Ο οικουμενιστικός συγκρητισμός, ιδίως μετά την νομιμοποίησή του από την «Σύνοδο» της Κρήτης, (2016), καλπάζει κυριολεκτικά. Δεν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε μια πληθώρα πράξεων, λόγων, διακηρύξεων και δημοσιεύσεων από κληρικούς όλων των βαθμίδων, καθηγητές θεολογικών Σχολών, κ.α. οι οποίοι συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον, ποιος θα πάρει τα πρωτεία σε οικουμενιστικές «επιδόσεις».
Διαβρωμένοι από το δηλητήριο του Οικουμενισμού, δεν είναι πλέον σε θέση να κατηχήσουν τον λαό του Θεού με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως, ζωής και Παραδόσεως. Αντίθετα τον ποτίζουν με το δηλητήριο της αιρέσεως, γενόμενοι αίτιοι απωλείας πολλών ψυχών. Με τις παράνομες συμπροσευχές, τις κοινές εμφανίσεις, τα κοινά ανακοινωθέντα, τους «εγκάρδιους» εναγκαλισμούς και τις ανούσιες «αγαπολογίες», όχι μόνο τον σκανδαλίζουν, αλλά κάνουν κάτι πολύ χειρότερο: του αμβλύνουν σιγά σιγά και προοδευτικά την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του και παγιώνουν σ’ αυτόν την αντίληψη, ότι οι ετερόδοξοι αιρετικοί είναι «Ορθόδοξοι» μεν, αλλά με «διαφορετική παράδοση»! Ότι δήθεν οι μικρές διαφορές που μας χωρίζουν από αυτούς δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην διαμυστηριακή ένωσή μας μ’ αυτούς, με βάση τον λόγο του Κυρίου «ίνα εν ώσιν» (Ιωάν.17,11), κατά στρέβλωση των χωρίων. Άλλωστε η «Σύνοδος» της Κρήτης, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της Β΄ Βατικανής Συνόδου, αναγνώρισε σ’ αυτούς εκκλησιαστική υπόσταση, πράγμα που σημαίνει ότι αναγνώρισε σ’ αυτούς αποστολική διαδοχή, έγκυρα μυστήρια, δυνατότητα σωτηρίας, αγιασμού και θεώσεως. Αυτές οι λίαν τραγικές διαπιστώσεις δεν είναι προϊόν «αχαλίνωτης φαντασίας» κάποιων ακραίων φανατικών, όπως θέλουν κάποιοι να μας βάζουν ετικέτες, αλλά στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα της καθημερινότητας. Μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να μας πείσει για του λόγου το αληθές.
Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας ένα ακόμη, οικουμενιστικής υφής, περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στη Θεσσαλονίκη. Όπως αποκάλυψε το αγωνιστικό ιστολόγιο «Κατάνυξη», σε ομιλία εντός του ιερού Ναού στις 3.10.2109, πάνω στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε ότι ο θεωρούμενος από τους παπικούς «άγιος» Φραγκίσκος της Ασίζης δήθεν έχει επιτελέσει θαύματα. (https://katanixi.gr/2019/10/03). Σύμφωνα με τον σχολιασμό του ιστολογίου: «Σε ποιό χώρο βρήκε την ευκαιρία να επαινέσει «άγιο» της αίρεσης! Στο Ι. Ναό του καταστροφέα της παπικής αντίχριστης Πίστης. Ένας ευλαβής ακροατής δεν άντεξε μπροστά στην οικουμενιστική ασχήμια και διαμαρτυρήθηκε στον ιερέα δημόσια, λέγοντας πως πλανάται και πως κάνει οικουμενιστική κατήχηση στους παρευρισκόμενους. Ο ιερέας τότε σηκώθηκε από τη θέση του και ειρωνικά πρότεινε στο διαμαρτυρόμενο πιστό να έρθει αυτός να κάνει την Ομιλία, αφού τα γνωρίζει καλύτερα… Το θλιβερό ήταν η στάση των υπολοίπων πιστών. Όλοι τους σχεδόν μάλωσαν τον ομολογητή αδελφό, που βρήκε το θάρρος να πει τα αυτονόητα. Λυπούμαστε για την κατάντια αυτών που του ζήτησαν να βγει από το Ναό, δικαιολογώντας τη συνείδησή τους με την ψευδοϋπακοή στο ράσο, λέγοντας πως είναι ιερέας ο ομιλητής και κάτι περισσότερο θα γνωρίζει…»!
Λυπούμεθα πολύ για την απόπειρα να παρουσιαστεί ο Φραγκίσκος της Ασίζης όχι μόνον ώς «άγιος» της παπικής παρασυναγωγής, αλλά και ως άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Θυμίζουμε ότι κάτι ανάλογο συνέβη πριν από καιρό, όταν κάποιος τιτουλάριος Επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας προσέφερε, σε επίσκεψη του στο Βατικανό, ως δώρο στον «Πάπα» Φραγκίσκο εικόνα βυζαντινής τεχνοτροπίας, του παπικού «αγίου» Φραγκίσκου της Ασίζης!
Τα δύο αυτά περιστατικά μας δίνουν την αφορμή να παραθέσουμε με άκρα συντομία μερικά βασικά στοιχεία, γύρω από το τι είναι και πώς θεωρείται η αγιότητα στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Στη συνέχεια να αναφερθούμε στο βίο του «αγίου» και να εξετάσουμε, αν η «αγιότητά» του έχει κάποια ομοιότητα με την εγνωσμένη και εμπειρικώς βιούμενη αγιότητα της Εκκλησίας μας.
Λυπούμεθα πολύ για την απόπειρα να παρουσιαστεί ο Φραγκίσκος της Ασίζης όχι μόνον ώς «άγιος» της παπικής παρασυναγωγής, αλλά και ως άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Θυμίζουμε ότι κάτι ανάλογο συνέβη πριν από καιρό, όταν κάποιος τιτουλάριος Επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας προσέφερε, σε επίσκεψη του στο Βατικανό, ως δώρο στον «Πάπα» Φραγκίσκο εικόνα βυζαντινής τεχνοτροπίας, του παπικού «αγίου» Φραγκίσκου της Ασίζης!
Τα δύο αυτά περιστατικά μας δίνουν την αφορμή να παραθέσουμε με άκρα συντομία μερικά βασικά στοιχεία, γύρω από το τι είναι και πώς θεωρείται η αγιότητα στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Στη συνέχεια να αναφερθούμε στο βίο του «αγίου» και να εξετάσουμε, αν η «αγιότητά» του έχει κάποια ομοιότητα με την εγνωσμένη και εμπειρικώς βιούμενη αγιότητα της Εκκλησίας μας.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η αγιότητα είναι η κατάσταση εκείνη, στην οποία ο άνθρωπος έχει φθάσει διά μέσου της τηρήσεως των θείων εντολών, της ασκητικής θεραπευτικής αγωγής που υποδεικνύει η Εκκλησία μας και με την δύναμη της ακτίστου θείας Χάριτος, στον φωτισμό και την θέωση, στην πλήρη δηλαδή και τελεία ένωσή τους με τον άγιο Τριαδικό Θεό.
Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τιμούμε τους άγιους «ως ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον και τη τούτου μεθέξει γεγονότας Χάριτι, όπερ αυτός εστί φύσει». (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, PG. 94,1164).
Κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή «η υπερώνυμος θέωσις», καθιστά τους μετέχοντας σ’ αυτήν ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους…καίτι διά την οικείαν φύσιν εξ’ ουκ όντων γεγονότας», (PG. 91,1144).
Δηλαδή δεν παύει ο άγιος να είναι άνθρωπος και κτίσμα, αλλά «κατά Χάριν Θεού», γίνεται άκτιστος και όλα τα άλλα, μεταμορφούμενος μέσα στο φως του Θεού. Συνεπώς η θέωση δεν είναι μια κατάσταση, στην οποία έχουμε απλά μια βελτίωση του χαρακτήρα. Και κατ’ επέκταση η αγιότητα δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ηθικολογία και την ουμανιστική αρετολογία, όπως συμβαίνει με τους παπικούς οι οποίοι υποβιβάζοντες την θεία Χάρη σε κτιστό επίπεδο, κατ’ ανάγκην υποβιβάζουν και την αγιότητα στο επίπεδο της ηθικής βελτιώσεως και της οικειώσεως των αρετών.
Επί πλέον, όπως παρατηρεί σύγχρονος κορυφαίος Ορθόδοξος θεολόγος, «σύμφωνα με την μακραίωνη ορθοδοξοεκκλησιαστική πράξη οι άγιοι δεν ‘αναγνωρίζονται’, ή ‘διακηρύσσονται’ με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά μετά από την φανέρωση της αγιότητός τους από τον ίδιο τον Θεό με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία. Και τέτοια σημεία είναι: η κατάσταση του λειψάνου, (άφθαρτο, ή οστά που υπερβαίνουν την συνέπεια της φθοράς/σήψεως και γι’ αυτό εκπέμπουν ευωδία υπερκόσμια και όχι δυσοσμία και κυρίως θαύματα)».
’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας υπ’ όψη της αυτή την αλήθεια, ποτέ δεν βιαζόταν να κατατάξει κάποιο μέλος της Εκκλησίας στη χορεία των αγίων, αλλά περίμενε να βεβαιώσει πρώτα ο Θεός την αγιότητα- θέωση του συγκεκριμένου προσώπου με σημεία και θαυμαστά γεγονότα και στη συνέχεια να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη, λαμβάνοντας βεβαίως υπ’ όψη της και την συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος σχετικά με το πρόσωπο αυτό.
’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας υπ’ όψη της αυτή την αλήθεια, ποτέ δεν βιαζόταν να κατατάξει κάποιο μέλος της Εκκλησίας στη χορεία των αγίων, αλλά περίμενε να βεβαιώσει πρώτα ο Θεός την αγιότητα- θέωση του συγκεκριμένου προσώπου με σημεία και θαυμαστά γεγονότα και στη συνέχεια να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη, λαμβάνοντας βεβαίως υπ’ όψη της και την συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος σχετικά με το πρόσωπο αυτό.
Ας έρθουμε τώρα στον «άγιο» Φραγκίσκο της Ασίζης, (1182-1226).
με την βιογραφία του: «Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλάκιση. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του). Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το τάγμα των Φραγκισκανών, που είχε την έγκριση και του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης επισκέφθηκε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία έθεσε κανονισμούς για την καλύτερη λειτουργία του τάγματος, του οποίου η οργάνωση έγινε αρτιότερη. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού. Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Οκτωβρίου» (https://el.wikipedia.org/wiki).
με την βιογραφία του: «Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλάκιση. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του). Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το τάγμα των Φραγκισκανών, που είχε την έγκριση και του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης επισκέφθηκε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία έθεσε κανονισμούς για την καλύτερη λειτουργία του τάγματος, του οποίου η οργάνωση έγινε αρτιότερη. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού. Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Οκτωβρίου» (https://el.wikipedia.org/wiki).
Κατ’ αρχήν, όπως φαίνεται από το βιογραφικό του ο «άγιος» έζησε στην Ιταλία, σε εποχή που ο παπικός θρόνος είχε καταληφθεί και καταλυθεί από τους αιρετικούς Φράγκους και είχε πλέον αποβάλει και τα τελευταία ίχνη της εκκλησιαστικότητός του.
Οι πρώτες βασικές αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, όπως το φιλιόκβε και το πρωτείο, είχαν πλέον παγιωθεί ανεπανόρθωτα στη Δύση, έτσι ώστε ο Παπισμός να έχει εκφυλισθεί σε μια θρησκευτική κοινότητα, στερούμενη αποστολικής διαδοχής και εγκύρων μυστηρίων, μεταδοτικών της θείας Χάριτος, άνευ της οποίας, ως γνωστόν, είναι αδύνατη η επίτευξη της αγιότητος.
Το γεγονός ότι ο «άγιος» ασκούσε έμπρακτα την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, όπως επίσης και το γεγονός ότι «για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής», δεν μπορούν από μόνα τους να στοιχειοθετήσουν τεκμήρια αγιότητος, δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ασκητών, που ενώ έφτασαν σε υψηλά μέτρα ασκήσεως, στη συνέχεια υπερηφανεύτηκαν και πλανήθηκαν από τον διάβολο. Το «Γεροντικό» και ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτα από τέτοια περιστατικά. Γενικά ο ασκητικός μυστικισμός του Παπισμού και του Προτεσταντισμού είναι νοσηρός, προέρχεται από τον νεοπλατωνικό μυστικισμό, τον οποίο εισήγαγε ο Αυγουστίνος.
Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας από τους μεγίστους Ορθοδόξους θεολόγους του περασμένου αιώνα, αποκαλεί τον δυτικό μυστικισμό δαιμονικής προέλευσης και υφής!
Οι πρώτες βασικές αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, όπως το φιλιόκβε και το πρωτείο, είχαν πλέον παγιωθεί ανεπανόρθωτα στη Δύση, έτσι ώστε ο Παπισμός να έχει εκφυλισθεί σε μια θρησκευτική κοινότητα, στερούμενη αποστολικής διαδοχής και εγκύρων μυστηρίων, μεταδοτικών της θείας Χάριτος, άνευ της οποίας, ως γνωστόν, είναι αδύνατη η επίτευξη της αγιότητος.
Το γεγονός ότι ο «άγιος» ασκούσε έμπρακτα την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, όπως επίσης και το γεγονός ότι «για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής», δεν μπορούν από μόνα τους να στοιχειοθετήσουν τεκμήρια αγιότητος, δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ασκητών, που ενώ έφτασαν σε υψηλά μέτρα ασκήσεως, στη συνέχεια υπερηφανεύτηκαν και πλανήθηκαν από τον διάβολο. Το «Γεροντικό» και ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτα από τέτοια περιστατικά. Γενικά ο ασκητικός μυστικισμός του Παπισμού και του Προτεσταντισμού είναι νοσηρός, προέρχεται από τον νεοπλατωνικό μυστικισμό, τον οποίο εισήγαγε ο Αυγουστίνος.
Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας από τους μεγίστους Ορθοδόξους θεολόγους του περασμένου αιώνα, αποκαλεί τον δυτικό μυστικισμό δαιμονικής προέλευσης και υφής!
Επίσης το γεγονός ότι ο «άγιος» επισκέφτηκε την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και τούτο διότι κατά την διάρκεια της επισκέψεως αυτής του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά την Ορθόδοξη πίστη και την Ορθόδοξη μοναστική Παράδοση. Να έρθει σε επαφή με αληθινά αγίους ασκητές και να συνειδητοποιήσει τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό. Του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσει τις παπικές πλάνες, να απαρνηθεί τον Παπισμό και να ασπασθεί την Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού και να γίνει ζωντανό μέλος της. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν έπραξε. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον δεν φαίνεται από το βιογραφικό του.
Πέραν αυτών πουθενά δεν γίνεται λόγος για θαύματα του «αγίου» σε άλλα πρόσωπα, ούτε εν ζωή, ούτε μετά θάνατον, μέσω του λειψάνου του, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία, ότι είναι άφθαρτο, ή ευωδιάζει. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι «ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού». Σχετικά με τα πολυδιαφημισμένα στίγματα στο σώμα του η επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι πρόκειται για σπάνια δερματοπάθεια. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην εφημερίδα TIME του Λονδίνου, (11 Μαρτίου του 1935): «αναφέρθηκε για πρώτη φορά η επιστημονική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, ότι δηλαδή, [τα στίγματα], ήταν σαρκώματα από κακοήθη ελονοσία που καμιά φορά προκαλεί αιμορραγίες κάτω από το δέρμα, από τον Δρ. E. F. Hartung. Οι σημερινοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πρόκειται για φαινόμενο που συναντάται σε ορισμένο τύπο «υστερικών» και «ψυχαναγκαστικών» προσωπικοτήτων. Daniel Fessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences» (Όπου ανωτ.).
Και κάτι άλλο σημαντικό.
Ο γνωστός αρνητής και υβριστής του θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας, Ν. Καζαντζάκης, μεταξύ των άλλων συγγραμμάτων του, συνέγραψε και το βίο του παπικού ψευδοαγίου Φραγκίσκου. Πρόκειται για το γνωστό σύγγραμμά του «Ο Φτωχούλης του Θεού». Τυχαίο; Μάλλον όχι! Ο ορκισμένος χριστιανομάχος δεν βρήκε άλλον άγιο, από τους μυριάδες της Εκκλησίας μας να προβάλλει και προτίμησε τον παπικό «άγιο», διότι, απλούστατα, αυτός εξέφραζε τον δικό του νοσηρό θεοσοφικό μυστικισμό!
Ο γνωστός αρνητής και υβριστής του θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας, Ν. Καζαντζάκης, μεταξύ των άλλων συγγραμμάτων του, συνέγραψε και το βίο του παπικού ψευδοαγίου Φραγκίσκου. Πρόκειται για το γνωστό σύγγραμμά του «Ο Φτωχούλης του Θεού». Τυχαίο; Μάλλον όχι! Ο ορκισμένος χριστιανομάχος δεν βρήκε άλλον άγιο, από τους μυριάδες της Εκκλησίας μας να προβάλλει και προτίμησε τον παπικό «άγιο», διότι, απλούστατα, αυτός εξέφραζε τον δικό του νοσηρό θεοσοφικό μυστικισμό!
Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα τα παρά πάνω είναι ότι ο «άγιος» Φραγκίσκος, κρινόμενος με Ορθόδοξα κριτήρια, είναι αδύνατο να υπήρξε αληθινός άγιος, δοχείο της Χάριτος του αγίου Πνεύματος. Καλός και ηθικός άνθρωπος ήταν, όχι όμως άγιος. Η προσπάθεια κάποιων «Ορθοδόξων» κληρικών να τον παρουσιάσουν ως αληθινό άγιο της Εκκλησίας μας είναι απαράδεκτη, και επικίνδυνη, όχι μόνο διότι προκαλούν σύγχυση στον πιστό λαό του Θεού, αλλά και διότι καλλιεργούν σ’ αυτόν την οικουμενιστική αντίληψη ότι ο Παπισμός είναι αληθινή Εκκλησία και εργαστήριο αγιότητος και ότι δήθεν έχουν να παρουσιάσουν αγίους στο αγιολόγιό τους.
Όσους «αγίους» και αν προβάλλουν οι οικουμενιστές, δεν θα μπορέσουν να μας πείσουν ότι οι ετερόδοξοι είναι «Εκκλησίες», διότι η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη, η Ορθόδοξη. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να διδαχθούμε και να παραδειγματιστούμε από ψεύτικους αγίους, από ενάρετους ανθρώπους, ή από «θαυματοποιούς» του εκτός της Εκκλησίας μας χώρου. Έχουμε τους γνησίους αγίους μας, οι οποίοι αποδεδειγμένα υπήρξαν σκεύη εκλογής του Θεού, χριστοφόροι και θεοφόροι, για να μας καθοδηγούν, να μας διδάσκουν και να μας δείχνουν το δρόμο της σωτηρίας, η οποία συντελείται αποκλειστικά μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας! Μακάρι να μπορούσαν, να συνειδητοποιήσουν όλα τα παρά πάνω όλοι εκείνοι που, είτε εν επιγνώσει, είτε ανεπιγνώστως, προωθούν σε λαϊκό επίπεδο την παναίρεση του Οικουμενισμού με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις και να αλλάξουν πορεία πλεύσεως, πριν είναι πολύ αργά γι’ αυτούς. Διότι και αν ακόμη η επίσημη εκκλησιαστική ηγεσία αδυνατεί να τους ελέγξει και να τους επαναφέρει στην τάξη, θα τους ελέγξει ο δικαιοκρίτης Θεός την ημέρα της Κρίσεως. Και τότε αλλοίμονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου