Η σύγχρονη Ελλάδα ζυμώθηκε από την αρχή σαν ένα μικρό προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και αλλάζει χέρια, οπότε αλλάζει η ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη. Ποια είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Άρθρο
– του Γιώργου Μιχαήλ[1]
Η Ελλάδα και η Ευρώπη έχει θυσιαστεί στο βωμό του κουτιού με τη σχισμή. Για ένα φακελάκι με ένα ψηφοδέλτιο. Ένα φακελάκι που παρέχει μια ψευδαίσθηση ελπίδας σε εκείνον που πλανεμένα πιστεύει πως κάποιος από τους υποψηφίους θα τον βοηθήσει.
Ένα φακελάκι που ωστόσο παρέχει ένα σταθερό και πολύ υψηλό εισόδημα στον κάθε εκλεγμένο. Δεν χρειάζεται να κοπιάσει και πολύ για να το αποκτήσει. Του αρκεί η υποτιθέμενη μόρφωση που απέκτησε δεκάδες χρόνια πριν, την οποία όμως πότε δεν εφάρμοσε στην πράξη. Λάθος, την οποία πότε δεν εφάρμοσε στην πράξη, παρά μόνο για να ξεγελάσει τον κάθε πονεμένο ψηφοφόρο.
Ένα εισόδημα που πλησιάζει μαζί με τις παροχές κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Ποσό που ένας ψηφοφόρος δεν πρόκειται να το συναντήσει πότε στη ζωή του. Γιατί το Ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν στήσει μια καλοκουρδισμένη μηχανή άντλησης χρημάτων από τις τσέπες των πολιτών. Εάν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες τα κράτη παρέχουν έστω τις βασικές υπηρεσίες, στην Ελλάδα ο Έλληνας πολίτης δεν λαμβάνει τίποτα παρά ειδοποιήσεις από τις τράπεζες και την εφορία.
Πολυπολιτισμικότητα. Αυτή είναι η ιδέα πάνω στην οποία βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ιδέα που σαν ασθένεια μεταδίδεται σχεδόν σε όλα τα κράτη μέλη της. Θέλουν να δημιουργήσουν μια μικρή Γαλλία μέσα στην Ελλάδα και σχεδόν το έχουν καταφέρει. Η σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο δεν έζησε την αναγέννηση. Δεν σμιλεύτηκε μέσα από αιματηρές εσωτερικές επαναστάσεις όπως η Γαλλική το 1789. Δεν έζησε την δημιουργία αυτοκρατορίας όπως αυτή του Ναπολέοντα.
Η σύγχρονη Ελλάδα ζυμώθηκε από την αρχή σαν ένα μικρό προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και αλλάζει χέρια, οπότε αλλάζει η ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη. Ποια είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Απέναντι σε μια φθαρμένη σε όλους τους τομείς χώρα, τελευταία στη σειρά των κρατών μελών, σχεδόν ανυπεράσπιστη και χωρίς δικαιώματα, η ΕΕ απλά στέλνει κάποιους αντιπροσώπους της για να ελέγξουν εάν αυτοί οι Έλληνες έχουν πάψει να διογκώνουν το κράτος. Γιατί τώρα η οικονομία της ΕΕ αρχίζει και χάνει έδαφος. Τώρα δεν υπάρχουν τα χρήματα που σκορπούσε η Ένωση 15 και 20 χρόνια πριν.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ΕΕ. Ένας καλά στημένος χρηματοπιστωτικός οργανισμός, ο οποίος εξυπηρετεί τα συμφέροντα οποιουδήποτε αλλού εκτός των πολιτών της. Όπως κάθε σωστός παρόμοιος οργανισμός, έτσι και η ΕΕ ζητεί πίσω τα χρήματα που δανείζει.
Γονατίζει τον δανειζόμενο με όλους τους τρόπους και εάν δεν μπορεί να πάρει πίσω τα χρήματα που δάνεισε, του παίρνει την ψυχή. Τον εντάσσει μέσα στο πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα που έχει δημιουργήσει και εκεί μέσα τον συνθλίβει με όλους τους τρόπους.
Πρώτα απορροφά τα μορφωμένα παιδιά του δανειζόμενου. Αργότερα του αφαιρει την δημιουργικότητα από τον εγκέφαλο, μέσω μιας καλά δομημένης για αυτόν ακριβώς τον σκοπό παιδείας. Μετά του παίρνει πίσω το σπίτι και την περιουσία του μέσω των φόρων. Υστέρα τον αφήνει να ξεψυχήσει σε μια γωνιά. Αυτή είναι η ΕΕ για την οποία ένας τεράστιος αριθμός αργόσχολων υποψήφιων σκίζει πανιά για προβληθεί και να ψηφιστεί ως ευρωβουλευτής της.
Απλά για να εξασφαλίσει ένα εισόδημα πάνω στις τσακισμένες πλάτες των σύγχρονων πολιτών. Εάν δεν πρέπει να ξεκινήσει τώρα η Λευκή Επανάσταση, πότε πρέπει να ξεκινήσει; Nαι, ας αντλήσουμε μια φορά το θάρρος να ρίξουμε μέσα στο κουτί με τη σχισμή το λευκό. Από μια απλή διαμαρτυρία μπορεί να εξελιχτεί σε επανάσταση. Επανάσταση νόμιμη, πολιτισμένη και αποτελεσματική. Γιατί πάνω από όλα τα συστήματα και τις κυβερνήσεις του κόσμου βρίσκεται ο πολίτης.
Επίλογος
Αυτή είναι η καρδιά της κάθε χώρας και της κάθε ένωσης κρατών. Στην έκκληση για ψήφο του κάθε υποψήφιου βουλευτή εγώ προτάσσω ένα λευκό ψηφοδέλτιο. Δεν θα στείλω με το χέρι μου στην ευρωβουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση κανέναν. Όταν ο πολίτης αποτελέσει πάλι τον λόγο ύπαρξης του κράτους, τότε μπορεί να ξανασκεφτώ το ζήτημα. Δεν με τρομάζει η έλλειψη ηγεσίας. Έτσι και αλλιώς ούτε τώρα υπάρχει. Ώσπου ο πολίτης αποκτήσει ξανά τα πραγματικά του δικαιώματα, στρέφω προκλητικά την πλάτη σε μια ομάδα ανθρώπων που σκέφτονται μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.
[1] Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κυπρής, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου