Αυτό που εκτιμούν κυρίως οι δανειστές και ειδικά οι Γερμανοί στη σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας να δανείζουν τη χώρα παρά τη συνεχή άνοδο των χρεών της, είναι ο εξαιρετικός προπαγανδιστικός μηχανισμός της – στηρίζοντας τη χρηματοδότηση του, όσο τίποτα άλλο. Είναι σίγουροι δε πως θα ξεπουλήσει τα πάντα, όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, θα πλειστηριάσει την ιδιωτική, θα μετατρέψει τη χώρα σε πολυπολιτισμική, θα απορρυθμίσει την αγορά εργασίας και θα μειώσει ακόμη περισσότερο τους πραγματικούς μισθούς των εργαζομένων – χωρίς να αντιδράσει καθόλου η κοινωνία, έχοντας εξουδετερωθεί πλήρως μέσω της αριστοτεχνικής χειραγώγησης της.
Ανάλυση
Είναι ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση δεν λύνει πια τα προβλήματα, αλλά δημιουργεί ένα αφήγημα και στη συνέχεια δηλώνει πως το πρόβλημα έχει λυθεί – κάτι που δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας, για να είμαστε αντικειμενικοί. Στην πραγματικότητα βέβαια, η επίλυση προβλημάτων είναι δύσκολη – ενώ εκτός από ικανότητες, απαιτεί συχνά θυσίες ανάλογες του πλούτου και της δύναμης του εκάστοτε κράτους.
Με δεδομένο όμως το ότι, η εγχώρια κρατικοδίαιτη ελίτ δεν είναι πρόθυμη να θυσιάσει κανένα μέρος του πλούτου της για το κοινό καλό, οι θυσίες απαιτούνται από όλους τους υπόλοιπους – κυρίως από τη μεσαία τάξη, είτε πρόκειται για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είτε για εργαζομένους.
Έτσι, οι μεν πρώτες επιβαρύνθηκαν με τεράστιους φόρους στα πλαίσια των μνημονίων που ασφαλώς συνεχίζονται, της κυλιόμενης χρεοκοπίας επίσης (ανάλυση), οι δε δεύτεροι με περικοπές των ονομαστικών τους αμοιβών, όπως και οι συνταξιούχοι – κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία.
Φυσικά οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν στη διάθεση τους διάφορους τρόπους νομότυπης αποφυγής των φόρων – μεταφέροντας την έδρα τους στο εξωτερικό, μέσω φορολογικών παραδείσων κοκ. Κάποια στιγμή όμως, μετά από τόσα χρόνια θυσιών, οι Πολίτες θα αντιδράσουν – το πιθανότερο όταν δεν θα έχουν τίποτα πια να θυσιάσουν, ούτε να χάσουν.
Το αφήγημα τώρα της σημερινής κυβέρνησης είναι πως η Ελλάδα βαδίζει προς το καλύτερο – ενώ το προωθεί με τη βοήθεια της χειραγώγησης των διατεταγμένων ΜΜΕ που αμείβει πλουσιοπάροχα. Η χειραγώγηση όμως δεν λύνει πραγματικά τα προβλήματα – αλλά απλά τα κρύβει πίσω από στατιστικές αλχημείες, από οικονομικά τεχνάσματα και από λαμπερές δημόσιες σχέσεις. Κάτω από το χαλί, όπως θα έλεγε κανείς στην καθομιλουμένη.
Έτσι τα προβλήματα διογκώνονται, όπως για παράδειγμα τα δίδυμα χρέη (δημόσιο και κόκκινο ιδιωτικό), καθώς επίσης τα δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών) – έως ότου καταρρεύσει η χώρα, όπως συνέβη με την ίδια κυβέρνηση που, έχοντας υπερχρεώσει την Ελλάδα με τις σπατάλες του 2004/09, απέδρασε δια των πρόωρων εκλογών.
Περαιτέρω, ένα σημαντικό πεδίο χειραγώγησης στην οικονομία είναι το κόστος ζωής και διαβίωσης – ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ), γνωστός και ως πληθωρισμός (ανάλυση). Εν προκειμένω, γίνεται προσπάθεια να διατηρηθεί όσο το δυνατόν χαμηλότερος, όπως μέσω των εποχιακών προσαρμογών (=μείωση των αυξήσεων των τιμών και απόδοση της μείωσης στην εποχικότητα), των «ηδονικών προσαρμογών» λόγω ποιοτικών χαρακτηριστικών* κλπ., για δύο βασικούς λόγους:
(α) για να πείθονται οι εργαζόμενοι πως τα πραγματικά τους εισοδήματα, η αγοραστική αξία δηλαδή των μισθών τους, δεν μειώνεται – οπότε να μη ζητούν αυξήσεις. Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις για να μην αυξάνουν τις τιμές των εμπορευμάτων τους, με τους ιδιοκτήτες ακινήτων για τα ενοίκια κοκ. – με εξαίρεση τις τράπεζες που λειτουργούν με δικά τους στοιχεία.
(β) Για να παρουσιάζεται η οικονομία καλύτερη, από ότι πραγματικά είναι – επειδή ο ΔΤΚ χρησιμοποιείται για να αποπληθωρίσει ορισμένα από τα συστατικά του ονομαστικού ΑΕΠ, με το οποίο έχει αντίστροφη σχέση. Για παράδειγμα, εάν ο πληθωρισμός τοποθετείται στο 1,9% όπως σήμερα στην Ελλάδα, το πραγματικό ΑΕΠ «διορθώνεται» αποπληθωριστικά, μειώνεται δηλαδή κατά 1,9% – ενώ εάν ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό, θα μειωνόταν περισσότερο.
Με τον παραπάνω τρόπο χειραγωγούνται οι Πολίτες, στους οποίους παρουσιάζεται ένα ανύπαρκτο αφήγημα – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας που ο ΔΤΚ, με κριτήριο τα βασικά τρόφιμα, τα ενοίκια ή την ενέργεια, είναι κατά πολύ υψηλότερος. Εν προκειμένω, η αγοραστική αξία των εισοδημάτων των Ελλήνων είναι ασφαλώς πολύ χαμηλότερη – ενώ η ανάκαμψη του ΑΕΠ της χώρας θα είναι αρκετά μικρότερη, εάν παραμείνουν οι υψηλές τιμές, από τα επίσημα αυξημένα μεγέθη που θα ανακοινώνονται.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, αυτό που εκτιμούν κυρίως οι δανειστές και ειδικά οι Γερμανοί στη σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας να δανείζουν τη χώρα παρά τη συνεχή άνοδο των χρεών της, είναι ο εξαιρετικός προπαγανδιστικός μηχανισμός της – στηρίζοντας τη χρηματοδότηση του, όσο τίποτα άλλο.
Είναι σίγουροι δε πως θα ξεπουλήσει τα πάντα, όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, θα πλειστηριάσει την ιδιωτική, θα μετατρέψει τη χώρα σε πολυπολιτισμική, θα απορρυθμίσει την αγορά εργασίας, θα συμφωνήσει με παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας, και θα μειώσει ακόμη περισσότερο τους πραγματικούς μισθούς των εργαζομένων – χωρίς να αντιδράσει καθόλου η κοινωνία, έχοντας εξουδετερωθεί πλήρως μέσω της αριστοτεχνικής χειραγώγησης της. Στα πλαίσια αυτά, υπενθυμίζουμε εδώ τις δέκα βασικότερες στρατηγικές χειραγώγησης.
(1) Η αντιστροφή της προσοχής (παραπλάνηση): Πρόκειται για σκόπιμες ειδήσεις που «πωλούνται» ως οι σημαντικότερες, έχοντας όμως στόχο να κρύψουν τις πραγματικά σημαντικές.
(2) Η σκόπιμη δημιουργία προβλημάτων, για τα οποία παρέχονται ταυτόχρονα οι ήδη προετοιμασμένες λύσεις: Για να επιτευχθεί ένας δύσκολος στόχος, προκαλούνται ορισμένες προβληματικές καταστάσεις, αφού διαφορετικά ο πληθυσμός επαναστατεί.
Για παράδειγμα, με σκοπό το ριζικό περιορισμό των κεκτημένων της πλειοψηφίας (μισθοί, κοινωνικό κράτος κλπ.), «παράγει» κανείς μία οικονομική κρίση, ενοχοποιώντας τους Πολίτες για τη δημιουργία της – παρέχοντας ταυτόχρονα «λύσεις», όπως η αύξηση της ποσότητας χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, οι οποίες δεν αφήνουν μεν το σύστημα να καταρρεύσει, αλλά αυξάνουν τη λεηλασία των πολλών που δεν αντιδρούν, επειδή δεν κατανοούν τι ακριβώς συμβαίνει.
(3) Η διαβάθμιση των δυσάρεστων αλλαγών: Η σταδιακή αλλαγή προς το χειρότερο των υπηρεσιών που προσφέρει το δημόσιο είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί, σε σχέση με την άμεση και απότομη – επειδή η μάζα, όταν μία κατάσταση διαρκεί πολύ, τείνει να πέσει στην παγίδα του «όλα θα περάσουν και θα γίνουν καλύτερα».
(4) Η αναβολή των επιδιωκόμενων αλλαγών: Πρόκειται για τη μετάθεση στο μέλλον εκείνων των αλλαγών που, εάν υιοθετούταν βραχυπρόθεσμα, θα προκαλούσαν μαζικές αντιδράσεις ή/και θα απορρίπτονταν από το σύνολο του πληθυσμού. Μέσω της αναβολής τους αυξάνεται σημαντικά η πιθανότητα αποδοχής τους εκ μέρους των ανθρώπων, επειδή έτσι συνηθίζουν καλύτερα στην ιδέα.
(5) Η ομιλία στις μάζες σαν να πρόκειται για μικρά παιδιά: Όταν απευθύνεται κανείς στους ανθρώπους μιλώντας τους σαν να είναι παιδιά, τότε νοιώθουν ανάλογα ασήμαντοι – οπότε έχει τη δυνατότητα να τους πει ευκολότερα δυσάρεστες αλήθειες. Ισχύει εν προκειμένω το ότι, όσο πιο ψεύτης είναι κανείς, τόσο πιο εύκολα πείθει – γεγονός που διαπιστώνεται συχνά στην Ελλάδα, όσον αφορά το εκλογικό κοινό και τους πολιτικούς που στέλνει στην εξουσία.
(6) Η έμφαση (επικέντρωση) στα συναισθήματα και όχι στη λογική: Με τη στροφή προς το συναίσθημα εμποδίζεται η κριτική σκέψη, σε βαθμό που δεν μπορεί να φαντασθεί κανείς.
(7) Η διατήρηση της κοινωνίας σε άγνοια: Προφανώς οι μάζες δεν πρέπει να είναι σε θέση να κατανοούν τις μεθόδους, καθώς επίσης τις τεχνικές ελέγχου που εξασφαλίζουν τη χειραγώγηση τους. Στα πλαίσια αυτά, όλοι όσοι προσπαθούν να τις «ξυπνήσουν» είτε συκοφαντούνται μεθοδικά, είτε διακωμωδούνται, είτε χαρακτηρίζονται ως οπαδοί θεωριών συνομωσίας – έτσι ώστε να μην εισακούγονται ποτέ.
(8) Η χειραγώγηση της σκέψης του λαού, έτσι ώστε να πεισθεί πως είναι μία θλιβερή μετριότητα: Όταν οι άνθρωποι πείθονται ότι, είναι «μοντέρνο» να συμπεριφέρονται ανόητα, χυδαία και ματαιόδοξα, τότε είναι πολύ εύκολη η καθοδήγηση τους.
Παράδειγμα ο τρόπος ομιλίας και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά στην ελληνική κοινωνία, οι οποίες μειώνουν δραστικά το πολιτισμικό επίπεδο της χώρας – οπότε δεν σημειώνονται αναταραχές και εξεγέρσεις, παρά τη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου. Με απλά λόγια, η ευγένεια δεν συμβαδίζει με την παθητική αποδοχή της φτωχοποίησης – οπότε απαιτείται η μείωση του πολιτισμικού επιπέδου, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να επιβληθεί.
(9) Μετάλλαξη της αντίστασης σε ένα συναίσθημα κακής συνείδησης: Χωρίς καμία ενέργεια, δεν υπάρχει καμία άμυνα – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου είναι ανόητο να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο, αφού δεν ενεργεί οπότε δεν αμύνεται. Όταν η κοινωνία τώρα πείθεται συλλογικά ότι είναι ανόητη, διεφθαρμένη και ανίκανη, οπότε είναι η ίδια ένοχος για τα δεινά που της συμβαίνουν (κακή συνείδηση), τότε εξουδετερώνεται πλήρως – αφού αυτός που νοιώθει ένοχος δεν είναι σε θέση να αγωνισθεί, να εξεγερθεί και να επαναστατήσει.
(10) Η γνώση των ανθρώπων καλύτερα από τους ίδιους: Τις τελευταίες δεκαετίες οι γνώσεις στη Νευρολογία (έρευνα του εγκεφάλου), στην Κοινωνιολογία και στην Ψυχολογία έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – οπότε η απόσταση που χωρίζει τα πολύ υψηλά εισοδηματικά στρώματα από τη μάζα είναι πια τεράστια. Ως εκ τούτου, ακόμη και η μεσαία τάξη έχει μείνει πολύ πίσω διανοητικά – οπότε είναι σημαντικά ευκολότερη η χειραγώγηση, ο έλεγχος και επομένως η «ληστεία» της.
*Σημείωση: Η ηδονική θεωρία ζήτησης είναι μια αποκαλυπτική μέθοδος προτίμησης για την εκτίμηση της ζήτησης ενός αγαθού, ή ισοδύναμα της αξίας της για τους καταναλωτές. Αναλύει το αντικείμενο που ερευνάται για τα συστατικά του χαρακτηριστικά και λαμβάνει εκτιμήσεις για τη συμβολή της αξίας κάθε χαρακτηριστικού. Αυτό προϋποθέτει ότι το σύνθετο αγαθό που αποτιμάται μπορεί να μειωθεί στα συστατικά του μέρη και στις αγοραίες αξίες αυτών των συστατικών μερών. Τα ηδονικά μοντέλα εκτιμώνται συνήθως χρησιμοποιώντας ανάλυση παλινδρόμησης – αν και υπάρχουν πιο γενικευμένα μοντέλα, όπως πλέγματα προσαρμογής πωλήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου