Με δεδομένη πλέον τη μετατροπή της EE σε γερμανική, αφού όλες οι βασικές θέσεις καλύπτονται πια από Γερμανούς, όπως ο ESM και η Κομισιόν, ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως θα το ανεχθούν λαοί, όπως οι Γάλλοι και οι Ιταλοί; Ότι δεν θα έχουν αντίρρηση δηλαδή να μετατραπούν σε αποικίες χρέους της Γερμανίας σταδιακά, όπως η Ελλάδα;
Κοινοβουλευτική Εργασία
Η σημερινή επιτροπή αφορά το μέλλον της Ευρώπης – ειδικότερα, μια ακόμα διάσκεψη που θα οργανωθεί στις 9 Μαΐου του 2021, αφού αναβλήθηκε πέρυσι, στην ίδια ημέρα της Ευρώπης.
Εν προκειμένω, θέλουμε να τονίσουμε εισαγωγικά πως δεν είναι σωστό να χρησιμοποιείται η λέξη Ευρώπη για την ΕΕ – αφού είναι σαν να αποκαλούμε Αμερική τις Η.Π.Α., κάτι που προφανώς δεν ισχύει.
Η Ευρώπη οφείλει να είναι για όλους εμάς μια γεωγραφική περιοχή που εμπερικλείει την ΕΕ – ενώ εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια και από τη Βόρεια Θάλασσα έως την Μεσόγειο.
Επίσης μιας Ευρώπη των εθνών και των Πολιτών της – όχι του τραπεζικού συστήματος και της Ολιγαρχίας.
Όσον αφορά τώρα τα θέματα που θα συζητηθούν στην διάσκεψη, η Ελλάδα θα υποστηρίξει τις εξής βασικές σκέψεις της, σύμφωνα με το υπουργείο εξωτερικών:
(α) Να προωθηθεί η διεργασία εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης – όπου θα θέλαμε να γνωρίζουμε τι πραγματικά σημαίνει για την κυβέρνηση η συγκεκριμένη ολοκλήρωση.
Εάν δηλαδή θεωρεί πως ο στόχος είναι η τραπεζική, η δημοσιονομική και τελικά η πολιτική ένωση – όπως θα έπρεπε στην ουσία για να ακολουθήσει η νομισματική και όχι το αντίθετο που συνέβη.
(β) Να εξοπλιστεί η ΕΕ με τα αναγκαία χρηματοδοτικά και άλλα μέσα, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στους φιλόδοξους στόχους της, όπως τους ανέδειξε η πανδημία – όπου θα θέλαμε να γνωρίζουμε εάν θα στηρίξει η Ελλάδα τα ευρωομόλογα ή τι ακριβώς εννοεί και
(γ) Να διασφαλισθεί μία ευρεία συμμετοχή στο διάλογο, όπως της κοινωνίας των Πολιτών και ιδιαίτερα των νέων – σημειώνοντας όμως εδώ πως ενώ οι Έλληνες ήταν από τους πιο φιλικούς λαούς της ΕΕ το 2004, σήμερα είναι οι πιο επιφυλακτικοί, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο.
Ειδικότερα, το 2005 το 70% των Ελλήνων είχαν εμπιστοσύνη στην ΕΕ και σήμερα μόλις το 34% – ενώ όσον αφορά τις προοπτικές, μόνο το 26% πίστευε πως οδηγούμαστε στη σωστή κατεύθυνση πριν την πανδημία που το επιδείνωσε περαιτέρω.
Επομένως, οι ευρωπαϊστές νέοι Έλληνες του 2004 έχουν μετατραπεί σε ευρωσκεπτικιστές μεσήλικες το 2020 – κάτι που ασφαλώς θα έπρεπε να μας προβληματίσει όλους.
Όσον αφορά δε το κοινό νόμισμα, σε δημοσκόπηση της Διανέοσις του 2018 το 56,8% πίστευε πως ήταν λανθασμένη η ένταξη στην Ευρωζώνη – ενώ πλέον δεν διενεργούνται δημοσκοπήσεις για το ευρώ.
Η Ελλάδα δεν έχει συγκλίνει, ούτε εξασφαλίζεται η εθνική της ασφάλεια από την ΕΕ – δύο θέματα που αποτελούσαν τους βασικούς λόγους ένταξης της.
Διαφορετικά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέλος μίας εμπορικής ένωσης – ενώ το ότι πολιτισμικά και γεωγραφικά είμαστε μέρος της Ευρώπης, είναι αναμφίβολο.
Είναι λοιπόν επίσης κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει – όπως το ότι εάν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει ένα κοινό νόμισμα και μία κοινή νομισματική πολιτική, για χώρες με τόσο διαφορετικές οικονομίες μεταξύ τους, χωρίς τη δημοσιονομική τους ένωση.
Το πρόβλημα αυτό θα γίνει ακόμη εντονότερο, όταν θα φανούν τα αποτελέσματα της πανδημίας – λόγω της οποίας αλλά όχι μόνο, αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι αποκλίσεις μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας.
Θεωρούσαμε άλλωστε όλοι μετά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010, πως η Ευρωζώνη δεν θα αντέξει μία επόμενη, εάν δεν αλλάξει ριζικά – εάν δεν ενωθεί δηλαδή τουλάχιστον τραπεζικά και δημοσιονομικά.
Ο άλλος βασικός λόγος είναι η πολιτική του μισθολογικού dumping της Γερμανίας που καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα όλων των υπολοίπων χωρών – με αποτέλεσμα να αυξάνονται κατακόρυφα τα χρέη τους, ακόμη και των ισχυρών κρατών, όπως σήμερα της Γαλλίας, για να μην αναφέρουμε συνεχώς την Ιταλία.
Εάν όμως διαλυθεί η Ευρωζώνη, πώς θα διατηρηθεί η ΕΕ;
Από την άλλη πλευρά, με δεδομένη πλέον τη μετατροπή της EE σε γερμανική, αφού όλες οι βασικές θέσεις καλύπτονται πια από Γερμανούς, όπως ο ESM και η Κομισιόν, ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως θα το ανεχθούν λαοί, όπως οι Γάλλοι και οι Ιταλοί; Ότι δεν θα έχουν αντίρρηση δηλαδή να μετατραπούν σε αποικίες χρέους της Γερμανίας σταδιακά, όπως η Ελλάδα;
Κλείνοντας, είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, καθώς επίσης οι ρεαλιστικοί στόχοι που οφείλουμε να τοποθετήσουμε, για να μην ονειροβατούμε – ειδικά εμείς οι Έλληνες, στην απελπιστική οικονομική κατάσταση που ευρίσκεται οι χώρα μας, με τα πάντα υποθηκευμένα, με τα χρέη μας στη στρατόσφαιρα, με τις τράπεζες μας στα όρια της επιβίωσης και με τον παραγωγικό μας ιστό αποψιλωμένο.
Το Ελλάδα 2.0 πάντως, με το 1,4% αβέβαιη ετήσια αύξηση του ΑΕΠ, τα εισαγόμενα ΑΠΕ και τα ΕΣΠΑ, με τον τρόπο τουλάχιστον που διαχειρίζονται, δεν αποτελούν απάντηση στα μεγάλα προβλήματα μας – αλλά μόνο για μία μικρή μειοψηφία.
Όλα αυτά απαιτούν τη διεξαγωγή σοβαρών συζητήσεων που ασφαλώς δεν μπορούν να γίνουν σε μία τέτοια επιτροπή – με ελάχιστο χρόνο διάρκειας.
Πολύ φοβόμαστε βέβαια πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ – αλλά μόνο όταν υποχρεωθούμε, μη έχοντας καμία άλλη δυνατότητα διαφυγής από την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου