Χρ. Γιανναράς: Η σωτηρία εν Χριστώ: ατομικό ή εκκλησιαστικό γεγονός;

Χρ. Γιανναράς: Η σωτηρία εν Χριστώ: ατομικό ή εκκλησιαστικό γεγονός; - YouTube

ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΕΝΝΑ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ. ΜΠΡΑΒΟ. 

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΑΙΤΙΩΔΗ ΑΡΧΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟ, ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ. ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ. ΤΗΣ ΩΡΑΙΑΣ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗΣ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΤΟ ΦΩΣ, ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΗΣΗ.

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗ ΣΕ ΠΡΟΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΣΕ ΠΡΟΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΥΛΗ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ, ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΚΑΤΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΤΙΣΗ. ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΚΗΡΥΞΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ ΤΗΝ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΥ ΑΠΟΦΑΤΙΚΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΣ ΘΕΟΣ ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΑΤΙΚΩΣ ΘΕΟΣ. ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΦΗ ΑΛΛΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΕΧΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. "ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ".

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ. Ο ΠΑΤΗΡ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΥΙΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΥΙΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΥΙΟ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΗΡ ΧΩΡΙΣ ΥΙΟ. 

ΤΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.

ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΝΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΕΙΠΕ "ΙΔΟΥ ΔΟΥΛΗ ΚΥΡΙΟΥ ΓΕΝΟΙΤΟ ΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΡΗΜΑ ΣΟΥ". ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ. ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ.

ΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ;  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ; Ο ΝΟΜΟΣ; Ο ΝΟΜΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ. ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ. ΤΟΤΕ; ΘΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ;  ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ; ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ;

Προσέγγιση του Θεού – Χρήστος Γιανναράς

Όταν η Εκκλησία μας καλεί στην αλήθεια της, δεν μας προτείνει κάποιες θεωρητικές θέσεις που πρέπει καταρχήν να αποδεχθούμε. Μας καλεί σε μια προσωπική σχέση, σε ένα τρόπο ζωής που συνιστά σχέση με τον Θεό ή οδηγεί προοδευτικά και βιωματικά στη σχέση μαζί του. Αυτός ο τρόπος μεταμορφώνει τη σύνολη ζωή από ατομική επιβίωση σε γεγονός κοινωνίας. Η Εκκλησία είναι ένα σώμα κοινωνίας, όπου τα μέλη ζουν όχι το καθένα για τον εαυτό του, αλλά το καθένα σε οργανική ενότητα αγάπης με τα υπόλοιπα μέλη και την κεφαλή του σώματος, τον Χριστό. Πιστεύω στην αλήθεια της Εκκλησίας, σημαίνει ότι δέχομαι να ενταχθώ στο «σύνδεσμο της αγάπης» που τη συνιστά, εμπιστεύομαι στην αγάπη των αγίων και του Θεού, και αυτοί με δέχονται με πίστη - εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.

Φτάνουμε στον Θεό μέσα από ένα τρόπο ζωής, όχι μέσα από ένα τρόπο σκέψης. Τρόπος της ζωής είναι κάθε οργανική λειτουργία αύξησης και ωριμότητας – είναι ο τρόπος λ.χ. που συγκροτεί τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα μας. Από το θηλασμό και το χάδι και τη στοργή και φροντίδα, ως τη συνειδητή κοινωνία και αποδοχή της αγάπης τους, βλασταίνει σιωπηλά κι ανεπαίσθητα στην ψυχή του παιδιού η πίστη στη μητέρα και τον πατέρα του. Δεν χρειάζεται λογικές αποδείξεις ή θεωρητικές κατοχυρώσεις αυτός ο δεσμός, παρά μόνο αν διαταραχθεί η ίδια η σχέση. Μόνο τότε την πραγματικότητα της ζωής προσπαθούν να υποκαταστήσουν τα επιχειρήματα της σκέψης.
Χρήστος Γιανναράς