«Όλα τα παιδιά μας είναι τώρα ορφανά. Υπερασπιζόμαστε την πόλη μας (Κομπάνι) εδώ και πέντε χρόνια. Άρα λοιπόν, γιατί είστε εδώ τώρα; Τι κάνετε εδώ; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι αυτή είναι η γη μας; Η Τουρκία δολοφονεί εμάς και τα παιδιά μας. Μέχρι πότε θα το επιτρέπετε αυτό;
Καλύτερα να μας αφήσετε όλους εδώ να πεθάνουμε παρά αυτό. Πρέπει όλοι σας να φύγετε εάν δεν μπορείτε να σταματήσετε αυτό τον πόλεμο. Μέχρι πότε θα ζούμε με αυτό τον τρόπο; Πρέπει όλα τα παιδιά μας να σκοτωθούν για να κάνετε κάτι; Ποιος είναι ο Ερντογάν που μας επιτίθεται; Αυτή είναι η δική μας γη, όχι του Ερντογάν! Θάβουμε τα παιδιά μας και μας ζητάτε να περιμένουμε; Μέχρι πότε;».
Αυτά είναι τα σπαρακτικά λόγια, τα βασανιστικά ερωτήματα, η κραυγή απόγνωσης που μένει αναπάντητη. Λόγια μιας μάνας Κουρδικής καταγωγής από το Κομπάνι της Συρίας. Λόγια και ερωτήματα που απευθύνονται σε έναν Αμερικανό στρατιώτη και τους ισχυρούς της γης.
Οι Κούρδοι δίνουν έναν άνισο αγώνα απέναντι στην ιμπεριαλιστική και κατακτητική Τουρκία, η οποία τον όλεθρο τον ονόμασε «ειρήνη» και τους μαχητές της ελευθερίας τους βαφτίζει «τρομοκράτες».
Η υπερπολιτισμένη Δύση δέν διαθέτει πλέον τούς γονείς τών παραδοσιακών κοινωνιών όπου η ανατροφή τών παιδιών βασιζόταν στήν ομοιότητα τού θελήματος. Στηριγμένη στήν ελευθερία τής βουλήσεως, απολαμβάνει τήν παιδική ηλικία τών παιδιών της καί κατά τήν εποχή τής εφηβείας τους τά εγκαταλείπει στήν ευθύνη τών θεσμών καί τών κανόνων τού κράτους, στήν εξουσία τού Νόμου. Τά λόγια καί η αγανάκτηση τών παραδοσιακών γονιών, ιδιαιτέρως τών μητέρων, διότι η ανατολή δέν γνωρίζει τήν υπόσταση τού Πατέρα, δέν κατανοούνται. Η καρδιά παραδόθηκε στόν εγκέφαλο.
Αμέθυστος
Τους Κούρδους πρώτα τους έσφαξαν οι Αμερικάνοι, αφού αυτοί μυστικά βοήθησαν στην δημιουργία του ΙΣΙΣ μαζί με τους Σαουδάραβες. Τώρα τους σφάζουν οι Τούρκοι με την άδεια Αμερικανών και Ρώσων. Συμπέρασμα: το εθνικό όνειρο μικρών οντοτήτων χωρίς την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων, καταλήγει σχεδόν πάντα σε γενοκτονία.
ΑπάντησηΔιαγραφή