Αυτές τις ημέρες του Θείου Πάθους και της Ανάστασης είναι λογικό η σκέψη μας να περιστρέφεται γύρω από ζητήματα που αφορούν την θρησκεία, την πίστη, τον άνθρωπο, τον Δημιουργό.
1.Τον κόσμο τον δημιούργησε ο Θεός,
2. Όταν Αυτός κρίνει θα επέλθει η Δευτέρα Παρουσία
3. Τότε όλοι θα κριθούν.
Δηλαδή αυτές οι θρησκείες έχουν Μεσσιανικό, εσχατολογικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο.
Εναποθέτουν την λύτρωση στην Άλλη ζωή, όχι στην επίγεια. Στον επέκεινα κόσμο, που δεν είναι μια κατασκευή του ανθρώπινου μυαλού, αλλά μια υπερβατική, ασύλληπτη κατάσταση.
Η δε χριστιανική θρησκεία στην διδαχή της εισήγαγε τις έννοιες της αγάπης, της αμαρτίας, της λύτρωσης και της εξιλέωσης, της συγχώρεσης και της παρηγορίας. Όσοι διάγουν βίο χριστιανικό, θα αμειφθούν στην Άλλη ζωή.
Ο Μαρξ καταγόταν από Εβραϊκή οικογένεια και έλαβε την Ιουδαϊκή θρησκεία. Μετά τις νεανικές ιδεαλιστικές ανησυχίες του, γείωσε τα αξιώματα του Ιουδαιοχριστιανισμού. Με την θεωρία του επαγγέλθηκε τον επί Γης παράδεισο, διατηρώντας έτσι και τον Μεσσιανικό και τον σωτηριολογικό και τον εσχατολογικό χαρακτήρα της θρησκείας του. Το μόνο που έκανε ήταν πως τα εκκοσμίκευσε.
Το τέλος της Ιστορίας έρχεται με την μετάβαση στην κομμουνιστική—αταξική κοινωνία, όπου παύει να υφίσταται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και σε αυτήν την κοινωνία βρίσκουν την σωτηρία τους όλοι οι καταφρονεμένοι και οι καταπιεσμένοι. Συγχρόνως αυτή η θεωρία έχει και τον Δημιουργό της, που δεν είναι άλλος από το προλεταριάτο.
Έτσι από τον αρχικό αθεϊσμό, που είχε τις ρίζες του στον Διαφωτισμό, ο μαρξισμός μετατράπηκε σε κοσμική θρησκεία, όπου ο Δημιουργός ήταν αρχικά η εργατική τάξη και στην συνέχεια η φωτισμένη πρωτοπορία της.
Αυτοί οι άνθρωποι που «είναι φτιαγμένοι από ειδικό υλικό», όπως είπε ο Στάλιν στον επικήδειο που εκφώνησε πάνω στον τάφο του Λένιν.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι οι «φτιαγμένοι από ειδικό υλικό», οι κομμουνιστές, είχαν αποκτήσει από την θεωρία τους τις ικανότητες του Πλάστη. Μπορούσαν να διαμορφώσουν τις σχέσεις των ανθρώπων, να καθορίσουν τις συνειδήσεις τους. Ο κόσμος γι΄αυτούς ήταν μια άμορφη μάζα πλαστελίνης που αυτοί μπορούσαν να της δώσουν ό,τι σχήμα ήθελαν.
Αυτή ακριβώς η απόλυτη δύναμη, αυτή η αίσθηση του επίγειου Δημιουργού, ήταν που γοήτευσε χιλιάδες διανοούμενους του πλανήτη και τους οδήγησε να υπηρετήσουν την νέα θρησκεία. Να κλείσουν τα μάτια στην Τρομοκρατία ή και να την αποδεχθούν ακόμα. Δίκαια ο Ραϋμόν Αρόν αποκάλεσε τον μαρξισμό «όπιο των διανοουμένων.»
Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 η επίσκεψη στην Μόσχα, στην Μέκκα του κομμουνισμού, είχε προσκυνηματικό χαρακτήρα. Ο Ν.Καζαντζάκης έγραψε το 1927, όταν επισκέφτηκε το Μαυσωλείο του Λένιν, «Χριστός και τούτος, κόκκινος».
Για όλους αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους που γοητεύτηκαν από την κομμουνιστικό βολονταρισμό, από την ικανότητα λίγων ανθρώπων να αλλάξουν τον κόσμο επειδή αυτοί το θέλουν, τους οδήγησε να κλείσουν τα μάτια στην εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών τάξεων, να αποδεχθούν και να δικαιολογήσουν την Τρομοκρατία, ως το απόλυτο πολιτικό όπλο.
Να της προσδώσουν ηθικό περιεχόμενο.
Ως το όπλο που αλλάζει συνειδήσεις και εξαφανίζει ανθρώπους.
Είναι ενδεικτικό αυτό που έγραψε ο Μπέρναρντ Σω το 1931: «το ζήτημα δεν είναι αν θα σκοτώσουμε ή δεν θα σκοτώσουμε, αλλά αν σκοτώσουμε αυτούς που πρέπει». Ο δε Πολ-Ποτ, γνήσιο παιδί του Γαλλικού Μάη του 68, είχε γράψει πως «αν τους αφήσουμε να ζήσουν δεν κερδίζουμε τίποτα, αν όμως τους σκοτώσουμε δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα».
Έτσι, μια εκκοσμικευμένη ουτοπία, κατέληξε σε μια επίγεια δυστοπία. Η θρησκεία του μαρξισμού, με τα σύμβολα της, τους μάρτυρες της, τους ύμνους της, τις αιρέσεις της και την Ιερά Εξέταση της κατέρρευσε, όταν κατέρρευσε και η «περιούσια πατρίδα».
Οι διανοούμενοι όμως παρέμειναν. Ανιστόρητοι, αμετανόητοι, ακόμα πιο κυνικοί.
https://www.liberal.gr/politics/marxismos-to-opio-ton-dianooumenon-r-aron/297959
Από πολιτικής άποψης δεν υπήρξε ποτέ μαρξισμός .Υπήρξε αποκλειστικά και μόνο λενινισμός .Όλος ο εφαρμοσμένος κομμουνισμός όπου επικράτησε από ΕΣΣΔ μέχρι Αγκόλα μέχρι Κίνα μέχρι Κούβα μέχρι Γιουγκοσλαβία μέχρι Αιθιοπία ήταν πάντα λενινισμός .Είτε τροτσκιστές είτε σταλινικοί είτε μαοικοι οι κομμουνιστές πάντα ομνυουν στον Λενιν .Όπως ακριβώς συνώνυμο της Ελληνικής επανάστασης δεν είναι η Φιλική εταιρεία που κάπου κάπου την θυμόμαστε αλλά ο Κολοκοτρώνης γιατί αυτός έδωσε την πύρινη σφραγίδα της νίκης έτσι συνώνυμο του κομμουνισμού ακόμη και στους ευρωκομμουνιστες ακόμη και στην λεγόμενη Νέα Αριστερά δεν είναι ο γερμανοεβραιος θεωρητικός που ελάχιστοι διάβασαν αλλά η ΕΣΣΔ και το βασίλειο τρόμου που επικράτησε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα των αρχών του 1918 όταν οι Μπολσεβίκοι που στις εκλογές που άφησαν επίτηδες να γίνουν μετά το επίσης στρατιωτικό πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917 όταν ανέτρεψαν αυτούς που ανέτρεψαν τον τσαρισμο μέτρησαν τις δυνάμεις τους και αν και ήταν μειοψηφία λοιπόν σε αυτές τις εκλογές με την δύναμη των όπλων κήρυξαν κατ ουσίαν στρατιωτική δικτατορία .Αυτό γκαβλωνει τους απανταχού κομμουνιστές διανοούμενους και όχι τα ομιχλώδη περί προλεταριάτου υπεραξίας και άλλα ηχηρά παρόμοια του ξεχασμένου Μαρξ .Η απόλυτη δικτατορία που εγκαινίασε ο Λένιν τους γκαβλωνει πιο πολύ από κάθε τι . Επειδή πολλά ακούγονται από παραδοσιακούς ορθόδοξους για ευκαιριακά συμμαχία με την λενινιστική δογματική Αριστερά εν όψει παγκοσμοιοποιησης θέλω να υπενθυμίσω ότι το βασικό γνώρισμα παντού και πάντα του λενινισμού δεν ήταν η εργατική δικτατορία που άλλωστε ουδέποτε θεωρήθηκαν οι εργάτες σε κράτη που επικράτησε ο κομμουνισμός ως ανθρώπινα όντα ακόμη και οι απεργίες απαγορεύτηκαν στην ΕΣΣΔ μάλιστα με ποινή θανάτου αλλά ο μέχρι εξόντωσης πόλεμος κατά του χριστιανισμού . Βέβαια πιο εύκολα καταλαβαίνουν τα πόμολα και τα κομοδίνα παρά οι παραδοσιακοί λεγόμενοι χριστιανοί για τον απλό λόγο ότι κατά πλειοψηφία δεν είναι χριστιανοί .ΑΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήOι διανοούμρνοι είναι άλλο πράγμα. Οπως ο Ρήγας Φεραίος. Οι αριστεροί διανοούμενοι καί η λατρεία τής θελήσεως είναι τό πρόβλημα. Κυριαρχούν ακόμη μέσα στίς πτυχές τής εκκοσμίκευσης. Αλλαξαν ακόμη καί τήν εκκλησία μέ τούς Ρώσους εμιγκρέδες. Η πράξη αντικατέστησε τόν λόγο, γιά πάντα. Δέν γυρίζει πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όσοι αμφισβητούν τον στυγνό μιλιταριστικο και ολοκληρωτικό χαρακτήρα του κομμουνισμού που λατρεύουν όλοι οι διανοούμενοι κομμουνιστές ας αναρωτηθούν γιατί το ΚΚΕ ουδέποτε αναφέρεται στους εργατικούς αγώνες του μεσοπολέμου αλλά πάντα στον ΕΛΑΣ που το μόνο που προσέφερε στην νίκη κατά του Άξονα ήταν τα θηριώδη αντίποινα των ναζί και τίποτα άλλο και στον ΔΣΕ που διεξήγαγε τον εμφύλιο και ζήτημα να είχε στις τάξεις του μαρξιστές που να μετριόταν με τα δάχτυλα του ενός χεριού .Όλοι οι κομμουνιστές ήρωες είτε Στάλιν είτε Κάστρο είτε Μάο είτε Τίτο ήταν ένστολοι η αν δεν ήταν ένστολοι όπως ο Λένιν στηρίζονταν στις λόγχες .Μια χαρά ξέρουν τι λατρεύουν οι κομμουνιστές διανοούμενοι .Αυτοί που ερωτοτροπούν μαζί τους την πατάνε όπως οι Εσεροι στην μετατσαρικη Ρωσία που αν και πήραν πάνω από 70 τοις 100 στις εκλογές του 1918 οδηγήθηκαν στο απόσπασμα όπως ακριβώς οι πρωτεργάτες των απεργιών του 36 εσφάγησαν στα Δεκεμβριανά .Οι οπαδοί των Βολουδακηδων που ερωτοτροπούν φαντάζονται ότι θα έχουν άλλη τύχη .ΑΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαί ο διαφωτισμός η μήτρα του τρομοκρατικό κίνημα είναι. Η αίρεση τού πάπα κατέληξε σέ επανάσταση καί τύλιξε στά δίχτυα της καί τήν επιστήμη μέ τή κόρη της τήν τεχνική. Τό αόρατο αντιπροσωπεύεται, είναι ορατό καί θετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή