Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων

Κατηγοροῦνται οἱ Πατέρες σήμερα ὅτι ἦταν ἀναχρονιστικοί, ὅτι ὁδήγησαν τοὺς πιστοὺς στὸν φονταμενταλισμό, ὅτι δὲν ἔκαναν διάλογο μὲ τὴν ἐποχή τους, ὅτι δὲν ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὸν πολιτισμό. Γι΄ αὐτό, λένε αὐτοὶ ποὺ πρεσβεύουν τὴν παραπάνω θέση, ἐπιβάλλεται ἡ σύγχρονη θεολογία νὰ γίνει μεταπατερική. Οἱ Πατέρες ἦταν τὰ σύννεφα ποὺ ἔκρυβαν τὸν ἥλιο Χριστό, ὁπότε, γιὰ νὰ φωτιστοῦμε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Χριστό, πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τοὺς Πατέρες. Ἀλλὰ οἱ Πατέρες, ἄσχετα ἂν μερικοὶ δὲν θέλουν νὰ τὸ παραδεχθοῦν, ἀποτελοῦν τὴν αὐθεντικὴ καὶ ἀπλανῆ ὁδὸ τῆς θεολογίας καὶ τῆς σωτηρίας. Οἱ Πατέρες εἶναι... οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πράγματι ἀποστολική, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ πατερική. Οὐσιαστικῶς εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Πατέρων. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαχωρισθοῦν οἱ δύο χαρακτηρισμοί. Ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι πατερική, εἶναι ἀληθῶς καί ἀποστολική»[1]. Οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν ἀγνόησαν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀγωνίστηκαν, θυσιάσθηκαν, ἀναλώθηκαν στὴν διακονία τοῦ πλησίον, στὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν εἰσαγωγικὸ βίο στὰ «Ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ – Τόμος Α΄», ἔκδοσις Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2011.

[1] π. Γεωργίου Φλορόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλονίκη, 1976, σ. 147.

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων (orthodoxia-ellhnismos.gr)

AYTΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΜΕ. ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΠΟΥ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

"Αν ήξεραν το σκοτάδι μου, θα θαύμαζαν το Φως Σου…"

Πόσες φορές στην ζωή μας κάναμε λάθη κι όμως Εκείνος μας σκέπασε. Πόσες φορές πέσαμε σε μεγάλες αμαρτίες κι όμως Αυτός μας σήκωσε. Κι πόσες φορές θα έπρεπε να είχαμε καταστραφεί κι όμως Εκείνος συνέχιζε να μας δίνει νέες ευκαιρίες. Είναι Θεός ελέους και οικτιρμών, μακρόθυμος και πολυέλεος, μια αγκαλιά που δεν γνωρίζει από δικαιοσύνη αλλά από αγάπη άνευ προϋποθέσεων. Διότι η αγάπη του Θεού δεν έχει καμία προϋπόθεση κι ας λένε το αντίθετο όλοι εκείνοι που επιχειρούν αιώνες τώρα να κλέψουν την χαρά από την ζωή των ανθρώπων. 

 

Γιατί πως μπορείς να ξέρεις ότι ο Θεός σε αγαπά όπως είσαι, και όχι γι αυτό που θα έπρεπε να είσαι, και να μην χαίρεσαι; Η ελπίδα στην εκκλησία δεν στηρίζεται στα ατομικά μας κατορθώματα, μα στο έλεος και την αγάπη του Θεού. Δεν σώζομαι επειδή είμαι κάποιος αλλά επειδή με αγαπάει κάποιος. 

 

Είναι στιγμές που η αγάπη Του και η δύναμη της Παρουσίας Του, σε οδηγούν σε ξεσπάσματα δοξολογίας και ευχαριστίας, όταν διαπιστώνεις ότι κόντρα στην λογική και τους ηθικούς υπολογισμούς σου, Εκείνος όχι μόνο σε συγχωρεί, όχι απλά σου δίνει νέες ευκαιρίες, αλλά σε γεμίζει Χάρις και Φως.

 

Εκεί καταρρέει κάθε αντίληψη ανθρώπινης δικαιοσύνης και λογικής, αφού ο Θεός είναι παντελώς ελεύθερος από κάθε ανθρώπινο μέτρημα και υπολογισμό. Ο Θεός δεν δεσμεύεται από κανέναν νόμο ή κανόνα, αρχή ή ορισμό, λογική, ηθική και δικαιοσύνη του κόσμου τούτου. Είναι ελεύθερος ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Ντοστογιέφσκι αναφέρει ότι εάν 2 + 2 κάνουν 4 τότε δεν υπάρχει ελευθερία. Ο Θεός δεν εμποδίζεται από τίποτε ώστε να μην μας αγαπά. Είναι ελεύθερος από δεσμεύσεις, γιατί υπάρχει εν αγάπη και ελευθερία. 

 

Η ανθρώπινη αδυναμία δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη του Θεού. Το κακό δεν μπορεί να υπερισχύσει. Ο Θεός μας αγαπάει μοναδικά και απόλυτα σε πείσμα των ανθρώπινων αδυναμιών μας.

 

Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου: «Ο Χριστός αποκαλύπτει μίαν Αγάπη του Θεού ελεύθερη σε τέτοιο σημείο που δεν δεσμεύεται από την αμαρτωλότητα του ανθρώπου. Εάν βγάλετε από το Ευαγγέλιο την αγάπη προς τον αμαρτωλό, πέφτει ολόκληρη η ελευθερία της αγάπης του Θεού. Γιατί το ν’ αγαπάς τον δίκαιο και τον καλό είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Το ν’ αγαπάς όμως τον αμαρτωλό και να πεθαίνεις για τον αμαρτωλό, όπως κάνει ο Χριστός, αυτό είναι πια τρέλα, ανοησία, ελευθερία όμως.» 

 

Αυτή η αγάπη του Θεού που κοινωνείται στον άνθρωπο και στην κτίση δια του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρει μέσα μας μια βαθιά αίσθηση πίστης και ελπίδας. Και ενώ πονάς αντέχεις, κι ενώ φοβάσαι ελπίζεις, κι ενώ στην ζωή σου δεν βλέπεις κανένα λόγο να χαίρεσαι έρχεται ο Παράκλητος το Πνεύμα της Αληθείας, και κατακλύζει την ύπαρξη σου μέχρι οστών μετά χαράς και φωτός. Μια βαθιά αίσθηση αποδοχής διαχέεται σε ολάκερη την ύπαρξη σου. Αισθάνεσαι ότι ενώ είσαι στην κόλαση κάποιος σε κρατάει αγκαλιά οδηγώντας σε στον παράδεισο. Και τότε θες να φωνάξεις και να μαρτυρήσεις προς όλους, "εάν ήξεραν Κύριε τον σκοτάδι μου, θα θαύμαζαν το Φως Σου".

π.Λίβυος: "Αν ήξεραν το σκοτάδι μου, θα θαύμαζαν το Φως Σου…" (plibyos.blogspot.com)

ΑΥΤΟΣ Ο ΜΑΛΑΚΟΥΛΗΣ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΟΛΟΓΟ.

ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ο ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΣΠΑΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΚΡΟΚΟ-ΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.