Εκκλησία και Θεολογία σε κρίση - Η δογματική αλήθεια της Εκκλησίας και η κρίση του Οικουμενισμού

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ κ. ΞΙΩΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΓΕΝΝΑ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΤΟΥΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ κ. ΞΙΩΝΗ  ΔΙΟΤΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ΙΣΩΣ, ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΛΛΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΙΟΤΙ Ο ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ ΑΠΕΣΥΡΘΗ, ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. ΑΠΟ ΤΟ 1.37 ΚΑΙ ΕΞΗΣ

ΑΚΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΟΡΙΣΤΩΣ ΣΑΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ: ΚΟΣΜΟΥ ΚΤΙΣΙΣ ΕΣΤΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.ΟΥΡΑΝΟΥ ΣΩΜΑ- ΑΓΓΕΛΙΚΟ-ΟΥΚ ΑΝΕΛΑΒΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕ ΣΑΡΚΑ ΑΝΕΛΑΒΕ. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΤΗΣ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ. ΔΙΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ. ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΥΠΑΡΧΕΙ ΤΗΣ ΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ο ΘΕΟΣ ΕΝΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ , ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΩΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΟΙ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤ'ΥΠΟΣΤΑΣΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Η ΠΙΣΤΗ ΕΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΕΙ. ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΟΜΩΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ[ SOLA FIDEI] ENOΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ. Ο ΘΕΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΘΕΣΕΙ, ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΩΖΕΙ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΦΟΥ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕ ΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΕΛΗΦΘΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΣΩΖΕΙ.

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΜΕ ΤΡΙΑ ΝΗΜΑΤΑ. ΚΑΘΟΛΙΚΟ( ΜΕ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΙ ΝΤΑ ΦΙΟΡΕ), ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟ (ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ) ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ(ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ) 

ΟΛΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΣΕΛΜΟΥ, Η ΠΡΟΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΝΑΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ  ΑΠΟΣΤΟΜΩΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ. Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

Μάξιμος ο Ομολογητής
Μυσταγωγία (στην δημοτική)

A'. Πῶς καὶ μὲ ποιὸ τρόπο ἡ ἅγια Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα καὶ τύπος τοῦ Θεοῦ

Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ μακάριος ἐκεῖνος γέροντας, κατὰ ἕνα πρῶτο συμβολισμὸ τῆς θεωρίας του, ὅτι ἡ ἅγια Ἐκκλησία εἶναι τύπος κι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἔχει τὸ ἴδιο μ' αὐτὸν ἔργο κατὰ τὴ μίμηση καὶ κατὰ τὴ μορφή.(16)

Ἀφοῦ ἐδημιούργησε δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὰ πάντα μὲ τὴν ἄπειρη δύναμή του καὶ τὰ ἔφερε στὴν ὕπαρξη, τὰ συγκρατεῖ, τὰ συνενώνει καὶ χαράζει τὰ ὅριά τους. Συνδέει μὲ τὴν πρόνοιά του τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο καὶ μὲ τὸν ἑαυτό του, καὶ τὰ νοητὰ καὶ τὰ αἰσθητά. Καὶ κρατῶντας μαζὶ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του τὰ πάντα, στὰ ὁποῖα εἶναι αἰτία κι ἀρχὴ καὶ τέλος, ἐνῷ κατὰ τὴ φύση βρίσκονται σὲ διάσταση, τὰ κάνει νὰ συγκατανεύουν τὸ ἕνα στὸ ἄλλο σύμφωνα μὲ μιὰ τάση τους, τὴν τάση πρὸς αὐτόν, σὰν βασικὴ ἀρχὴ τῆς σχέσης. Σύμφωνα μ' αὐτὴν ὁδηγοῦνται ὅλα σὲ μιὰ ταυτότητα κίνησης καὶ ὕπαρξης, ποὺ ἀποκλείει τὴν κατάλυση καὶ τὴ σύγχυση. Κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα, προβαδίζοντας, δὲ στασιάζει ἐναντίον κάποιου ἄλλου, οὔτε ἀποσπᾶται ἀπ' αὐτὸ σύμφωνα μὲ τὴ διαφορὰ ποὺ χαρακτηρίζει τὴ φύση καὶ τὴν κίνησή του. Συμφύονται ὅλα μαζὶ μὲ ὅλα χωρὶς νὰ συγχέονται, σύμφωνα μὲ τὴν ἀκατάλυτη σχέση καὶ φύλαξη τῆς μοναδικῆς ἀρχῆς κι αἰτίας, ποὺ καταργεῖ κι ἐπισκεπάζει ὅλες τὶς σχέσεις, ποὺ θεωροῦνται ἰδιαίτερες μεταξὺ ὅλων ἀνάλογα μὲ τὴ
φύση καθενὸς ἀπὸ τὰ ὄντα. Ὄχι μὲ τὸ νὰ τὶς καταστρέφη καὶ νὰ τὶς ἀναιρῆ καὶ νὰ τὶς κάνη νὰ μὴν ὑπάρχουν, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ τὶς νικᾶ καὶ νὰ λάμπη ἀπάνωθέ τους, ὅπως ἀκριβῶς τὸ σύνολο πάνω ἀπὸ τὰ μέρη του ἤ καὶ μὲ τὸ νὰ παρουσιάζεται σὰν αἰτία τοῦ συνόλου αὐτοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, καὶ τὸ ἴδιο τὸ σύνολο καὶ τὰ μέρη τοῦ συνόλου, εἶναι φυσικὸ νὰ φαίνωνται καὶ νὰ ὑπάρχουν, γιατί ἔχουν ὁλάκερη τὴν αἰτία τους νὰ λάμπη ἀπάνωθέ τους. Κι ὅπως ὁ ἥλιος ξεπερνᾶ τὴ λάμψη τῶν ἄστρων καὶ στὴ φύση καὶ στὴ δύναμη, ἔτσι κι αὐτά, σὰν ἀποτελέσματα μιᾶς αἰτίας, δείχνουν τὴν αἰτία τους αὐτὴ νὰ καλύπτη ὅλη τὴν ὕπαρξή τους. Γιατί, ὅπως τὰ μέρη προέρχονται ἀπὸ τὸ ὅλο, ἔτσι εἶναι φυσικὸ καὶ τὰ αἰτιατὰ νὰ ἀντλοῦν τὴν ἰσχύ τους ἀπὸ τὴν αἰτία καὶ νὰ γνωρίζωνται ἀπ' αὐτὴ καὶ ν' ἀφήνουν τὴν ἀτομικότητά τους ν' ἀδρανῆ, ὅταν, πιασμένα μέσα στὴν ἀναφορὰ πρὸς τὴν αἰτία, λάβουν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ποιότητα ἐκείνης, σύμφωνα μὲ τὴν ἀδιάσπαστη, ὅπως εἴπαμε, δύναμη ποὺ ἔχει ἡ σχέση τους μ' αὐτήν. Ἀφοῦ τὰ πάντα μέσα στὰ πάντα εἶναι ὁ Θεός, ποὺ μὲ ἀπέραντο μέτρο ὑπερβαίνει τὰ πάντα, θὰ γίνη ὁρατὸς ὁλομόναχος σὲ ὅσους ἔχουν καθαρὴ σκέψη. Τοῦτο θὰ γίνη, ὅταν ὁ νοῦς, καθὼς ἀναλογίζεται θεωρητικὰ τοὺς λόγους τῶν ὄντων, σταματήση στὸν ἴδιο τὸ Θεό, σὰν αἰτία κι ἀρχὴ καὶ τέλος τῆς δημιουργίας καὶ τῆς γένεσης ὅλων, ἕνα βυθὸ ἀδιάστατο ποὺ περιέχει τὰ πάντα.

Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ἡ ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ θ' ἀποδειχθῆ ὅτι ἐνεργεῖ ἀνάμεσά μας, ὅπως ὁ Θεός, ἀρχέτυπο ἐκεῖνος κι ἐκείνη εἰκόνα του. Εἶναι βέβαια πολλοὶ κι ἀμέτρητοι σχεδὸν στὸν ἀριθμὸ οἱ ἄνδρες κι οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ διαφέρουν καὶ κατὰ τὸ φῦλο καὶ κατὰ τὴ μορφή, τὴν ἐθνικότητα καὶ τὶς γλῶσσες, τὶς περιπέτειες τῆς ζωῆς, τὶς ἡλικίες, τὶς γνῶμες, τὴν τέχνη, τοὺς τρόπους, τὶς συνήθειες, τὰ ἐπαγγέλματα. Καὶ στὶς ἐπιστῆμες πάλι καὶ στ' ἀξιώματα, στὶς τύχες, στοὺς χαρακτῆρες, στὶς διαθέσεις διακρίνονται μεταξύ τους καὶ διαφέρουν πολὺ ὅσοι ἔρχονται σ' αὐτὴ καὶ δέχονται ἀπ' αὐτὴ τὴν ἀναγέννησή τους καὶ τὴν ἀναδημιουργία τους μὲ τὴ δύναμη τοῦ πνεύματος. Δίνει ὅμως σ' ὅλους αὐτοὺς καὶ χαρίζει μία κατὰ ἴσο μέτρο θεϊκὴ μορφὴ καὶ θεῖο ὄνομα, καὶ νὰ προέρχωνται καὶ νὰ ὀνομάζωνται ἀπὸ τὸ Χριστό. Τοὺς δίνει ἀκόμα τὴ μία ἁπλῆ κι ἀσύνθετὴ κι ἀδιαίρετη σχέση ποὺ δημιουργεῖ ἡ πίστη, ποὺ τὶς πολλὲς κι ἀναρίθμητες διαφορές, ποὺ καθένας ἔχει, μήτε κὰν ὅτι ὑπάρχουν δὲν ἐπιτρέπει νὰ γίνη γνωστό, ἐπειδὴ ὅλα γενικὰ σ' αὐτὴν κατευθύνονται καὶ συναντιοῦνται. Μέσα σ' αὐτὴν κανένας τίποτα ἐντελῶς δὲν ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ κοινὸ γιὰ χάρη δική του. Ὅλοι συμφύονται ὁ ἕνας μὲ τοὺς ἄλλους καὶ συνδέονται μέσα στὴ μία ἁπλῆ κι ἀδιαίρετη χάρη καὶ δύναμη τῆς πίστης.(17) Ἤτανε, λέει, ὅλων ἡ καρδιὰ καὶ ἡ ψυχὴ μία, ὥστε ἀπὸ διάφορα μέλη νὰ εἶναι ὡστόσο καὶ νὰ φαίνεται ἕνα σῶμα ἄξιο ἀληθινὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀληθινῆς κεφαλῆς μας.

Η ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ.

amethystos: Το πρόβλημα του Κακού από τον Αυγουστίνο στη σύγχρονη Γενετική (amethystosbooks.blogspot.com)

Είναι φανερό πως μια σειρά οντολογικών και κυρίως θεολογικών ερωτημάτων εγείρονται πλέον ακόμη. Η Δύση βεβαίως παραπαίει ανάμεσα στην σύγχρονη πλήρη αποδοχή και την αρχαία της αυγουστίνεια και καλβινική πλήρη απόρριψη της φύσης, αλλά το ερώτημα στο οποίο η θεολογία δεν απαντά ακόμη είναι αυτό που αναφέρεται στην δυνατότητα μιας πραγματικής σχέσης της φύσης αυτής με τον άκτιστο Θεό. Αν ο Θεός διαθέτει άκτιστες ενέργειες δρων ως πρόσωπο και αν ο άνθρωπος επίσης ως πρόσωπο μπορεί με τις δικές του ενέργειες να δεξιωθεί τον Θεό, τότε η φύση μεταμορφώνεται, χωρίς να χάνεται, εξαφανιζόμενης κάθε αναγκαστικής φυσικής νομοτέλειας.

amethystos: Στις αρχαίες πηγές της Νεωτερικής Δυτικής και "Ορθοδόξου" θεολογίας (IV)-επανάληψη (amethystosbooks.blogspot.com)

Για τους Έλληνες ο Θεός είναι μια μοναδική αντικειμενική ύπαρξη παρότι είναι ακόμη επίσης τρία αντικείμενα.Αυτή η πίστη διαφέρει από την πίστη των Λατίνων για τους οποίους ο Θεός είναι ένα μοναδικό αντικείμενο και τρία υποκείμενα (una substantia, tres personae). Ούτε η Λατινική γλώσσα ούτε ο κοινός νους των Λατίνων μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις λεπτές πτυχές της Ελληνικής θεολογίας. Η Λατινική θεολογία ακολούθησε τον δικό της δρόμο και ο Αυγουστίνος προσπάθησε, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να συνδέσει τα τρία υποκείμενα μέσω της αναλογίας υποκειμένου, αντικειμένου και σχέσεως (De Trinitate, βιβλίο 9) παρουσιάζοντάς την μέσω του παραδείγματος του Νοός, της γνώσεως που έχει για τον εαυτό του ο Νους και της αγάπης με την οποία ο Νους αγαπά τον εαυτό του και τη γνώση του!Προσπάθησε και μια πιο σίγουρη μέθοδο στο βιβλίο 10, με το ψυχολογικό παράδειγμα του συντονισμού ανάμεσα στη μνήμη, στη νόηση και στη θέληση μέσα στα πλαίσια της ενωμένης συνειδήσεως του ανθρώπου! Έχοντας δε σαν αφετηρία τη νοητική δομή του ανθρώπου, της κορυφαίας δημιουργίας του Θεού, απέδειξε την ύπαρξη μιας πιο αντικειμενικής πολλαπλότητος μέσα στον Δημιουργικό ΝΟΥ. Τοιουτοτρόπως η προσοχή επικεντρωνόταν στην ουσιώδη ενότητα της θείας Τριάδος και ετοιμαζόταν ο δρόμος για την ερμηνεία των τριών προσώπων σαν σχέσεις!

Έτσι ο Αυγουστίνος δεν έδειξε καθόλου προβληματισμένος, ούτε έκπληκτος όταν επιβεβαίωνε πως οι Έλληνες ερμήνευαν την Τριάδα διαφορετικά από τους Λατίνους: «Προσπαθώντας να περιγράψουμε πράγματα άρρητα (De Trinitate 7, 4) και προκειμένου να εκφράσουμε με κάποιο τρόπο αυτό που δεν θα μπορέσουμε ποτέ μας να εκφράσουμε ολοκληρωτικά, οι Έλληνες φίλοι μας μας μίλησαν για μία Φύση και τρεις Ουσίες, ενώ οι Λατίνοι για μία Φύση ή Ουσία και για τρία Πρόσωπα». Και η μία και η άλλη μέθοδος είναι νόμιμες, εφόσον οι εκφράσεις αυτές γίνονται κατανοητές “μέσα στο μυστήριο”, καθότι τον Θεό κατανοούμε πιο αυθεντικά απ' όσο μπορούμε να τον εκφράσουμε και υπάρχει πιο αυθεντικά απ' όσο μπορούμε να τον κατανοήσουμε, η υπερβατικότης της θεότητος ξεπερνά τις δυνατότητες της ανθρώπινης γλώσσης.

amethystos: ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: Αμφιβολία για το «όρο» πρόσωπο και δημιουργία της «έννοιας» πρόσωπο. (amethystosbooks.blogspot.com)

Στο ξεκίνημα του De Trinitate, o Αυγουστίνος αναγγέλλει την ισότητα και την ενότητα της ουσίας (substanzia ή essentia) και μόνον σε μια δεύτερη στιγμή την διάκριση των προσώπων στον Θεό. Στο τέλος δε του ιδίου βιβλίου, το οποίο ξεχειλίζει από θρησκευτικό πάθος, στρέφεται και προσεύχεται στην Αγία Τριάδα σαν σε ένα μοναδικό «υποκείμενο», ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο «εσύ»!

Ο «εννοιολογικός κόπος» θα συγκεντρωθεί γύρω από την εναρμόνιση της ενότητος της ουσίας με την τριάδα των προσώπων. Η ερώτηση γύρω από την οποία γυρίζει ολόκληρο το De Trinitate είναι η εξής: Πώς είναι δυνατόν να ομολογήσουμε τη διάκριση χωρίς να εισάγουμε την πολλαπλότητα στον θεό;

Την ίδια στιγμή βεβαίως η «οικονομία» της Σωτηρίας και η «ιστορία» του Χριστού παραμένουν στην σκιά. Ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μειώσει το δόγμα του ΕΝΟΣ εγκαταλείπεται. Προηγείται απολύτως κάθε προσπάθειας ο μονοθεϊσμός και η εξασφάλισή του.

Μέσα σε αυτή την πίεση ο Αυγουστίνος επινοεί την κατηγορία της σχέσης για να εξασφαλίσει την εσωτερική ζωή της Τριάδος. Η Σχέση αντισταθμίζει το απόλυτο της ουσίας με το σχετικό, το οποίο δείχνεται ήδη με τα ίδια τα ονόματα, δηλαδή του

 Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Με τον Αυγουστίνο λοιπόν εμφανίζεται στην Ιστορία μια καινούργια έννοια του ανθρώπου. Αυτή η ανθρωπολογική στροφή συνδυάζεται με την ανάλυση της συνειδήσεως στο De Trinitate και με την θεολογική στροφή που αντιπροσωπεύει αυτό το βιβλίο. Όταν μετά από αιώνες, αυτή η έννοια θα ανθίσει στο καρτεσιανό cogito, όταν δηλαδή πρόσωπο θα σημάνει πλέον αυτοσυνειδησία, η κληρονομιά του Αυγουστίνου θάχει προκαλέσει τα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα. Ερευνώντας μέσα στην δομή της ψυχής την εικόνα της Αγίας Τριάδος, δεν θεμελίωσε μόνον το θεολογικό δόγμα της σχέσης και εκείνο του Λόγου, δεν πρόσφερε στον Μυστικισμό τους τρόπους έκφρασης με τους οποίους μπορούσε να εκφράσει τις εμπειρίες του, αλλά απεκάλυψε μια εσωτερικότητα η οποία από τον Καρτέσιο στον Πασκάλ, από τον Κίρκεγκαρντ στον Χούσσερλ θα προσπαθεί, ακολουθώντας τον δάσκαλό της, να αποκαλυφθεί με την σειρά της!

ΟΣΟ ΓΙΑΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΑΜΩΜΟΣ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΠΛΗΡΩΣ  ΤΗΝ ΚΑΚΟΦΩΝΙΑ

Η "άμωμος Σύλληψη" αποτελεί δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, σύμφωνα με το οποίο η Μαρία, η μητέρα του Ιησού Χριστού, διατηρήθηκε από τον Θεό άμωμη από την κηλίδα του προπατορικού αμαρτήματος κατά την σύλληψή της.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΦΩΝΟΥΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΒΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ.