Η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη από τις ΗΠΑ κλείνει με τον χειρότερο τρόπο για την αμερικανική στρατηγική μια σειρά παράλογων στρατηγικών αποφάσεων που είχε ξεκινήσει με την (αυτο)καταστροφική επίθεση στο Ιράκ το 2003. Και ας μην βιαστούμε να κατηγορήσουμε τον πρόεδρο Τραμπ για οτιδήποτε. Γιατί η ενέργεια αυτή προέκυψε ως περίπου νομοτελειακό αποτέλεσμα κωμικοτραγικών λαθών της αμερικανικής πολιτικής που είχαν ξεκινήσει από τότε. Συγκεκριμένα, με τη δολοφονία του Σουλεϊμανί οι ΗΠΑ προσπαθούν (;) να ελέγξουν την ιρανική παρουσία στο Ιράκ, την οποία όμως αυτοί προκάλεσαν με την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Ήδη από τότε, μια στοιχειωδώς λογική ανάλυση των δεδομένων, η οποία δεν απαιτούσε παρά βασικές γνώσεις ιστορίας και διεθνούς πολιτικής, κατέληγε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η καταστροφή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν θα οδηγούσε στη δραστική ενίσχυση του Ιράν.
Όχι μόνο γιατί το Ιράκ αποτελούσε φράγμα του Ιράν, αλλά και γιατί το καθεστώς του Σαντάμ στηριζόταν στους Σουνίτες και κρατούσε υπό έλεγχο τη σιτική πλειοψηφία του ιρακινού πληθυσμού. Η καταστροφή του καθεστώτος Σαντάμ απελευθέρωσε το Ιράν από τον πιο επίφοβο εχθρό του και του προσέφερε την ευκαιρία να αξιοποιήσει τους Σιίτες του Ιράκ και να το μετατρέψει, εν πολλοίς, σε προέκτασή του.
Όσο δε για τους Ιρακινούς Σουνίτες, ούτε αυτοί έγιναν φιλοαμερικανοί. Αντιθέτως οδηγήθηκαν προς το ISIS και διάφορες άλλες ένοπλες αντιαμερικανικές οργανώσεις. Ακόμη και οι ξεκάθαρα φιλοαμερικανοί Κούρδοι, μετά το “άδειασμά” τους από την Ουάσινγκτον, έχουν καταστεί αμφίβολος σύμμαχος για τις ΗΠΑ. Όμως, το “φλερτάρισμα” με τους Κούρδους είχε προφτάσει να δηλητηριάσει ανεπανόρθωτα τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Αμερικανοί, δαπανώντας τρισεκατομμύρια δολάρια και θυσιάζοντας τη ζωή και την αρτιμέλεια χιλιάδων στρατιωτών τους, εν τέλει αυτό που κατάφεραν ήταν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με τους πάντες και να δημιουργήσουν ένα μεγάλο Ιράν. Και τίθεται ένα πολύ απλό ερώτημα. Πώς μπόρεσαν να τα κάνουν τόσο χάλια; Ένα μέρος της απάντησης είναι ότι, σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη, οι ΗΠΑ ποτέ δεν είχαν ορθολογική και συγκροτημένη μακρόπνοη στρατηγική.
Ανορθολογισμός Αμερικανών στρατηγιστών
Ίσως ο πιο καθιερωμένος και επίμονος μύθος στον μηχανισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, αλλά και στην συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης, είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν έναν συγκροτημένο, ορθολογικό και μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό, τον οποίο ακολουθούν με συνέπεια. Αυτή η αντίληψη δεν σχετίζεται με το πόσο “φιλοαμερικανός” ή “αντιαμερικανός” είναι κανείς.
Ακόμη και οι πιο παθιασμένοι επικριτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πιστεύουν ακράδαντα ότι κάποια ιερατεία σοφών στην Ουάσιγκτον σχεδιάζουν με παγερό και κυνικό ρεαλισμό τις κινήσεις των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα με ορίζοντα δεκαετιών. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
Οι ΗΠΑ έχουν στρατηγική . Σε πλανητικό επίπεδο . Τους πολιτισμένους λαούς όπως τον ιρανικό να τους κάνουν άγριους .Από την δεκαετία του 50 που ανατρεψαν τον Μοσαντεκ και έτσι απελπισμένοι οι Ιρανοί ανέβασαν 25 χρόνια μετά τον Χομεϊνί . Το αυτό κάναν με τους Άραβες . Σταδιακά τους κάναν από οπαδούς του Νάσερ και Αραφάτ σε τζιχαντιστές . Το αυτό και με τους Λατινοαμερικανους . Και τους μαύρους των ΗΠΑ τους μεταστρεψαν σε τέτοιο βαθμό που αντί για Λουις Άρμστρονγκ και Μπίλι Χολινταιυ τους κάναν πιθηκανθρωπους του χιπ χοπ και να σκοτωνονοντε μεταξύ τους σε ατελευτητους συμμοριακους πολέμους . Γενικά αν έναν πολιτισμένο λαό τον σφίξεις μέχρι πνιγμού τον κάνεις άγριο όπως γίναν οι Έλληνες επί τουρκοκρατίας .Πάντως βάρβαρος όπως οι Τούρκοι και οι Πακιστανοί δεν γίνεται . Τι προτοκαναν με τους Ινδιάνους . Είναι κλασική αποικιακή πολιτική . Χαϊδεύουμε λαούς όπως οι Τούρκοι και εξωθουμε σε ληστρικό βίο λαούς όπως οι Ινδιάνοι οι Άραβες οι Έλληνες οι Ιρανοί . Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ γίναν κολλητοί με τούς νέγρους γιατί κατάλαβαν ότι εν σχέσει με τούς αειποτε βαρβάρους Αγγλοσάξονες ήταν πιο πολιτισμένοι και πάνω κάτω και αυτοί με 400 χρόνια σκλαβιάς .ΑΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνος Γρίβας : ''...Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η κυριαρχία στο πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ των λεγόμενων νεοσυντηρητικών (neocons). Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονταν, εν πολλοίς, από την αμερικανική τροτσκιστική αριστερά και για τον λόγο αυτό αντιμετωπίζονταν με μεγάλη καχυποψία, έως και απέχθεια, από τους "κανονικούς" συντηρητικούς'' Ιδού λοιπόν οι πατέρες του ανορθολογισμού
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://en.wikipedia.org/wiki/Irving_Kristol#Life_and_career