αν ο αποθανών Ζακ Κωστόπουλος δεν εισέβαλλε στο κοσμηματοπωλείο και ήταν απλώς ένας νομοταγής πολίτης, αν ήταν drag queen στο μπαρ Κούκλες μού είναι εντελώς αδιάφορο. Δικαίωμά του να έχει αυτή τη ζωή από τη στιγμή που δεν βλάπτει την κοινωνία, ποιοι είμαστε εμείς που θα τον κρίνουμε; Αν όμως ο αποθανών έπαιξε με τη ζωή και την περιουσία ενός συμπολίτη μας, τότε δεν μπορεί η σεξουαλική ταυτότητα του δράστη να είναι a priori κριτήριο αθώωσης για τον ίδιο και καταδίκης γι’ αυτόν που δέχθηκε επίθεση στην ιδιοκτησία του.
Τα αυτά επιχειρήματα αφορούν και τον κοσμηματοπώλη. Ο ποινικός κώδικας προβλέπει τα όρια της νόμιμης άμυνας και θεσπίζει συγκεκριμένα κριτήρια που δικαιολογούν την άρση του αξιοποίνου για την τέλεση άδικης πράξης. Η υπέρβαση των ορίων αυτών οδηγεί στις αίθουσες των δικαστηρίων. Σε μετάφραση: Εάν η απόπειρα ληστείας εκρίνετο απρόσφορος και ο δράστης τρεπόμενος σε φυγή έπαυε να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ή την περιουσία του κοσμηματοπώλη, τότε σαφώς και θα είχαμε υπέρβαση ορίων άμυνας αν ο επιχειρηματίας του επέφερε θανατηφόρα χτυπήματα.
Και τότε ναι, σε αυτή την περίπτωση θα ήταν «δολοφόνος», όπως του έγραψαν σε συνθήματα έξω από το κατάστημά του. Εάν όμως ο επιχειρηματίας τού κατέφερε δύο ανώδυνα λακτίσματα στα οπίσθια -όπως προκύπτει από το υπάρχον οπτικό υλικό-, χωρίς να υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της πράξης του και του θανάτου του Κωστόπουλου, τότε πρέπει κάποιοι να του ζητήσουν συγγνώμη για τη διαπόμπευση.
Είμαι βέβαιος επίσης ότι τα ευρήματα των ιατροδικαστών απογοήτευσαν όλους εκείνους οι οποίοι θέλησαν να αξιοποιήσουν το τραγικό περιστατικό για να «ανεβάσουν» το έργο «ακροδεξιοί των Αθηνών λιντσάρουν και δολοφονούν γκέι της πρωτευούσης». Η αλήθεια όμως είναι αυτή και μας τη λένε οι ειδικοί. Ο θάνατος του νεαρού άνδρα δεν οφείλεται σε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ανθρακες λοιπόν ο θησαυρός για τα τάγματα εφόδου.
Γι’ αυτό παρακαλώ θερμά με την ευκαιρία όλους όσοι μετέχουμε στον δημόσιο διάλογο να αξιολογούμε κάθε συμβάν αντικειμενικά, αποχρωματισμένα, με ψυχραιμία και από απόσταση, αν γίνεται. Διότι, άλλως, με τις υπερβολές, τις εμπάθειες και τους αυτοματισμούς ρίχνουμε πράγματι νερό στον μύλο της Ακροδεξιάς. Η σεξουαλική ταυτότητα ενός νέου άνδρα που έφυγε πρόωρα από τη ζωή έπειτα από απόπειρα ληστείας με πρωταγωνιστή τον ίδιο δεν μπορεί να είναι αιτία πρόκλησης ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή είτε για θετική διάκριση υπέρ του εκλιπόντος (εκφράζουμε τη βεβαιότητα ότι έχασε τη ζωή του γι’ αυτό που είναι) ούτε βεβαίως αφορμή για αρνητική διάκριση (του άξιζε τάχα να πάθει αυτό που έπαθε επειδή ήταν ένα ληστής με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα).
Τολμώ επίσης να προσθέσω και το εξής: Επιβάλλεται να νοιαζόμαστε για όποιον «αποσυνάγωγο» της κοινωνίας μας χάνει τη ζωή του, ανεξαρτήτως της κοινότητας στην οποία μετέχει. Διότι πολύ φοβάμαι πως, αν ο άτυχος νέος ήταν στρέιτ, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν. Πολύ λίγοι από εκείνους που «κρεμούν» τα δακρυσμένα σχόλιά τους στους τοίχους του facebook θα έδιναν την παραμικρή δεκάρα για την τύχη του. Δυστυχώς στους καιρούς που ζούμε υπάρχει ρατσισμός ακόμη και στη θλίψη, ακόμη και στον θάνατο.
Είναι η στιγμή να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας, να αποδράσουμε από αυτούς τους ανόητους διαχωρισμούς. Από τις περιττές φορτίσεις και εντάσεις. Ας κρίνουμε τον καθένα και ας τον αξιολογούμε, θετικά ή αρνητικά, αναλόγως τι πράττει και όχι τι σκέπτεται. Αν ο αποθανών Ζακ Κωστόπουλος δεν εισέβαλλε στο κοσμηματοπωλείο και ήταν απλώς ένας νομοταγής πολίτης, αν ήταν drag queen στο μπαρ Κούκλες μού είναι εντελώς αδιάφορο. Δικαίωμά του να έχει αυτή τη ζωή από τη στιγμή που δεν βλάπτει την κοινωνία, ποιοι είμαστε εμείς που θα τον κρίνουμε; Αν όμως ο αποθανών έπαιξε με τη ζωή και την περιουσία ενός συμπολίτη μας, τότε δεν μπορεί η σεξουαλική ταυτότητα του δράστη να είναι a priori κριτήριο αθώωσης για τον ίδιο και καταδίκης γι’ αυτόν που δέχθηκε επίθεση στην ιδιοκτησία του.
Τα αυτά επιχειρήματα αφορούν και τον κοσμηματοπώλη. Ο ποινικός κώδικας προβλέπει τα όρια της νόμιμης άμυνας και θεσπίζει συγκεκριμένα κριτήρια που δικαιολογούν την άρση του αξιοποίνου για την τέλεση άδικης πράξης. Η υπέρβαση των ορίων αυτών οδηγεί στις αίθουσες των δικαστηρίων. Σε μετάφραση: Εάν η απόπειρα ληστείας εκρίνετο απρόσφορος και ο δράστης τρεπόμενος σε φυγή έπαυε να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ή την περιουσία του κοσμηματοπώλη, τότε σαφώς και θα είχαμε υπέρβαση ορίων άμυνας αν ο επιχειρηματίας του επέφερε θανατηφόρα χτυπήματα.
Και τότε ναι, σε αυτή την περίπτωση θα ήταν «δολοφόνος», όπως του έγραψαν σε συνθήματα έξω από το κατάστημά του. Εάν όμως ο επιχειρηματίας τού κατέφερε δύο ανώδυνα λακτίσματα στα οπίσθια -όπως προκύπτει από το υπάρχον οπτικό υλικό-, χωρίς να υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της πράξης του και του θανάτου του Κωστόπουλου, τότε πρέπει κάποιοι να του ζητήσουν συγγνώμη για τη διαπόμπευση.
Κοντολογίς: Θρηνούμε επειδή χάθηκε ένας άνθρωπος. Οχι επειδή χάθηκε ένας άνθρωπος που ήταν γκέι. Eπίσης, «περνάμε από την τρύπα της βελόνας» τον αμυνόμενο κοσμηματοπώλη γι’ αυτό που πραγματικά έκανε (στη βάση των αποδεικτικών στοιχείων) και όχι γι’ αυτό που ευχόμαστε να είχε κάνει για τις ανάγκες της ιδεολογικής μας αντιπαράθεσης. Ιδεολογία στο κοινό έγκλημα δεν υπάρχει! Η ληστεία είναι ληστεία και η δολοφονία, αν διαπράχθηκε, δολοφονία. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.
Είναι εκπληκτικό ότι ουδείς αναφέρει το γεγονός ότι ο νόμος δίνει το δικαίωμα σε έναν πολίτη να ακινητοποιήσει έναν εγκληματία. Υπάρχει σαφής αναφορά σε νόμο. Πως θα τον ακινητοποιήσει λοιπόν; Προσφέροντάς του γαρδένιες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλιά, μέσα στα μαγαζιά υπήρχε αναρτημένη μία πινακίδα που έγραφε: Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Τώρα θα αναρτούν μία πινακίδα που θα γράφει : Ο που... έχει πάντα δίκιο.