Σε ποια Ελλάδα ευχηθήκαμε χτες;

Η Ελλάδα στην οποία εύχονται οι γεμάτοι εθνικό ενθουσιασμό συμπολίτες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Έπος του ’40

Βαρέθηκα χτες να διαβάζω «Χρόνια Πολλά Ελλάδα», «Να ζήσει η Ελλάδα» και άλλα τέτοια εθνικοευχετήρια στο τουίτερ και το face το book. Δεν έχω πρόβλημα με τους νεωτερισμούς και έτσι τα χρονια τα πολλά, παρότι είναι μια συνήθεια που δεν τη θυμάμαι παλιότερα, δεν με ενοχλούν σώνει και καλά. Καταλαβαίνω πως ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και η αντιμνημονιακή αντίσταση όσο νa ’ναι τόνωσαν το φρόνημα του ελληνικού λαού κι αυτό φαίνεται. Αλλά κάπως απόρω, γιατί δεν είμαι σίγουρος πού απευθύνονται αυτές οι ευχές. Απορώ γιατί δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα «ζήτω» και τα «χρόνια πολλά».



Γιατί η Ελλάδα στην οποία εύχονται οι γεμάτοι εθνικό ενθουσιασμό συμπολίτες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Έπος του ’40. Ή για να το πω πιο σωστά, το Έπος του ’40, το οποίο γιορτάσαμε χθες, δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα στην οποία κατοικούμε και την λένε Ελλάδα. Η πέρα από κάθε λογική και πρόβλεψη επικράτηση του Ελληνικού Στρατού έναντι των Ιταλών μοιάζει πιο πολύ με εκπληκτικό γκολ που βάζει μέτριος ποδοσφαιριστής που δεν έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα (όποιοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο ξέρουν πολύ καλά αυτές τις μοναδικές φάσεις που μπορεί να δημιουργήσει ένας κατά τα άλλα όχι ιδιαιτέρως ταλαντούχος παίχτης και που περιφέρει σε βίντεο ο μάνατζέρ του ψάχνοντας να βρει κορόιδο να τον πουλήσει). Δεν είναι ο κανόνας, αλλά η φωτεινή εξαίρεση.


Η Ελλάδα στην οποία εύχονται «να ζήσει» δεν έχει καμία σχέση με όσα έγιναν στα βουνά της Πίνδου πριν 79 έτη. Η Ελλάδα του 2019 είναι η χώρα που κυριαρχείται από κακομαθημένους αντικοινωνικούς γεμάτους από τον υπερφουσκωμένο τους εγωισμό. Είναι η χώρα που η αντικοινωνική συμπεριφορά έχει τη θέση εθνικού γνωρίσματος που αρνούμαστε να απαρνηθούμε.

Η Ελλάδα του 2019, αυτή που περήφανη κούνησε τα σημαιάκια στην παρέλαση και καμάρωσε στρατό και μαθητές, είναι η Ελλάδα του μηδενικού σεβασμού στον διπλανό. Είναι η χώρα που καταδικάζει τους αναπήρους σε κατ’ οίκον περιορισμό επειδή τα πεζοδρόμια και οι διαβάσεις είναι για τους αρτιμελείς οδηγούς (ή τα δέντρα ή τις στάσεις λεωφορείων ή τις ζαρντινιέρες ή τα καφέ ή τα φαγάδικα ή τα πατίνια). Είναι η χώρα που καταδικάζει στη βρώμα του καπνού όσους δεν καπνίζουν. Είναι η χώρα των αυθαίρετων, των χωματερών, των πεταμένων κάτω σκουπιδιών. Είναι η χώρα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και του «γιατί έτσι γουστάρω». Είναι η χώρα που η αντικοινωνική παραβατικότητα ταυτίζεται με τη μαγκιά και η ανυπακοή στους κοινωνικούς κανόνες γίνεται αντίσταση σε φαντασιακά δεσμά. Είναι η χώρα που νόμος είναι το δίκιο αυτού που έχει τη δύναμη να το επιβάλει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλουν όλοι αυτοί οι συμπολίτες να ευχηθούν σε αυτή την Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη θέλουν αυτή η Ελλάδα να εξαφανιστεί και να δώσει τη θέση της σε μια άλλη που θα έχει έστω και μια μικρή σχέση με τους λίγους μήνες του Έπους. Ίσως επειδή τους κινεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που δεν επιτρέπει σε ένα έμβιο ον να στραφεί εναντίον του εαυτού του. Και μπράβο τους.

Μάνος Βουλαρίνος
AthensVoice

kostasxan