Ο ακήρυχτος πόλεμος της Ευρώπης

Κατά τους Ιταλούς, «ακόμη και εάν η ΕΕ συνεχίσει να λειτουργεί υπό την πολιτική και τυπική έννοια, για την πλειονότητα των Πολιτών των μεσογειακών χωρών έπαψε να υπάρχει. Εάν αύριο το πρωί διεξαγόταν ένα δημοψήφισμα στην Ιταλία με ψηφοφορία μέσω ιντερνέτ,  το 80% των Ιταλών θα ψήφιζαν πιθανότατα την έξοδο. Όχι μόνο συντηρητικά και κεντροδεξιά κόμματα είναι εναντίον της σημερινής ΕΕ, αλλά για πρώτη φορά πολλοί φιλελεύθεροι και αριστεροί πολίτες έχουν τοποθετηθεί εναντίον της, καθώς βλέπουν την στάση της απέναντι στην Πανδημία και την μοίρα της Ιταλίας.

Κατ’ εμάς «η 5η γερμανική φάλαγγα υπό τον πρόεδρο της Ιταλίας, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη συγκυβέρνηση, δεν πρόκειται να επιτρέψει τη σύγκρουση με τη Γερμανία – ενώ η πλειοψηφία των Ιταλών θα συμπεριφερθεί όπως η αντίστοιχη εκείνων των Ελλήνων που τάσσονταν υπέρ της Τρόικα και των μνημονίων, υπέρ του εγκληματικού PSI και υπέρ του ξεπουλήματος της χώρας, παραβλέποντας την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την υποθήκευση των πάντων, τη μεταφορά των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο γερμανικό ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, την ίδρυση της ελεγχόμενης από τους Γερμανούς ΑΑΔΕ, τον αφελληνισμό του κυκλοφοριακού συστήματος της οικονομίας μας, των τραπεζών δηλαδή, τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς ως αποτέλεσμα των μνημονίων, δηλαδή της εσωτερικής υποτίμησης παράλληλα με την υπερβολική άνοδο των φόρων κοκ.».

Ανάλυση

Όταν κατηγορούμε τη Γερμανία, δεν αναφερόμαστε προφανώς σε όλους τους Γερμανούς – αφού υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι μεταξύ τους, όπως ο συγγραφέας του άρθρου «Ντρέπομαι που είμαι Γερμανός», το οποίο έγραψε σε σχέση με την άρνηση της χώρας του να πληρώσει τα χρήματα που οφείλει στην Ελλάδα (ανάλυση).  Αναφερόμαστε κυρίως στο βαθύ βιομηχανικό κράτος των Krupp, Siemens κλπ. που κυβερνάει τη χώρα από το παρασκήνιο – με τους εκάστοτε Merkel, Σόιμπλε κοκ. πιόνια του.

Αναφερόμαστε στο βιομηχανικό σύμπλεγμα που συμμετείχε στο ναζιστικό καθεστώς, που έκλεψε τα χρήματα και το χρυσό των χωρών που ήταν υπό την κατοχή της Γερμανίας το 1940, που τα μετέφερε στη Λατινική Αμερική, στην Ελβετία και αλλού, καθώς επίσης που στη συνέχεια τα επένδυσε πίσω στη Γερμανία – αφού όμως προηγουμένως είχε εξασφαλίσει με τη στήριξη των Η.Π.Α. τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της το 1953, την πληρωμή των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών (άρα από τους εμπορικούς εταίρους της χώρας) και την αναβολή των πολεμικών επανορθώσεων για μετά την επανένωση της Γερμανίας.

Έτσι επετεύχθη το δήθεν γερμανικό θαύμα (ανάλυση), με το γνωστό ξέπλυμα των χρημάτων των ναζί – από ανθρώπους που δεν είναι ούτε εργατικοί, ούτε έξυπνοι, αλλά απαιτούν να πληρώνονται αδρά για τις υπηρεσίες τους (στους Αμερικανούς μετά το 1945) και που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό να δωροδοκούν και να εξαπατούν τους πάντες. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται άλλωστε από το σκάνδαλο της αυτοκινητοβιομηχανίας της (πηγή) – επίσης από τη Deutsche Bank που περιγράφεται από την ίδια τη γερμανική αστυνομία ως εγκληματική συμμορία, με πάνω από 5.000 αγωγές για απάτη εναντίον της κοκ.

Υποχρεώθηκε δε η Γερμανία από τη Γαλλία να συμμετέχει στο ευρώ, με την τελευταία να είναι τόσο ανόητη, ώστε να πιστεύει πως με το κοινό νόμισμα θα εξημερώσει το τέρας, αλλά ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα να το σαμποτάρει – με την υιοθέτηση της ύπουλης οικονομικής πολιτικής της «φτωχοποίησης του γείτονα» που γνώριζε πολύ καλά από το ληστρικό παρελθόν της. Από το μερκαντιλισμό δηλαδή που χρησιμοποιούσε για την απομύζηση των άλλων – από ένα σύστημα, μέσω του οποίου διεξάγονται οι οικονομικοί πόλεμοι, όπως ο σημερινός για την εγκαθίδρυση του 4ου Ράιχ (ανάλυση).

Έτσι κατάφερε όχι μόνο να μην τηρήσει την υπόσχεση της όσον αφορά την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων αλλά, επί πλέον, να χρηματοδοτήσουν οι εταίροι της το κόστος της επανένωσης της με την Ανατολική Γερμανία – ύψους 150 δις € για δέκα χρόνια, άρα περί το 1,5 τρις € που πληρώσαμε όλοι εμείς οι ανόητοι. Αφού δε τα κατάφερε, περίμενε υπομονετικά την πρώτη κρίση που γνώριζε πολύ καλά πως δεν είχε όπλα για να την αντιμετωπίσει σχεδόν καμία χώρα του ευρώ – επειδή καμία δεν διέθετε μία ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική.

Αφού συνέβη λοιπόν, το 2008, πυροδότησε μόνη της μέσω της Ελλάδας την ευρωπαϊκή κρίση χρέους – μετατρέποντας πρώτη τη χώρα μας σε αποικία χρέους της το 2012 με τη βοήθεια των ενδοτικών ή/και ανόητων κυβερνήσεων της (άρθρο), προετοιμάζοντας την Ιταλία και την Ισπανία ως τα επόμενα θηράματα της με την επιβολή άτυπων μνημονίων, καθώς επίσης προετοιμαζόμενη η ίδια για την επόμενη ευκαιρία, με τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και με το φρένο χρέους που υιοθέτησε.

Εξέλιξη δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ της Γερμανίας

Στα πλαίσια αυτά, το δημόσιο χρέος της μειώθηκε από το 81,8% του ΑΕΠ της το 2010 στο 61,9% το 2018 και τα πλεονάσματα της πλησίασαν τα 300 δις $ ετησίως από ελλείμματα πριν το 2000 (γράφημα) – ενώ οι άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία βυθίζονταν στα προβλήματα λόγω της πολιτικής λιτότητας (=άτυπα μνημόνια) που τους επέβαλλε, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη αποδυνάμωση τους και την καταστροφή των κοινωνικών συστημάτων τους.

Εξέλιξη των πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας σε δις δολάρια

Η επόμενη ευκαιρία ανέκυψε όταν ξέσπασε η πανδημία, βρίσκοντας την ίδια πανίσχυρη οικονομικά, πολύ περισσότερο από ότι στρατιωτικά το 1940 και τις δύο άλλες μεγάλες χώρες που θεωρεί αντιπάλους της, την Ιταλία και την Ισπανία αποδυναμωμένες – οπότε ο στόχος της είναι να τους επιβάλλει μνημόνια μέσω του γερμανικού ΔΝΤ που κατέφερε ενδιάμεσα να ιδρύσει, του ESM, καθιστώντας τες αποικίες χρέους της όπως την Ελλάδα, με γερμανόφιλες κυβερνήσεις όπως η δική μας. Αμέσως μετά θα έλθει η σειρά της Γαλλίας που θα αποδυναμωθεί εντελώς από την Ιταλία, λόγω της μεγάλης έκθεσης της στο ιταλικό χρέος – οπότε ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγει θα ολοκληρωθεί, με την δημιουργία του 4ου Ράιχ στην ΕΕ.

Φυσικά δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως δεν σταμάτησε ο Χίτλερ το 1940, αφού η αλαζονεία της είναι υπέρμετρη – κάτι που ασφαλώς γνωρίζουν όλες οι άλλες μεγάλες δυνάμεις, ελπίζοντας να μη συμμαχήσει μαζί της η Ρωσία όπως δυστυχώς φαίνεται. Εν προκειμένω η Ιταλία νομίζει πως μπορεί να αντισταθεί – κάτι που όμως είναι πολύ δύσκολο, με τα ελλείμματα της να προβλέπεται πως θα υπερβούν το 10% με συντηρητικούς υπολογισμούς και με το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ της το 150% – ενώ οι τράπεζες της είναι χρεοκοπημένες, η βιομηχανία της με την πλάτη στον τοίχο και η πλούσια βόρεια πλευρά της εξουθενωμένη από την πανδημία

Όσο για την κυβέρνηση της, η 5η γερμανική φάλαγγα υπό τον πρόεδρο της, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη συγκυβέρνηση (ανάλυση), δεν πρόκειται να επιτρέψει τη σύγκρουση με τη Γερμανία – ενώ η πλειοψηφία των Ιταλών θα συμπεριφερθεί όπως η αντίστοιχη εκείνων των Ελλήνων που τάσσονταν υπέρ της Τρόικα και των μνημονίων, υπέρ του εγκληματικού PSI και υπέρ του ξεπουλήματος της χώρας, παραβλέποντας την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την υποθήκευση των πάντων, τη μεταφορά των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο γερμανικό ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, την ίδρυση της ελεγχόμενης από τους Γερμανούς ΑΑΔΕ, τον αφελληνισμό του κυκλοφοριακού συστήματος της οικονομίας μας, των τραπεζών δηλαδή, τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς ως αποτέλεσμα των μνημονίων, δηλαδή της εσωτερικής υποτίμησης παράλληλα με την υπερβολική άνοδο των φόρων κοκ.

Μπορεί λοιπόν να τάσσονται σε μεγαλύτερο ποσοστό υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη, γράφοντας επαναστατικά κείμενα όπως αυτό που θα παραθέσουμε και διαμαρτυρόμενοι για την άδικη αντιμετώπιση τους από τη Γερμανία, αλλά τελικά μάλλον θα συμβιβαστούν – κατηγορώντας τον Conte όπως εμείς τον Τσίπρα, για να μην αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες ενός πολέμου που ασφαλώς δεν διεξάγεται χωρίς θύματα.

Ολοκληρώνοντας, δεν γνωρίζουμε εάν στην ιταλική κυβέρνηση υπάρχει κάποιος γραφικός Βαρουφάκης που θα παραπονεθεί πως τον έβγαλαν από το τιμόνι του αυτοκινήτου, όταν ισχυριζόταν πως οδηγώντας το στο γκρεμό με πατημένο το γκάζι θα μπορούσε να πετάξει χωρίς να έχει ανάγκη από φτερά και να μη γκρεμιστεί, αλλά θα εμφανισθεί κάποια άλλη δυνατότητα – έτσι ώστε ο Conte να αιτιολογήσει τα αναιτιολόγητα και να οδηγήσει την Ιταλία στην παγίδα της Γερμανίας.     

.

Αποχώρηση της Ιταλίας ή Διάσπαση της Ε.Ε;

– του Francesco Giubilei via The American Conservative

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ενώ η οικονομική βοήθεια από τις Βρυξέλλες συζητείται και καθυστερεί, εκατομμύρια ανθρώπων της Μεσογείου αμφισβητούν ήδη την Ευρωπαϊκή Ιδέα.

Από την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε μια έντονη συζήτηση για  την δυνατότητα δημιουργίας μιας Ευρώπης δύο οδών, διαχωρισμένης μεταξύ των Μεσογειακών εθνών και εκείνων της Βόρειας Ευρώπης.

Οι υποστηρικτές αυτής της λύσης έλεγαν ότι, οι διαφορές μεταξύ των δυο αυτών τμημάτων της Ευρώπης είναι ασυμβίβαστες, σε ότι αφορά τον τρόπο ζωής, την αντίληψη για την κοινωνία και κυρίως την νοοτροπία των πολιτών. Το ενδεχόμενο της διαίρεσης πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα κατά την κρίση του 2010 και τώρα, με την κατάσταση  ανάγκης του κορωνοϊού, φαίνεται να  ενισχύεται.

Σήμερα έχει σκληρυνθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βορρά και Νότου και εμφανίζεται με αντίθετες θέσεις για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού.

Από την μια πλευρά οι λατινικές χώρες της Ευρώπης ζητούν να χρησιμοποιήσουν «Ευρωομόλογα», ένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο με κοινό ευρωπαϊκό χρέος  συνδεόμενο με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που αυτές κρίνουν απολύτως απαραίτητο για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η Ιταλία και η Ισπανία δεν ζητούν να μοιραστούν το συνηθισμένο δημόσιο χρέος τους με την Γερμανία. Το μόνο που ζητούν είναι να μοιραστούν οι δαπάνες που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Από την άλλη πλευρά Γερμανοί πολιτικοί και τα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν τον Νότο ότι επιζητεί να χρηματοδοτήσει την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης με γερμανικά χρήματα. Η Γαλλία στέκεται στο μέσον αυτών των δύο παρατάξεων, μολονότι στην πράξη η  άποψη του Μακρόν μοιάζει να είναι πιο κοντά στην θέση των χωρών της νότιας Ευρώπης.

Η πρόταση της Merkel και των άλλων βορείων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήταν να χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), ενός θεσμού που ιδρύθηκε για να δανείζει σε κράτη-μέλη με χρηματοπιστωτικά προβλήματα υπό ομαλές συνθήκες, για την αποφυγή καταστάσεων όπως της κρίσης του 2010. Οι πιστώσεις του μηχανισμού σταθερότητας θα χρησιμοποιηθούν από συγκεκριμένα κράτη και έτσι δεν θα δημιουργήσουν ένα κοινό χρέος. Η ιταλική θέση ήταν απλή και στηριζόταν σε δύο βασικά επιχειρήματα:

(α) Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει μια συνηθισμένη κατάσταση, έχουμε ανάγκη εκτάκτων μέτρων, που δεν μπορεί να είναι η χρήση των πιστώσεων του Μηχανισμού Σταθερότητας.

(β) Η κρίση του κορωνοϊού δεν αφορά μια μοναδική χώρα αλλά όλη την Ευρώπη και επομένως το κόστος της αντιμετώπισής της και της ανοικοδόμησης θα πρέπει να μοιραστούν όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε.

Κατά την άποψη της Ιταλίας πρέπει να ληφθούν υπόψη και  άλλα δεδομένα.

Η Ιταλία εισφέρει στην Ε.Ε. περισσότερα από όσα εισπράττει. Η καθαρή ετήσια εισφορά της ανέρχεται στα 20 δισεκατομμύρια ευρώ, καθιστώντας την τρίτο χρηματοδότη μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία. Αυτό σημαίνει ότι τα ποσά που διατίθενται στην Ιταλία από την Ε.Ε. ως βοήθεια είναι εν μέρει και ιταλικά χρήματα. Το ίδιο ισχύει για τα κεφάλαια του Μηχανισμού Σταθερότητας. Η Ιταλία εισφέρει το 17,80% του κεφαλαίου του, η Ισπανία το 11,83%. Μεταξύ των άλλων κρατών που αντιτίθενται στα ευρωομόλογα η Ολλανδία εισφέρει μόνο το 5,68% των κεφαλαίων του Μηχανισμού Σταθερότητας, η Αυστρία το 2,77% και η Φινλανδία το ασήμαντο 1,79%.

Γιατί οι χώρες της Νότιας Ευρώπης (και η Ιρλανδία που συντάχτηκε μαζί τους) δεν θέλουν να προσφύγουν στους πόρους του Μηχανισμού Σταθερότητας;

Ο δημοσιογράφος Νικόλα Πόρο, μια από τις πιο γνωστές φωνές στον κόσμο της ιταλικής κεντροδεξιάς, το εξήγησε ως εξής σε μια από τις δημοφιλείς εμφανίσεις του σε βίντεο: Αποδοχή του Μηχανισμού Σταθερότητας θα απειλούσε να καταστήσει την Ιταλία μια χώρα διοικούμενη από μιαν αναστημένη «Τρόικα»: από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ε.Ε. και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – όπως συνέβη με την Ελλάδα το 2010. Ο κίνδυνος με την αποδοχή αυτών των πόρων σήμερα θα αποδεικνυόταν θανάσιμος αφού οι όροι του δανείου θα αλλαχθούν πιθανότατα μετά την λήξη της κρίσης.

Οι φόβοι των κομμάτων της κεντροδεξιάς, και ειδικότερα της Τζιώρτζια Μελόνι του «Φρατέλι ντ Ιτάλια» και του Ματέο Σαλβίνι της «Λίγκα» είναι ότι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Γκιουζέπε Κόντε τελικά θα αποδεχτεί το ESM, που  πιθανώς θα καμουφλαριστεί και θα παρουσιαστεί διαφορετικά, αλλά στην ουσία θα μείνει το ίδιο.

Η σημερινή κρίση δεν μπορεί να συγκριθεί με του 2010. Το 2010 η Ευρώπη αντιμετώπιζε μια χρηματοπιστωτική κρίση, με οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια κρίση δημόσιας υγείας, γεγονός που σημαίνει ότι ο συναισθηματικός παράγων παίζει επίσης έναν σημαντικό ρόλο. Πώς λες σε έναν επιχειρηματία της Λομβαρδίας, μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρώπης, με ακαθάριστο μέσο εισόδημα υψηλότερο της Γερμανίας, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάστηκε δέκα μέρες για να συζητήσει και να βρει μια λύση εν μέσω μιας πανδημίας, όταν άνθρωποι πεθαίνουν; Πώς το εξηγείς αυτό σε έναν άνθρωπο που δούλεψε μια ολόκληρη ζωή, πλήρωνε  φόρους, εξασφάλιζε δουλειά σε πολλούς ανθρώπους και που πιθανώς έχει χάσει τον πατέρα του, έναν φίλο ή ένα υπάλληλο, μέσα σε λίγες μέρες, από τον κορωναϊό;

Ακόμη και εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίσει να λειτουργεί υπό την πολιτική και τυπική έννοια, για την πλειονότητα των πολιτών των μεσογειακών χωρών έπαψε να υπάρχει. Εάν αύριο το πρωί διεξαγόταν ένα δημοψήφισμα στην Ιταλία με ψηφοφορία μέσω ιντερνέτ  το 80% των Ιταλών θα ψήφιζαν πιθανότατα την έξοδο. Όχι μόνο συντηρητικά και κεντροδεξιά κόμματα είναι εναντίον της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά για πρώτη φορά πολλοί φιλελεύθεροι και αριστεροί πολίτες έχουν τοποθετηθεί εναντίον της Ε.Ε., καθώς βλέπουν την στάση της απέναντι στην Πανδημία και την μοίρα της Ιταλίας.

Ο κορωνοϊός επισήμανε το ναυάγιο της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, όπως το  αναπτύσσουν οι διανοούμενο Marco Gervasoni  και Corrado Ocone ,στο τελευταίο  βιβλίο τους «Κορωνοϊός: Το Τέλος της Παγκοσμιοποίησης» και του ενός από τους κυριότερους πυλώνες αυτής της ιδεολογίας που είναι αυτό που λέμε Ευρωπαϊσμό, δηλαδή

«η ιδέα ότι, εν αναμονή της δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Δημοκρατίας, μπορούμε να δημιουργήσουμε μιαν Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, στην οποία η ελευθερία των ανταλλαγών, του εμπορίου, των μετακινήσεων και των λεγομένων εξωτερικών συνόρων να μείνει όσο το δυνατόν ευρύτερη.»

Επιπλέον των διαφόρων πολιτικών και οικονομικών απόψεων, υπάρχουν στην Ε.Ε. βαθύτερα ρήγματα, σχετιζόμενα με τους διαφορετικούς οραματισμούς για το Ευρωπαϊκό Σχέδιο μεταξύ των λαών της  βόρειας Ευρώπης και των λατινικών χωρών του Νότου. Σε απόδειξη απλώς κοιτάξτε το άρθρο που υπέγραψαν Γερμανοί διανοούμενοι στην μεγάλη γερμανική εφημερίδα Bild, εκφράζοντας αλληλεγγύη στην Ιταλία.

Ο  τίτλος του στα ιταλικά δηλώνει: “Siamo con voi!” (είμαστε μαζί σας), αλλά το περιεχόμενο, αντίθετα με τις καλές προθέσεις του, προκάλεσε ένα αίσθημα αηδίας στην Ιταλία. Το κείμενο είναι γεμάτο από στερεότυπα και συγκατάβαση για την ιταλική διατροφή, όπως «μας φέρατε καλά φαγώσιμα. Ξαφνικά μπορούσαμε να απολαύσουμε ορεκτικά, πεταλούδες και τιραμισού επίσης (…). Θέλαμε να μάθουμε πώς να μαγειρεύουμε ζυμαρικά όπως εσείς, να πίνουμε Καμπάρι όπως εσείς, και να ερωτευόμαστε όπως εσείς.» Για τη λεγομένη ιταλική Ντόλτσε Βίτα γράφουν: «Πάντοτε θέλαμε να είμαστε σαν εσάς. Με την ξενοιασιά σας».

Αυτά ασφαλώς δεν είναι λόγια παρηγοριάς για ένα έθνος που θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς κάθε μέρα, όπου οι γιατροί δουλεύουν σε δωδεκάωρες βάρδιες και όπου, χάρη στην εξαιρετική αφοσίωση και τις προσπάθειες των πολιτών του, ένα ολοκαίνουργιο νοσοκομείο χτίστηκε στην Λομβαρδία μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Δυστυχώς οι λέξεις του άρθρου στην Bild συνθέτουν το στερεότυπο «πίτσα, πάστα και μαντολίνο» που έχουν για τους Ιταλούς στο μυαλό τους πολλοί λαοί της Βόρεια Ευρώπης.

Δείχνουν μιαν άρνηση να δουν την όμορφη χώρα μας σαν μια μεγάλη βιομηχανική οικονομία και θετικό συνδρομητή στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, οι πολίτες της οποίας δεν μπορούν απλά να δέχονται τα διατάγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στην Ιταλία, ακόμη και χωρίς απερίφραστη αναφορά στην αποχώρηση, για πρώτη φορά στις πολιτικές συζητήσεις και στις εκπομπές των ΜΜΕ υπάρχει συστηματική αναφορά σε ένα Σχέδιο Β, σε «μιαν εναλλακτική από αυτήν την Ευρώπη» και στην ανάγκη για «νέες λύσεις».

Από μια πρακτική άποψη, η αποχώρηση από την Ευρώπη παρουσιάζει δύο προβλήματα: Το γεγονός ότι το ιταλικό νόμισμα είναι το Ευρώ και η δυσκολία στην πραγματοποίηση ενός δημοψηφίσματος.

Ασφαλώς η Ιταλία υιοθέτησε το ευρώ υπό συνθήκες δυσμενείς για την οικονομία της, αλλά η εγκατάλειψή του τώρα θα χειροτέρευε την κατάσταση. Εξάλλου η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει την δυνατότητας δημοψηφίσματος και η διεξαγωγή του προϋποθέτει αναθεώρηση του Συντάγματος.

Αυτή η πολύπλοκη διαδικασία είναι απίθανη αν όχι και αδύνατη τουλάχιστον υπό ομαλές συνθήκες. Όμως δεν βρισκόμαστε σε ομαλές συνθήκες αλλά σε εξαιρετικές και η πανδημία έχει αλλάξει τα συναισθήματα των Ιταλών.

Στην πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, η οποία είναι επίσης δυσχερής, αλλά δεν φαίνεται πια ως χιμαιρική: Η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρεύσει, δεν θα υπάρχει πια ανάγκη για την ιταλική έξοδο.

Κατά μήκος ολόκληρης της Νότιας Ευρώπης πολύ περισσότεροι πολίτες ρωτούν τώρα ποιον λόγο ύπαρξης έχει μια υπερεθνική  εξουσία, δαπανηρή και νομικά φορτική, αλλά ανίκανη να δώσει σωστές λύσεις σε περισσότερους από 120 εκατομμύρια πολίτες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας σε αυτήν την δραματική  εμπειρία του.

https://analyst.gr/2020/04/12/o-akirixtos-polemos-tis-evropis/