Η γερμανική παγίδα των «δωρεάν» 500 δις €

Η Ελλάδα «διασώθηκε» με δανεικά της Τρόικα – με αντάλλαγμα την κατάκτηση της από τη Γερμανία, τη μετατροπή της δηλαδή σε μία γερμανική αποικία χρέους, τη λεηλασία της, την εξαθλίωση των Πολιτών της και σύντομα την αλλοίωση της κοινωνίας της, μέσω της παράνομης μετανάστευσης. Οι άλλες χώρες τώρα που ευρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν της Ελλάδας του 2010, έχουν διδαχθεί από την οδυνηρή ελληνική εμπειρία – οπότε αντιδρούν σε μία ανάλογη «διάσωση» τους, μέσω του γερμανικού ESM αυτή τη φορά, γνωρίζοντας τις συνέπειες. Ως εκ τούτου η Γερμανία αναζητάει καινούργιους τρόπους, για τους οποίους όμως θα έπρεπε να την πείσει κανείς, έτσι ώστε να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικές  προθέσεις της – ενώ γνωρίζει πολύ καλά πως τα δανεικά στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά αγύριστα. Αυτό που την ενδιαφέρει όμως, πόσο μάλλον αφού μόνο ένα μικρό μέρος τους είναι δικά της, δεν είναι η επιστροφή των δανεικών, αλλά η κυριαρχία της – η μετατροπή των εταίρων της σε δικά της προτεκτοράτα, μέσω της επιβολής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (=ξεπούλημα των παραγωγικών τους πόρων στην ίδια). Προσποιείται λοιπόν ότι «πείσθηκε» από τη Γαλλία, όσον αφορά το «Ταμείο Ανασυγκρότησης» των 500 δις € – ενώ είμαστε σίγουροι πως θα πείσει τις χώρες που αντιδρούν, διαθέτοντας την ισχύ, όπως την Ολλανδία που εξαρτάται απόλυτα από τις εξαγωγές της στη Γερμανία.

Ανάλυση

Η ΕΕ είναι μία ένωση, στην οποία επικρατεί ο νεοφιλελευθερισμός – οπότε όλα τα κράτη που συμμετέχουν, υποχρεώνονται να εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική. Είναι αλήθεια κακός ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το φιλελευθερισμό; Η απάντηση είναι πολύ απλή: εξαρτάται απόλυτα από την πλευρά, στην οποία ανήκει κανείς.

Ειδικότερα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι εκείνο το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, εντός του οποίου κυριαρχούν και επιβιώνουν οι ισχυρότεροι, χωρίς να υπάρχει καμία προστασία των ασθενέστερων – όπως ακριβώς συμβαίνει στους πολέμους. Το γεγονός αυτό ισχύει για τα νοικοκυριά, για τις επιχειρήσεις και για τα κράτη – οπότε, εάν κανείς είναι ισχυρός, τότε είναι θετικός για τον ίδιο ο νεοφιλελευθερισμός, ενώ στην αντίθετη περίπτωση αρνητικός. Κατ’ επακόλουθο, υπάρχουν οι θύτες εντός του νεοφιλελευθερισμού, οι ληστές όπως αποκαλούνται και τα θύματα – ακριβώς όπως συμβαίνει στη φύση, με τη μορφή της ζούγκλας, όπου το δυνατότερο σαρκοβόρο θηρίο τρέφεται με τα ασθενέστερα, δυναμώνοντας ακόμη περισσότερο.

Η Ευρωζώνη τώρα είναι μία νεοφιλελεύθερη νομισματική ένωση – γεγονός που σημαίνει ότι, επικρατεί μεν και επιβιώνει το ισχυρότερο κράτος, όπως συμβαίνει με την ΕΕ, με μία όμως σημαντική διαφορά: οι θύτες και τα θύματα είναι όλοι μαζί κλεισμένοι σε ένα ερμητικά κλεισμένο κλουβί, τα κλειδιά του οποίου έχουν πεταχτεί για να μη μπορεί κανένας να ξεφύγει. Λογικά λοιπόν τα ισχυρά θηρία κατασπαράζουν σταδιακά τα ασθενέστερα, αφού δεν υπάρχει καμία προστασία, με τελικό αποτέλεσμα την κυριαρχία και την επιβίωση του ισχυρότερου – την υποταγή, τη ληστεία και τη διαρκή απομύζηση των ασθενέστερων κρατών, με τη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους. Όσον αφορά το Δίκαιο, ισχύει ακριβώς το ίδιο με τη ζούγκλα – ο κανόνας του δικαίου του ισχυρότερου.

Στα πλαίσια αυτά, είναι ανόητο να αναφέρεται κανείς σε συναισθήματα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης – αφού δεν είναι καθόλου συμβατά με τη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα. Εν προκειμένω, είναι σαν να ευρίσκεται σε πόλεμο η Ελλάδα με τη Γερμανία, για παράδειγμα όπως το 1940, ζητώντας από την επιτιθέμενη Γερμανία  να της δανείσει όπλα και τανκς για να αμυνθεί καλύτερα – κάτι που προφανώς δεν είναι λογικό να συμβεί, οπότε μόνο ένας ανόητος θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο.

Σε κάθε περίπτωση, εάν μία οικογένεια ή μία επιχείρηση είναι ισχυρή, ανήκοντας στην εγχώρια ή διεθνή Ολιγαρχία, τότε είναι καλός για την ίδια ο νεοφιλελευθερισμός – οπότε σωστά τον επιλέγει. Το ίδιο ισχύει προφανώς και για τα κράτη – όπου όμως, εάν ένα αδύναμο υποστηρίζει το νεοφιλελευθερισμό, θυμίζει τον εργαζόμενο που αγωνίζεται για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών εις βάρος του. Μεταφορικά του προβάτου που στηρίζει το λύκο – γεγονός ακόμη πιο έντονο στην Ευρωζώνη, όπου λύκοι και πρόβατα είναι κλεισμένοι στο ίδιο κλουβί.

Ως εκ τούτου, το να πιστεύει η κυβέρνηση της χρεοκοπημένης Ελλάδας στο νεοφιλελευθερισμό και να τον εφαρμόζει, της πλέον αδύναμης σήμερα χώρας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, είναι το άκρον άωτο της ανοησίας – αφού έτσι συμφωνεί με τη χωρίς κανόνες και ενδοιασμούς ληστεία της από τη Γερμανία κυρίως, αφού αυτή είναι η οικονομικά ισχυρότερη χώρα της ηπείρου μας.

Μπορεί δε να πιστεύουν ορισμένοι πως κατηγορούμε τη Γερμανία, αλλά σίγουρα δεν συμβαίνει, δεν το κάνουμε – αφού πιστεύουμε πως σωστά πράττει όπως πράττει για τον εαυτό της, εντός του συγκεκριμένου νεοφιλελεύθερου πλαισίου, αλλά οι πράξεις της αυτές είναι απλά αντίθετες με τα δικά μας συμφέροντα. Στο παράδειγμα του πολέμου του 1940, θα ήταν αδύνατον να εκθειάζουμε τα πανίσχυρα τότε γερμανικά στρατεύματα, ενώ ταυτόχρονα να μαχόμαστε εναντίον τους και υπέρ της εθνικής μας ανεξαρτησίας – δεν θα είχε καμία λογική.

Κλείνοντας τη μικρή εισαγωγή μας, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός που πιστεύουμε πως είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα, η μεικτή οικονομία, έχει ανθρώπινους κανόνες – αφού αμείβει μεν την εργατικότητα και την ανάληψη ρίσκων, χωρίς να επιτρέπει να εμποδίζεται από την κρατική εξουσία, αλλά απαγορεύει τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τη δημιουργία μονοπωλίων, ολιγοπωλίων ή Ολιγαρχίας.

Εκτός αυτού τιμωρεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, φροντίζει για την ισορροπία μοιράζοντας σωστά τις επιχειρήσεις στο δημόσιο (κοινωφελείς, στρατηγικές) και στους ιδιώτες (όλες οι υπόλοιπες), ενώ προστατεύει τους αδύναμους – με το κράτος πρόνοιας, με τη σωστή αναδιανομή των εισοδημάτων κοκ. Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός που υπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση, δεν έχει ανθρώπινους κανόνες – αλλά επικρατούν οι νόμοι της ζούγκλας που αδιαφορούν για τους αδύναμους και κυριαρχούν απόλυτα οι ισχυρότεροι.

Η παγίδα της Γερμανίας

Περαιτέρω, η ΕΕ βιώνει τη δεύτερη μεγάλη κρίση της – ενώ οι οικονομικές κρίσεις ευνοούν πάντοτε τους ισχυρούς. Ήδη από το ξεκίνημα της «Κορώνα-πανδημίας» δε, φαινόταν ξανά και ξανά πως οι εθνικές πολιτικές, η ελλειμματική αλληλεγγύη και η βαθιά ύφεση θα οδηγούσαν στη διάλυση της – ενώ ο θανατηφόρος κίνδυνος εστιαζόταν κυρίως στην πλευρά της Γερμανίας.

Ξαφνικά και αναπάντεχα όμως, φωτίσθηκε ο ορίζοντας, όταν η κυρία Merkel και ο πρόεδρος Macron συμφώνησαν εν πρώτοις στη δημιουργία ενός ταμείου ανασυγκρότησης για τη χρηματοδότηση των χρεών, ύψους 500 δις € – το οποίο θα επίλυε το πρόβλημα του πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου που έχει οδηγήσει την ΕΕ στο χείλος του γκρεμού. Το συγκεκριμένο αδιέξοδο δεν αφορούσε μόνο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και τα 27 μέλη του που αναζητούσαν μάταια μία λύση για την κρίση της Κορώνα και τις συνέπειες της – αλλά, επί πλέον, παρέλυε την Κομισιόν, η οποία πρότεινε από τις αρχές Μαΐου ένα «Ταμείο Ανάκαμψης» (Recovery Fund), χωρίς όμως να καταφέρει να το επιβάλλει.

Εύλογα, αφού η πρόεδρος της Κομισιόν δεν διαθέτει ούτε την πολιτική ισχύ, ούτε τους οικονομικούς πόρους για να δρομολογήσει το πακέτο του 1,5 έως 2 τρις € που θεωρούσαν σωστά ως απαραίτητο οι σύμβουλοι της – ενώ από την αγωνία της για να τα καταφέρει, υιοθέτησε υπολογιστικά τρικ και χρηματοπιστωτικές μοχλεύσεις που δεν έπεισαν κανέναν. Ειδικότερα, όπως με το αμφιλεγόμενο πρόγραμμα SURE για τη στήριξη των ανέργων, ήθελε να χρησιμοποιήσει τις ευρωπαϊκές εισφορές των κρατών μελών ως εγγύηση, για το δανεισμό περίπου 320 δις € από τις χρηματαγορές – κάτι που φυσικά ήταν αδύνατον.

Ως εκ τούτου, η συμφωνία της κυρίας Merkel και του κ. Macron φαίνεται να βοηθάει την πρόεδρο της Κομισιόν – ενώ το σχέδιο τους να δανεισθούν τα χρήματα από τις αγορές και να δώσουν στην ΕΕ νέες δημοσιονομικές αρμοδιότητες, λειτούργησε ανακουφιστικά  για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που στήριξαν αμέσως την πρόταση. Εν τούτοις, οι προοπτικές δεν είναι τόσο ευοίωνες, όσο φαίνεται, για τους εξής δύο λόγους: (α) πολλές χώρες αντιστέκονται οργανωμένα στη γαλλογερμανική πρωτοβουλία και (β) ο διάβολος ευρίσκεται στη λεπτομέρεια, κάτι που θα μπορούσε να καθυστερήσει ή ακόμη και να εμποδίσει τη συμφωνία.

Για παράδειγμα, δεν είναι σαφείς οι επιβαρύνσεις των 27 κρατών-μελών, αφού ναι μεν οι δύο ηγέτες με επιθυμία της Γερμανίας απέκλεισαν την από κοινού ευθύνη των κρατών για τα 500 δις €, αλλά υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Αναλυτικότερα, τα κράτη θα εγγυώνται μόνο για εκείνες τις εγγυήσεις που θα παρέχει η Κομισιόν στο όνομα τους, ανάλογα με το ποσοστό του μεριδίου τους στον προϋπολογισμό της ΕΕ – οπότε το ρίσκο τους θα είναι περιορισμένο.  Η αποπληρωμή των δανείων όμως θα αποτελούσε μεγάλο κόστος, αν και κατανεμημένο σε πολλά έτη – όπου για τη Γερμανία υπολογίσθηκε στα 135 δις €.

Με τα χρήματα τώρα αυτά θα χρηματοδοτούνται τα κράτη που έχουν ανάγκη, χωρίς την υποχρέωση επιστροφής τους – όπως απαίτησε και πέτυχε ο πρόεδρος Macron. Εν τούτοις, ως αντάλλαγμα θα πρέπει να υιοθετήσουν τις γνωστές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις – μνημόνια δηλαδή, έναντι δωρεάν χρημάτων και όχι δανεικών. Η Αχίλλειος πτέρνα όμως του συγκεκριμένου «προγράμματος ανασυγκρότησης» δεν είναι μόνο η παραπάνω αλλά, κυρίως, το ότι πρέπει να ενσωματωθεί στον προϋπολογισμό της ΕΕ – γεγονός που σημαίνει πως θα πρέπει να συμφωνήσουν 28 Κοινοβούλια: το Ευρωπαϊκό και αυτά των 27 μελών, όπου ένα και μοναδικό βέτο αρκεί για να μην περάσει.

Με δεδομένο τώρα το ότι, η ομάδα των «Frugal Four» (όπως αποκαλούνται από τα ΜΜΕ η Ολλανδία, η Αυστρία, η Σουηδία και η Δανία), είναι ήδη αντίθετη, η συμφωνία δεν φαίνεται καθόλου εύκολη – ενώ η άλλη ομάδα, τα ανατολικά κράτη της VISEGRAD (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία), φοβούνται πως το «Ταμείο Ανασυγκρότησης» θα είναι εις βάρος τους, επειδή θα μειώσει τα έσοδα τους από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία. Η τρίτη ομάδα, στην οποία ανήκουν η Ιταλία, η Ισπανία ,η Ελλάδα και άλλα έξι κράτη, είναι αυτή που στηρίζει την ιδέα – η οποία φαίνεται πως επιβλήθηκε στη Γερμανία από τη Γαλλία.

Η Γερμανία βέβαια συνεργάζεται (και υποστηρίζεται) στενά με τις χώρες του «Frugal Four» και της VISEGRAD – ενώ η Γαλλία, με τα εννέα κράτη που στηρίζουν την πρόταση της. Εκτός αυτού, η Γερμανία αναλαμβάνει την εξάμηνη προεδρία του συμβουλίου της ΕΕ την πρώτη Ιουλίου – οπότε έχει στην ουσία το κλειδί της συμφωνίας. Μπορεί λοιπόν να προήλθε από τη Γαλλία η πρόταση, αλλά η Γερμανία θα αποφασίσει τελικά – απαιτώντας κατά την άποψη μας πολύ περισσότερα, από όσα θα προσφέρει.

Το πιθανότερο όλων είναι να χρησιμοποιήσει τις εγγυήσεις των άλλων κρατών, για να κερδίσει μόνο η ίδια – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας που με δικές της εγγυήσεις της τάξης των 80 δις €, χρηματοδοτήθηκε το συνολικό πακέτο διάσωσης των περίπου 250 δις €, έναντι του οποίου υποθηκεύθηκε η πατρίδα μας, με οφέλη σχεδόν μόνο για τη Γερμανία, όπως είναι οι εξαγορές των επιχειρήσεων μας κοκ. Δηλαδή, συμμετείχαν μεν στην ελληνική «διάσωση» η Ολλανδία, η Αυστρία, η Γαλλία κλπ., αλλά στην ουσία χρηματοδότησαν την κατάκτηση της χώρας μας από τη Γερμανία!

Επίλογος

Η Ελλάδα «διασώθηκε» με δανεικά της Τρόικα – με αντάλλαγμα την κατάκτηση της από τη Γερμανία, τη μετατροπή της δηλαδή σε μία γερμανική αποικία χρέους, τη λεηλασία της, την εξαθλίωση των Πολιτών της και σύντομα την αλλοίωση της κοινωνίας, της μέσω της παράνομης μετανάστευσης. Οι άλλες χώρες τώρα που ευρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν της Ελλάδας του 2010, έχουν διδαχθεί από την οδυνηρή ελληνική εμπειρία – οπότε αντιδρούν σε μία ανάλογη «διάσωση» τους, μέσω του γερμανικού ESM αυτή τη φορά, γνωρίζοντας τις συνέπειες.

Ως εκ τούτου η Γερμανία αναζητάει καινούργιους τρόπους, για τους οποίους όμως θα έπρεπε να την πείσει κανείς, έτσι ώστε να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικές  προθέσεις της – ενώ γνωρίζει πολύ καλά πως τα δανεικά στην Ελλάδα, είναι ουσιαστικά αγύριστα. Αυτό που την ενδιαφέρει όμως, πόσο μάλλον αφού μόνο ένα μικρό μέρος τους είναι δικά της, δεν είναι η επιστροφή των δανεικών, αλλά η κυριαρχία της – η μετατροπή των εταίρων της σε δικά της προτεκτοράτα, μέσω της επιβολής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (=ξεπούλημα των παραγωγικών τους πόρων στην ίδια).

Προσποιείται λοιπόν ότι «πείσθηκε» από τη Γαλλία, ενώ είμαστε σίγουροι πως θα πείσει τις χώρες που αντιδρούν, διαθέτοντας την ισχύ – όπως την Ολλανδία που εξαρτάται απόλυτα από τις εξαγωγές της στη Γερμανία. Θα υποσχεθεί λοιπόν δωρεάν χρήματα 500 δις € που ασφαλώς δεν φτάνουν για μία πραγματική διάσωση των εννέα χωρών του Νότου, ούτε καν για την Ιταλία, από τα οποία μόλις 135 δις € θα επιβαρύνουν την ίδια – μόλις, αφού θα διαθέσει για τη δική της μόνο οικονομία πάνω από 1 τρις €.

Για τα χρήματα αυτά θα ζητήσει ως αντάλλαγμα την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής – οπότε τα κράτη που θα βοηθηθούν θα πέσουν στην παγίδα, χωρίς να διαλυθεί η Ευρωζώνη που στηρίζει την ισχύ της, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια του υποτιμημένου ευρώ που διευκολύνει τα μέγιστα τις εξαγωγές της. Επομένως δεν θα διακινδυνεύσει καθόλου το μακροπρόθεσμο σχέδιο της, τη δημιουργία του τέταρτου Ράιχ – του τέταρτου ισχυρού πόλου στον πλανήτη, απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία και στις Η.Π.Α. Τυχόν δε συμμαχία της με τη Ρωσία, θα την καταστήσει τον ισχυρότερο πόλο – τον ηγεμονικό παγκοσμίως.

Υστερόγραφο: Το άκρον άωτο της ανοησίας στην Ελλάδα είναι η αναφορές στο ότι, ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Εκτός του ότι δεν είναι βιομηχανία, αλλά υπηρεσίες, με ανειδίκευτες και φθηνές θέσεις εργασίας, όπου ήδη καταλαμβάνονται από ακόμη πιο φθηνούς μετανάστες, όλοι όσοι το ισχυρίζονται δεν βλέπουν το εξής:

το ότι οι Γερμανοί κλείνουν το τουριστικό πακέτο σε γερμανικές εταιρείες που απομυζούν τους ξενοδόχους, πως ταξιδεύουν με τα δικά τους αεροπλάνα, ότι προσγειώνονται στα δικά τους αεροδρόμια (FRAPORT), πως χρησιμοποιούν τις δικές τους τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ), ότι σύντομα θα πηγαίνουν στα δικά τους ξενοδοχεία, πως αγοράζουν από τα δικά τους καταστήματα δικά τους τρόφιμα (LIDL) – ενώ λίγο αργότερα θα έχουν το δικό τους ηλεκτρικό ρεύμα (ΔΕΗ).

Τι θα μένει αλήθεια στην Ελλάδα από τους τουρίστες της; Ένας μισθός πείνας που θα καταναλώνεται σε εισαγωγές από άλλες χώρες στο μεγαλύτερο ποσοστό του ή σε προϊόντα επιχειρήσεων που θα ανήκουν σε ξένους. Πρόκειται λοιπόν αλήθεια για βαριά βιομηχανία;

Βασίλης Βιλιάρδος23 Μαΐου 2020

https://analyst.gr/2020/05/23/i-germaniki-pagida-ton-dorean-500-dis-e/