Οσα ο ΣΥΡΙΖΑ οραματίζεται για την κοινωνία μας και οι επιλογές της Νέας Δημοκρατίας
Από τονΔημήτρη Παπαγεωργίου
Η συνταγματική αναθεώρηση που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει στη Βουλή δείχνει σαφώς την κατεύθυνση προς την οποία το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς θέλει να σπρώξει τη χώρα μας. Μια χώρα χωρίς θρησκεία, ουδετερόθρησκη, όπου η Εκκλησία μας, η Εκκλησία που συνόδευσε τον λαό μας επί χιλιάδες χρόνια και υπήρξε ένα από τα θεμέλια της επαναδημιουργίας του κράτους μας, μπαίνει στο ίδιο επίπεδο με τον ζωροαστρισμό και τη σαϊεντολογία.
Μια χώρα που, αντί να αποτελείται από ένα έθνος, θα αποτελείται από έναν «ετερόκλητο πληθυσμό», από πολίτες -κατά την αγαπημένη τους φρασεολογία-, όπου ο πριν από δύο μήνες νεοεισελθείς και εγκλωβισμένος Αφγανός είναι ακριβώς το ίδιο με τον Ελληνα, τον οποίο δένει με τον τόπο του ένα αιμάτινο ποτάμι που πάει πολύ πίσω στην Ιστορία.
Μια χώρα της οποίας οι πατεράδες και οι μανάδες εξισώνονται με τους «μηδενιστές του φύλου», αυτούς που υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα πρέπει να τσαλακώνεται ολοκληρωτικά, προκειμένου να διευκολύνεται το lifestyle που έχουν επιλέξει. Μια Ελλάδα άφυλη, άθρησκη και άεθνη, της οποίας μοναδικός συνεκτικός δεσμός θα είναι η «αφοσίωση» στο εκάστοτε γκουβέρνο. Με έναν πληθυσμό του οποίου οι πολίτες, περιχαρακωμένοι γύρω από τη νέα προσωπική ταυτότητά τους, που δεν θα ομοιάζει σε τίποτε με κανενός άλλου, θα είναι εύκολοι στη διαχείριση.
Οπου οι εκλογές θα κερδίζονται και θα χάνονται με βάση το ποιος θα στοιχίσει περισσότερα συμφέροντα στην πλευρά του. Αυτή είναι η κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Πασπαλισμένη προφανώς με μπόλικους «-ισμούς»: δικαιωματισμούς, ανθρωπισμούς, σοσιαλισμούς και όλα τα υπόλοιπα.
Το ερώτημα είναι ποιο είναι το αντίπαλον δέος. Υπάρχει αντίθετη κατεύθυνση, που να φαίνεται ως εναλλακτική με εξίσου καθαρό τρόπο; Σίγουρα, δεν είναι αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία σε πολλά προβάλλει ως αποδεχόμενη όλες τις παραπάνω αιτιάσεις. Με ενδεχόμενη αντίρρηση την ταχύτητα υλοποίησης των αλλαγών.
Και αυτό διότι όσα ο ΣΥΡΙΖΑ οραματίζεται για την κοινωνία μας αποτελούν κεντρική επιλογή του παλαιού πολιτικού κόσμου της Ευρώπης, μέρος του οποίου αποτελεί και η Νέα Δημοκρατία.
Η οποία -ας το παραδεχτούμε, επιτέλους- δεν «συναντιέται» με τους αριστεριστές ακτιβιστές των διεμφυλικών για να πάρει τις ψήφους τους - είναι πολύ λίγες για να έχουν σημασία. Το κάνει για να αποδείξει την προσήλωσή της ακριβώς σε αυτά τα «ιδανικά» και σε αυτή την οπτική στο μέλλον, την οποία περιγράψαμε πιο πάνω ως οπτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Επί της ουσίας, λοιπόν, δεν υπάρχει αντίπαλον δέος. Δεν υπάρχει αντίθετη θεώρηση για το μέλλον. Δεν υπάρχει επιλογή για τους Ελληνες πολίτες. Και αυτό είναι πρόβλημα...
Μια χώρα της οποίας οι πατεράδες και οι μανάδες εξισώνονται με τους «μηδενιστές του φύλου», αυτούς που υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα πρέπει να τσαλακώνεται ολοκληρωτικά, προκειμένου να διευκολύνεται το lifestyle που έχουν επιλέξει. Μια Ελλάδα άφυλη, άθρησκη και άεθνη, της οποίας μοναδικός συνεκτικός δεσμός θα είναι η «αφοσίωση» στο εκάστοτε γκουβέρνο. Με έναν πληθυσμό του οποίου οι πολίτες, περιχαρακωμένοι γύρω από τη νέα προσωπική ταυτότητά τους, που δεν θα ομοιάζει σε τίποτε με κανενός άλλου, θα είναι εύκολοι στη διαχείριση.
Οπου οι εκλογές θα κερδίζονται και θα χάνονται με βάση το ποιος θα στοιχίσει περισσότερα συμφέροντα στην πλευρά του. Αυτή είναι η κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Πασπαλισμένη προφανώς με μπόλικους «-ισμούς»: δικαιωματισμούς, ανθρωπισμούς, σοσιαλισμούς και όλα τα υπόλοιπα.
Το ερώτημα είναι ποιο είναι το αντίπαλον δέος. Υπάρχει αντίθετη κατεύθυνση, που να φαίνεται ως εναλλακτική με εξίσου καθαρό τρόπο; Σίγουρα, δεν είναι αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία σε πολλά προβάλλει ως αποδεχόμενη όλες τις παραπάνω αιτιάσεις. Με ενδεχόμενη αντίρρηση την ταχύτητα υλοποίησης των αλλαγών.
Και αυτό διότι όσα ο ΣΥΡΙΖΑ οραματίζεται για την κοινωνία μας αποτελούν κεντρική επιλογή του παλαιού πολιτικού κόσμου της Ευρώπης, μέρος του οποίου αποτελεί και η Νέα Δημοκρατία.
Η οποία -ας το παραδεχτούμε, επιτέλους- δεν «συναντιέται» με τους αριστεριστές ακτιβιστές των διεμφυλικών για να πάρει τις ψήφους τους - είναι πολύ λίγες για να έχουν σημασία. Το κάνει για να αποδείξει την προσήλωσή της ακριβώς σε αυτά τα «ιδανικά» και σε αυτή την οπτική στο μέλλον, την οποία περιγράψαμε πιο πάνω ως οπτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Επί της ουσίας, λοιπόν, δεν υπάρχει αντίπαλον δέος. Δεν υπάρχει αντίθετη θεώρηση για το μέλλον. Δεν υπάρχει επιλογή για τους Ελληνες πολίτες. Και αυτό είναι πρόβλημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου