Συνέχεια από Kυριακή 27 Μαρτίου 2022
του HENRI DE LYBAC
Και στο προσκήνιο του Ρομαντισμού εμφανίζεται ο Φίχτε (1762-1814) ο οποίος αλλάζει βίαια το σκηνικό, αποκαθηλώνοντας τον Χριστό. Απωθεί σαν μοιραίο λάθος το Filioque της Λατινικής παραδόσεως και διδάσκει αμέσως πως το πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του πατρός. Κάτι που σημαίνει πως ο άνθρωπος έχει μια φυσική συγγένεια με τον υπεραισθητό κόσμο, μια προϋπόθεση, την οποία ξεκαθάρισε πλήρως η διδασκαλία του Ιησού, αλλά την οποία εμπόδιζε να αναπτυχθεί, η ίδια η παρουσία του Ιησού!
Το εμπόδιο εκ μέρους του Ιησού, στην πλήρη δράση του πνεύματος, επιβεβαιώνει το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, το οποίο είναι το μοναδικό Ευαγγέλιο του πνεύματος, ο μοναδικός δάσκαλος του αληθινού Χριστιανισμού. Το μόνο που αποκαλύπτει το αληθινό νόημα του Χριστιανισμού. Προηγούμενο ιστορικά του Ιησού (π.χ. δρούσε ήδη στον Σωκράτη), το πνεύμα παρεμβαίνει ακόμη και μετά από αυτόν. Αυτό ακριβώς μας διδάσκει ο Ιωάννης.
Όμως οι άλλοι απόστολοι και μαθητές του Χριστού δεν κατανόησαν την προφητεία του: μπέρδεψαν την ενέργεια του Πατρός (και του Υιού) καθαυτού με την δράση του Αγίου Πνεύματος (μεταφράζοντας περίπου το σύμβολο με την πραγματικότητα), και το αποτέλεσμα υπήρξε ένας Χριστιανισμός δεισιδαιμονικός, προορισμένος να επεκταθεί και να βαρύνει στην διάρκεια των αιώνων. Μόνον μετά τον Καντ, αφού ολοκλήρωσε το τελευταίο βήμα μιάς μεγάλης διαδρομής εσωτερικεύσεως, το πνεύμα αναγνωρίστηκε επιτέλους σαν Άγιο, ανεξαρτητοποιήθηκε και αυτονομήθηκε από τον ιστορικό Ιησού και μπορεί πλέον να πει κάθε πράγμα.
Το δόγμα της επιστήμης του Φίχτε, εγκαινιάζοντας την εποχή της "φιλοσοφούσης νοήσεως", είναι κοντά σε εκείνο του Σπινόζα, το οποίο υπερβαίνει κατά κάποιο τρόπο εκμεταλλευόμενο την καντιανή υποκειμενικότητα. Στόχος του είναι η επιστημονική απόδειξη της ταυτότητος του ανθρώπου και του Θεού την οποία ο Χριστός είχε προαισθανθεί σε μια μεγαλειώδη πρόβλεψη και την οποία το πνεύμα προετοίμασε σιγά-σιγά τους Χριστιανούς να κατανοήσουν.
Στην έκτη του διάλεξη για τον οδηγό στην ευτυχισμένη ζωή ή στο δόγμα της θρησκείας, ο Φίχτε, απευθυνόμενος σε ένα μεγαλύτερο πλήθος λαού, εφαρμόζει και προσαρμόζει με τον ίδιο τρόπο το πνεύμα του "δόγματος της επιστήμης", στην μεταμόρφωση του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός πρέπει να θεωρηθεί σαν ένας παροδικός θεσμός για την θρησκευτική εκπαίδευση των ανθρώπων. Παρόλα αυτά η μεταμόρφωση που επιτυγχάνει είναι η απόδοση του Χριστιανισμού στον εαυτό του, αποκαθιστώντας τον στην πιο αυθεντική και αγνή του μορφή. είναι δε ακριβώς ο Χριστιανισμός ο οποίος αντιστοιχεί στην βαθειά σκέψη του Ιησού, όπως την μετέδωσε ο Απόστολος Ιωάννης, πιστός του ερμηνευτής. Ο Ιησούς είχε κατανοήσει καλύτερα από όλους το νόημα της παλαιάς Διαθήκης. Αλλά ο Παύλος και το κόμμα του, παραμένοντες μισό-εβραίοι, επιμήκυναν το βασικό λάθος του Ιουδαϊσμού, που είναι το ίδιο με των Εθνικών. Για τον Ιωάννη όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μόνον με τον Ιωάννη ο φιλόσοφος μπορεί να συμφωνήσει, γιατί μόνο αυτός σέβεται την νόηση και αναφέρεται στην μοναδική απόδειξη που δέχεται ο φιλόσοφος: την εσωτερική απόδειξη!
Δεν πρέπει να εκλάβουμε τις πιο σοβαρές του δηλώσεις και τις πιο κατηγορηματικές σαν απλές εικόνες και μεταφορές. Ούτε πρέπει να ενώσουμε στο υψηλό του δόγμα του λόγου, τις Ιουδαϊκές φαντασίες περί του υιού του Δαυίδ, ο οποίος θα ακύρωνε μια αρχαία διαθήκη για να ολοκληρώσει μια καινούργια. Αυτές είναι φαντασίες αντίθετες προς την νόηση και ίσχυαν μόνον για την εποχή του Ιησού και την θεμελίωση του Χριστιανισμού. Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε το μεταφυσικό δόγμα από τις ιστορικές βεβαιώσεις.
Τότε και μόνον τότε μπορεί να ελευθερωθεί το Χριστιανικό δόγμα που είναι η απόλυτη αλήθεια. Μας φαίνεται σήμερα νέα και πρωτάκουστη επειδή είχε χαθεί, αλλά είναι τόσο παληά όσο και ο κόσμος. Ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Λόγος, υπήρξε η νόηση προσωποποιημένη, δηλαδή η άμεση συνείδηση του εαυτού της ή αυτό που είναι το ίδιο πράγμα, η θρησκεία.
Κατανοώντας τον με την βοήθεια του Ιωάννη, κατανοούμε πως δεν είναι κανένα απολύτως, δεν είναι καν ζωή έξω από την άμεση ζωή του θεού.
Ο Φίχτε, με τις πεποιθήσεις αυτές, πίστευε πως είναι Χριστιανός ενώ ταυτόχρονα βασιζόμενοι στην κριτική του σε κάθε αποκάλυψη τον κατηγορούσαν για αθεϊσμό. Αυτό μαρτυρεί υπέρ της Χριστιανικής καταγωγής της φιλοσοφίας του της Ιστορίας. Διότι και ο πιο ριζικός αθεισμός αντλεί την δύναμή του από την χριστιανική πίστη. Έτσι λοιπόν ο Φίχτε συνέχιζε: παραμένει λοιπόν αιωνίως αληθινό πως παρ' όλη την εποχή μας και όλες μας τις φιλοσοφικές έρευνες, είμαστε θεμελιωμένοι στο έδαφος του Χριστιανισμού και γεννηθήκαμε από αυτόν. Διότι αυτός ο Χριστιανισμός παρενέβη κάτω από τις πιο διαφορετικές μορφές σε όλη την διάρκεια της αναπτύξεώς μας και αυτό που είμαστε δεν θα μπορούσαμε κυριολεκτικά να είμαστε, εάν αυτή η παντοδύναμη αρχή δεν είχε προηγηθεί από εμάς στον χρόνο.
Η γνώση της βασιλείας των ουρανών πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από την Ιστορική πίστη και από την ιδιαίτερη συγγένεια της ψυχής των ατόμων με αυτή. Πρέπει να πάρει την μορφή ενός βασιλείου, το οποίο κάθε άνθρωπος, που θα διαθέτει την ανθρώπινη νοημοσύνη, να μπορεί να το αποκτήσει.
Ο Φίχτε προσπαθεί να αποδείξει με όλες του τις δυνάμεις πως η βασιλεία των ουρανών, που ανήγγειλε μια μέρα ο Ιησούς, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο από την βασιλεία της νοήσεως, όπως φανερώθηκε στο τέλος. Η βασιλεία αυτή πρέπει να θεμελιωθεί οριστικώς από το πνεύμα, το οποίο υποσχέθηκε ο Ιησούς αλλά εστάλη από τον πατέρα. Θα είναι ένα βασίλειο ελευθερίας. Αλλά όχι με την έννοια της ατομικής ελευθερίας.
Πρέπει να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στην απόλυτη Εκκλησία, η οποία συμπίπτει με το απόλυτο κράτος. Τότε πια ο αληθινός χριστιανός δεν θα πρέπει πια να λέει: Ελθέτω η Βασιλεία Σου. Διότι βλέποντας ολοκληρωμένη την υπόσχεση του Ιησού, θα πεί: Η βασιλεία σου ήλθε. Αυτό είναι το ευαγγέλιο των νέων χρόνων, το αληθινό αιώνιο ευαγγέλιο.
Και ο Ιωακείμ ντα Φιόρε (Gioacchino Da Fiore) πίστευε πως η δική του επεξήγηση ήταν εμπνευσμένη. Αλλά υπήρξε ένα απλό ανακοινωθέν, όχι η δημιουργός του δικού του αιωνίου ευαγγελίου. Η φιλοδοξία του Φίχτε (Fichte) είναι πιο πλατιά. Είναι η φιλοδοξία ενός δημιουργού.
Αυτής της καθοριστικής προόδου, αυτού του τελευταίου γεγονότος των ημερών μας που οδηγεί την δημιουργία στο τέλος της, όπου η ανθρωπότης επιτυγχάνει την ολοκληρωμένη της ελευθερία, την απελευθέρωσή της από την προστασία, ο Φίχτε αισθάνεται πως είναι ο υποκινητής. Μέσω αυτού, μέσω της εμπνευσμένης του φιλοσοφικής διδασκαλίας, που ο ενσαρκωθείς Λόγος του προλόγου του κατά Ιωάννην αποκαλύπτει επιτέλους την αληθινή του φύση, που δεν είναι άλλο από μια ανώτερη συνείδηση του εαυτού, γίνεται γνωστή η πραγματοποίηση αυτής της συνειδήσεως, στην οποία ενώνονται ο άνθρωπος, ο κόσμος και η θεότης.
Το τρίτο βασίλειο των πνευματικών ανθρώπων γοήτευε και συνεχίζει να γοητεύει το γερμανικό πνεύμα, παρόλη την παρεμβολή του τρίτου Ράϊχ.
(Συνεχίζεται)
Όμως οι άλλοι απόστολοι και μαθητές του Χριστού δεν κατανόησαν την προφητεία του: μπέρδεψαν την ενέργεια του Πατρός (και του Υιού) καθαυτού με την δράση του Αγίου Πνεύματος (μεταφράζοντας περίπου το σύμβολο με την πραγματικότητα), και το αποτέλεσμα υπήρξε ένας Χριστιανισμός δεισιδαιμονικός, προορισμένος να επεκταθεί και να βαρύνει στην διάρκεια των αιώνων. Μόνον μετά τον Καντ, αφού ολοκλήρωσε το τελευταίο βήμα μιάς μεγάλης διαδρομής εσωτερικεύσεως, το πνεύμα αναγνωρίστηκε επιτέλους σαν Άγιο, ανεξαρτητοποιήθηκε και αυτονομήθηκε από τον ιστορικό Ιησού και μπορεί πλέον να πει κάθε πράγμα.
Το δόγμα της επιστήμης του Φίχτε, εγκαινιάζοντας την εποχή της "φιλοσοφούσης νοήσεως", είναι κοντά σε εκείνο του Σπινόζα, το οποίο υπερβαίνει κατά κάποιο τρόπο εκμεταλλευόμενο την καντιανή υποκειμενικότητα. Στόχος του είναι η επιστημονική απόδειξη της ταυτότητος του ανθρώπου και του Θεού την οποία ο Χριστός είχε προαισθανθεί σε μια μεγαλειώδη πρόβλεψη και την οποία το πνεύμα προετοίμασε σιγά-σιγά τους Χριστιανούς να κατανοήσουν.
Στην έκτη του διάλεξη για τον οδηγό στην ευτυχισμένη ζωή ή στο δόγμα της θρησκείας, ο Φίχτε, απευθυνόμενος σε ένα μεγαλύτερο πλήθος λαού, εφαρμόζει και προσαρμόζει με τον ίδιο τρόπο το πνεύμα του "δόγματος της επιστήμης", στην μεταμόρφωση του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός πρέπει να θεωρηθεί σαν ένας παροδικός θεσμός για την θρησκευτική εκπαίδευση των ανθρώπων. Παρόλα αυτά η μεταμόρφωση που επιτυγχάνει είναι η απόδοση του Χριστιανισμού στον εαυτό του, αποκαθιστώντας τον στην πιο αυθεντική και αγνή του μορφή. είναι δε ακριβώς ο Χριστιανισμός ο οποίος αντιστοιχεί στην βαθειά σκέψη του Ιησού, όπως την μετέδωσε ο Απόστολος Ιωάννης, πιστός του ερμηνευτής. Ο Ιησούς είχε κατανοήσει καλύτερα από όλους το νόημα της παλαιάς Διαθήκης. Αλλά ο Παύλος και το κόμμα του, παραμένοντες μισό-εβραίοι, επιμήκυναν το βασικό λάθος του Ιουδαϊσμού, που είναι το ίδιο με των Εθνικών. Για τον Ιωάννη όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μόνον με τον Ιωάννη ο φιλόσοφος μπορεί να συμφωνήσει, γιατί μόνο αυτός σέβεται την νόηση και αναφέρεται στην μοναδική απόδειξη που δέχεται ο φιλόσοφος: την εσωτερική απόδειξη!
Δεν πρέπει να εκλάβουμε τις πιο σοβαρές του δηλώσεις και τις πιο κατηγορηματικές σαν απλές εικόνες και μεταφορές. Ούτε πρέπει να ενώσουμε στο υψηλό του δόγμα του λόγου, τις Ιουδαϊκές φαντασίες περί του υιού του Δαυίδ, ο οποίος θα ακύρωνε μια αρχαία διαθήκη για να ολοκληρώσει μια καινούργια. Αυτές είναι φαντασίες αντίθετες προς την νόηση και ίσχυαν μόνον για την εποχή του Ιησού και την θεμελίωση του Χριστιανισμού. Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε το μεταφυσικό δόγμα από τις ιστορικές βεβαιώσεις.
Τότε και μόνον τότε μπορεί να ελευθερωθεί το Χριστιανικό δόγμα που είναι η απόλυτη αλήθεια. Μας φαίνεται σήμερα νέα και πρωτάκουστη επειδή είχε χαθεί, αλλά είναι τόσο παληά όσο και ο κόσμος. Ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Λόγος, υπήρξε η νόηση προσωποποιημένη, δηλαδή η άμεση συνείδηση του εαυτού της ή αυτό που είναι το ίδιο πράγμα, η θρησκεία.
Κατανοώντας τον με την βοήθεια του Ιωάννη, κατανοούμε πως δεν είναι κανένα απολύτως, δεν είναι καν ζωή έξω από την άμεση ζωή του θεού.
Ο Φίχτε, με τις πεποιθήσεις αυτές, πίστευε πως είναι Χριστιανός ενώ ταυτόχρονα βασιζόμενοι στην κριτική του σε κάθε αποκάλυψη τον κατηγορούσαν για αθεϊσμό. Αυτό μαρτυρεί υπέρ της Χριστιανικής καταγωγής της φιλοσοφίας του της Ιστορίας. Διότι και ο πιο ριζικός αθεισμός αντλεί την δύναμή του από την χριστιανική πίστη. Έτσι λοιπόν ο Φίχτε συνέχιζε: παραμένει λοιπόν αιωνίως αληθινό πως παρ' όλη την εποχή μας και όλες μας τις φιλοσοφικές έρευνες, είμαστε θεμελιωμένοι στο έδαφος του Χριστιανισμού και γεννηθήκαμε από αυτόν. Διότι αυτός ο Χριστιανισμός παρενέβη κάτω από τις πιο διαφορετικές μορφές σε όλη την διάρκεια της αναπτύξεώς μας και αυτό που είμαστε δεν θα μπορούσαμε κυριολεκτικά να είμαστε, εάν αυτή η παντοδύναμη αρχή δεν είχε προηγηθεί από εμάς στον χρόνο.
Η γνώση της βασιλείας των ουρανών πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από την Ιστορική πίστη και από την ιδιαίτερη συγγένεια της ψυχής των ατόμων με αυτή. Πρέπει να πάρει την μορφή ενός βασιλείου, το οποίο κάθε άνθρωπος, που θα διαθέτει την ανθρώπινη νοημοσύνη, να μπορεί να το αποκτήσει.
Ο Φίχτε προσπαθεί να αποδείξει με όλες του τις δυνάμεις πως η βασιλεία των ουρανών, που ανήγγειλε μια μέρα ο Ιησούς, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο από την βασιλεία της νοήσεως, όπως φανερώθηκε στο τέλος. Η βασιλεία αυτή πρέπει να θεμελιωθεί οριστικώς από το πνεύμα, το οποίο υποσχέθηκε ο Ιησούς αλλά εστάλη από τον πατέρα. Θα είναι ένα βασίλειο ελευθερίας. Αλλά όχι με την έννοια της ατομικής ελευθερίας.
Πρέπει να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στην απόλυτη Εκκλησία, η οποία συμπίπτει με το απόλυτο κράτος. Τότε πια ο αληθινός χριστιανός δεν θα πρέπει πια να λέει: Ελθέτω η Βασιλεία Σου. Διότι βλέποντας ολοκληρωμένη την υπόσχεση του Ιησού, θα πεί: Η βασιλεία σου ήλθε. Αυτό είναι το ευαγγέλιο των νέων χρόνων, το αληθινό αιώνιο ευαγγέλιο.
Και ο Ιωακείμ ντα Φιόρε (Gioacchino Da Fiore) πίστευε πως η δική του επεξήγηση ήταν εμπνευσμένη. Αλλά υπήρξε ένα απλό ανακοινωθέν, όχι η δημιουργός του δικού του αιωνίου ευαγγελίου. Η φιλοδοξία του Φίχτε (Fichte) είναι πιο πλατιά. Είναι η φιλοδοξία ενός δημιουργού.
Αυτής της καθοριστικής προόδου, αυτού του τελευταίου γεγονότος των ημερών μας που οδηγεί την δημιουργία στο τέλος της, όπου η ανθρωπότης επιτυγχάνει την ολοκληρωμένη της ελευθερία, την απελευθέρωσή της από την προστασία, ο Φίχτε αισθάνεται πως είναι ο υποκινητής. Μέσω αυτού, μέσω της εμπνευσμένης του φιλοσοφικής διδασκαλίας, που ο ενσαρκωθείς Λόγος του προλόγου του κατά Ιωάννην αποκαλύπτει επιτέλους την αληθινή του φύση, που δεν είναι άλλο από μια ανώτερη συνείδηση του εαυτού, γίνεται γνωστή η πραγματοποίηση αυτής της συνειδήσεως, στην οποία ενώνονται ο άνθρωπος, ο κόσμος και η θεότης.
Το τρίτο βασίλειο των πνευματικών ανθρώπων γοήτευε και συνεχίζει να γοητεύει το γερμανικό πνεύμα, παρόλη την παρεμβολή του τρίτου Ράϊχ.
(Συνεχίζεται)
Ο ΦΙΧΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΑΣ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ.
Αυτό εξηγεί την επιμονή των μοντέρνων "θεολόγων" και "κριτικών της Βίβλου" να αναβιώσουν την αίρεση του Παύλου του Σαμοσατέως, για τον οποίο ο Χριστός ήταν απλώς ένας καλός άνθρωπος, διδάσκαλος και προφήτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι απίστευτο φίλε νά διδάσκονται αυτά φρικαλέα πράγματα από καθηγητές δογματικής. Ακατανόητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή