Συνέχεια από: Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021
ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
1. Πράγματι τόσον o κοινός λόγος όσον και η διδασκαλία των Γραφών δεικνύουν ότι δεν είναι δυνατόν να εισέλθει εντός του θείου χορού εκείνος ο οποίος δεν εκαθάρισε όλους τους σπίλους της κακίας. Τούτο είναι κάτι το οποίον, αν και καθ’ εαυτό είναι μικρόν, όμως γίνεται αρχή και υπόθεσις μεγάλων αγαθών. Λέγω δε ότι είναι μικρόν έχοντας υπ’ όψιν την ευκολία της επιτεύξεώς του. Διότι τί είναι εκείνο το οποίον δυσκολεύει τον άνθρωπο να πιστεύσει ότι ο Θεός είναι πανταχού, ότι αφού είναι σε όλα τα όντα, είναι παρών και σε εκείνους οι οποίοι επικαλούνται την ζωτικήν του δύναμιν και ότι αφού είναι παρών ποιεί οικείο έργο; Ίδιον δε της θείας ενεργείας είναι η σωτηρία εκείνων που έχουν ανάγκην αυτής. Αυτή δε γίνεται ενεργός δια της εν τω ύδατι καθάρσεως. Ο δε καθαριζόμενος συμμετέχει της καθαρότητος. Το δε αληθώς καθαρόν είναι η θεότης. Βλέπεις λοιπόν πως κατά την αρχήν είναι κάτι μικρόν και ευκολοκατόρθωτο, πίστις και ύδωρ, η μεν ευρισκόμενη στην προαίρεσιν ημών, το δε που συντροφεύει την ζωήν ημών, αλλά το αγαθόν το οποίον προέρχεται εκ των δύο τούτων είναι μέγα και υψηλής ποιότητος, έχοντας οικειότητα με το θείον;
Η επιστήμη κατάντησε πίστη. Η επιστήμη είναι γεμάτη πια αόρατα πράγματα, στα οποία πρέπει να δώσουμε υπόσταση με την πίστη. Και δεν μιλάμε για μικρόβια. Αυτά είναι απλώς αόρατα με το γυμνό μάτι. Στο μικροσκόπιο φαίνονται ακόμα και λεπτομέρειες των δομών τους...
Μιλάμε για άτομα, υποατομικά σωματίδια, χορδές, υπερχορδές, σκοτεινή ύλη και ενέργεια, άστρα που ανέλαμψαν πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, πτερύγια που έγιναν χέρια πριν 5 εκατομμύρια χρόνια, βράγχια που έγιναν πνεύμονες...
Ας πάρουμε τα ηλεκτρόνια. Έχουν φορτίο, μάζα και σπιν... Αυτά είναι και δεν είναι σωματίδια. Βρίσκονται και δεν βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Κινούνται και δεν κινούνται. Μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά...Με την είσοδο της κβαντικής κυρίως φυσικής στο στερέωμα της επιστήμης, τα πράγματα άλλαξαν.
Ο Γαλιλαίος μπορούσε να ρίξει την πέτρα από τον πύργο (που δεν το έκανε, γιατί θα αποδείκνύε το αντίθετο, δηλαδή ότι ο Αριστοτέλης έχει δίκαιο...). Και αυτό θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Και εμείς σήμερα.
Αλλά τα πειράματα της κβαντικής-ατομικής φυσικής; Απαιτούνται πολυεθνικές κατασκευές (CERN για παράδειγμα) και ερμηνείες βάσει μοντέλλων που γνωρίζουν ελάχιστοι. Και στο τέλος βγαίνει ένα συμπέρασμα από την ανάλυση των δεδομένων, το οποίο θεωρείται επιστημονική γνώση.
Και αυτό σημαίνει, πως έχει γενική και απόλυτη ισχύ. Μέχρι να καταρριφθεί...
Αυτή τη γνώση (της φυσικής, της βιολογίας, της οικονομίας...) καλούμαστε να πιστέψουμε ως αλήθεια και βάσει αυτής να πορευθούμε.
Το θέμα δεν είναι ποιος μπαίνει σε ποιανού τα χωράφια. Το θέμα είναι ότι η πίστη μετατέθηκε. Πιστεύουμε σε άλλα αόρατα, όχι αυτά στα οποία αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος.
Το ηλεκτρόνιο πότε είναι σωματίδιο και πότε είναι κύμα, αναλόγως των περιστάσεων. Μας θυμίζει την θεωρία του Gender, μπορεί να είναι αρσενικό αλλά μπορεί και θηλυκό, αναλόγως των περιστάσεων. Ο απόλυτος εχθρός της μετανεωτερικότητας τόσο στις επιστήμες όσο και στην κοινωνία, είναι η σταθερότητα, είναι το Στέρεο-αποτύπομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δρόμος, εάν θέλουμε να σωθεί ότι απέμεινε από τον πολιτισμό μας , είναι αυτός: «Μετά την εποχή αποδόμησης του μεταμοντερνισμού έφτασε η ώρα για μια «ευφυή» νεοπαραδοσιαρχία, που θα λαμβάνει υπόψη της τη σοφία του παρελθόντος, υφαίνοντάς την -με πνεύμα κριτικό- με τη νέα μας αισθαντικότητα και χρησιμοποιώντας τα επιτυχημένα πρότυπα με σκοπό τη δημιουργία ενός οργανικού και σε εξέλιξη παρόντος και μέλλοντος». http://theodotus.blogspot.com/2012/06/blog-post_27.html
Με αφορμή το εύστοχο πέρα για πέρα σχόλιο με διάθεση να προσθέσω φοβάμαι πως το θέμα με την επιστήμη είναι πιο απλό αλλά ταυτόχρονα και πιο πολύπλοκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι η τεχνο-επιστήμη (γιατί αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς μιλάμε για τεχνοεπιστήμη και όχι σκέτη επιστήμη) έχει χάσει την δυνατότητα της όποιας συνολικής εποπτείας. Παλαιότερα φίλε αμέθυστε είχες μια σειρά καταπληκτικών αναρτήσεων για τις τερατώδεις σε διαστάσεις κλίμακας και πλέγματος σχέσεων που έχει λάβει το σύμπλεγμα της επιστήμης τεχνικής.
Το πρόβλημα όμως έχει και μία παράμετρο που δεν πρέπει κατά την γνώμη μου να ξεχνάμε. Πώς τα συμπεράσματα μίας πειθαρχίας (έστω για παράδειγμα οι κανόνες της κλασικής φυσικής για την έλξη των πλανητών ή τον ηλεκτρισμό) γίνονται ΝΟΜΟΙ για άλλες κλίμακες και άλλες φύσεις συνόλων με άλλα υποκείμενα-αντικείμενα (κλασσικό παράδειγμα η γελοία στην κυριολεξία προσπάθεια των πρώτων κοινωνιολόγων να εφαρμόσουν τον νόμο των αντίστροφων τετραγώνων στον κοινωνικό σχεδιασμό βλέπε Comte.....ακολούθησαν από τότε πολλές επίσης γελοίες προσπάθειες και συνεχίζονται ως την μέρα μας.)
Το πραγματικό πρόβλημα πηγάζει από αυτή την 1000% αυθαίρετη συνεπαγωγή και μετάθεση που σε καθιστά απλά ΗΛΙΘΙΟ. Πόσο μάλλον όταν όπως εύστοχα λέει το σχόλιο αυτοί οι Νόμοι αντικαθίστανται από άλλους όταν αποδειχθούν πως τα πειράματα που τους επιβεβαίωναν είχαν χάσει μία σημαντική παράμετρο.
Ενώ είναι ένα βαθύτατο πρόβλημα άστοχων αναλογιών ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω μια αναλογία και εγώ με την σειρά μου για να το πω με ένα απλό παράδειγμα από την αρχαιολογία.
Το διάσημο γλυπτό σύμπλεγμα "ο Θάνατος του Λαοκόωντα" λίγο πολύ όλοι το ξέρουν. Όταν πρωτοεκτέθηκε το άγαλμα, επί Αναγέννησης στην συλλογή του Βατικανό, του έλειπε το αριστερό χέρι του Λαοκόωντα. Όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες της εποχής και οι μετέπειτα για αρκετό καιρό από τότε είχαν ξαμοληθεί να αποφανθούν πως μπορεί να ήταν το χαμένο χέρι που θα συμπλήρωνε το αριστούργημα. Οι υποθέσεις αποδείχθηκαν λάθος όταν το περιβόητο χέρι τελικά βρέθηκε. Και αυτό για ένα χέρι που στην τελική πόσες εκδοχές μπορούσε να έχει βρε αδερφέ;
Ε λοιπόν έτσι είναι και με την επιστήμη μόνο που φοβάμαι πως-για να χρησιμοποιήσω πάλι το παράδειγμα του Λαοκόωντα- έχουμε βρει όχι το άγαλμα και μας λείπει το χέρι αλλά αντίθετα έχουμε βρει το δάκτυλο και προσπαθούμε να μιλήσουμε για το άγαλμα.
Δεν αρνούμαι την επιστήμη αρνούμαι την αντιεπιστημονική επέκταση συμπερασμάτων πέρα από τα αντικείμενα-υποκείμενα για τα οποία αυτά τα συμπεράσματα έχουν εξαχθεί. Και ναι οι υποθέσεις μπορεί να είναι γόνιμες για την εξέλιξη της επιστήμης αλλά και πάλι στα πλαίσια της θεματικής που διαπραγματεύονται.
Στα συμπεράσματα της κβαντομηχανικής ο Einstain αντέτεινε "Ο θεός δεν παίζει ζάρια" Μπορούμε να καταλάβουμε άραγε γιατί είχε δίκιο σε αυτό που έλεγε και γιατί είχε λάθος στην αφορμή που τον οδήγησε να πει αυτό που είπε; Εκεί νομίζω υπάρχει ένα πολύ πολύ λεπτό σημείο που αποδεικνύεται χαράδρα η οποία καταπίνει γίγαντες.
Γιατί αυτή ασυγκράτητη προπέτεια για το ειδαίνε; Ελπίζω να έγινα κατανοητός. Και πάλι χρόνια πολλά φίλε.
Ο Θεός καί ο άνθρωπος ταυτίστηκαν μέ τήν Φύση.
ΑπάντησηΔιαγραφήμὴν προσπαθοῦμε νὰ θεολογοῦμε μὲ πορίσματα ἐκ τῆς ἐπιστήμης. Ἡ ἐπιστήμη μελετάει καὶ γνωρίζει τὸν ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται στὴν πτώση, στὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τὸν θεωρεῖ φυσιολογικό, «νορμάλ». Τὰ διαβλητὰ πάθη, αὐτὴ τὴν σκουριὰ ποὺ ἀποκρύπτει τὴν ἀληθινὴ φύση, αὐτὴν θεωρεῖ ἡ ἐπιστήμη ὡς φύση. Καὶ ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψη ὅτι μέσα στὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης, οἱ ἀπόψεις εἶναι ἀλληλουσυγκρουόμενες καὶ συνεχῶς ἀναθεωρούμενες, τότε ἐξ’ ἐπόψεως ὀρθοδόξου θεολογίας, ὑπάρχει…νεφέλη βαρειά.
ΑπάντησηΔιαγραφή