ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ

 ΑΜΟΚ

Γράφει  ο Ελευθέριος Αναστασιάδης.                        
                                

Όπως έχει αποδείξει η ψυχιατρική και η ανθρωπολογία, το αμόκ είναι ένα παθολογικό σύνδρομο(του οποίου αγνοούνται τα πραγματικά αίτια) που εμφανίζεται  κυρίως μεταξύ των πληθυσμών της  Μαλαισίας, της  Ινδονησίας και γενικότερα της  νότιο-ανατολικής Ασίας. Πρόκειται για ένα ξαφνικό και αναίτιο ξέσπασμα  δολοφονικής μανίας, εναντίον είτε οικείων προσώπων είτε και ξένων. Μετά την  διάπραξη των εγκλημάτων το άτομο πέφτει σε μία κατάσταση μελαγχολικής εξάντλησης (για περισσότερα στοιχεία επί του θέματος δείτε εδώ). Το αμόκ έχει συνδεθεί  και με πρακτικές ασιατικής μαγείας. (Σημείωση: άραγε οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας και της ελεύθερης μετανάστευσης, έχουν μελετήσει ανθρωπολογία; Μάλλον όχι, μια που οι ίδιοι χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης)

Το θέμα μας στο παρόν άρθρο είναι οι περιπτώσεις αμόκ που εμφανίζονται κυρίως σε μικρά παιδιά και εφήβους στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: παιδιά (οποιασδήποτε φυλετικής ομάδας) που ξαφνικά σκοτώνουν του γονείς τους ή τα αδέλφια τους, παιδιά που πυροβολούν μέσα στα σχολεία άλλα παιδιά, μία θύελλα αναίτιων φρικτών εγκλημάτων χωρίς ουσιαστική αιτία. Ποια μπορεί να είναι η εξήγηση αυτού του φαινομένου που μαστίζει την αμερικανική κοινωνία; Έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες, τις οποίες προσωπικά τις θεωρώ πολύ ανεπαρκείς για να εξηγήσουν ένα τέτοιο συνταρακτικό φαινόμενο. Για παράδειγμα, μία από αυτές αποδίδει αυτές τις συμπεριφορές στην υπερκατανάλωση ψυχοφαρμάκων που συνταγογραφούνται από τους ψυχίατρους στα παιδιά. Όμως σε πολλές περιπτώσεις εγκλημάτων δεν έχει αποδειχθεί χρήση ψυχοφαρμάκων από τους θύτες. Άλλες θεωρίες μιλούν για ρόλο που μπορεί να παίζει στην ψυχολογία των παιδιών μία υπέρ-ανταγωνιστική κοινωνία ή για την επίδραση της  τηλεόρασης,  των video games κλπ. (Με τις θεωρίες και υποθέσεις που αφορούν την προσπάθεια αφοπλισμού των Αμερικανών πολιτών, δεν θα ασχοληθούμε  γιατί  δεν  είναι αυτό το θέμα του άρθρου.)

Ας ξεκινήσουμε την ανάλυση μας περιγράφοντας τα ψυχο-νοητικά χαρακτηριστικά αυτών των παιδιών:
Α)Διακατέχονται από ένα ανεξέλεγκτο μίσος.
Β)Σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση του θανάτου, δηλαδή, βλέπουν τον θάνατο του θύματος όπως στα κινούμενα σχέδια.
Γ)Έχουν ένα  «Εγώ» ιδιαίτερα ευέξαπτο, και ταυτόχρονα αδυνατούν να επεξεργαστούν νοητικά τις πληροφορίες και τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν από το περιβάλλον.
Γιατί  λοιπόν η δομή  της σύγχρονης  Αμερικανικής κοινωνίας δημιουργεί παιδιά τέρατα; Παιδιά που πράγματι  μοιάζουν σαν  να έχουν υποστεί ένα είδος «καταληψίας made  in  USA»;

Όλα τα ανθρώπινα φαινόμενα πρέπει να εξετάζονται σε δύο επίπεδα: το βιολογικό και το ψυχολογικό-πνευματικό.

Οι ΗΠΑ είναι ένα μωσαϊκό αποτελούμενο από διάφορες φυλές. Υπάρχουν αμερικανοί πολίτες που στο γενεαλογικό τους δένδρο μπορεί να  συναντήσουμε γονίδια που προέρχονται από φυλές με εντελώς διαφορετικά ψυχο-νοητικά χαρακτηριστικά: γερμανικό DNA, εβραϊκό, αγγλικό, αφρικανικό, μεξικανικό κλπ. Άραγε όλοι αυτοί οι γονιδιακοί συνδυασμοί, τι αποτελέσματα μπορεί να έχουν πάνω στην  ψυχοφυσιολογική ανάπτυξη των ατόμων;

Και τώρα ερχόμαστε στο πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Στις ΗΠΑ υπάρχει  μία  διάχυση ισχυρών αντίθετων ερεθισμάτων: από την μία πλευρά ο καλβινισμός προάγει ένα ηθικιστικό-πουριτανικό πνεύμα,  το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργεί μία θρησκευτικότητα με υστερικές τάσεις, και από την άλλη, υπάρχουν έντονα ερεθίσματα υλιστικής και ηδονιστικής κατεύθυνσης. Αυτή η αντίθεση, όπως είναι ευνόητο, δημιουργεί έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, ιδιαίτερα στα άτομα νεαρής ηλικίας. Ταυτόχρονα, η  επικράτηση ενός ατομικιστικού πνεύματος, αποξενώνει τα μέλη των οικογενειών και δημιουργεί προσωπικότητες που δεν είναι σε  θέση να ''δοθούν'' συναισθηματικά (αδιάφοροι-ψυχροί γονείς). Όπως είναι φυσικό, αυτή η κατάσταση δημιουργεί μία συναισθηματική ''παγωνιά'' στα παιδιά η οποία με την σειρά της,  επηρεάζει την νοητική και ψυχολογική ισορροπία τους. Βέβαια, σε όλα αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε  παρατηρήσεις  και  εμβαθύνσεις μεταφυσικής φύσεως ,αλλά εδώ δεν είναι η κατάλληλη έδρα για κάτι τέτοιο.

Αυτό που εν τέλει έχει σημασία, είναι ότι οι  σύγχρονες ΗΠΑ αποτελούν την κοιτίδα και το διευθυντήριο του παρακμιακού ρεύματος που μαστίζει όλο τον κόσμο. Και το ακόμη χειρότερο, είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται για να εξομοιωθεί με αυτές (τις ΗΠΑ) και η Ευρώπη (για παράδειγμα, στην Γερμανία είχαμε παρόμοια κρούσματα) . Ο δυτικός κόσμος προσβλήθηκε από το σύνδρομο του αμόκ, ένα  σύνδρομο των ιθαγενών της Μαλαισίας και της Ινδονησίας. Εκεί φτάσαμε.

                                ΤΙ  ΜΑΣ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ;

Γράφει ο  Ελευθέριος Αναστασιάδης.        

               

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ένα σχετικά νέο φαινόμενο στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης: οι ''πανέξυπνοι' δημοσιογράφοι των δελτίων ειδήσεων, μας μεταφέρουν 'ωραίες' ειδήσεις από 'πολιτισμένες' χώρες: Στην Ινδία βίασαν και κρέμασαν δύο κορίτσια, στο Πακιστάν βίασαν και στραγγάλισαν μία γυναίκα, στο Σουδάν πετροβόλησαν μία έφηβη κλπ. Αυτές τις ειδήσεις δεν τις ακούμε ούτε μία φορά, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά συνέχεια. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί είναι τυχαία. Πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια, τέτοιες ειδήσεις δεν ακούγαμε. Τώρα τους έπιασε το ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν σε αυτές τις 'εξωτικές' χώρες; Οι δημοσιογράφοι, που ως γνωστόν, είναι τα ασυνείδητα, και γι ’αυτό τα πιο αποτελεσματικά όργανα των δυνάμεων της παρακμής, αυτή η κάστα ανθρώπων που είναι φτιαγμένη για να διατυμπανίζει και να διασπείρει οτιδήποτε προκαλεί φθορά, ακολουθεί το ρεύμα που κάποιοι έντεχνα έχουν δημιουργήσει: Πρέπει να ενδιαφέρεται ο πολίτης για το τι συμβαίνει στον 'κόσμο-χωριό', στον 'κόσμο-γειτονιά', διότι... «είμαστε όλοι άνθρωποι», πως είναι δυνατόν να μην ξέρουμε τι συμβαίνει στο Πακιστάν και στην Ινδία; Αλλοίμονο! Μιλάνε για το Πακιστάν, το Σουδάν και την  Ινδία λες και είμαστε γείτονες χώρες• βέβαια, κάποιο δίκιο έχουν, γιατί αν κάποιος πεταχτεί μέχρι την Ομόνοια θα συναντήσει πολλούς από τους εκπροσώπους αυτών των χωρών…

Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ ύπουλο και καταχθόνιο: θέλουν οι πολίτες να εξοικειώνονται με τέτοιου είδους γεγονότα, να τους φαίνονται σαν κάτι το αναμενόμενο, κάτι που είναι μέσα στην  'φυσική τάξη πραγμάτων': Είναι επόμενο, όταν κάποιος ακούει τρεις φορές την ημέρα ότι εκεί βίασαν, εκεί κρέμασαν, εκεί στραγγάλισαν, όταν παρακολουθήσει καμιά δεκαριά αποκεφαλισμούς με σπαθιά, μπαλτάδες και τσεκούρια, στο τέλος ο άνθρωπος αυτός θα έχει μία αλλοιωμένη αίσθηση της πραγματικότητας: θα νομίζει ότι ζει στις στέπες μαζί με τον Αττίλα, ότι μόλις βγει από το σπίτι του θα συναντήσει τον Τζένγκις Χαν. Τα δελτία ειδήσεων και τα διαδικτυακά βίντεο, στάζουν  αίμα, μαυριδερά ή σκουρόχρωμα όντα χοροπηδάνε με μαχαίρες στα χέρια, γενειόφοροι αλλόφρονες κραυγάζουν και φτύνουν, γυναίκες βιασμένες κρέμονται από δέντρα… Τι είναι αυτό το πράγμα; Τι ενδιαφέρει εμάς πως ζουν όλοι αυτοί; Δεν θέλουμε να γνωρίζουμε, γιατί ήδη γνωρίζουμε  πως είναι και τι είναι όλοι αυτοί. Πάντα το γνώριζαν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Γιατί όμως να μας τα δείχνουν και να μας τα περιγράφουν καθημερινά;                                                                

Για  να  συνηθίσουμε! Να νοιώσουμε οικειότητα, να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι κάτοικοι του… 'πλανητικού χωριού' . Εξάλλου, η  δικηγόρος (υποθέτουμε προοδευτικών πεποιθήσεων και η ίδια) που υπερασπίστηκε τον πακιστανό  'προλετάριο'  που κακοποίησε βάναυσα την άμοιρη Μυρτώ, είπε στο δικαστήριο: "δείξτε επιείκεια, διότι ΕΤΣΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ."

Θεόδοτος: ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ (theodotus.blogspot.com)