Η Εσωτερική Ιεραποστολή πρέπει να είναι η νέα Μεγάλη Εθνική Ιδέα

Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης
Αφορμή για το παρόν πόνημα, αποτέλεσε η τοποθέτηση του εικονογράφου Παναγιώτη Γιαννάκη, ομιλητή στη διαδικτυακή εκδήλωση της ιστοσελίδας amynageostratigiki.eu, με θέμα: «200 χρόνια – ΘΥΜΑΜΑΙ και ΤΙΜΩ», σχετικά με τη Μάχη της Κουλτούρας που διεξάγεται στην Πατρίδα μας. Με το άκουσμα της φράσης αυτής, συνειρμικά το μυαλό μας μεταφέρθηκε στη Μάχη της Τσιπούρας που χρόνια τώρα δίνουν οι ψαράδες μας με τους γείτονες, ξεχασμένοι από το Ελληνικό Κράτος, αλλά πάντοτε παρόντες.
Η Μάχη της Κουλτούρας, φυσικά και δεν αποτελεί νέο δημιούργημα. Ανέκαθεν οι ανθρώπινες κοινωνίες έφεραν την κουλτούρα της η καθεμιά που εν τέλει προσπαθούσε να επιβληθεί επί της άλλης. Στη σύγχρονη εποχή, από τη μια η κοσμοθεωρία του Έθνους με βαθιές ιστορικές καταβολές και μια προσήλωση στην παράδοση που ενσαρκώνεται μέσω του κράτους θεματοφύλακα κι απ’ την άλλη η ισοπεδωτική κοσμοθεωρία της Παγκοσμιοποίησης η οποία προσπαθεί να θέσει υπό αμφισβήτηση όλα τα προηγούμενα και να τα επανατοποθετήσει υπό το πρίσμα της μηχανής του κιμά η οποία είτε μοσχάρι της βάλει κάποιος είτε ποντικό, αυτή κιμά θα βγάλει ούτως ή άλλως.

Δύο είναι οι κομβικοί παράγοντες που φαίνεται ότι επηρεάζουν το «ισοζύγιο δυνάμεως» των αντιπάλων θεωριών. Ο πρώτος είναι ο μετασχηματισμός των Κρατών με πρώτο χαρακτηριστικό την Εθνική ταυτότητα των υπηκόων του και τη Θρησκευτική σε δεύτερο, σε κράτη με κύριο γνώρισμα την οικονομική ευρωστία. Τα πάντα δηλαδή, είναι ψυχροί αριθμοί και οι σχέσεις έχουν μετατραπεί σε Profit and Loss. Μεγάλα παραδείγματα αποτελούν η Γερμανία και οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η πρόοδος της τεχνολογίας στο κομμάτι της επικοινωνίας – συγκοινωνιών που επιτρέπει στα 7 δις κατοίκους του πλανήτη να είναι «δικτυωμένοι». Μέσω του δευτέρου παράγοντα, η ταχύτητα μεταφοράς των πληροφοριών – φιλοσοφιών – ιδεών έχει ξεπεράσει αυτήν του φωτός, αποτελώντας το μοναδικό τομέα στον οποίο ο άνθρωπος κατόρθωσε να τρέξει πιο γρήγορα από το φως του ήλιου.
Η Πατρίδα μας δε θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση. Κατά την άποψή μας, οι πρώτες εντός Ελλάδος «αψιμαχίες» των δύο προαναφερθέντων κοσμοθεωριών, εμφανίζονται στις αρχές της δεκαετίας του 80 και έμειναν στο επίπεδο των επίσημων αψιμαχιών για είκοσι (20) περίπου χρόνια, που όμως την περίοδο αυτή, η πλευρά της ισοπέδωσης διεξήγαγε έναν κεκαλυμμένο ανταρτοπόλεμο ο οποίος με τη μέθοδο του σαλαμιού, λίγο λίγο, βήμα βήμα, κατόρθωσε να αποδεκατίσει τις προφυλακές μάχης της παραδοσιακής πλευράς. Η γενίκευση της Μάχης αυτής, επήλθε μετά το 2000 και επιταχύνθηκε την δεκαετία 2010 – 2020, φθάνοντας έτσι στην 3η δεκαετία του αιώνα μας να γίνεται καθολική.
Ο εκφυλισμός της έννοιας της παραδοσιακής Οικογένειας μέσω του πανσεξουαλισμού και της ποιοτικής παιδείας μέσω της χαλάρωσης των αξιών και δομών και κατά συνέπεια της πειθαρχίας που εκπορεύονταν από αυτούς τους δύο παραδοσιακούς στυλοβάτες του Ελληνικού Έθνους, έχει δυστυχώς σήμερα δημιουργήσει συμπατριώτες μας που απεχθάνονται τον χαρακτηρισμό ως Έλληνα ή ως Ορθόδοξο Χριστιανό, όπως ο ακατανόμαστος το λιβάνι. Παράλληλα, αλλαγή παρατηρείται και στην υπόσταση του ατόμου ως πολίτη του κράτους. Η νοοτροπία του νέου που είναι απαραίτητο να σπουδάσει ή να μάθει μια τέχνη προκειμένου να είναι χρήσιμος στην κοινωνία και αυτόνομος από την οικογένειά του, έχει εκφυλιστεί σε αυτή των νέων ως κυνηγών καρεκλών στο δημόσιο, που ως τότε ζουν από το χαρτζιλίκι από τον οποιοδήποτε. Ακόμη και οι μορφές των γονέων έχουν αποκαθηλωθεί, εάν φυσικά αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα παροχής οικονομικών παροχών, μετατρέποντας έτσι την ιερή σχέση γονέα -τέκνου σε σχέση πελάτη- εταίρας!
Κάθε άνθρωπος λοιπόν, που πιστεύει στην παραδοσιακή κοσμοθεωρία, αισθάνεται ότι βάλλεται πανταχόθεν, ότι είναι μόνος, ότι ο αγώνας είναι χαμένος. Από τη μια μεριά η ψυχολογική καταπίεση – βιασμός από τους οπαδούς του ισοπεδωτισμού και από την άλλη η αποδόμηση παραδοσιακών θεσμών όπως το κράτος και προπαντός η Εκκλησία επιτείνουν το αίσθημα της φοβίας και οδηγούν την ψυχολογία των ανθρώπων αυτών να προσομοιάζει την αντίστοιχη των χριστιανών στα χρόνια του Διοκλητιανού. Βέβαια, εδώ δεν υπάρχουν σωματικοί διωγμοί ή δολοφονίες, υπάρχουν όμως δολοφονίες χαρακτήρων και υποστάσεων. Το να χαρακτηριστεί κάποιος ακραίος ή οπισθοδρομικός είναι κάτι πολύ εύκολο και σύνηθες.
Εδώ λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο η Μεγάλη Επέτειος των 200 ετών από την Εθνεγερσία.
Από μόνη της αυτή η Μεγάλη Επέτειος, υποχρέωσε ακόμη και το επίσημο κράτος το οποίο μέχρι πρότινος επεδείκνυε μια πλαστή αδυναμία να διατηρήσει την δημόσια τάξη χάριν της εθνικής ενότητας, να εορτάσει τη Θυσία εκείνων των μεγάλων Ελλήνων που δεν καταλάβαιναν από θολές θεωρίες, αλλά είχαν ξεκαθαρίσει «τα πράγματα» στο μυαλό τους. Και με τη δικαιολογία των 200χρονων εορτασμών, άρπαξαν την ευκαιρία οι τρομαγμένοι της Παραδοσιακής Παράταξης, να αρχίσουν να μιλούν ελεύθερα για την Πίστη και την Πατρίδα.

Όμως, αυτό συνέβη πριν την 25η Μαρτίου. Μετά;
Επανερχόμαστε στη Μάχη της Τσιπούρας. Η μάχη αυτή δεν έχει χαθεί και συνεχίζει να δίδεται καθημερινώς για έναν και μόνο λόγο. Οι ψαράδες γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αν χαθεί αυτή η μάχη, χάνονται οι ίδιοι, χάνονται οι οικογένειές τους. Κανένα επίσημο κράτος δε θα μεριμνήσει για τους ακρίτες που ούτως ή άλλως ελάχιστα επηρεάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Θα πρέπει λοιπόν, ο καθένας μας να αντιληφθεί ότι το ίδιο ισχύει και με τη Μάχη της Κουλτούρας. Και η μάχη αυτή πρέπει να κερδηθεί πρώτα απ’ όλα με το εαυτό μας. Μπορεί ο καθένας από εμάς να κάνει αυτό που πρέπει; Μπορεί ο καθένας από εμάς να φροντίσει να χρησιμοποιήσει τα ίδια όπλα που χρησιμοποιεί και ο ισοπεδωτισμός (διαδίκτυο – εναλλακτική ενημέρωση – δημιουργία έστω και διαδικτυακών κοινοτήτων) προκειμένου να εκπαιδευτεί και να «επιβιώσει» και έπειτα να προσπαθήσει να μεταδώσει το φως αυτό και σε τουλάχιστον άλλον ένα;
Αυτό θα πρέπει να είναι ο σκοπός μας, αυτή ΙΣΩΣ θα πρέπει να είναι η νέα Μεγάλη Εθνική Ιδέα. Η Εσωτερική Ιεραποστολή.
Η δική μας πλευρά είναι αυτή που κατέχει το ηθικό πλεονέκτημα. Διότι η θεωρία μας εκπορεύεται από το βίο και την πολιτεία μορφών όπως ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης, ο Παύλος Μελάς, ο Άγιος Παΐσιος (από τους μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών κατά την άποψή μας) και πολλοί άλλοι. Βίοι και πολιτείες που χαρακτηρίζονται από την αγάπη προς τα Υψηλά Ιδανικά, την ανιδιοτέλεια, το πνεύμα της θυσίας.
Εκτίμησή μας είναι ότι η Μάχη αυτή θα μεταβάλλει και το πολιτικό σκηνικό. Σε λίγα χρόνια από σήμερα, οι κυρίαρχες ιδεολογικές παρατάξεις δεν θα είναι η δεξιά και η αριστερά. Θα είναι η Παραδοσιακή και η Ισοπεδωτική.
Μην αφήσουμε να χαθεί η Μάχη της Κουλτούρας. Φύλακες Γρηγορείτε!
Πηγή: conserva.gr
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com