Σκόρπια λόγια… Δεν έχουμε βάλει ούτε ένα λιθαράκι, πρόγονοι μου, στην ευλογημένη τούτη γη

Του Κυριάκου Παναγιώτου (Γκούμα) 

“Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα”.
Γραμμένα στους τοίχους κάποιας άλλης εποχής.
Έτοιμα να γκρεμιστούν από εμπόρους. 

Δεν είμαστε πολλοί, είμαστε λίγοι!
Γι αυτό είμαστε σημαντικοί! 

Γεννημένοι από την μανία της θάλασσας που δεν τελειώνει ποτέ, Ερχόμαστε και φεύγουμε πάντα λαβωμένοι από του βράχου την σκληράδα. 

Δεν μας έσπειρε κανείς, ίσως ο λόγος κάποιου ποιητή, ίσως του Ομήρου η κραυγή στον απόηχο της μάχης.
Μιας μάχης που μας αφήνει λαβωμένους μα πάντα νικητές, μα και αιχμάλωτους του χρόνου που περνά.
Του χρόνου που είναι εχθρός και φίλος. 

Εχθρός, άμα σε κοιτά στα μάτια και σου δείχνει το παρόν, φίλος άμα σε ξεχνά και δεν σε αφήνει να ξεχνάς αυτό που σε έκανε μεγάλο. 

Ναι, είμαι περήφανος για την φυλή μου! 

Μα άλλο τόσο γεμάτος θυμό για μένα!
Γιατί δεν έχω βάλει ούτε ένα λιθαράκι, πρόγονοι μου στην ευλογημένη τούτη γη. 

Μόνο με έπαρση καταχρώμαι και οικειοποιούμαι τον τίτλο του Έλληνα.

Βαριά η κληρονομιά, Άσπλαχνη, τους ώμους μου συνθλίβει. 

Και όμως, είμαι πάντα όρθιος, αγέρωχος, μετρώ τα πεσμένα φύλλα της ιστορίας. 

Τα μαζεύω ένα προς ένα μπας και βρω τον εαυτό μου. 

Μάταιο! Μόνο σπασμένοι καθρέφτες μπορούν να το κάνουν. 

Nα μου δείχνουν πώς είναι το μέσα μου. 
Να μου δείχνουν πως, δεν είμαι τίποτε άλλο παρά άνθρωπος! 
Να μου δείχνουν πως η μόνη γνώση που υπάρχει είναι αυτή του εαυτού μου!

HellasJournal

kostasxan