Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (4)

 Συνέχεια από:Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2020

Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 

Πώς (να συνεχίσουμε ) νά σκεφτόμαστε στην ψηφιακή εποχή!

Του Frank Schirrmacher. (Payback, 2009).

Κεφάλαιο 2- Το νέο μυαλό(συνέχεια)

          Ούτε που μπορούμε να φανταστούμε ποιες πρόοδοι και ποια ανάπτυξη θα υπάρχουν όταν τα επόμενα χρόνια, θα εισέλθει στην σκηνή μία γενιά ικανή να συνθέσει με την κληρονομημένη γνώση νέες σκέψεις, νέες ιδέες και μορφές ζωής με την ίδια φυσικότητα με την οποία ο Brin και ο Page συνέθεταν τον δικό τους πύργο τής Lego. Αλλά αυτή είναι μόνον μία εκδοχή. Η άλλη συνίσταται στο να αναρωτηθούμε τί θα κάνει με όλο αυτό που δεν αποτελείται από ξυλάκια, στον κόσμο.

          Η γενιά τών δεκαοχτάρηδων τού σήμερα δεν γνωρίζει έναν κόσμο χωρίς κομπιούτερ. Μπορούν να μοιραστούν την δική μας υπερφόρτωση η οποία οφείλεται στην ροή των πληροφοριών; Η δεν την αντιλαμβάνονται καν; Έχουν μία συνείδηση τού εαυτού τους εντελώς διαφορετική; Επομένως έχουν ήδη ένα μυαλό συνδεδεμένο με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με εκείνο των γονιών τους;

          Ο ομφάλιος λώρος ο οποίος θα συνδέσει ηλεκτρονικά κάθε νέα γενιά μωρών στο κομπιούτερ είναι το ποντίκι. Αυτό το μικτό αντικείμενο έφερε την επανάσταση στην αλληλεπίδραση ανάμεσα στα πρόσωπα και τον υπολογιστή! Η ιστορία τής τεχνολογίας δεν προσφέρει άλλα παραδείγματα στα οποία η χρήση ενός νέου αντικειμένου είναι δυνατόν να επαναφέρει στο εκφράζω, στο δείχνω, στο υποδεικνύω. Μία αρχέγονη ανθρώπινη έκφραση η οποία προηγείται οποιασδήποτε γλώσσας. Από την άφιξη τού ποντικιού, για την εξέλιξη των κομπιούτερ ισχύει μόνον, σύμφωνα με τον George Dyson, ένας νόμος τού Δαρβίνου: “Η φυσική επιλογή τώρα ευνοεί τις μηχανές οι οποίες είναι περισσότερο ικανές να επκοινωνήσουν με τα μωρά και τα παιδιά και τα οποία είναι περισσότερο ικανά να επικοινωνήσουν με τις μηχανές”.

          Είναι ένας μύθος αυτό που λέγεται ότι οι δυσκολίες με το στυλ τής ψηφιακής ζωής κρύβουν μία διαμάχη τών γενεών! Έφηβοι, ώριμοι, γέροι: βρισκόμαστε όλοι μας στην ίδια βάρκα. Και είναι λάθος να ισχυρισθούμε ότι είναι ιδιοφυΐα στον υπολογιστή όποιος είναι μικρότερος τών εικοσιπέντε ετών: Για παράδειγμα τα ποσοστά των εφήβων που είναι ικανοί να φορτώσουν ένα πρόγραμμα από μία θέση Web βρίσκονται στο 55% δέκα πόντους λιγότερους από τους ενήλικες. Μία μελέτη του Nielsen τού 2005 πρόσφερε τρείς λόγους : Ικανότητα ανάγνωσης ανεπαρκής, στρατηγικές ερεύνης αναποτελεσματικές και πάνω απ’όλα ο χρόνος προσοχής ανάμεσα στους νέους, δραματικά σύντομος!

          Το γεγονός ότι συνδέουν με τους νέους μία νοημοσύνη φυσικώς ταιριαστή για το κομπιούτερ οφείλεται σε ένα λάθος αξιολόγησης! Το μεγαλύτερο μέρος αυτών που διαχειρίζονται ιστοχώρους Web ή γράφουν blogs επιτυχημένα, βρίσκονται στην κορυφή τής τεχνολογικής προόδου. Είναι πρόωροι χρήστες. Σύμφωνα με την μελέτη του Nielsen αυτά τα πρόσωπα είναι μορφωμένα, πολύ έξυπνα και αφιερώνουν πολύ χρόνο στον υπολογιστή: “Αυτοί οι έφηβοι γενικώς γνωρίζουν μόνον άλλους εφήβους οι οποίοι μοιράζονται τα ενδιαφέροντά τους. Αλλά αυτό το 5% δεν είναι σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτικό τής μάζας”.

          Εν συντομία: είμαστε όλοι μας μπλεγμένοι. Έχουμε όλοι μας προβλήματα στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Και τα βιβλία δεν είναι παρά μόνον ένα από τα σημεία. “Σκέφτομαι ότι πρόκειται για πολύ διαφορετικό άλλο” γράφει η Lara Killian, κριτικός λογοτεχνίας για την σελίδα Web Pop Matters. “Το μυαλό μας προσαρμόζεται ή χάνουμε ουσιώδεις ικανότητες γνώσεως;” Αυτή η αδυναμία δεν είναι, όπως ισχυριζόμαστε συχνά, ένα θέμα ηλικίας, ούτε ένα θέμα γεννημένων ψηφιακά (αυτών που δεν γνωρίζουν έναν κόσμο χωρίς Internet και κινητό τηλέφωνο). Και μπορώ να σας καθησυχάσω: δεν έχουμε ανάγκη να ξανακούσουμε τον συνηθισμένο δίσκο για την νέα βλακεία τών νέων γενεών.

          Ακόμη και οι περίοδοι τού χρόνου που διατρέχουν οι νέοι με τα ψηφιακά μέσα στρογγυλεύουν με περίσσεια από τους ενήλικες. Εάν συγκρίνουμε την κατανάλωση βιντεοπαιχνιδιών ενός κανονικού παιδιού με τον χρόνο πού σπαταλά κάθε μέρα ένας μάνατζερ με το Blackberry για να βρει πληροφορίες, τα δεδομένα που εξάγονται δεν είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

          Το 2009 ο Robert X. Clingely, διάσημος Αμερικανός δημοσιογράφος έμπειρος τής πληροφορικής και τών νέων μέσων, διηγείτο για φίλους τών οποίων η δεκαεξάχρονη κόρη, η Echo, δεχόταν και έστελνε σε ένα μήνα 14’000 SMS, κάτι που προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες στους γονείς για το κόστος, όχι τόσο το χρηματικό, όσο με τους όρους τού χρόνου. Να τι λέει λοιπόν: “Εάν ένας μήνας κανονικά έχει 30 ημέρες δηλαδή  720 ώρες, από τις οποίες μπορούμε να υποθέσουμε ότι το ένα τρίτο προορίζεται για τον ύπνο, η Echo έχει 480 ώρες τον μήνα για να ανταλλάξει SMS. Δέκα τέσσερις χιλιάδες διαιρεμένα διά των 480 ωρών αντιστοιχούν σε 29 μηνύματα την ώρα, δηλαδή ένα κάθε δύο λεπτά. Αλλά αυτό δεν είναι όλο. Η Echo δεν πρέπει να διαβάσει μόνον τα μηνύματα αλλά και να απαντήσει, και για να γράψει χρειάζεται τον διπλό χρόνο που είναι αναγκαίος για να διαβάσει! “Ένας μέσος έφηβος διαθέτει 20 δευτερόλεπτα περίπου για να γράψει. Αυτό σημαίνει ότι η Echo περνά το ένα τρίτο περίπου τού χρόνου της κατά τον οποίο είναι ξυπνητή ανταλλάσσοντας SMS”.

          Μοιάζει τερατώδες. Δραματικό, υπερβολικό. Μία εξάρτηση. Και για μένα. Και όμως, όπως αποδεικνύει μία δοκιμή με το χρονόμετρο στο χέρι, θα μπορούσα να αναμετρηθώ με την Echo. Μοιάζει σαν οι μοναδικοί αληθινοί επαναστάτες σ’αυτόν τον πλανήτη είναι τα μικρά παιδιά. Εξεγήρονται συστηματικά εναντίον τής εμμονής τών γονιών τους για την τεχνολογία, όπως έγραψε η Katherine Rosman στο “Wall Street Journal”, βασιζόμενη σε συζητήσεις με κοριτσάκια και αγοράκια ανάμεσα στα τέσσερα και τα επτά. Αισθάνονται ότι τα κομπιούτερ τρώνε την προσοχή τών γονιών τους και ότι γι’αυτά δεν μένει πιά τίποτε. Αλλά αυτό διαρκεί μέχρις ότου τα φυσικά τους ένστικτα παραμένουν λειτουργικά.

          Τα παιδάκια τών πέντε ετών κρύβουν τα Blackberry ή τα πετούν στην τουαλέτα για να κάνουν τους γονείς να τους μιλήσουν. Εγκαθιστούν χώρους “e mail free” και τους ξαφνιάζουν να στέλνουν μηνύματα κρυφά κάτω από το τραπέζι. “Η μητέρα μου έχει έναν πολύ σύντομο χρόνο προσοχής” διηγείται η δεκατετράχρονη Emma της οποίας η μητέρα, ενώ αυτή ετοίμαζε τις εξετάσεις για τα Λύκεια, αντί να την ακούει έπαιζε παιχνίδια!

          Ακόμη και τα μεγαλύτερα παιδιά επομένως παραπονιούνται όταν η επικοινωνία γίνεται μέσω κομπιούτερ, ιδίως στον πιο σημαντικό τόπο γι’αυτά, την οικογένεια: “Η δεκαεφτάχρονη Christina Huffington, κόρη τής Ariana Huffington, συνιδρύτριας τής “Huffington Post”, έλεγε ότι η μητέρα της χρησιμοποιούσε το  κινητό συνεχώς, ακόμη και όταν έκανε γιόγκα στην θέση τού σκύλου με το κεφάλι κάτω. “Είχα την εντύπωση ότι δεν με άκουγε ποτέ”, διηγείται το κορίτσι, το οποίο γι’αυτόν τον λόγο απευθύνθηκε σε θεραπευτή. Η μητέρα, για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα μαζί της, τής δώρισε ένα κινητό Blackberry!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.