»Εξετάζουμε τώρα τον παπισμό της Κων/πολης που βρήκε την πιο σημαντική έκφρασή του στην Εγκύκλιο του Πατριάρχη Αθηναγόρα που απεύθυνε στον ορθόδοξο κόσμο την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής 1950 (την επονομαζόμενη Κυριακή της Ορθοδοξίας). Βρίσκουμε εδώ μια αυξημένη ομοιότητα με τη Ρώμη. Η ουσιαστική ιδέα της Κων/πολης έγκειται στο να πει ότι δεδομένου ότι η Πρώτη Ρώμη αποστάτησε αυτή είναι η « Δεύτερη Ρώμη » που παίρνει τη θέση της με τα ίδια δικαιώματα και τα ίδια επιχειρήματα. Σε αυτή την εγκύκλιο ο Πατριάρχης Αθηναγόρας σε θέση Παπών Ρώμης καλεί την έδρα του : « το στύλο της φωτεινής νεφέλης», « την ανίκητη Ακρόπολη της Ορθοδοξίας και τον υψηλό βράχο που εγκατέστησε ο Θεός », « την κιβωτό της χάριτος », « Οικουμενική Έδρα και Κέντρο προς το οποίο έστρεψε τους οφθαλμούς του το σύνολο των Αυτοκέφαλων Ορθόδοξων Εκκλησιών, ανεξάρτητων κατά τρόπο διοικητικό και κανονική εξαίρεση… αυτές οι Εκκλησίες που δεν είναι ενωμένες με το Σώμα της Μιας,Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας παρά δια της Εκκλησίας Μητρός και από την ένωση και την επαφή με Αυτήν »… « Η Μητέρα-Εκκλησία της οποίας όλη η ύπαρξη δεν είναι παρά μια μάχη για τη συντήρηση της πίστης και των αρετών των προγόνων για την ευσταθία των Αγίων του Θεού Εκκλησιών, προς σωτηρία όλου του « πληρώματος » των χριστιανών. Αυτή η Εκκλησία μπορεί εν πάση δικαιοσύνη να υπολογίζει στην υπακοή και την αφοσίωση των παιδιών της και στην εκπλήρωση του καθήκοντός τους σε αυτήν με έναν πλήρη τρόπο.
Aυτή η νέα φάση του Παπισμού της Κων/πολης μεταφερμένη σε δογματική φόρμουλα μπορεί να συγκριθεί με τον subordinationisme/υποταγή του Τερτυλιανού.Αυτός εδώ δεν αρνείται την ομοουσιότητα του Πατρός και του Υιού αλλά μέσα στην αντίληψη των Στωικών περί της ουσίας ομολογεί την διαιρότητητά της κι αυτή σε άνισο βαθμό: « Ο Πατήρ όντας τα πάντα, ο Υιός ένα μέρος ». Το ίδιο, η Κων/πολη δεν πιστοποιεί πως έχει μια ουσία διαφορετική από τις άλλες Αυτοκέφαλες εκκλησίες αλλά τις φαντάζεται να είναι μειωμένες απέναντί της. Η Κων/πολη είναι τα πάντα αυτή είναι η Παγκόσμια Εκκλησία [14]οι άλλες δεν είναι παρά μέρη–που δεν ανήκουν στην Οικουμενική Εκκλησία παρά όσο αυτές είναι προσκολλημμένες στην Κων/πολη.
Eίναι απαραίτητο ν΄αποδείξουμε ότι αυτή η μορφή Παπισμού είναι επίσης μια εκκλησιολογική αίρεση όπως ο Παπισμός της Ρώμης; Eίναι απαραίτητο να πούμε ότι εφαρμοσμένος στη ζωή της Εκκλησίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μια παραμόρφωση της όλης πνευματικής ύπαρξής μας; Κατά το παράδειγμα της Πρώτης Ρώμης αυτός συνδέει το δικαίωμα της εξουσίας και της διδασκαλίας στην Εκκλησία μ΄έναν τόπο (και καθώς πρόκειται για την Κων/πολη, πρέπει να προσθέσουμε επίσης ότι το συνδέει αναπόσπαστα και με την ελληνική ράτσα), και μας οδηγεί στους καιρούς για τους οποίους μιλάει το Ευαγγέλιο : « οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. » (Ιω, 4, 20).
Ο πατριάρχης Αθηναγόρας έκανε να εξαρτάται το ανήκειν στην Οικουμενική Εκκλησία από τη σύνδεση με την Κων/πολη. Αυτό δεν έχει να κάνει με την πίστη και την ομολογία που μας μεταδόθηκαν από την Εκκλησία της πρώιμης χριστιανικής περιόδου..……..
Αν οι θέσεις του Πατριάρχη Αθηναγόρα εφαρμόζονταν στη ζωή, η Εκκλησία θα έχανε την αληθινή ενότητα που είναι δική της και για την οποία μιλάει ο μεγάλος θεολόγος Khomiakoff με αυτούς τους όρους :
« Η εσωτερική ενότητα είναι αληθινή, προιόν και εκδήλωση της ελευθερίας . Η ενότητα βασισμένη όχι σε μια επιστήμη ορθολογική, ούτε επί μιας αυθαίρετης σύμβασης αλλά επί του ηθικού νόμου της αμοιβαίας αγάπης και της προσευχής. Η ενότητα όπου παρά την ιεραρχική διαβάθμιση των ιερατικών λειτουργιών, κανείς δεν είναι υπόδουλος αλλά όπου όλοι ομοίως εκλήθησαν να είναι συμμετέχοντες και συνεργάτες στο κοινό έργο προκειμένου η ενότητα να προέρχεται κατά χάρην από το Θεό και όχι από έναν ανθρώπινο θεσμό, τέτοια είναι η ενότητα της Εκκλησίας».
Έπειτα λέει : « Εντός του Ρωμανισμού, η ενότητα για τους χριστιανούς είναι μοναδικά η ενότητα της υπακοής σε μια κεντρική εξουσία, είναι η υποταγή τους σε μια αρχή, στην οποία δεν συνεργάζονται και που τους παραμένει πάντα εξωτερική (επειδή αυτή εδρεύει αποκλειστικά σε έναν μόνο ιεραρχικό ηγέτη) … Είναι προφανώς ενότητα με τη συμβατική έννοια και όχι με το χριστιανικό νόημα» (η Λατινική Εκκλησία και ο Προτεσταντισμός σσ. 301-302).
Εντός της ζωής της Εκκλησίας η σχέση της Εκκλησίας-Μητέρας και των Εκκλησιών-Θυγατέρων δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως ως βάση ανωτερότητας της εξουσίας αλλά ούτε και της τιμής. Αυτό γίνεται προφανές από το παράδειγμα της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων η οποία είναι αδιαμφισβήτητα η Μητέρα όλων των Εκκλησιών συμπεριλαμβανομένης αυτής της Πρώτης Ρώμης. Η Ρώμη επαίρεται που κατέχει τον τάφο του Πέτρου. Στην Ιερουσαλήμ βρίσκεται Sépulcre lumineux του Κυρίου – Σωτήρα του κόσμου. Η Ρώμη είναι περήφανη για τη δόξα της «αιώνιας πόλης ». Στην Ιερουσαλήμ ο Κύριος, ο Βασιλεύς της δόξης κηρύττει, πάσχει κι ανασταίνεται. Στην Ιερουσαλήμ στο όρος των Ελαιών Αυτός ευλογεί τους ακολούθους του κι αναλήπτεται Στην Ιερουσαλήμ στο Υπερώο της Σιών συμβαίνει η κάθοδος του Αγ. Πνεύματος επί των Αποστόλων και επ΄αυτών που ήταν μαζί τους δηλ. επί όλης της Εκκλησίας. Είναι η Ιερουσαλήμ αυτή όπου η Παναγία Μητέρα Του περνάει τη ζωή της. Είναι η Ιερουσαλήμ όπου έλαβε χώραν η Πρώτη Αποστολική Σύνοδος όπου προήδρευσε ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος. Και παρ΄όλα αυτά στην εποχή που διαδέχεται την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο η Ιερουσαλήμ απώλεσε την ίδια την ανεξαρτησία της και έγινε υφιστάμενη στο Μητροπολίτη Καισαρείας στην Παλαιστίνη..[» Ενότητα της Εκκλησίας, εικόνα της Αγίας Τριάδας (Ορθόδοξη Τριαδολογία ως αρχή της εκκλησιολογίας) » του Αγίου Σωφρόνιου (Σαχάρωφ) ]
Σήμερα η Εκκλησία της Κων/πολης με βάση το χειρισμό του Ουκρανικού κατηγορείται ότι πέρασε από το »πρώτη μεταξύ ίσων » στο »πρώτη άνευ ίσων » και ότι μετέβαλε το »πρωτείο τιμής » σε πρωτείο αδιαφειλονίκειτο υπεροχής κι επιβολής επί των άλλων εκκλησιών αποφασίζοντας μονομερώς και ανάγοντας σε θέσφατο παγκόσμιο ως προς την ορθοδοξία την βούλησή της.
Από την άλλη η Εκκλησία της Κων/πολης με συμπροσευχές και λοιπές κινήσεις προλειαίνει το έδαφος για μια άνευ όρων ουσιαστικά Ένωση Εκκλησιών με τη Ρώμη. Το γεγονός δεν αποτελεί καινοτομία στην εκκλησιαστική ιστορία αφού κατά το παρελθόν τόσο μετά την ολέθρια Δ’ Σταυροφορία όσο και στην προ αλώσεως από Οθωμανούς περίοδο η Ένωση πολλάκις πραγματοποιήθηκε σ΄επίπεδο κορυφής αλλά ακυρώθηκε από τη λαϊκή βούληση που δεν την αποδέχθηκε ποτέ στην πράξη... Ο π. Γεώργιος ∆. Μεταλληνός στην εισήγησή του στην θεολογική ημερίδα με θέμα «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση» που έλαβε χώρα την 15/2/2012, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας υπενθυμίζει με δεικτικό τρόπο:
- Το 1274 , λίγα χρόνια μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης ,στη σύνοδο της Λυών επικυρώθηκε μεν η ένωση των εκκλησιών από τους εκπροσώπους του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄
- όπως και το 1369,όταν ο Ιωάννης Ε΄ ο Παλαιολόγος υπέγραψε στη Ρώμη την υποταγή του στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία
- και στη σύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας ,όπου το 1439 υπογράφτηκε επίσημα ο «Όρος της Ενώσεως» από όλους τους ορθόδοξους κληρικούς εκτός από τον Μητροπολίτη Εφέσου, τον Μάρκο τον Ευγενικό ,παρέμειναν όμως «χάρτινες » ….
Είναι ώριμες οι συνθήκες για επιβολή θρησκευτικής σύγκλισης Ανατολής-Δύσης;;
Ωστόσο σήμερα οι εποχές είναι διαφορετικές ο ελληνικός λαός που καλείται να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης είναι εν πολλοίς εκδυτικοποιημένος πολιτισμικά,το ελληνικό κράτος είναι δέσμιο της δυτικής αυτοκρατορίας μια επαρχία -θέμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, το θεολογικό ζητούμενο στην ελληνική κοινωνία δεν επέχει θέση πρωταρχικής αναζήτησης το αντίθετο μάλιστα, ο θρησκευτικός αναλφαβητισμός είναι υψηλός, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν ορίζεται καν θρησκευτικά απέχει συνειδητά ή είναι στην αντίπερα όχθη από λόγους ιδεολογικούς,είτε από γεγονότα πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας που του δημιούργησαν μια απαξίωση κι απέχθεια όχι μόνο για τον κληρικαλισμό αλλά και γι αυτόν ακόμη το θεσμό της Εκκλησίας που ταυτίστηκε ιδεολογικά με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που αμαύρωσαν την εικόνα της και συρρίκνωσαν βάναυσα στα μάτια του λαού αυτό το αέναο,υπερβατικό κι απερινόητο.
Oι εξωτερικοί κίνδυνοι και η ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή Μεσογείου και Βαλκανίων θέτει επιτακτικά και πάλι διλήμματα ασφάλειας, η οικονομική κρίση που εκπονήθηκε από Διεθνείς Οργανισμούς δρα εκβιαστικά…Μια υφέρπουσα ταύτιση εθνικισμού-εκκλησίας απομονώνει την ελληνική εκκλησία από την φυσική της Μήτρα την Μια στις διαστάσεις της Οικουμενική και καθολική Πανορθόδοξη Εκκλησία και την παραδίδει εύκολο έρμαιο στις διαθέσεις της ντόπιας διευθύνουσας πολιτικής τάξης. Διαφαίνεται πλέον καθαρά πως η πολιτική εξουσία έχει υποσκελίσει τη θρησκευτική και την χειραγωγεί ανεξέλεγκτα στη γραμμή της ντιρεκτίβας ξένων παράκεντρων εξουσίας…..
Όλα αυτά και πολλά άλλα κάνουν τις θρησκευτικοπολιτικές ελίτ εκατέρωθεν Α-Δ να θεωρούν πως είναι ώριμες οι συνθήκες να προχωρήσουν μετά από την οικονομική σύγκλιση και την πολιτική σ΄ένα βαθμό και στη θρησκευτική σύγκλιση του λαού μας με την Δύση... (21/11/19 Εισόδια της Θεοτόκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου