Ούτε η χρεωκοπία ούτε η πανδημία στάθηκαν λοιπόν ικανές να μας συνεφέρουν. Ο μεταπολιτευτικός μαζάνθρωπος συνεχίζει απτόητος την πορεία προς το μηδέν, αφού οι δημιουργοί του φροντίζουν να τον συντηρούν με την κομματική διασωλήνωση. Σε μια οριακή ιστορική στιγμή που η οικονομική καταστροφή προβάλλει εκ νέου, αντί οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα πεδίο εθνικής συνεννόησης, η χώρα έχει την ατυχία να αποτελεί διεκδικούμενο λάφυρο μιας αμετανόητης δεξιάς που νομίζει πως βρήκε ευκαιρία για «μεταρρυθμίσεις», λες και το πρόβλημα της παιδείας είναι το εξεταστικό σύστημα και η «τάξη» κι όχι ένα κενό νοήματος που δεν χρήζει μεταρρυθμίσεων αλλά ανατίναξης και ανοικοδόμησης από μηδενικής βάσεως (από το νηπιαγωγείο) και μιας αριστεράς που φαντασιώνεται νέους αγώνες κατά του «αυταρχισμού» για να μην αλλάξει τίποτα στα ανυπόληπτα ελληνικά πανεπιστήμια. Αίφνης, νοσταλγοί του σπουδαστικού και της πατριδοκαπηλίας, χέρι- χέρι με τους ιδιοτελείς και αλλοτρίοις εξόδοις προοδευτικούς, άφησαν τις υστερικές κραυγές «όλοι θα πεθάνουμε!» (τους θυμάστε τις ημέρες των Θεοφανίων;) και προσφέρουν εαυτούς και αλλήλους είτε στον Βάαλ της κατανάλωσης είτε στο Ξόανο των ταξικών αγώνων – που ας σημειωθεί έκαναν την παιδεία πολύ πιο ταξική τις δεκαετίες της πλέρια δημοκρατικής μεταπολίτευσης, απ’ ότι τα δύσκολα χρόνια που η εργατική και αγροτική τάξη με τους γνήσιους αγώνες της για δουλειά και μόρφωση ανέβαινε κοινωνικά.
Όμως, «πάει πια ο καιρός της απάτης. Το κομψό ψέμα μάς παράτησε», όπως έγραψε ο Γ. Σαραντάρης. Αληθινή επαναστατικότητα σήμερα είναι πριν απ’ όλα μια ζωή πειθαρχίας που ορίζεται όχι από δικαιώματα που διεκδικούμε μα από τα καθήκοντα που αναλαμβάνουμε. Η ανατροπή των διανοητικών παραδεδεγμένων της Μεταπολίτευσης είναι η μόνη πλέον δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Λαός που αρέσκεται να λατρεύει ναυάγια και δεν εννοεί να διαλέξει μιαν άλλη μοίρα, λαός που επιμένει να σέρνει βρίζοντας τη χαμοζωή του χειροκροτώντας τους παλιάτσους των κομμάτων (που ξέρουν καλά να αλλάζουν μάσκες και ρόλους), δεν έχει μέλλον. Για ποιο μέλλον όμως να μιλήσουμε όταν ακόμη πιστεύουμε τη δεξιά και την αριστερά που παρότι μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα, εξακολουθούν να κινούνται από την ίδια εκείνη άρρωστη επιθυμία για δόξα, που, όπως έλεγε ο Σιοράν, «σημαίνει ότι προτιμάς να πεθάνεις περιφρονημένος παρά ξεχασμένος»;Από την σελίδα στο facebook
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Τρίπτυχο”, 1971) είναι έργο του Δημήτρη Περδικίδη.
Τον τελευταίο καιρό διεξάγεται ένας άτυπος αλλά πολύ σκληρός διαγωνισμός φαιδρότητας ανάμεσα στους ανθρώπους που ο σοφός λαός έχει αποφασίσει ότι θέλει να τον εκπροσωπούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πλήρης έλλειψη σοβαρότητας ή έστω (όταν η σοβαρότητα είναι αδύνατη) σοβαροφάνειας είναι η απόδειξη ότι είτε δεν έχεις πάρει χαμπάρι για το μέγεθος των ευθυνών είτε δεν σε νοιάζει καθόλου. Με τα παραπάνω φαίνεται να διαφωνούν όλο και περισσότεροι βουλευτές (άρα και ψηφοφόροι) οι οποίοι κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «απενοχοποίηση» ή «ακομπλεξάριστος» και άλλες κενές περιεχομένου εκφράσεις, που ήρθαν στη μόδα τον προηγούμενο αιώνα, μας ξεβλάχεψαν και βόλεψαν όλους αυτούς που διαφορετικά θα έπρεπε να προσπαθήσουν για να κρύψουν την φαιδρότητά τους. Εκεί κρυμμένοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι δεν έχουν καμία επίγνωση της σοβαρότητας και της ευθύνης που έχει η δουλειά τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους οι σελέμπριτιζ που γεμίζουν τον χρόνο των πρωινάδικων και τις σελίδες των κουτσομπολίστικων περιοδικών.
Σήμερα, χάρη στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης, είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να παρασυρθεί και να αποκαλύψει την έλλειψη σοβαρότητας του σε όλο της το μεγαλείο, αλλά πια νομίζω πως το πρόβλημα δεν είναι η αποκάλυψη. Είναι η επίμονη προσπάθεια των εκλεκτών του πιο σοφού λαού του κόσμου, όχι απλώς να μην κρύψουν το πόσο ασόβαροι είναι αλλά να το διαφημίσουν κιόλας. Δείτε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Όμορφη μου Κατερίνα» το οποίο έχει γραφτεί για την βουλευτή της Νέας της Δημοκρατίας, Κατερίνα Μονογυιού και στο οποίο πρωταγωνιστεί η ίδια.
https://www.youtube.com/watch?v=uP339kG3UI4&feature=emb_logo
Το αξιοσημείωτο, πέρα από την αμηχανία που πάντα προκαλούν οι σκηνοθετημένες «ανθρώπινες στιγμές», είναι πως στο τραγούδι το οποίο έχει γραφτεί για μια πολιτικό (και το οποίο με την παρουσία της υιοθετεί και η ίδια) δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική. Δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στις απόψεις ή το έργο της συναγωνίστριας Μονογυιού πράγμα που σημαίνει ή ότι α) δεν έχει έργο και απόψεις ή/και β) ούτε η ίδια δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Όπως άλλωστε φαίνεται (και όπως και ο τίτλος υποδηλώνει) η βουλευτής δέχεται ότι, για μια γυναίκα πολιτικό, το βασικό είναι να είναι όμορφη.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα της πολιτικής είναι αυτό το βίντεο ή ότι η συναγωνίστρια Μονογυιού είναι η βασική υπεύθυνη για την παρακμή της πολιτικής. Κάθε άλλο (άλλωστε θα ήταν, έτσι κι αλλιώς, αδύνατον κάποιος που εκλέγεται να είναι περισσότερο υπεύθυνος από αυτούς που τον εκλέγουν). Η βουλευτής Κυκλάδων είναι απλώς ένας φορέας της παρακμής. Αλλά από εκείνους τους σπάνιους φορείς της παρακμής που όχι μόνο δεν προσπαθούν να την κρύψουν, όχι μόνο την αποδέχονται, αλλά τη γιορτάζουν κιόλας. Και υπό αυτή την έννοια το τραγούδι της Μονογυιού και το βίντεο που τη συνοδεύει μπορεί να είναι αστείο αλλά κυρίως είναι τρομακτικό. Και μπράβο του.
ΥΓ. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε από πού θυμάστε τη Μονογυιού θα σας πω ότι ίσως να την θυμάστε από την λειτουργία των Θεοφανείων στην οποία παρέστη παίρνοντας σαφώς το μέρος της Ιεραρχίας στη «σύγκρουση» της με την κυβέρνηση. Όπως άλλωστε λέει και η ίδια «Πήρα ευλογία για να κατέβω στην πολιτική» και όπως όλοι ξέρουμε όταν κάποιος σου δίνει κάτι, συχνά θέλει και αντάλλαγμα.
ΥΓ2. Οι συντελεστές του τραγουδιού λένε ότι τραγουδούν για το Πτωχοκομείο της Σαντορίνης (εκτός αν το «Φτωχοκομείο» είναι κάτι άλλο) αλλά ο καλός τους σκοπός δεν αλλάζει την ουσία.
(Πηγή:athensvoice)