Μητροπολίτης Ναυπάκτου: Η Ιερά Σύνοδος μπορεί προς στιγμή να ενεργή κατά παρέκκλιση από τις αρμοδιότητές της

"Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει έργο να κατευθύνει τους Χριστιανούς στην ένωση και κοινωνία με τον Χριστό"

Ἡ διακονία στήν Ἐκκλησία κατά τήν περίοδο τῆς πανδημίας

Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Θεωρῶ ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος χειρίσθηκε τό θέμα αὐτό μέ θαυμαστή διάκριση, ἀκολουθώντας τήν ἀριστοτελική ἀρετή, ἡ ὁποία βρίσκεται μεταξύ τῆς ὑπερβολῆς καί τῆς ἐλλεί­ψεως.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ἁρμόδιο ὄργανο εἶναι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, ἔχει ἔργο νά κατευθύνη τούς Χριστιανούς στήν ἕνωση καί κοινωνία μέ τόν Χριστό, νά διδάσκη στούς Χριστιανούς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά θεραπεύη τά ψυχικά τους ἀσθενήματα, νά τηρῆ τούς ὅρους καί τούς κανόνας τῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμε­νικῶν Συνόδων καί ὅλα ἐκεῖνα πού σχετίζονται μέ αὐτά.

Φυσικά, ἡ Ἐκκλησία ζῆ καί ἐργάζεται μέσα στήν ἱστορία, καί μέσα ἀπό τό σύστημα τῆς συναλληλίας ἀποδέχεται τήν καλῶς εὐνομούμενη Πολιτεία, προσεύχεται ὑπέρ τῶν ἀρχόντων, ὥστε νά νομοθετοῦν γιά τήν διαβίωση τῶν πολιτῶν καί τήν κοινωνική εἰρήνη. Ὅμως, σέ θέματα πίστεως ἰχύει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πρ. ε΄, 29).

Ἐπειδή κατά βάση οἱ πολιτικοί ἡγέτες εἶναι βαπτισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ρήξη μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας δέν εἶναι ἔντονη, ἀλλά ὁπωσδήποτε πρέπει νά καθορίζονται τά ὅρια μεταξύ τους καί οἱ διακριτοί ρόλοι τους.

Στήν περίπτωση τῆς πανδημίας, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στήν σω­ματική ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, ἐνδιαφέρονται τόσο ἡ Ἐκκλησία ὅσο καί ἡ Πολιτεία, γιά διαφορετικούς σκοπούς ἡ κάθε μιά ἀπό αὐτές. Κατά τήν Ἐκκλησία ἡ σωματική ὑγεία δέν ἀπολυτο­ποι­εῖται, ἀλλά βοηθᾶ γιά τήν πνευματική ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό συναμφότερο, ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα. Ἔπειτα, καί ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά τήν μή μετά­δοση τῆς ἀσθένειας στούς ἄλλους ἀπό ἀγάπη, γιατί ἡ ἀσθένεια εἶναι ἕνας πειρασμός.

Ἡ τρίτη σύγκρουση πού ἄρχισε κάπως νά ἐμφανίζεται κατά τήν περίοδο τῆς πανδημίας ἦταν ἡ ἐσωτερική σύγκρουση με­ταξύ Ἱερᾶς Συνόδου καί μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καί κοινωνία θεώσεως, δέν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο σωματεῖο, ἀλλά Θεανθρώπινο Σῶμα. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο λειτουργεῖ αὐτό τό Σῶμα προσδιορίζεται καθαρά στίς Οἰκου­μενικές Συνόδους, ἀπό τούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἦταν Θεό­πνευ­στοι, καί καθόρισαν αὐτόν τόν τρόπο μέ ὅρους, πού εἶναι τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, καί μέ ἱερούς Κανόνας. Ἔτσι, διασώζεται θαυμαστῶς ὁ ἱερός Θεσμός πού συγκροτεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα -«ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας»- καί τό χάρισμα κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας.

Συμβαίνει στήν Ἐκκλησία ὅ,τι καί στό Νοσοκομεῖο-Θερα­πευτήριο γιά τίς σωματικές ἀσθένειες, ὅπου ὑπάρχει καί ἡ θεσμι­κή ὀργάνωση, μέ τήν διοίκηση, ἀλλά καί τό ἰατρικό καί νοση­λευτικό προσωπικό, καί γι' αὐτό δέν πρέπει νά ὑπάρχη σύγκρουση μεταξύ αὐτῶν, ἀφοῦ καί οἱ δύο ἐξυπηρετοῦν τόν ἴδιο σκοπό, μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας.

Ὅμως, συχνά παρατηρεῖται σέ διάφορες κρίσεις, ὅπως καί στήν πρόσφατη ὑγειονομική κρίση, νά γίνονται συγκρούσεις -μικρές ἤ μεγάλες- μεταξύ τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας και τῶν χαρισμά­των τῶν μελῶν της. Τό γράφω αὐτό πολύ συμβατικά, γιατί καί ὁ ἱερός θεσμός εἶναι χάρισμα. Ἐν πάσῃ περιπτώσει πολλές φορές παρατηρεῖται δυσλειτουργία μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἄλλες φορές ἡ Ἱερά Σύνοδος μπορεῖ πρός στιγμή νά ἐνεργῆ κατά παρέκκλιση ἀπό τίς ἁρμο­διότητές της, καί ἄλλοτε οἱ πιστοί νά ὑπερβαίνουν τά ὅριά τους καί νά παρερμηνεύουν τίς ἀποφάσεις της. Συνήθως τέτοιες παρεκκλίσεις θεραπεύονται μέ τόν χρόνο ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού δρᾶ καί ἐνεργεῖ στήν Ἐκκλησία.

Πάντως, αὐτήν τήν περίοδο προσπαθούσαμε νά μήν ὑπάρξουν μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν μελῶν της. Μέ τίς Συνοδικές ἀποφάσεις καί τόν δημόσιο λόγο ἐπιδιωκόταν νά ὑπάρχη, κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον, ἐξισορρό­πη­ση τῶν πραγμάτων γιά τό καλό τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δέν πάσχει μόνον ἀπό σωματικές ἀσθένειες, ἀλλά καί ἀπό ψυχολο­γικές, νευρολογικές καί πνευματικές ἀσθένειες............

Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι κατά τόν καιρό τῆς πανδημίας, τόσο στήν πρώτη ὅσο καί στήν δεύτερη περίοδό της πού κλήθηκα νά διακονήσω τήν Ἐκκλησία στόν καίριας σημασίας ρόλο τοῦ Ἐκπροσώπου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἶχα βαθύτατη ἐπίγνωση ὅλων αὐτῶν τῶν κινδύνων πού προανέφερα, ἐννοῶ τῶν ἐνδεχομένων συγκρούσεων μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, μεταξύ θεολο­γίας καί ἐπιστήμης, μετα­ξύ Ἱερᾶς Συνόδου καί μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ Ἐκκλη­σίας καί Μέσων Γενικῆς Ἐνημέρωσης, καί προσπαθοῦσα μέ ὅσες δυνάμεις ἔχω νά τίς ἀποτρέψω.

Βε­βαίως, ἦταν ἐπαχθές τό ἔργο αὐτό, ἐπικίνδυνο, σχεδόν «αὐτο­κα­ταστροφικό», ὅπως τό χαρακτή­ρισε ἕνας δημοσιογράφος. Δέχθη­κα ἐπαίνους καί ψόγους ἀπό ὅλες τίς πλευρές, ἀλλά τό ἔκανα μέ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, χωρίς ἀτομική ἰδιοτέλεια καί μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά τό κρίνη ἡ ἱστορία καί ὁπωσδήποτε ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος βλέπει τό βάθος τῆς καρδίας μας. Καί τελικά χαίρομαι ἐπειδή θά μέ κρίνη ὁ Θεός πού βλέπει «τόν ἔσω ἄν­θρωπο» καί ὄχι οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βλέπουν ἐξωτερικά καί, συνήθως, εἶναι πολύ σκληροί.–

Μητροπολίτης Ναυπάκτου: Η Ιερά Σύνοδος μπορεί προς στιγμή να ενεργή κατά παρέκκλιση από τις αρμοδιότητές της | Pentapostagma

AΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ  ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΩΣ ΑΥΤΟΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ. ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ.

ὁ ἱερός θεσμός εἶναι χάρισμα. Λέει. Tου Σεραφειμ, του Χριστοδουλου ή του Ιερώνυμου; Η Εκκλησία νά κατευθύνει τούς πιστούς στόν Χριστό; Λέει. Αυτός δέν ανήκει στούς πιστούς;. Δέν έχασε τήν πίστη του μέ τόσες παρεκκλίσεις. Τήν ξαναβρήκε;

Η ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑ!!! ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.