Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

ΚΡΑΧ ΚΑΙ ITALEXIT ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Η απάτη είναι συστημική, σε μία αγορά που έχει μετατραπεί σε καζίνο και που έχει βυθιστεί στην απόλυτη διαφθορά, συνεπικουρούμενη από την πολιτική – κρίνοντας μεταξύ άλλων από την πρόεδρο της Αμερικανικής Βουλής, την αξιότιμη κυρία N. Pelosi που κατηγορούσε τον πρώην πρόεδρο Trump, επιμένοντας στην καθαίρεση και στην τιμωρία του. Εν προκειμένω, ο σύζυγος της κυρίας αγόρασε δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων στις 22 Δεκεμβρίου σε μετοχές των Apple, Tesla και Walt Disney, σύμφωνα με το Barron’s – stock options όπως λέγονται που λήγουν τον Ιανουάριο, αποτελώντας ένα άλλου είδους στοίχημα που δεν διαφέρει καθόλου από αυτά των τυχερών παιχνιδιών. Μία πολιτικός λοιπόν που έχει εσωτερική πληροφόρηση και που είναι σε θέση να επηρεάζει τις χρηματιστηριακές αγορές, στοιχηματίζει τεράστια ποσά – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο της πολιτικής διαφθοράς.

.Analyst Team

Άποψη   

Καμία απάτη δεν μπορεί να συνεχίζεται αιώνια – ενώ καταρρέει, όταν η αλήθεια βγει στο φως. Εν προκειμένω, αλήθεια είναι πως η Ιταλία, ειδικά μετά την οδυνηρή εμπειρία του Covid, είναι αδύνατον να επιβιώσει εντός της γερμανικής Ευρωζώνης – ενώ η Μ. Βρετανία με το BREXIT άνοιξε την έξοδο εκτάκτου ανάγκης. Όσο δε και αν προσπαθήσει η Γερμανία να της επιτεθεί, έχοντας ξεκινήσει ήδη με την AstraZeneca, με στόχο να δημιουργήσει ένα παράδειγμα προς αποφυγή όπως με την Ελλάδα το 2010, δεν πρόκειται να τα καταφέρει – ενώ πολλές χώρες καιροφυλακτούν, μη αντέχοντας τη γερμανική κυριαρχία, όπως η Ουγγαρία που παρήγγειλε το ρωσικό εμβόλιο και η Πολωνία από την ΕΕ.

Η αλήθεια είναι επίσης πως το χρηματιστήριο έχει μετατραπεί σε καζίνο, με τη φούσκα στο ζενίθ της – όπως αποδείχθηκε από την επίθεση των μικρών επενδυτών στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, με πρόκληση ζημιών της τάξης των 5 δις € (πηγή). Μεγάλο όπλο τους η μόχλευση (leverage) που τοποθετήθηκε εναντίον των ανοιχτών αγορών (short), επίσης με μόχλευση – όπου ανοιχτή αγορά σημαίνει πως δανείζεται κανείς μετοχές πληρώνοντας τόκο από τους ιδιοκτήτες τους, για να τις αγοράσει αργότερα σε χαμηλότερες τιμές και να τις επιστέψει κερδίζοντας τη διαφορά, ενώ μόχλευση ότι επενδύσει κανείς 100 € στοιχηματίζοντας σε μετοχές αξίας 2000 € ή περισσότερα.

Μία επόμενη αλήθεια είναι πως τα ζωτικά στοιχεία του χρηματιστηρίου, ειδικά του αμερικανικού που όμως αποτελεί το σημείο αναφοράς όλων των υπολοίπων, ευρίσκονται σε ελεύθερη πτώση – μία αλήθεια που αγνοούν σκόπιμα οι συμμετέχοντες στα χρηματιστήρια, επειδή ο κανόνας είναι πως δεν πρέπει να αποκαλύπτεται η αλήθεια, να μην αναγνωρίζεται για λόγους χειραγώγησης και να μην συζητείται, ανεξάρτητα από το πόσο προφανής είναι, αφού διαφορετικά αποκαλύπτεται η απάτη.

Η απάτη είναι συστημική, σε μία αγορά που έχει μετατραπεί σε καζίνο και που έχει βυθιστεί στην απόλυτη διαφθορά, συνεπικουρούμενη από την πολιτική – κρίνοντας μεταξύ άλλων από την πρόεδρο της Αμερικανικής Βουλής, την αξιότιμη κυρία N. Pelosi που κατηγορούσε τον πρώην πρόεδρο Trump, επιμένοντας στην καθαίρεση και στην τιμωρία του (ανάλυση).

Εν προκειμένω, ο σύζυγος της κυρίας αγόρασε δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων στις 22 Δεκεμβρίου σε μετοχές των Apple, Tesla και Walt Disney, σύμφωνα με το Barron’s (πηγή) – stock options όπως λέγονται που λήγουν τον Ιανουάριο, αποτελώντας ένα άλλου είδους στοίχημα που δεν διαφέρει καθόλου από αυτά των τυχερών παιχνιδιών. Μία πολιτικός λοιπόν που έχει εσωτερική πληροφόρηση και που είναι σε θέση να επηρεάζει τις χρηματιστηριακές αγορές, στοιχηματίζει τεράστια ποσά – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο της πολιτικής διαφθοράς.

Μία τρίτη αλήθεια είναι πως οι κεντρικές τράπεζες, όπως η Fed, εξαπατούν την πλειοψηφία των Πολιτών προς όφελος του 1% – υπονομεύοντας θανάσιμα τις χαμηλότερες οικονομικές και κοινωνικές τάξεις. Αρκεί να διαβάσει κανείς το «Μονοπώλια εναντίον της Δημοκρατίας» (πηγή) ή να γνωρίζει πως το 10% των Αμερικανών σήμερα ελέγχει το 97% των ετησίων εισοδημάτων κεφαλαίου στις Η.Π.Α. – ενώ το 50% των νέων εισοδημάτων που δημιουργήθηκαν μετά την κρίση του 2008, οδηγήθηκε στο πλουσιότερο 1% των Αμερικανών. Επίσης πως οι τρεις πλουσιότεροι Αμερικανοί μαζί έχουν περισσότερο πλούτο, από τα 160.000.000 φτωχότερους!

Γιατί; Επειδή λόγω των πολιτικών της Fed που αυξάνουν τα κεφαλαιακά έσοδα εις βάρος αυτών από την εργασία και με το 90% των Αμερικανών να κατέχουν μηδενικό κεφάλαιο, η συντριπτική πλειοψηφία των κερδών οδηγείται στο κορυφαίο 0,1% – με έναν τρόπο που φαίνεται καθαρά από το γράφημα των New York Times. Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει και στην Ευρώπη, ενώ οι κεντρικές τράπεζες ως γνήσιοι απατεώνες ισχυρίζονται πως η πολιτική τους δεν δημιουργεί ανισότητες και δεν αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες – κάτι που φυσικά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αλήθεια.

Πόσο μάλλον όταν μπορεί να αυξηθεί η τιμή μίας μετοχής από λίγα δολάρια έως και τα 400 $ μέσα σε μία εβδομάδα – όπως τεκμηριώθηκε από την GameStop, παρά το ότι πρόκειται για μία εταιρία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Χάρη όμως στη Fed και στην αυτοεξυπηρετούμενη διεφθαρμένη πολιτική τάξη, ολόκληρη η οικονομία των Η.Π.Α. εξαρτάται από το χρηματιστήριο τους το οποίο, εάν καταρρεύσει, θα συμπαρασύρει τους πάντες.

Πότε θα συμβεί κάτι τέτοιο; Όταν η αλήθεια βγει στην επιφάνεια και τη δουν οι απλοί Πολίτες – όπως με τη Γερμανία στην Ευρώπη που απορροφάει αχόρταγα ολόκληρο τον πλούτο της ηπείρου μας και που σχεδιάζει για τρίτη φορά την κατάληψη της, αν και με οικονομικά όπλα σήμερα, με αιχμή του δόρατος τόσο το ευρώ, όσο και την ΕΚΤ.

(Ακολουθείστε μας στο Twitter πατώντας εδώ για να ενημερώνεστε αμέσως για τις αναλύσεις μας)

Η σιωπηρή πλειοψηφία του πανεπιστημίου

Αριστερά: Φοιτητές του ελληνικού πανεπιστημίου παρακολουθούν μάθημα υπό την απειλή της αστυνομίας που κρύβεται. Δεξιά: Φοιτητές σε δρόμο της Οξφόρδης διαμαρτύρονται για τα αστυνομικά μέτρα στα ελληνικά πανεπιστήμια. (Φωτ. ASSOCIATED PRESS)


Το πιο ενδιαφέρον στις προχθεσινές εκδηλώσεις με αφορμή την εκπαίδευση ήταν οι δηλώσεις των καθοδηγητών. Το ταμείο το έκαναν οι κ. Φίλης και Κουτσούμπας. «Αποδείξαμε στην πράξη ότι δεν θα περάσει η απαγόρευση των συναθροίσεων». Κοινώς διαδηλώνεις για να αποδείξεις ότι μπορείς να διαδηλώσεις. Οπου η γάτα κυνηγάει την ουρά της. Παρακάμπτω την ξεδιάντροπη περιφρόνηση της υγείας μας. Οταν μάχεσαι για τον λαό δεν σταματάς στις λεπτομέρειες. Ο άλλος μπορεί να καταστραφεί αν ξανακλείσουν όλα, όμως ο λαός στο τέλος θα νικήσει. Οσοι πεθάνουν θα πεθάνουν και όσοι ζήσουν θα πεινάσουν. Με τέτοια άλματα προχωράει η Ιστορία.

Το θέμα είναι η μεταρρύθμιση που επιχειρούν η Κεραμέως και το επιτελείο της. Αναβίωση των εισαγωγικών εξετάσεων που έχουν καταργηθεί. Οταν περνάς σε μια σχολή έχοντας γράψει μόνον τ’ όνομά σου, σημαίνει ότι μπήκες χωρίς να εξεταστείς. Και επειδή το πανεπιστήμιο είναι δημόσιο, σημαίνει ότι βάρυνες με το κόστος σου το Δημόσιο χωρίς να το δικαιούσαι. Κατάργηση των αιώνιων φοιτητών. Η φοίτηση στο πανεπιστήμιο δεν είναι επάγγελμα. Είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που οι πολιτισμένες κοινωνίες το θεωρούν απαραίτητο για την ανανέωση των δυνάμεών τους. Κρίνοντας βέβαια από τη λογική των προαναφερθέντων ταγών, το ζητούμενο δεν είναι η φοίτηση. Το ζητούμενο είναι η διαδήλωση. Και αυτό είναι επάγγελμα. Σε φωτογραφίες από την προχθεσινή εκδήλωση είδα αρκετούς ασπρομάλληδες. Αιώνιοι φοιτητές, αιώνιοι διαδηλωτές.

Για την επιτήρηση της τάξης στο πανεπιστήμιο, δεν έχω να πω πολλά. Είτε θα την αναλάβουν ένστολοι με σφεντόνες, με τόξα, είτε με αεροβόλα, το βέβαιο είναι ότι κάποιοι πρέπει να την αναλάβουν. Οι πρυτάνεις δεν περνούν τη βάση του δέκα στη φύλαξη των πανεπιστημίων, οπότε καλό θα ήτο και εκεί να εφαρμοστούν κάποιες δοκιμασίες δεξιότητος.

Και τώρα επί της ουσίας. Ποιο είναι το πορτρέτο ενός μέσου Ελληνα φοιτητή το 2021; Είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ελλάδα της κρίσης. Εζησε την εφηβεία του σε μια οικογένεια που δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα, που φοβάται το αύριο, κόπιασε και κατάφερε να περάσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή. Είδε πολλούς συμμαθητές του ή φίλους του, που είχαν την οικονομική δυνατότητα, να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Επειδή δε το «εξωτερικό» δεν είναι πια μια εξωτική πραγματικότητα, επειδή με το Διαδίκτυο μπορεί να έχει καθημερινή επικοινωνία μαζί τους, ξέρει τι γίνεται «εκεί» και έτσι διαμορφώνει τις απαιτήσεις του για το «εδώ». Ας πούμε, όμως, ότι αυτό είναι το λιγότερο. Ούτως ή άλλως, και το «εκεί» είναι γεμάτο προβλήματα. Το θέμα είναι τι γίνεται με το «εδώ». Αυτό για το οποίο ο ίδιος και οι δικοί του κόπιασαν να αποκτήσουν. Και περιμένει να τον ανταμείψει. Αναγνωρίζοντας την αξία του και εξασφαλίζοντάς του τις συνθήκες για να αξιοποιήσει τον κόπο του.

Εξιδανικεύω; Δεν νομίζω. Ηρθε καιρός να αντιληφθούμε πως τα χρόνια της κρίσης απομυθοποίησαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Την Ελλάδα της αμέλειας, την Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας. Τα παιδιά της κρίσης το έχουν αντιληφθεί. Αυτοί που δυσκολεύονται να το αντιληφθούν είναι όσοι, με το πέρασμα των χρόνων, έπαθαν πολιτική, αλλά και κοινωνική, αρτηριοσκλήρυνση. Η αντίδραση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν αφορά τον φοιτητόκοσμο. Αφορά τους ίδιους. Δεν τους ενδιαφέρει ο φοιτητής που θέλει να αξιοποιήσει τον κόπο του. Τους ενδιαφέρουν οι συνθήκες που ανέδειξαν τους ίδιους. Αλήθεια, τι ενδιαφέρει όσους πανεπιστημιακούς υπέγραψαν το γελοίο κείμενο για να υπερασπιστούν τον Κουφοντίνα;

Πολλοί δυσπιστούν, ακόμη και όσοι συμφωνούν με το πνεύμα της μεταρρύθμισης. Ευελπιστώ ότι η κ. Κεραμέως, ο κ. Συρίγος και το επιτελείο τους θα τους διαψεύσουν. Η πραγματική κοινωνική δυναμική είναι μαζί τους. Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, ξέρω ότι η πραγματική σύγκρουση θα ξεσπάσει όταν επιχειρηθεί η αναβίωση της μέσης εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Είναι και το ζήτημα της διδακτέας ύλης, ως επί το πλείστον προσαρμοσμένης στις ανάγκες του εκπαιδευτικού που τη διδάσκει και όχι του μαθητή που τη διδάσκεται.

Αν εξαιρέσω τους κινδύνους που προκαλεί στη διάδοση της πανδημίας η προχθεσινή εκδήλωση, και όσες ακολουθήσουν, στην καλύτερη περίπτωση είναι γραφικές. Στη χειρότερη, οι σπασμοί ενός σώματος που πνέει τα λοίσθια. Είτε το ένα είτε το άλλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πώς θέλουμε τη χώρα μετά τα πρώτα διακόσια χρόνια της ύπαρξής της. Και οι φοιτητές που δεν αντιδρούν στη μεταρρύθμιση, η πλειονότητα, όπως και οι καθηγητές τους, μας δείχνουν τον δρόμο.

Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός ανατρέπει την διδασκαλία ότι η μονολόγιστη ευχή «δεν είναι η σωστή προσευχή».

 

Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο μέγας στύλος της Ορθοδοξίας,εκάρη μοναχός σε ηλικία 26 ετώνκαι παρά το νεαρόν της ηλικίας του σύμφωνα με τον Γεώργιο Σχολάριο ήταν «σωφρονέστερος τῶν τάς ἐρήμους οἰκούντων».

 

Στην ησυχία του ερημικού νησιού «Αντιγόνη» της Προποντίδος υπεβλήθη σε σκληρή άσκηση και μάλιστα στη μονολόγιστη ευχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Ακολουθώντας την νηπτική και ασκητική παράδοση των θεουμένων αγίων της Ορθοδοξίας, πέρασε από τα πνευματικά στάδια της καθάρσεως, του φωτισμού, ηξιώθη του δοξασμού από την άκτιστη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και έγινε μυσταγωγός της νοεράς προσευχής.

 

Το σύντομο κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ανάλυση της ευχής του Ιησού,και αρχικώς μας παρεδόθη ως έργον ανωνύμου. Κατόπιν όμως ερεύνης του Σέρβου ιερομονάχου Ειρηναίου Μπούλοβιτς, απεδείχθη πως αποτελεί κείμενο του ΑγίουΜάρκου του Ευγενικού. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό ''Κληρονομία'', αρ. 7(1975), σελ. 345-352, και αργότερα συμπεριελήφθη σε μετάφραση στην ''Φιλοκαλίατων ιερών Νηπτικών'', τ. 5, σελ. 284-288, εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”,Θεσσαλονίκη, 1984.

 

O Άγιος Μάρκος διδάσκει πως η ευχή όχι μόνο είναι «η σωστή προσευχή», αλλά και πλήρης αγίων δωρεών και Ορθοδόξου Ομολογίας. Ομολογία, που δυστυχώς τελεί υπό εξαφάνιση στη διδασκαλία και πράξη των συγχρόνων αρχιποιμένων.

 

Το κείμενο έχει ως εξής:

Λόγος τοῦἐνἁγίοις πατρός ἡμῶν Μάρκου ἘφέσουτοῦΕὐγενικοῦ περί τῶν λόγων τῆς

θείας εὐχῆς, δηλαδή τό ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ΥἱέτοῦΘεοῦ, ἐλέησόν με''

 

Θεία Ευχαριστία και κορωνοϊός στο πλαίσιο των σχέσεων Θεολογίας και Επιστήμης


Ομιλητές: Σπυρίδων Τσιτσίγκος, Καθηγητής Ψυχολογίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών & π. Στυλιανός Καρπαθίου, Θεολόγος - Ψυχίατρος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ SCHENKER

Σχεδόν όλες οι μεγάλες γερμανικές εταιρίες συμμετείχαν στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιώντας εγκληματικές μεθόδους χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό – ενώ όλο αυτό το Know How που συγκέντρωσαν, μαζί με τις κλοπές τους, στήριξε τη μετέπειτα άνοδο τους. Σήμερα δε, όπου η Γερμανία επιχειρεί για τρίτη φορά να κατακτήσει την Ευρώπη με οικονομικά όπλα πλέον, συμβαίνει στην ουσία κάτι ανάλογο – ενώ η ισχύς της χώρας έχει αυξηθεί, πρώτα με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που πυροδοτήθηκε μέσω της Ελλάδας και τώρα με τη βοήθεια του Covid που γονατίζει οικονομικά όλους τους αντιπάλους της, όπως την Ιταλία και ειδικά τη Γαλλία. Στα πλαίσια αυτά, αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί δεν το συνειδητοποιούν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη – κάτι που άλλωστε συνέβαινε πριν το ξέσπασμα του παγκοσμίου πολέμου το 1940. Δυστυχώς, εάν αργήσουν να αντιδράσουν, θα είναι ακόμη μία φορά πολύ αργά – σημειώνοντας πως συμμαχεί ξανά τόσο με την Κίνα, όσο και με την Τουρκία, χρησιμοποιώντας την Κομισιόν που έχει όμως Γερμανίδα επικεφαλής ως κάλυμμα για τις δικές της επιδιώξεις.

.Βασίλης Βιλιάρδος

Άρθρο

Δεν υπάρχει κυριολεκτικά σχεδόν καμία γερμανική εταιρία που να μην έχει συμμετάσχει στο παρελθόν ή/και στο παρόν σε εγκλήματα, ληστείες και δολοφονίες – όπως στο παράδειγμα της Deutsche Bank, η οποία θεωρείται εγκληματική συμμορία από την αστυνομία της ίδιας της χώρας της (ανάλυση). Επίσης της TUI που ληστεύει ξανά σήμερα τους ξενοδόχους μας καθυστερώντας τις πληρωμές τους – γνωστή ως Preussag, με συμμετοχή στα θανατηφόρα χημικά του Ιράκ ή στην παραγωγή όπλων κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (ανάλυση).

Μία επόμενη είναι η παγκόσμια εταιρία logistics και θυγατρική της Deutsche Bahn, των γερμανικών σιδηροδρόμων δηλαδή – η Schenker που αποτελεί τον κρατικό διάδοχο μίας ακόμη γερμανικής εγκληματικής οργάνωσης. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από νέα έγγραφα – τα οποία αποδεικνύουν πως η Schenker οργάνωνε για τη ναζιστική βιομηχανία τη μεταφορά κλεμμένων από τα ευρωπαϊκά κράτη που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί το 1940.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια του πολέμου, από το 1943 έως το 1945, η Schenker συμμετείχε σε επιδρομές μεγάλης κλίμακας που εκτείνονταν από την Αθήνα στο νότο, σε ολόκληρα τα Βαλκάνια, στη Λισσαβόνα στα δυτικά, στο Όσλο στα βόρεια και στη Βαρσοβία στα ανατολικά, έως τη Σοβιετική Ένωση – ενώ τα κλεμμένα λάφυρα οδηγούνταν στα περιουσιακά στοιχεία του γερμανικού κράτους και μοιραζόντουσαν σε εταιρίες όπως η Siemens, η AEG, η Mannesmann και η Rheinmetall.

Ο ρινόκερως μεγάλωσε

 Ηταν δεκαετία του ’90, αν θυμάμαι καλά, όταν ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ έγραφε ότι αν ζυγισθούν οι αποφάσεις και οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. θα έφθαναν τον έναν τόνο. Οσο και ένας μικρός ρινόκερως. Εκτοτε ο ρινόκερως μεγάλωσε. Και μπορεί ο ψηφιακός μας κόσμος να απάλλαξε την Ενωση από τη χαρτούρα, όμως υποθέτω πως αν υπήρχε τρόπος να τη ζυγίσει κάποιος, θα είχαν προστεθεί μπόλικοι τόνοι. Η Ε.Ε. είναι υπέρβαρη. Κατά συνέπεια, δυσκίνητη. Η «επιμελής» –για να το πω κομψά– γραφειοκρατία της και η προσήλωσή της στις δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να λειτουργούν σε συνθήκες αιθρίας. Αποδεικνύονται όμως μάλλον ακατάλληλες για να διαχειρισθούν κρίσεις. Η πολιτική αποδεικνύει την αξία της στη διαχείριση κρίσεων. Και τη μεγάλη Ενωση τη διακρίνει ένα μεγάλο πολιτικό έλλειμμα. Λογικό από μιαν άποψη: όσο περισσότερο εμπιστεύεσαι τη γραφειοκρατία σου τόσο εξασθενούν τα πολιτικά αντανακλαστικά σου. Η Κακανία του Μούζιλ στον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες» περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση.

Την κρίση του μεταναστευτικού η Ευρώπη προσπάθησε να την αντιμετωπίσει χωρίς να κάνει καμία παραχώρηση στις αρχές της. Ανοιξε τα σύνορά της για να υποδεχθεί τη δυστυχία της οικουμένης. Δεν πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβει ότι αυτό δεν συνιστά πολιτική, αφού οι αρχές αυτές συγκρούονταν με τις αντοχές της κοινωνίας της. Και ακολούθησε το χάος. Ο Βορράς προσπάθησε να περιορίσει το πρόβλημα στην παραμεθόριο του Νότου. Και η Ελλάδα απομονώθηκε. Είχε και αυτή τις δικές της ιδεοληψίες, θα μου πείτε, όμως δεν έφθαναν αυτές μόνο. Χρειαζόταν και η συμμετοχή της Ευρώπης, που θυμήθηκε ότι αποτελεί ένωση κρατών, επανενεργοποίησε στην ουσία τα εσωτερικά της σύνορα. Η κατανομή των μεταναστευτικών πληθυσμών δεν λειτούργησε ποτέ. Θυμούνταν την Ελλάδα μόνον όταν δημοσιογράφοι ή προστατευόμενες ΜΚΟ αποκάλυπταν τις άθλιες συνθήκες της Μόριας. Τώρα, τα μεταναστευτικά ρεύματα είναι εν υπνώσει. Ομως το πρόβλημα δεν λύθηκε.
 
Η πανδημία σαρώνει. Πέρυσι ήταν η Ιταλία, φέτος είναι η Γαλλία και η Πορτογαλία. Μόλις ανακαλύπτονται τα εμβόλια, η Ευρώπη παίρνει μια πολιτική απόφαση. Δεν θα αφήσει το κάθε κράτος της να διαπραγματευθεί μόνο του για την αγορά τους. Θα ρίξει το βάρος της στις διαπραγματεύσεις με τους φαρμακευτικούς κολοσσούς. Και στο σημείο αυτό προβάλλει η γραφειοκρατία για να ασκήσει τα δικαιώματά της. Αργές διαδικασίες. Προσέξτε τα μικρά γράμματα και τις υποσημειώσεις. Λογικό. Μόνο που η πανδημία καλπάζει. Το εμβόλιο της AstraZeneca κυκλοφορεί στην Αγγλία, το Ισραήλ κοντεύει να αγγίξει τα όρια της ανοσίας της αγέλης και η Ευρώπη ακόμη διαπραγματεύεται. Ο ρινόκερως μεγάλωσε και η παχυσαρκία του αποδεικνύεται ο πιο ανασταλτικός παράγων στην προσπάθειά του να ωριμάσει.


Τι μας δίδαξαν τα Ίμια

«Η θλιβερή έξοδός μας από την Ιστορία δεν γίνεται με κρότο αλλά με τρίξιμο κι έναν ανεπαίσθητο λυγμό».

του Παναγιώτη Λιάκου 

Η εποχή της μετανεωτερικότητας έχει αρκετά κοινά σημεία με τα προηγούμενα στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Ζούμε μεν σε καιρούς φαινομενικά «αντιηρωϊκούς» αλλά η πρόσληψη της ιδέας του αρμόζοντος –στο συλλογικό υποκείμενο- θανάτου ακολουθεί ομηρικά, επικά, βαγκνερικά μοτίβα.

Ο Αχιλλεύς και πιο πολύ ο Έκτορας, ο Διγενής Ακρίτας, ο Λεωνίδας, ο Παπαφλέσσας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Φαβιέρος Κωνσταντινίδης, ο Λορέντζος Μαβίλης εφορμούν από το πεδίο του εφήμερου μέχρι το άφθιτο, θείο πεδίο του άχρονου όντος μέσα στην αχλή της μάχης. Η έξοδος από το φαινόμενο, το οποίο χαρακτηρίζουμε «ζωή» ή βίο (το αρσενικό της βίας) γίνεται με κρότο, λάμψη, αίμα, φωτιά και χαλασμό. Υπάρξεις συντονισμένες στον ρυθμό του αιώνιου, ενώθηκαν με αυτό σ’ ένα μυθικό κρεσέντο αντάξιο των ιδεών, των τρόπων, των λόγων και των πράξεών τους.

Ο μεταπολεμικός κόσμος –και ειδικά η εποχή της ιδεολογικοποίησης της αχρειότητας, η αποκαλούμενη «Μεταπολίτευση- απανθρακώνει τις προσωπικότητες στην πλουτώνεια πυρά του συμβιβασμού. Αποτελεί μια αδιάκοπη προσομοίωση θανάτου, ψυχικού και όχι σωματικού. Είναι μια μαθητεία στη

λατρεία του μη όντος, της ανυπαρξίας, η οποία είναι το ιδανικό των βαριόμοιρων χρόνων μας. Συνιστά μια πεισμώδη προσπάθεια αποκόλλησης του ανθρώπου από τον Θεό – τη μόνη πηγή ισχύος που υφίσταται και στην οποία μπορεί να καταφεύγει το είδος μας ώστε να κάνει άλματα γρηγορότερα από την φθορά.

Η εποχή των Ιμίων, η ιδεολογία πίσω από την ντροπή και η υλοποίηση της πολιτικής, που φαντάζει σαν ευτυχές τέλος (“happy end”) για ταινία που θα μπορούσαν να λατρέψουν όλοι οι ανθέλληνες του πλανήτη, προσωποποιήθηκε και συμβολοποιήθηκε. Ο Κώστας Σημίτης είναι η βραδιά των Ιμίων και η βραδιά των Ιμίων, αν ήταν πρόσωπο, θα είχε αυτό του Κώστα Σημίτη. Η τέλεια κατάντια πολιτικού… Μιλώντας στη Βουλή ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για το όνειδος που… κατόρθωσε. Τα Ίμια είναι μεταστατική νόσος και έπληξαν ταυτόχρονα πολλά ζωτικά κέντρα του έθνους. Τα συγκείμενο των Ιμίων είναι συμβιβασμός, υποχώρηση, αδικαίωτος θάνατος τριών αξιωματικών (υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος, αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός), διεθνής εξευτελισμός, εκπλήρωση τουρκικών επιδιώξεων, ηττοπάθεια στο εσωτερικό, ιδεολογικοποίηση του ενδοτισμού, πτώση του ηθικού του λαού, εκποίηση άυλων και μη μεταβιβάσιμων περιουσιακών στοιχείων έναντι δανεικών πινακίων φακής.

Ο Ελληνικός λαός, με την ανοχή του στις πολιτικές επιλογές του Κώστα Σημίτη, που επισφράγισαν το όνειδος της υποχώρησης στα Ίμια, υπέγραψε τη θανατική καταδίκη του. Αντί να τιμωρήσει ακαριαία και δίχως ανοχή και έλεος εκείνον και τους συν αυτώ για την πανωλεθρία εκείνης της βραδιάς, τον εξέλεξε πάλι πρωθυπουργό με αποτέλεσμα η εθνική κατρακύλα να μην έχει τελειωμό. Παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, Χρηματιστήριο, Ολυμπιακά Έργα, σκάνδαλο SIEMENS, Τσουκάτος, Μαντέλης κι ένα σωρό άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί «σκελετοί» σωρεύτηκαν στα οστεοφυλάκια της συλλογικής μας αξιοπρέπειας.

Λόγω της ατιμωρησίας Σημίτη και των συν αυτώ για την βραδιά και τις συνέπειες των Ιμίων επί σειρά ετών επιβεβαιώνονται αδιάκοπα τα χειρότερα σενάρια για τη χώρα. Χρεωκοπήσαμε, τεθήκαμε σε καθεστώς επιτροπείας, μετανάστευσαν περίπου 1.000.000 Έλληνες για το μεροκάματο, η χώρα εποικίζεται από ισλαμικούς πληθυσμούς, η ανεργία καταρρίπτει το ένα «ρεκόρ» μετά το άλλο και όλοι οι θεσμοί, που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και να ενώσουν την κοινωνία προκαλούν το μειδίαμα των Ελλήνων ακόμα και με το άκουσμά τους. Ειδικά εκείνος της Δικαιοσύνης, ο οποίος θα έπρεπε να αποτελεί την ύστατη ελπίδα και το τελευταίο αποκούμπι για το λαό μας, θεωρείται ολότελα κατεδαφισμένος. Δεν υπάρχει αθλιότητα που να έχει διαπραχθεί σε βάρος του έθνους και του λαού, που να μην έχει χαρακτηριστεί και νόμιμη και συνταγματική. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου της λίστας Λαγκάρντ και του Μνημονίου κυκλοφορεί ελεύθερος και ο Αντώνης Σαμαράς που θα έκανε «μία και μόνη εξεταστική επιτροπή, για τον Μνημόνιο» συγκυβέρνησε με το καμποτίνικο ΠΑΣΟΚ του… Βενιζέλου.

Αν ο λαός μας επιθυμεί να μην εξέλθει της Ιστορίας με… τρίξιμο και λυγμό πρέπει να βρει τρόπο να απονείμει Δικαιοσύνη για τα Ίμια. Αυτή είναι η πρώτη βασική προϋπόθεση για την αποκατάσταση της εικόνας που έχουμε εμείς για τους εαυτούς μας.

Οἱ Ἀδιάβροχοι: Τι μας δίδαξαν τα Ίμια (adiavroxoi.blogspot.com)

ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΛΥΓΜΟΡΥΧΕΙΟΥ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΥΨΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΑΔΙΑΒΑΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΣΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. ΤΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ;

Νίκος Κ. είπε...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το παχύδερμο των Ιμίων.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την γαλανόλευκη κουρελού που παρακαλούσε ο τρισάθλιος να την πάρει ο αέρας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «είστε συναισθηματικός Ναύαρχε» που απάντησε ο αναίσθητος προσκυνημένος του Κολωνακίου στον άνθρωπο που προσπαθούσε να πείσει πως το ποτισμένο με αίμα ηρώων, γαλανόλευκο «κουρελόπανο» ΔΕΝ πρέπει και δεν μπορεί να το πάρει κανένας άνεμος.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την νηπιακή απορία «τι σημαίνει κανόνες εμπλοκής κύριε Ναύαρχε?».
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα ρεπορτάζ για τους Έλληνες του εξωτερικού που ζητούσαν να έρθουν να αμυνθούν υπέρ πατρίδος, την ίδια ώρα που τα μπουζουκάδικα ήταν τίγκα από ορδές βολεμένων με δανεικά.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις σκατόφατσες από διάφορες γνωστές φυγόστρατες λούγκρες του life style που από τα παράθυρα της τηλεόρασης έκαναν «στρατηγικές» υποδείξεις «εκτόνωσης» της κρίσης.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον λυγμό που έπνιγε την φωνή αγανάκτησης των γενναίων καταδρομέων μας που έζησαν πάνω στις βραχονησίδες την εθνική ξεφτίλα μας, όταν στα μετέπειτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, εξέφραζαν με πόνο την ντροπή της υποχώρησης.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «ευχαριστώ τους Αμερικανους».
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μου κάποιοι πράσινοι προσκυνημένοι ντενεκέδες το στιγμάτισαν με «γκρίζες ζώνες»
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και τους επόμενους, τους επανιδρυτές του κράτους-οπερέτα που αντί να τις καθαρίσουν τις διατήρησαν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα κουμπαριλίκια με τους πασάδες.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις ζεϊμπεκές.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «Bravo Yorgos».
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι αυτό το έθνος που κάποτε έδειχνε έμπρακτα με την ιστορία του σε όλη την ανθρωπότητα πως «η μεγαλοσύνη των λαών δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα» έφτασε σε σημείο να αναδεικνύει φάρες ανελλήνιστων νεοραγιάδων που της καρδιάς το πύρωμα το ανταλλάσουν με έναν ήσυχο υπνάκο δηλώνοντας « ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας»
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ρε και ας πονώ, όσο «μακριά» και αν πέφτουν τα Ιμια, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όσο για τους προσκυνημένους...
που πιστεύουν πως η ξεδιάντροπη λήθη και η προδοτική ενδοτικότητα εξασφαλίζουν πάντα ήσυχο ύπνο τους παραπέμπω σε μια σοφή ρήση του Elias Canetti
«Όλα τα πράγματα που έχει ξεχάσει κανείς ΕΡΧΕΤΑΙ κάποτε στιγμή που κραυγάζουν στα ήσυχα όνειρά του…»

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Χριστόδουλο Καραθανάση.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Παναγιώτη Βλαχάκο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Έκτορα Γιαλοψό.
(απόσπασμα από άρθρο του Γ.Κάτσικα)

Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό» εἶναι λάθος προσευχή.!!!

                                  

Μητροπολίτης Καναδά Σωτήριος

Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό» εἶναι λάθος προσευχή.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων

Μέχρι τώρα οἱ γκρεμιστὲς γκρέμιζαν τὴν πίστι μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἄνθρώπου. Ἔτσι ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες διώχθηκαν οἱ χριστιανοὶ, συκοφαντήθηκαν οἱ ναοὶ καὶ τὰ μυστήρια, τρομοκρατήθηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ συνεχίζεται ἡ πορεία τῆς ἐπιβολῆς, τῆς τρομοκράτησης καὶ τῆς ἀποβλάκωσης ἀπὸ τοὺς νεοεποχῖτες ρασοφόρους καὶ τοὺς εὐ-βλαβεῖς ἀκολούθους τους.

Τώρα πετάνε τὸ προσωπεῖο τῆς φιλανθρωπίας καὶ παρουσιάζουν τὸ πρόσωπο τῆς ἀντιθεΐας διὰ τῆς αἱρέσεως. Μὴν σᾶς ξεγελᾶ ἡ προφανὴς πρόθεσις νὰ συκοφαντηθῇ ὁ μακαριστὸς ἅγιος γέροντας π. Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας, ὅπως συνηθίζεται νὰ άποκαλεῖται. Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος ποὺ ἐνίοτε ἄπτονται καὶ τῶν τελείων δὲν θὰ ἐκδηλωνόταν ἀπὸ τοὺς διαφόρους  -συγκριτικῶς- πνευματικοὺς  νάνους; Ὅμως ἐδὼ τὸ πράγμα εἶναι πολὺ βαθύτερο, ὅπως εὔκολα θὰ ἀντιληφθεῖτε. Δὲν θέλουν μόνο νὰ κτυπήσουν τὸν ἅγιο γέροντα στὴ συνείδησι τοῦ λαοῦ. Τὴν ἴδια τὴν πίστι θέλουν νὰ γκρεμίσουν:

«Ἔχετε ἀκούσει πολλὲς φορὲς ποὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμαστε συνεχῶς μὲ τὴν προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό». Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσευχὴ, ὅταν τὴν κάνωμε, δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσευχή. ... Μία σωστὴ προσευχὴ πρέπει νὰ περιέχει τρία πράγματα. Εὐχαριστία, δοξολογία καὶ αἴτησι. ... Ἡ σωστὴ προσευχὴ εἶναι τὸ Πάτερ Ἡμῶν. ... Ἡ σωστότερη προσευχὴ θὰ ἤτανε, ἐκτὸς βέβαια ἀπὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, «Εὑχαριστῶ, δοξάζω Σε Χριστέ, ἐλέησόν με».

Μητροπολίτης Καναδά Σωτήριος. (24/1/2021)

https://www.youtube.com/watch?v=dH8wAQCTs8w&t=860s&ab_channel=GOMetropolisToronto

Παρακαλῶ ὅλους, ἱδιαιτέρως τοὺς κληρικοὺς, τοὺς μοναχοὺς, ὅσους ἔχουν κάποια ἱδίαν ἀντίληψι τί εἶναι καὶ τί ἀποτελέσματα ἔχει ἡ προσευχὴ τοῦ Ἱησοῦ, καὶ ταυτοχρόνως ἀμφιβάλλουν γιὰ τὸν μεθοδευμένο διωγμὸ τῆς πίστεως, νὰ προσέξουν πολὺ τό συγκεκριμένο. Εἶναι τὸ δεύτερο πόδι τῆς αἱρέσεως τοῦ Βαρλααμισμοῦ, ποὺ δὲν διακηρυσσόταν-προβαλλόταν μέχρι σήμερα. Προβαλλόταν ἡ ἀναγκαιότης τῆς σοφίας ὡς ἀναγκαίας προϋποθέσεως γιὰ «πνευματικὸ βίο», (γνώσεις-χαρτιὰ-πτυχία...) . Ὁ Βαρλαάμ τότε προβάλλοντας τὴν ἀναγκαιότητα τῆς διανοητικῆς φιλοσοφικῆς γνώσεως, προκαταβολικῶς κατηγοροῦσε εὐθέως καὶ τὴν ἀσκητικὴ παράδοσι καὶ τὴν νοερά προσευχή. Νὰ!  καὶ τώρα πάλι, ποὺ τὰ ὄργανα τοῦ σκότους ξαναβγῆκαν ἀπὸ τὶς στοές τους καὶ εὐθέως προσπαθοῦν νὰ γκρεμίσουν τὰ ἐναπομείναντα ὀχυρὰ τῆς προσευχῆς. Καὶ ὅπως βλέπετε δὲν τὰ συνδέουν εὐθέως μὲ κορωνοϊούς... ὅπως τὰ κουταλάκια, ποὺ σκέφτηκαν γιὰ νὰ ἀποϊεροποιήσουν τὴν Θεία Κοινωνία....

Καταλαβαίνετε, τώρα, ποιοί εἶναι καὶ ποὺ τὸ πᾶνε;

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων 30/1/2021

 

Υ.Γ.Παραθέτω καὶ ὁλόκληρο τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει δυνατότητα νὰ δῇ τὸ βίντεο. Θὰ ἀντιληφθεῖτε γιατί ἀποφεύγω νὰ σχολιάσω αὐτὰ τὰ ... εὐσεβὴ λόγια...

«Σήμερα ἀγαπημένοι μου Χριστιανοὶ, θέλω νὰ μιλήσουμε γιὰ ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο φαίνεται πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς, τὸ ἔχωμε ἐγκαταλείψει. Καὶ αὐτὸ τὸ θέμα εἶναι ἡ προσευχή.  Καὶ ἀμφιβάλλω ἄν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς κάνουν προσευχή στὰ σπίτια τους μὲ τὰ παιδιά τους καὶ μὲ τὰ ἐγγόνια τους. Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο θέλω νὰ σᾶς πῶ. Θέλω νὰ σᾶς πῶ ἡ προσευχὴ τί πρέπει νὰ περιέχει. Διότι ὅταν οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς κάνουμε προσευχή, τότε θυμώμαστε μόνο νὰ ζητήσωμε ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ ζητιανέψωμε ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ αὐτὸ τὸ λάθος γίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μας. Ἀπὸ τοὺς πατριάρχες, ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ἀπὸ τοὺς γεροντάδες, ἀπὸ τοὺς μοναχούς. Ἔχετε ἀκούσει πολλὲς φορὲς ποὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμαστε συνεχῶς μὲ τὴν προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό». Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσευχὴ, ὅταν τὴν κάνωμε, δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσευχή. Ξέρω ὅτι μερικοὶ θὰ τὸ παρεξηγήσουν καὶ θὰ ποῦνε ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος εἶναι ἐναντίον τῶν γεροντάδων. Δὲν εἶναι τὰ πράγματα ἔτσι. Μία σωστὴ προσευχὴ πρέπει νὰ περιέχει τρία πράγματα. Εὐχαριστία, δοξολογία καὶ αἴτησι. Αὐτὰ εἶναι τὰ τρία πράγματα τὰ ὁποία πρέπει νὰ ἔχῃ ἡ προσευχή . Καὶ πρὶν πᾶμε σὲ τίποτε ἄλλο, νομίζω σᾶς τὸ ἔχω πεῖ καὶ ἄλλη φορά, ἡ ἰδανικὴ προσευχή , ἡ σωστὴ προσευχὴ εἶναι τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Διότι μᾶς τὸ ἐδίδαξε ὁ ἵδιος ὁ Χριστὸς , ὁ ἀληθινὸς Θεός. Καὶ τὸ Πάτερ Ἠμῶν, ἄν τὸ κάνει προσευχὴ κάποιος, οὔτε 30 δευτερόλεπτα δὲν εἶναι. Λοιπὸν μποροῦμε νὰ προσευχόμαστε μ᾿ αὐτὴ τὴν προσευχή, ἀλλὰ καὶ ἄν θέλωμε νὰ κάνωμε συνέχεια προσευχή, τότε ἡ σωστὴ προσευχή μας θὰ πρέπει , ὅπως εἶπα , νὰ περιέχει εὐχαριστία, δοξολογία καὶ αἴτησι. Γι᾿ αὐτὸ θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ σωστότερη προσευχὴ θὰ ἤτανε, ἐκτὸς βέβαια ἀπὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, «Εὑχαριστῶ, δοξάζω Σε Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔπειτα νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο. Τώρα ποὺ ἔχωμε τὸν κωρονοϊό καὶ εἴμαστε κλεισμένοι μέσα στὰ σπίτια μας οἱ περισσότεροι, βλέπωμε πόσο δύσκολο εἶναι τὸ πράγμα. Πόσο δύσκολα τὰ βρίσκομε ὅλα. Καὶ θέλω νὰ σᾶς ρωτήσω. Στὴν μετὰ θάνατον ζωή, τί θὰ κάνωμε ἐκεῖ; Πώς θὰ περνάει ἡ ὥρα μας; Θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ ἄγγελοι καὶ οἰ ἀρχάγγελοι. Τί κάνουνε; Συνέχεια δοξολογοῦνε τὸν Θεό: «Ἅγιος, ἅγιος,ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῶν ἀγγέλων. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ ἔργο τὸ δικό μας, ὅταν θὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ πᾶμε στὸν παράδεισο.  Καὶ ἐπειδὴ σᾶς εἶπα πρὶν ὅτι μερικοὶ ἀπὸ σᾶς νομίζουν ὅτι τὰ ἔχω μὲ τοὺς γεροντάδες, ἐγὼ δὲν τὰ ἔχω μὲ κανέναν. Ἀγαπῶ τοὺς γεροντάδες καὶ σήμερα θὰ σᾶς πῶ δυό τρία πράγματα γιὰ νὰ τὰ θυμᾶστε. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἦταν ἕνας πολὺ ἀπλὸς ἀγράμματος ἄνθρωπος, γιὰ τὸν ὁποῖο ἀξιώθηκα καὶ ἤμουν στὴν Σύνοδο καὶ ὑπέγραψα γιὰ νὰ ἁγιοκαταταχθῇ. Ξέρετε τί ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος; Ἔλεγε Προτιμῶ μιὰ φορὰ νὰ λέω «Κύριε ἐλέησόν με» καὶ 99 φορὲς νὰ λέω «εὐχαριστῶ , δοξάζω Σε». Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό. Διότι ἐὰν διαφορετικὰ κάνωμε τὰ πράγματα , τότε δὲν εἴμαστε στὸ σωστὸ τὸ δρόμο οἱ ἴδιοι ἐμεῖς οἱ κληρικοί.  Ὁ κληρικὸς, ὁ Πατριάρχης, ὁ ἀρχιερεύς, ὁ ἐπίσκοπος , ὁ ἱερεύς, ὁ μοναχὸς, ὁ γέροντας, τί εἶναι; Εἶναι νυμφαγωγὸς εἰς Χριστόν. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ὁδηγῇ τὸν κάθε πιστό στὸ Χριστό, ὄχι νὰ τὸν ὁδηγῇ στὸν ἑαυτό του. Διότι τότε παίρνει τὴ θέσι τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Εἶναι κανένας ἄξιος ἀπὸ μᾶς νὰ πάρει τὴ θέσι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τοῦ Χριστοῦ; Ὄχι. Γι᾿ αὐτὸ ἐκεὶ εἶναι ποὺ πρέπει πάρα πολὺ νὰ προσέξουμε ὅλοι. Καὶ ἐπειδὴ σᾶς εἶπα μερικοὶ νομίζουνε ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος παίρνει μερικὲς θέσεις ποὺ εἶναι θέσεις τῆς ἐκκλησίας καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὶς νοιώθουνκαὶ δὲν τὶς καταλαβάινουν, πολλὲς φορὲς λένε: «Ἄ! Εἶναι ἐναντίον σὲ κεῖνο καὶ στὸ ἄλλο». Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Καὶ θὰ σᾶς πῶ δυό λόγια. Ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι ἦρθε ἐδὼ στὴ Βόρειο Ἀμερική ὁ πατὴρ Ἐφραίμ. Πώς ἦρθε ὅμως ὁ π. Ἐφραίμ ἐδώ; Καὶ πῶς ἔγιναν τὰ μοναστήρια αὐτὰ τὰ ὁποία ἔγιναν; Νὰ ξέρετε, χωρὶς νὰ θέλω νὰ καυχηθῶ καὶ ἔχω γράμματα γιὰ νὰ τὰ ἀποδείξω αὐτά, ἄν ὁ π. Ἐφραίμ ἦρθε στὴ Βόρειο Ἀμερική ἦρθε διότι ὁ τότε μητροπολίτης Σωτήριος -ἐπίσκοπος Σωτήριος καὶ Μητροπολίτης Σωτήριος- ἐνήργησε καὶ φρόντισε γι΄ αὐτό. Καὶ ἔχω γράμμα τοῦ πατρὸς Ἐφραίμ νὰ σᾶς τὸ ἀποδείξω αὐτό. Πρῶτον αὐτό. Δεύτερο. Ὅταν μερικοὶ παρεξήγησαν  ὅτι δῆθεν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σωτήριος δὲν ἐπέτρεπε στὸν π. Ἐφραίμ νὰ ἔρθῃ στὸν Καναδά, ποὺ δὲν εἶναι καθόλου ἀλήθεια, τότε μία ὀργάνωσι, ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις τῶν φανατικῶν, ποὺ δὲν θὰ πῶ τὸ ὄνομά της, ἔκανε σημεία καὶ τέρατα ἐναντίον μου καὶ δὲν μίλησα ποτέ. Ποτὲ δὲν μίλησα. Τοὺς συγχώρησα, τοὺς συγχωρῶ. Ἀλλὰ τί ἀπεγινε αὐτὴ ἡ ὀργάνωσι; Διαλύθηκε. Δὲν ὑπάρχει πλέον. Γιατί; Διότι ἐκεὶ ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ διαλύσουν κάποιον ἄλλον διαλύθηκαν οἱ ἴδιοι. Γι᾿ αὐτὸ ἀγαπημένοι μου χριστιανοί θέλω νὰ προσέξετε αὐτό,  ὅτι ὅλοιμας πρέπει νὰ ὁδηγοῦμε τοὺς ἀνθρώπους στὸ Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός. Καὶ ἐπειτα νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τὰ δύο πράγματα τὰ ὁποία πρέπει ὅλοι μας νὰ προσέχουμε. Τί εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς λεπρούς; Οὑχί οἱ δέκα ἐθεραπεύθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα, πού; Δὲν ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐδὼ γιὰ νὰδώσουν δόξα στὸν Θεό; Γι᾿αὐτὸ ἀγαπημένοι μου Χριστιανοὶ, παρακαλῶ πάρα πολύ, νὰ προσεύχεστε καθημερινὰ , μόνοι σας, μὲ τὰ ἐγγόνια σας στὸ σπίτι καὶ στὴν ἐκκλησία. Στὴν ἐκκλησία προσευχόμαστε μὲ τὶς προσευχὲς τῆς ἐκκλησίας. Στὸ σπίτι μας προσευχόμαστε μὲ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, μὲ τὸ Βασιλεῦ οὐράνιε, μὲ τὴ μικρούλα αὐτὴ προσευχή «Εὐχαριστῶ, δοξάζω Σε, Χριστέ, ἐλέησόν με» Μάθετέ την αὐτὴ τὴν προσευχούλα, καὶ νὰ τὴν ἐπαναλαμβάνετε πάντοτε καὶ θὰ δεῖτε πόσο πιὸ καλά θὰ αἰσθάνεστε. «Εὐχαριστῶ, δοξάζω Σε, Χριστέ, ἐλέησόν με»

https://www.youtube.com/watch?v=dH8wAQCTs8w&t=860s&ab_channel=GOMetropolisToronto

ΑΚΤΙΝΕΣ: Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό» εἶναι λάθος προσευχή.!!! (aktines.blogspot.com)

 "Ὁ κληρικὸς, ὁ Πατριάρχης, ὁ ἀρχιερεύς, ὁ ἐπίσκοπος , ὁ ἱερεύς, ὁ μοναχὸς, ὁ γέροντας, τί εἶναι; Εἶναι νυμφαγωγὸς εἰς Χριστόν. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ὁδηγῇ τὸν κάθε πιστό στὸ Χριστό, ὄχι νὰ τὸν ὁδηγῇ στὸν ἑαυτό του."

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ, ΓΝΩΣΤΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ, ΑΛΛΑ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΔΙΑΚΟΝΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΝΑ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΗΓΟ. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΤΟΥ.

«Εὐχαριστῶ, δοξάζω Σε, Χριστέ, ἐλέησόν με» Μάθετέ την αὐτὴ τὴν προσευχούλα, καὶ νὰ τὴν ἐπαναλαμβάνετε πάντοτε καὶ θὰ δεῖτε πόσο πιὸ καλά θὰ αἰσθάνεστε. «Εὐχαριστῶ, δοξάζω Σε, Χριστέ, ἐλέησόν με»

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΕΡΡΙΨΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΨΕΥΤΗ. Ο ΚΛΗΡΟΣ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ.

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ''ΘΥΜΑΤΟΣ''

 Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση - Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου


Είμαστε μάρτυρες, κατά την πορεία των τελευταίων δεκαετιών, ενός φαινομένου ολοένα αναπτυσσόμενου και διαδιδόμενου: την αυξανόμενη, διάχυτη και σχεδόν αχαλίνωτη θυματοποίηση σημαντικών πτυχών της κοινωνικής, πολιτικής, νομικής, οικονομικής και πολιτισμικής διαλεκτικής. Πολλοί μιλούν για μία ''σχολικοποίηση'' ή ''ιατρικοποίηση'' της κοινωνίας. Κανένα άλλο φαινόμενο δεν μπορεί να  συγκριθεί με την τωρινή  θυματοποίηση: όλες εκείνες οι κατηγορίες και όλες εκείνες οι κοινωνικές ομάδες οι οποίες, δικαίως ή αδίκως, καταφέρνουν να αποκτήσουν το νομικό καθεστώς, επίσημα αναγνωρισμένο, των θυμάτων. Πρακτικά, δεν υπάρχουν σχεδόν όρια σε αυτά που μπορούν να απαιτήσουν υπό την μορφή αποζημίωσης για τις ζημίες, υλικές ή ηθικές, που υπέστησαν. Και όχι μόνον: δεν υπάρχουν όρια στην συνεχή ηθική πίεση που είναι σε θέση να εξασκήσουν, όχι στους ενόχους, αλλά πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία, στην οποία απαγορεύεται να προσλάβει μία ουδέτερη στάση, αλλά είναι αναγκασμένη, αντίθετα, να παραταχθεί με το μέρος τους, κάθε φορά που κτυπούν τα τύμπανα για  να καταγγείλουν την βία που δέχθηκαν και να καλέσουν σε σύναξη όλους τους ''καλούς'' στην σταυροφορία ενάντια στο κακό.

Αυτό το φαινόμενο απορρέει  από διάφορους παράγοντες –και το λέμε με τον μέγιστο σεβασμό για τα αυθεντικά θύματα, τα οποία το τελευταίο που τα απασχολεί είναι να μετατρέψουν το πρόβλημα τους σε μία υποδειγματική ιστορία, που θα την παραδώσουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και θα απαιτήσουν μία  αποζημίωση που θα αποτελέσει ένα προηγούμενο politically correct, για τις μελλοντικές σταυροφορίες θυματοποίησης. Αλλά, μεταξύ όλων, ο παράγοντας που ξεχωρίζει περισσότερο είναι η παγκόσμια διάδοση της κουλτούρας των ''δικαιωμάτων'', η οποία είναι κόρη του δημοκρατικού ατομικισμού και ενός υποτιθέμενου ''φυσικού διακαίου'' το οποίο κατοχυρώνεται από ένα ''πρωταρχικό κοινωνικό σύμφωνο''. Δηλαδή υπάρχει η έξης συλλογιστική: καθένας έρχεται στον κόσμο με μία σειρά δικαιωμάτων.Η κοινωνία υπάρχει για να τα ικανοποιεί ή πάντως για να εμποδίζει την παραβίαση τους. Εάν αφαιρέσετε σε κάποιον την άσκηση των ''δικαιωμάτων'', αυτομάτως τον καθίσταται ένα θύμα. Ένα θύμα που έχει  το δικαίωμα να απατήσει επανορθώσεις όχι μόνον από αυτόν που το πρόσβαλε, αλλά από όλη την κοινωνία, που δεν μπόρεσε να το προστατέψει. Το επαναλαμβάνουμε: δεν μας επιτρέπεται πλέον να είμαστε ουδέτεροι, να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε καλά πληροφορημένοι για εκφράσουμε μία γνώμη: όλοι υποχρεούνται να δηλώσουν την συμπαράσταση τους στο θύμα και να συμμετάσχουν στην σταυροφορία εναντία στον θύτη. Ο οποίος μπορεί να είναι ένα φυσικό πρόσωπο, μία ομάδα ανθρώπων, ένα κράτος  ή η πείνα, η δίψα, το βουνό, η θάλασσα, ένας καρχαρίας που επιτίθεται στους λουόμενους, μία αρκούδα που κυνηγά ένα τουρίστα. Επίσης μπορεί να είναι η φτώχια, η προκατάληψη, ο σεξισμός, ο καρκίνος, η κουφαμάρα, η οστεοπόρωση, ο ιστορικός αναθεωρητισμός κλπ, κλπ. 

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί όποιος  θεωρεί ότι παραβιάστηκαν τα δικαίωμα του (στην υγεία, στην μόρφωση, στο  να τελειώσει το πανεπιστήμιο χωρίς να διαβάζει, να υιοθετήσει παιδί αν και είναι γκέι, να πάρει σύνταξη στα 50) παρουσιάζεται, με έναν καλό δικηγόρο, υπό την μορφή θύματος, και έχει σίγουρη την νίκη. Και όχι μόνον: ο ρόλος του θύματος μπορεί να μετατραπεί σε ένα κερδοφόρο επάγγελμα, ένας τρόπος για να λυθεί οριστικά το πρόβλημα της προσωπικής του συντήρησης. 

κλάψτε για το "θύμα"
Στο επίπεδο της πολιτικής: σήμερα οι πόλεμοι γίνονται για να υπερασπιστούν τα ''θύματα'', για να τα προστατέψουν από τα ''εγκλήματα'' του πιο ισχυρού. Με αυτή την αιτιολόγηση, στο τέλος του δεύτερης χιλιετηρίδας, τα δυτικά έθνη έκαναν έναν σκληρότατο πόλεμο εναντίον της Σερβίας, κατηγορώντας την ότι δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των Aλβανών του Κοσσόβου και αποσκοπεί στην εθνοκάθαρση. Μετά την δυτική επέμβαση, το Κόσσοβο αφαιρέθηκε από την σερβική κυριαρχία και, όταν έκλεισαν τα φώτα της δημοσιότητας, ο σερβικός πληθυσμός υποβλήθηκε σε διακρίσεις και βιαιότητες εκ μέρους των Αλβανών, έτσι ώστε να γίνει μία πραγματική εθνοκάθαρση. Αλλά πλέον, στο φαντασιακό της παγκόσμιας δημόσιας γνώμης και επίσης για τους διεθνείς οργανισμούς δικαιοσύνης, οι ένοχοι ήταν οι Σέρβοι και οι Αλβανοί ήταν τα θύματα: οι ρόλοι είχαν ήδη ανατεθεί και κανείς δεν γύρισε να μιλήσει για εκείνη την ιστορία, κανείς συμπονετικός και αμερόληπτος δημοσιογράφος ξανάναψε τις τηλεκάμερες για να καταγράψει εκείνο που τα πρώην θύματα έκαναν στους πρώην ενόχους, τώρα πλέον ανίσχυρους.  

Μία παρόμοια συζήτηση μπορεί να γίνει για ορισμένες κατηγορίες παράνομων μεταναστών, οι οποίοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιμένουν να γίνει δεχτή η αίτηση τους για πολιτικό άσυλο, για να επιδοθούν σε εγκληματικές πράξεις μέσα στην χώρα που τους φιλοξενεί και τους συντηρεί. Η λήψη μιας αυστηρής στάσης έναντι αυτών, αμέσως εγείρει την κατηγορία του ρατσισμού. Επιπλέον, ισοδυναμεί με την άρνηση ενός υποτιθέμενου δικαιώματος: της αδιάκριτης και χωρίς όριο υποδοχής…

Σχόλια: Στην Ελλάδα, την εδραίωση της ''δικτατορίας του θύματος'' την έχει αναλάβει, όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, μεταξύ πολλών άλλων, το κανάλι MEGA σε ''αγαθή'' συνεργασία με την οργάνωση AVAAZ του Τζωρτζ  Σόρος. Πάντως μην ανησυχείτε, θα πάρουμε το βραβείο Νόμπελ και για άλλη μία φορά η Ελλάδα θα πρωτοτυπήσει: πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία μία χώρα θα τιμηθεί με το βραβείο νόμπελ, διότι ηθελημένα παραδόθηκε στον ισλαμικό αποικισμό. Σε αυτή την περίπτωση, πράγματι… κλάψτε για το θύμα!

Κυριακή του Ζακχαίου

                                

Ο Χριστός είπε αρκετές φορές πως στον κόσμο ήρθε για χάρη των αμαρτωλών, ιδιαίτερα μάλιστα των μεγάλων αμαρτωλών. Όπως ο γιατρός δεν επισκέπτεται τους υγιείς αλλά τους αρρώστους, έτσι κι ο Κύριος επισκέπτεται εκείνους που έχουν προσβληθεί από την αμαρτία, όχι τους δίκαιους.

Ο κόσμος ολόκληρος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονται άρρωστοι άντρες και γυναίκες που τους έχει μολύνει η αμαρτία. Σε σύγκριση τώρα με το Χριστό, όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι. Είναι αδύναμοι σε σχέση με τη δύναμή Του· άσχημοι σε σύγκριση με το κάλλος Του. Ανάμεσα στους ανθρώπους όμως υπάρχουν οι άρρωστοι κι οι βαριά άρρωστοι, οι αδύνατοι κι οι πιο αδύνατοι, οι άσχημοι κι οι πιο άσχημοι. Οι πρώτοι λογαριάζονται υγιείς, οι τελευταίοι, αμαρτωλοί. Ο ουράνιος Ιατρός δεν ήρθε στον κόσμο για δική Του ικανοποίηση, αλλά για τη θεραπεία και τη σωτηρία των αρρώστων. Έτσι έτρεξε αμέσως σ’ εκείνον που είχε μολυνθεί περισσότερο. Γι’ αυτό το λόγο συνέτρωγε και συνέπινε με αμαρτωλούς, άφησε τους αμαρτωλούς να δακρύζουν στα πόδια Του και μπήκε στο σπίτι του Ζακχαίου.
Ο Ζακχαίος, τη στιγμή που ο Χριστός μπήκε στο σπίτι του, Η καρδιά του είχε αλλάξει σε μια στιγμή. 

Είχε μετανοήσει για όλες τις αμαρτίες του κι η καρδιά του είχε αλλοιωθεί. Κι η αλλοίωση αυτή της καρδιάς του φαίνεται από τα παρακάτω λόγια του:
«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον· ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν» (Λουκ. ιθ’ 8). Του το ζήτησε αυτό κανείς; Όχι, κανένας. Ποιoς τoν κατηγόρησε πως είχε αδικήσει άλλους; Κανένας. Μπροστά στην παρουσία του πάναγνου κι αναμάρτητου Κυρίου, ο Ζακχαίος ένιωσε μόνος του την αμαρτία του. Η παρουσία αυτή τον διέγειρε και χωρίς λόγια κι εξηγήσεις προχώρησε σ’ αυτό το βήμα. Η καρδιά που μετανόησε δεν έχει ανάγκη από λόγια για να προσεγγίσει το Θεό. Ο Θεός αποκαλύπτει άμεσα στο μετανοημένο αμαρτωλό αυτό που πρέπει να κάνει. Φτάνει ο άνθρωπος να μετανοήσει για τις αμαρτίες του με την καρδιά του. Κι αμέσως τότε ο Θεός θα τον σηκώσει με τη δύναμή Του για να παρουσιάσει καρπούς μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος έδειξε στους ανθρώπους ολόκληρο το δρόμο της αληθινής μετάνοιας: «Μετανοείτε!» Κι αμέσως συνέχισε: «ποιήσατε ουν καρπόν άξιον μετανοίας» (Ματθ. γ΄ 2,8)….

…κανένας θνητός δεν μπορεί να σωθεί από την αμαρτία χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου Ιησού.

Προσέξτε με ποιο τρόπο εξομολογήθηκε την αμαρτία του ο Ζακχαίος. Δεν είπε, «Κύριε, είμαι αμαρτωλός!» ή «αμαρτία μου είναι η φιλαργυρία!». Έδειξε πρώτα τους καρπούς της μετάνοιάς του κι έπειτα ομολόγησε την αμαρτία του: ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως τα πλούτη ήταν το πάθος του; και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως είχε αποκτήσει τα πλούτη του με άδικο τρόπο; Δεν είπε πριν απ’ αυτό πως «είμαι αμαρτωλός, Κύριε, μετανοώ». Αυτό το ομολόγησε στον Κύριο μυστικά, με την καρδιά του. Κι ο Κύριος δέχτηκε μυστικά την εξομολόγηση και τη μετάνοιά του. Για τον Κύριο αξίζει περισσότερο ν’ αναγνωρίσει ο άνθρωπος και να εξομολογηθεί την αμαρτία του και να ζητήσει βοήθεια με την καρδιά του, παρά να το πει αυτό με τη γλώσσα του. Η γλώσσα μπορεί και να ξεγελάσει, ν’ απατήσει, η καρδιά όμως όχι.
Μοίρασε αμέσως τη μισή περιουσία του στους φτωχούς. . Κατέβαλε κάθε προσπάθεια για ν’ αποδώσει δικαιοσύνη, να κάνει καλό στους άλλους και προσφέρθηκε ν’ αποζημιώσει στο τετραπλάσιο όλους εκείνους που αδίκησε. Έτσι είναι όλοι όσοι μετανοούν. Εύσπλαχνοι προς τους άλλους κι αυστηροί με τον εαυτό τους.
«Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν» (Λουκ. ιθ’ 9). Αυτή ήταν η απάντηση του Κυρίου Ιησού στο Ζακχαίο, σε ανταπόκριση της καρδιακής μετάνοιάς του, ως ανταπόδοση στην πνευματική χαρά και τους καρπούς μετανοίας που επέδειξε. Τα τελευταία λόγια, «ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ’ 10), ήταν η απάντηση του Χριστού στους σοφούς επικριτές που οργίστηκαν μαζί Του επειδή πήγε στο σπίτι του αμαρτωλού.

***

Αδελφοί μου! Συνειδητοποιείτε ότι τα παραπάνω λόγια εφαρμόζονται σε μας; Προσέξτε τον κοντόσωμο Ζακχαίο. Στη μεγάλη του επιθυμία για να δει τον Κύριο, έγινε μέγας. Ο Χριστός προσεγγίζει κι εμάς τώρα όπως τότε το Ζακχαίο, περιτριγυρισμένος από πλήθη λαού, εν’ αμέτρητο πλήθος από δίκαιους και κατήγορους. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια ορύεται εναντίον Του, γύρω Του, μας κατακλύζει. Δεν ακούτε το μούγκρισμα, το βρυχηθμό της; Σέρνει πάνω της ολόκληρο το παρελθόν και το ακουμπάει δίπλα σου. Κι ανάμεσα στο πλήθος των πολλών εκατομμυρίων, βαδίζει ο ταπεινός Κύριος και Σωτήρας μας. Ας σπεύσουμε λοιπόν, ας ανεβούμε ψηλά για να δούμε τον Κύριο. Τίποτ’ άλλο απ’ όσα έχουν υπάρξει ή υπάρχουν, δεν είναι άξια προσοχής. Ας σηκωθούμε από τη λάσπη του δρόμου που βαδίζαμε ως τώρα. Ας σκαρφαλώσουμε σ’ ένα ψηλό δέντρο. Εκείνος θα έρθει να μας συναντήσει. Μακάριος είναι αυτός που θα τον καλέσει η γλυκύτατη φωνή Του. Η φωνή που τη γλυκύτητά της απολαμβάνουν οι άγγελοι μέχρι πλησμονής.
Η μετάνοια είναι πραγματικά το πρώτο σκαλί της κλίμακας που μας οδηγεί στη βασιλεία, του Θεού, είναι ο πρώτος και μοναδικός τρόπος για να κρούσει κανείς την πόρτα του ουρανού. Χτύπα την πόρτα όμως και θα σου ανοίξει.Σ’ όλους αυτούς που μετανοούν κι αγωνίζονται να δουν τον Κύριο, φανερώνεται. 

(Αποσπάσματα από την ομιλια «Η μετάνοια του Ζακχαίου» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, )


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2021/01/blog-post_30.html#ixzz6l55iuxBX