Η μετάλλαξη τού ανθρώπου αρχίζει από τήν μετάλλαξη τής πίστης στόν Κύριο.

                                     

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Είμαι βαθιά συγκλονισμένος, όπως κάθε Έλληνας, και εύχομαι και προσεύχομαι να μη θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές.

Οι σκέψεις μου βρίσκονται στο πλευρό όλων των αδελφών μας που δοκιμάζονται από τις πυρκαγιές στο Λεκανοπέδιο Αττικής, στην Εύβοια, στη Μεσσηνία, στη Μάνη και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας, αλλά και σε όλα τα πλάσματα του Θεού, σε όλα τα έμβια όντα που ζουν με τρόμο την πύρινη λαίλαπα.

Πρέπει, όμως, κάποτε να αναλογιστούμε και τις δικές μας ευθύνες, απέναντι στο περιβάλλον και στη φύση που ο Δημιουργός μας χάρισε και να αντιληφθούμε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής συνιστά μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του 21ου αιώνα για την ανθρωπότητα».

χαλαρωσε είπε...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΣΕ Ο αμεθυστος το 2018.

Μέχρι την αυγή του νεωτερισμού, η θεολογία του Imago Dei διατήρησε την κεντρική της θέση στη θεολογική ανθρωπολογία. Όμως η σύγχρονες απόψεις για την δημιουργία, και οι καθαρά επιστημονικές προσεγγίσεις του, αντικατέστησαν την κλασική αντίληψη περί ενός ανθρώπου που δημιουργήθηκε «κατ᾿ εἰκόνα», μεταφέροντας έτσι ένα μεγάλο μέρος του εννοιολογικού πλαισίου της δημόσιας συζητήσης και κριτικής στη θεολογία του Imago Dei. Το θέμα θεωρήθηκε διφορούμενο από τους εμπειριστές και λογικό από τους ορθολογιστές. Σημαντικότερος όμως μεταξύ των παραγόντων που υπονόμευσαν τη θεολογία του Imago Dei ήταν η αντίληψη του ανθρώπου ως αυτόνομου υποκειμένου, ανεξάρτητου και πέρα οποιασδήποτε σχέσης με τον Θεό. Με την εξέλιξη αυτή, η έννοια του Imago Dei δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Είχε μείνει μόνο ένα μικρό βήμα πριν, η πορεία αυτών των ιδέων, ανατρέψει οριστικά την βιβλική ανθρωπολογία. Ανατροπή, η οποία πήρε διαφορετικές μορφές στη σκέψη του Ludwig Feuerbach, του Karl Marx του Sigmund Freud και άλλων. Εν τέλει δεν είναι ο άνθρωπος που εμφανίζεται με την εικόνα του Θεού, αλλά ο Θεός, που δεν είναι παρά μια εικόνα που προβάλλεται από τον άνθρωπο. Ο αθεϊσμός φάνηκε απαραίτητος για να μπορέσει ο άνθρωπος να περιφρουρήσει την αχαλίνωτη αυτονομία του. Έτσι η αληθινη αυτονομία νοείται ως ζώσα πραγματικότητα μόνο αν ορίζεται από τον άνθρωπο. Φυσικά δεν υπάρχει ίχνος προβληματισμού για την δουλεία του ανθρώπου στα πάθη και την θανατηφόρο αμαρτία. Είναι μια αυτονομία της δουλείας, της πλάνης και αντιστροφή της ελευθερίας κατά Θεόν. Ο ανθρώπινος λόγος, η διάνοια και η εξ αυτής ενέργεια της σκέψης είναι τα χαρακτηριστικά που μπορούν να στηρίξουν τον άνθρωπο. Υλοποιείται κατ΄αυτόν τον τρόπο το «ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ παράφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα».
Βλέπουμε ότι ο όρος έχει αυτονομηθεί πλήρως από το στενό παλαιοδιαθηκικό πλαίσιο ή και το αγιοφραφικό εν γένει και κινείται στον χώρο της ανθρωπολογίας, των θρησκευτικών και κοινωνιολογικών ζυμώσεων. Η συνάφεια που εξασφάλιζε και την σωστή ερμηνεία του όρου δεν υπάρχει. Επίσης λόγος γίνεται για το Imago Dei και όχι την ομοίωση. Προφανώς, για τους δυτικούς, το Imago Dei εμπεριέχει την ομοίωση, όπως είχε συσταθεί και προταθεί από τον Κύριο πριν την πτώση. Έτσι καταργείται το σχέδιο της θείας Οικονομίας. Η αποκατάσταση του Imago Dei πληρεί τις προυποθέσεις της σωτηρίας. Ο όρος είναι προβλήματικος όταν διαβάζεται μέσα από βιολογικές, κοσμολογικές και τεχνολογικές προοπτικές. Αυτή η αυτονόμηση, από τα προαναφερόμενα πλάισια, έχει να κάνει με το γεγονός ότι αμφισβητείται η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου εντός της δημιουργίας. Έτσι το θεολογικό υπόβαθρο του Imago Dei θεωρήθηκε ως έκφραση ανθρώπινης αλαζονείας. Υπονομέυτηκε η ιδέα μίας διαρκούς ή μόνιμης σχέσης με το Θεό.

Η θεολογία της εκκοσμίκευσης απέρριψε την έννοια ενός αντικειμενικού πλαισίου αναφοράς στον κόσμο που τοποθετεί τον άνθρωπο από την άποψη του Θεού. Ο «θεός χωρίς ποιότητες» —στην ουσία ένας απρόσωπος Θεός— τον οποίο ορισμένες μορφές αρνητικής θεολογίας υιοθέτησαν ως δικές τους, δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο για τον άνθρωπο που παράγεται ως εικόνα του Θεού. Το ερώτημα τίθεται ως ένσταση στην πρωτοκαθεδρία του ανθρώπου εντός της δημιουργίας. Γιατί τα ανθρώπινα όντα να είναι ξεχωρίστα; Ποιος δήλωσε στην ανθρωπότητα ότι δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού; Ποιος Θεός το έλεγε αυτό; Δεν ήταν η Αγία Γραφή που γράφτηκε από ανθρώπους προκατειλημμένους και εγκλωβισμένους σε συγκεκριμένα πλαίσια με σκοπό να μεταφέρουν μηνύματα που σχετίζονταν με την κοσμοθεωρία, την κατάσταση και τη θεολογία τους; Το Imago Dei δεν είναι υπεύθυνο για τη διαμόρφωση όχι μόνο της σύγχρονης θεολογίας, αλλά και της κοσμοθεωρίας, της ηθικής, των οικονομικών επιστημών, της πολιτικής ή του συντηρητισμού; Η κριτική για το Imago Dei παραμένει δίοτι παρά την ιδιαίτερη θέση του ανθρώπου εντός της δημιουργίας, η ανθρωπότητα είναι ο μεγαλύτερος συντελεστής στις σημερινές αρνητικές προοπτικές για την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή των φυσικών πόρων και την απειλή για την βιοποικιλότητα. Οι κοσμικοί και θεολογικοί επικριτές κατηγορούν από κοινού την θεολογία του Imago Dei για αδιαφορία του φυσικού περιβάλλοντος και της καλής διαβίωσης των ζώων. Πρόσφατα κυκλοφόρησε αφίσα στη Γερμανία, στην οποία αφίσα απεικονιζόταν ένα ψαρί να αναφωνεί: «mein fille gehört zu mir: το φιλέτό μου ανήκει σε μένα». Ενδιαφέρον έχει να δει κανείς την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων.

Σύμφωνα με τον Altmann: το Imago Dei χρησιμοποιείται για να υπερθεματίσει στην «…επιβεβαίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της υπεροχής πάνω από την υπόλοιπη δημιουργία». Μια επίσης προβληματική θεματολογία για το Imago Dei προκύπτει από την κίνηση του μετανθρωπισμού ο οποίος επιθυμεί να μετασχηματίσει τον άνθρωπο με τη χρήση τεχνολογικών μέσων. Μέσω της φαρμακολογικής ενίσχυσης, της γενετικής χειραγώγησης, της νανοτεχνολογίας, των υπολογιστικων συστηματων επιχειρείται η ανύψωση και η ενδυνάμωση της ανθρώπινης ικανότητας. Σοβαρά ζητήματα θέτει η υβριδοποίηση του ανθρώπου. Το cyborg επεκτείνει αλλά και θολώνει τα όρια αυτού που καλείται ανθρώπινο πρόσωπο. Σύμφωνα με τον Elaine Graham, η υβριδικότητα όχι μόνο προβληματίζει την παραδοσιακή αντίληψη του ανθρώπου ως εικόνα του Θεού, αλλά και κάνει όρους όπως ’’φυσικό’’ προβληματικούς. Η Brenda Brasher πιστεύει ότι αυτή η αποκάλυψη του υβριδισμού της ανθρώπινης φύσης παρουσιάζει ανυπέρβλητα προβλήματα για τις θεολογικές μεταφορές. Ο Garner, ωστόσο, βλέπει μια πληθώρα μεταφορών μέσα στη χριστιανική παράδοση και γραφή που μιλούν ήδη γι’ αυτήν την πραγματικότητα. Λέει, ότι τρεις μεγάλες περιοχές υβριδισμού στον Χριστιανισμό είναι η εσχατολογία, η χριστολογία και η θεολογική ανθρωπολογία. Στην εσχατολογία οι χριστιανοί καλούνται να είναι και να μην είναι στον κόσμο. Στη Χριστολογία ο Ιησούς Χριστός είναι cyborg με την θεϊκή-ανθρώπινη φύση του. Τέλος, στη θεολογική ανθρωπολογία, ή υβριδική πλέον ανθρωπολογία, η υβριδικότητα της ανθρώπινης φύσης παρατηρείται στην έννοια καθεαυτή του Imago Dei του ίδιου του Κυρίου Ιησού. Οι άνθρωποι σχηματίζονται ’’από τη σκόνη’’ και σφραγίζονται με τη θεία εικόνα. Θα λέγαμε ότι από την παραπάνω εξέλιξη συμπεραίνουμε αβίαστα ότι οι θεολογικοί όροι αλλά και η θεολογία εν γένει στο δημόσιο διάλογο δεν είναι πλέον ανθρωπολογία αλλά βαίνει στην μετανθρωπολογία ή για να είμαστε πιο σύγχρονοι στην ορολογία μας σε cyborgλογία. Το ζήτημα της τεχνικής αυτοθέωσης που ανακύπτει με την τεχνολογική αύξηση, καθιστά σαφέστατα τον άνθρωπο σε πρώτη φάση υποκείμενο και αντικείμενο της εν λόγω cyborgλογίας, αλλά ως δείχνουν τα πράγματα θα καταστεί ομοίως το υποκείμενο της cyborgλογίας εκ μέρους των εξαυλωμένων με τεχνικά άλματα cyborgs. Ο συμφυρμός του υβριδισμού είναι γνωστός στους ορθοδόξους. Μας παραπέμπει στο θεόσταλτο κακό. Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνο «όχι με συμφυρμό ή σύγχυση ή ανάμειξη, —όπως είπε «το θεόσταλτο κακό»— ο Διόσκορος, ο Ευτυχής και ο Σεβήρος και η ασεβής συμμορία τους· ούτε υποστηρίζουμε ότι η ένωση ήταν προσωπική ή σχετική ή ανάλογα με την αξία ή με ταύτιση της θελήσεως ή με ισοτιμία ή με ταύτιση του ονόματος ή με συγκατάβαση, όπως είπε ο εχθρός του Θεού Νεστόριος, ο Διόδωρος και ο Θεόδωρος Μοψουεστίας και η δαιμονική συντροφιά τους· αλλά ομολογούμε ότι ο Υιός του Θεού έγινε με σύνθεση, δηλαδή υποστατικά χωρίς μεταβολή και αλλοίωση, χωρίς διαίρεση και διάσπαση και με δύο φύσεις τέλειες που έχουν την ίδια υπόσταση, εννοώ της θείας και ανθρωπίνης φύσεώς του· ομολογούμε ότι οι δύο φύσεις διατηρούνται στο πρόσωπό του μετά την ένωση, χωρίς να θεωρούμε ότι η καθεμία υπάρχει ξεχωριστά, αλλά είναι ενωμένες και οι δύο σε μία σύνθετη υπόσταση. Υποστηρίζουμε ότι η ένωση είναι ουσιαστική, δηλαδή αληθινή και όχι φανταστική. Ουσιαστική, όχι με την έννοια ότι οι δύο φύσεις αποτέλεσαν μία σύνθετη φύση, αλλά ενώθηκαν μεταξύ τους πραγματικά σε μία σύνθετη υπόσταση του Υιού του Θεού».