Ἡ συνάντηση τῆς διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου μέ τό ἑλληνικό πνεῦμα, γέννησε τήν Ὀρθοδοξία ἡ ὁποῖα εἶναι ἡ ἑλληνική ἔκφανση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔτσι παρατηροῦμε σέ πολλές περιπτώσεις ἕνα εἶδος δημοκρατίας στήν δομή τοῦ κλήρου, ἡ ὁποῖα ἐπεκτάθηκε καί στήν κοινωνία. Στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ἐκκλησία τοῦ Δήμου ἦταν τό κυρίαρχο ὄργανο καί ἡ κλήρωση ἦταν βασικό στοιχεῖο τῆς δομῆς της.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, στήν Δύση, (ὅπως ἴσως καί στόν ὑπόλοιπο κόσμο ἐκτός ἑλληνισμοῦ), ἐπικρατοῦσε καί ἐπικρατεῖ τό πνεῦμα τῆς (Αιγυπτιακής) «πυραμίδος». Ἔτσι βλέπουμε σέ ἀνατολή καί δύση τούς «βασιλιάδες-θεούς», τίς φεουδαρχίες, τίς κοινωνικές τάξεις ἀπό τίς ὁποῖες ἦταν ἀδιανόητη ἡ μεταπήδηση ἀπό τήν μία στήν ἄλλη, τήν πρώτη νύχτα τοῦ γάμου, πού ἡ νύφη περνοῦσε πρῶτα ἀπό τόν ἄρχοντα ἤ σέ κάποιες περιπτώσεις ἀπό τόν ἐπίσκοπο, καί ἑκατοντάδες ἀκόμα παραδείγματα ἀδιανόητα γιά τήν ἑλληνική πραγματικότητα. Ἀκόμη καί τώρα οἱ ἰσλαμικές χώρες εἶναι ἐκ πεποιθήσεως δικτατορικές καί εἶναι ματαιότης καί αὐταπάτη τῶν δυτικῶν νά θέλουν νά τίς ἀλλάξουν. Βλέπουμε ὅτι μουσουλμάνοι μέχρι καί τρίτης γενεᾶς σέ δυτικά κράτη, μισοῦν τήν δημοκρατία.
Ἔτσι λοιπόν ὁ παπισμός καί ὁ προτεσταντισμός εἶναι ἡ δυτική ἔκφανση τοῦ χριστιανισμοῦ, πού στήν πορεία τους κατέληξαν σέ μή χριστιανισμός καί ἐννοεῖται σέ μή ἐκκλησίες. Ὁ παπισμός μετετράπη καθαρά σέ μηχανισμό κοσμικῆς ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Μερικά μόνον παραδείγματα εἶναι οἱ σφαγές καί οἱ θηριωδίες τῶν σταυροφοριῶν, πού ἦσαν τρίς χειρότερες τῶν Ὀθωμανών, τά βασανιστήρια τῆς «ἱερᾶς» ἐξετάσεως, πού μπροστά τους ὁ Χίτλερ καί ὁ Στάλιν φαντάζουν μαθητούδια, οἱ σφαγές 52 ἑκατομμυρίων (κατ’ ἄλλους 100) γηγενῶν Ἀμερικανῶν, γιά νά τούς «ἐκχριστιανίσουν». Τόν δέ προστεταντισμό, μποροῦμε ἴσως νά τόν κατατάξουμε σέ κοινωνικό ὀργανισμό μέ ταμπέλα τόν Χριστό. Μέ βεβαιότητα διαπιστώνουμε ὅτι αὐτοί δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τό νόημα τῆς διδασκαλίας τοῦ χριστιανισμοῦ.
Μετά τήν πολυπόθητη Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἦλθε ἡ «φωτισμένη» βαυβαροκρατία. Ὁ σκοπός τους ἦταν νά βοηθήσουν τό νεοσύστατο τότε κράτος, στήν ὀργάνωση καί τήν διοίκηση, ὥστε νά σταθεῖ στά πόδια του. Οἱ Δυτικοί ἐνῶ ἦσαν ὑπανάπτυκτοι, ἀντέγραψαν πολιτισμό ἀπό τήν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας (ἡ ὁποῖα λανθασμένα ὀνομάζεται Βυζάντιο), καί ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκονταν 100-150 χρόνια πίσω, δεχόμενοι τήν ἑλληνική σκέψη, δημιούργησαν τήν Ἀναγέννηση καί τόν Διαφωτισμό. Ἐμεῖς μέ τά τετρακόσια χρόνια σκλαβιᾶς, εἴχαμε ἐξομοιωθεῖ μέ τούς ἀγρίους Τούρκους. Ἐπειδή ὅμως εἴχαμε τήν Ὀρθοδοξία, κρατούσαμε τίς ἀξίες καί τίς παραδόσεις μας, καί μέ δομή τίς Κοινότητες-Ἐνορίες, εἴχαμε τίς ἰδιαιτερότητες πού μᾶς ξεχώριζαν ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσμο. Οἱ Βαυαροί δικτάτορες ὅμως, προσπάθησαν νά ξεθεμελιώσουν τούς δεσμούς τοῦ λαοῦ μέ αὐτές τίς παραδόσεις καί νά ἐπιβάλουν τίς δυτικές βατικανοπροτεσταντικές ἰδέες. Στό διάβα τῶν δεκαετιῶν λοιπόν, ὁ Κλῆρος ἔχει πάρει πολλά στοιχεῖα ἀπό τόν παπισμό καί ὁ λαός ἀπό τόν προτεσταντισμό. Γιά παράδειγμα λέγοντας «Ἐκκλησία» ἐννοοῦν τόν Κλῆρο καί μόνον, ἐνῶ ὡς Σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἀδιάσπαστα μέλη Κλῆρος καί Λαός. Ὁ Δεσποτισμός καί τό πνεῦμα ἐξουσίας κυριαρχεῖ. Ὁ πάπας τῆς Ρώμης φαρισαϊκά φερόμενος πλένει τά πόδια κάποιων κάθε Μεγάλη Πέμπτη. Εἶναι τέτοια ἡ ἐκτροπή του ὅμως, πού σκέπτεται νά τροποποιήσει τό «Πάτερ ἡμῶν». Δηλαδή θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἰσότιμο μέ τόν Χριστό. Οἱ ἱερεῖς φέρουν τό ἐπιγονάτιο τό ὁποῖο συμβολίζει τήν «πετσέτα» μέ τήν ὁποία σκούπισε ὁ Χριστός τά πόδια τῶν Ἀποστόλων, διδάσκοντας ὅτι πρέπει νά εἶναι διάκονοι, δηλαδή ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ, ἀκόμα καί οἱ Πατριάρχες. Ἔχει δεῖ κανείς νά ἐκλέγονται διά ψήφου τά μέλη τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων τῶν Ἐνοριῶν, ὅπως προβλέπεται καί ἀπό τόν Καταστατικό Χάρτη; Τοὐναντίον ἐπικρατεῖ ἡ παρεξηγημένη «ὑπακοή», γιά τήν ὁποία θά γράψουμε σέ ἄλλο ἄρθρο. Ἄλλωστε οἱ ἑπτά διάκονοι δέν βγῆκαν μέ ἐκλογή; Οἱ ὁποῖοι βέβαια δέν εἶχαν ἱερατικά καθήκοντα (γι’ αὐτά ἦσαν οἱ Ἀπόστολοι), ἀλλά τά τῆς διαχειρίσεως καί φιλανθρωπιῶν.
Αὐτά τά ἀναφέρουμε γιατί πιστεύουμε ὅτι ἡ σημερινή κρίσις εἶναι πνευματική καί ἠθική, καί οἱ ὑπόλοιπες κρίσεις εἶναι ἀπόρροιά τους. Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σέ ἀφασία. Εἴμαστε ζωντανοί-νεκροί καί δέν τό γνωρίζουμε. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι δέν παράγουμε πλέον πολιτισμό. Βρισκόμαστε σέ μιά παρόμοια κατάσταση ὅπως τοῦ 18ου αἰώνος, ὅταν ἀποφάσισε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός νά δώσει τόν ἀγώνα του καί νά θέσει τίς βάσεις γιά τήν Ἐθνική Παλιγγενεσία. Ἡ μόνη προστιθέμενη ἀξία πού ἔχουμε εἶναι ἡ Ἑλληνορθοδοξία. Πρέπει τώρα νά βγεῖ τό ράσο μπροστά, νά ἀφυπνίσει τόν κόσμο καί νά τόν ἐπαναφέρει στήν Ρωμιοσύνη. Νά γίνει πνευματικός ὁδηγός, γιατί αὐτή εἶναι ἡ ἀποστολή του καί ὄχι ἡ ἐξουσία. Εἶναι ἄμεση καί ἀδήριτη ἀνάγκη, νά βγοῦν Πατροκοσμάδες, γιά νά ἀκολουθήσουν Κολοκοτρώνηδες καί Καποδίστριες.
Ἡ ἀρχή τῶν ἀλλαγῶν πρέπει νά γίνει ἀπό τήν κεφαλή. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά ἐκλέγεται μέ κλήρωση μεταξύ ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, μέ ἑτήσια θητεία. Ἄλλωστε καί στό Ἰσραήλ οἱ ἀρχιερείς ἐναλλάσσονταν κατ’ ἕτος. Ἔτσι θά ἀποφεύγονται τυχόν πιέσεις, στοχοποιήσεις, ἐκβιασμοί, καί ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐφ’ ὅσον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος θά προεδρεύει μεταξύ πραγματικά ἴσων, καί δέν θά ἔχει σημαντικές ἀρμοδιότητες. Τό νά ἡγεῖται καί νά ἀποφασίζει γιά ὅλα, ἕνα μόνον πρόσωπο ὅπως συμβαίνει τώρα, εἶναι Ὀρθόδοξο καί ἑλληνικό ἤ μήπως βατικάνεια πρακτική; Τήν Ὀρθοδοξία τήν χαρακτηρίζει ἡ συνοδικότητα ἐνῶ τό πρωτεῖο συνιστᾶ κακοδοξία. Ὅταν δέ, ἡ ἐκκλησία διολισθαίνει σέ ἐξουσία μετατρέπεται ἀπό πνευματικό λειτούργημα σέ κοσμικό ὀργανισμό.
Ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή ὁ Ἀπόστολος Ματθίας ἐπιλέχθηκε μέ κλήρωση. Δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν κρίση τοῦ Θεοῦ; Ἐπίσης μέ κλήρωση ἤ μέ ἐκλογές κλήρου καί λαοῦ, πρέπει νά βγαίνουν καί οἱ Ἐπίσκοποι. Ἐπιτέλους ἄς σταματήσουμε νά ὀνοματίζουμε τίς διάφορες διαπραγματεύσεις καί συναλλαγές καί τό παρασκήνιο σέ ἐκλογή ἐπισκόπων σάν ἀπόφαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί αὐτή ἡ βλασφημία δέν συγχωρεῖται.
Μέ αὐτές τίς ἐνέργειες καί πολλές ἀκόμα, μποροῦμε νά γίνουμε παράδειγμα πρός τήν κοινωνία καί πρός ὅλες τίς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες.
Τελειώνοντας ἀναφέρουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπό συνέντευξη τοῦ διασήμου Βρεττανοῦ ἑλληνιστοῦ καθηγητοῦ Roderick Beaton στήν ἐφημερίδα «Ἐστία» στίς 10/9/19: «Δίχως τό Βυζάντιο καμμία Ἀναγέννησις» – «Ὀρθοδοξία ἴσον ὁμαδικότης» «Ὁ Ἕλληνας θά ἀνήκει πάντα στήν οἰκογένειά του, στό σόι του, στήν πατρίδα του», «Ὅπως συνέβαινε στήν ἀρχαιότητα, ἡ κοινότητα γιά ἐσᾶς εἶναι πάνω ἀπό ὅλα ἕνα μελίσσι στό ὁποῖο ὁ πολίτης εἶναι ἀπόλυτα ἀφοσιωμένος. Ἔχει ἐνδεχομένως παίξει ρόλο σέ αὐτό καί ἡ Ὀρθοδοξία ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἰδεῶδες τήν ὁμαδικότητα»,
Οἱ καιροί οὐ μενετοί.
Χάρης Δημοῦτσος – δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου