Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η ελληνική κοινωνία συνήθισε για δεκαετίες, σε μικρές ή μεγάλες δόσεις παράνοιας. Όπως ο Μιθριδάτης το δηλητήριο. Εθίστηκε σε ένα καθεστώς ανωριμότητας το οποίο μέχρι πρότινος, καθοδηγούσε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και ταυτόχρονα, καθόρισε το βασικό αξιακό σύστημα της κοινωνίας.
Παράνοια πρώτη. Η προσδοκία να διοριστούν οι πάντες στο Δημόσιο. Πέρασαν μόλις λίγα χρόνια περισυλλογής και αφύπνισης από τον λήθαργο του ιδιότυπου «αυτισμού» μας.
Παράνοια δεύτερη. Κοινωνική αποδοχή ενός «κράτος δικαίου» που μόνο κατ΄ευφημισμόν εξυπηρετούσε τους πολίτες. Με τις ανεξάρτητες αρχές να κομματικοποιούνται, τους θεσμούς να γελοιοποιούνται και τους νόμους να καταλύονται. Στην σχέση μας με την πολιτεία και στην καθημερινότητά μας.
Παράνοια τρίτη. Η πλήρης ανομία στα πανεπιστήμια. Με την πλειοψηφία των φοιτητών να είναι όμηρος ιδεοληπτικών μειοψηφιών. Ακόμα συζητάμε σοβαρά για την κατάργηση του ασύλου. «Προνόμιο» που δεν μπορεί να αντιληφθεί άλλος άνθρωπος στον πλανήτη εκτός από εμάς…
Παράνοια τέταρτη. Βαρβαρότητα στα γήπεδα. Χωρίς αστυνόμευση και χωρίς καμία εφαρμογή των νόμων.
Παράνοια πέμπτη. Κάπνισμα σε δημόσιους χώρους.
Παράνοια έκτη. Γραφειοκρατία και συγκεντρωτισμός. Διάχυση ευθυνών χιλιάδων αρμόδιων φορέων που αποποιούνται τον ρόλο τους και εμποδίζουν την ανάπτυξη των επενδύσεων, την λειτουργία των θεσμών και την βελτίωση της καθημερινότητας όλων μας.
Παράνοια έβδομη. Διαλυμένα νοσοκομεία και άθλιο ασφαλιστικό σύστημα. Με έναν από τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς για την Υγεία, η χώρα δεν είχε ποτέ αξιόπιστο σύστημα Υγείας και περίθαλψης των πολιτών της. Και τη στιγμή που καθυστερεί χρόνια, να δώσει συντάξεις σε βιοπαλαιστές δικαιούχους, ταυτόχρονα εγκρίνει υπέρογκα ποσά για λίγους και εκλεκτούς.
Παράνοια όγδοη. Άναρχη οδηγική συμπεριφορά παντού. Με παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια. Με ανεξέλεγκτη παραβίαση του ΚΟΚ, με οδηγούς που δεν φορούν κράνος και σκοτώνονται χωρίς πρόνοια, στους δρόμους.
Παράνοια ένατη. Είμαστε από τους πρώτους στον κόσμο σε δαπάνες ιδιωτικής Εκπαίδευσης αλλά ο μέσος όρος μόρφωσης των παιδιών μας παραμένει από τους χαμηλότερους!
Παράνοια δέκατη. Ο συνδικαλισμός των μειοψηφικών συνδικάτων. Αυτών που χρεοκόπησαν τις ΔΕΚΟ και αύξησαν το δημόσιο χρέος. Αλλά παρόλα αυτά, απολαμβάνουν μέχρι σήμερα, ασυλία από όλους για τον «αγωνιστικό» τους ρόλο.
Αυτές οι δέκα και άλλες τόσες παράνοιες ταλανίζουν ακόμα, την ελληνική κοινωνία.
Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια. Έχοντας ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην στρατηγική της: την συνείδηση της παράνοιας που επικρατεί γύρω μας. Και την πεποίθηση ότι μόνο με την επικράτηση της κοινής λογικής μπορεί να μπει η χώρα σε μία ευρωπαϊκή κανονικότητα. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες.
Στόχος επομένως, είναι σε ένα χρόνο από σήμερα, να μην μιλάμε πια για κανένα άσυλο, για καμία νίκη του συνδικαλισμού στον ΟΣΕ, για κανένα «δίκαιο αίτημα» καπνιστών και για καμία σύνταξη 24000 ευρώ…
Η μόνη κατάκτηση για την οποία πρέπει να παλέψει αυτή η κυβέρνηση είναι η κοινή λογική. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους. Γιατί καμία διοίκηση και καμία διαχείριση δεν θα είναι ποτέ ωφέλιμη στους πολίτες, αν οι ίδιοι δεν αποδεχτούν ότι μόνο στο γήπεδο της κοινής λογικής μπορούν να γίνουν αγώνες για την βελτίωση της ζωής τους.
Είμαστε η μοναδική χώρα στο κόσμο με πανεπιστημιακό άσυλο, διότι είναι ο ασυνείδητος πόθος όλης της χώρας: να έχει άσυλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα επίσης, είμαστε όλοι ''αγωνιστές'' , γενικά...
Καί καταλήξαμε νά γίνουμε άσυλο ανιάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφή