Είναι σαφές πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντέξουν πια το βάρος της στρατιωτικής τους μηχανής, παρά τα τεράστια πλεονεκτήματα του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, της Fed, του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος κοκ. – με τα δημόσια χρέη τους να έχουν εκτοξευθεί στο 125% του ΑΕΠ, εμποδίζοντας τες να αναπτυχθούν. Ως εκ τούτου, προβλέπονται σημαντικές εξελίξεις – οι οποίες έχουν επιταχυνθεί, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Άποψη
Είναι σαφές πως η ζωή, οι αντιλήψεις και η δήθεν κοινή λογική μας, καθορίζονται στην πραγματικότητα από τις ανάγκες και από τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων – ενώ όταν πρόκειται για χώρες, των κυρίαρχων χωρών.
Προφανώς με τη βοήθεια της χειραγώγησης, για την οποία «επιστρατεύονται» τα κυρίαρχα ΜΜΕ – με τη βοήθεια μεθόδων που δεν είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς (ανάλυση). Υπάρχουν φυσικά άμυνες απέναντι στη χειραγώγηση (πηγή), αλλά σπάνια είναι ικανοί να τις εφαρμόσουν οι άνθρωποι – οπότε στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα.
Στο θέμα τώρα του αμερικανικού μιλιταρισμού, πρόσφατα υπεγράφη μία συμφωνία «συνεργασίας» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, απεριορίστου χρόνου – ενώ τους δόθηκαν χωρίς κανένα αντάλλαγμα νέες βάσεις, όπως στην Αλεξανδρούπολη. Λίγοι βέβαια γνωρίζουν πως ο αριθμός των αμερικανικών βάσεων παγκοσμίως είναι τεράστιος – όπως αναφέρεται από τον D. Vine στο περιοδικό «In These Times» το 2015. Εν προκειμένω, σημειώνοντας ότι ήδη ενημέρωσε τους αριθμούς του, γράφει τα εξής:
«Ενώ δεν υπάρχουν μόνιμες ανεξάρτητες βάσεις στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ΗΠΑ διαθέτουν σχεδόν 800 βάσεις σε άλλες χώρες. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, 70 χρόνια μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και 62 χρόνια μετά τον πόλεμο της Κορέας, οι ΗΠΑ έχουν 174 βάσεις στη Γερμανία, 113 στην Ιαπωνία και 83 στην Κορέα – ενώ υπάρχουν εκατοντάδες άλλες βάσεις σε 80 χώρες παγκοσμίως,
Οι ΗΠΑ διαθέτουν περισσότερες βάσεις στο εξωτερικό από οποιονδήποτε άλλο λαό, έθνος ή αυτοκρατορία στην ιστορία, με το εκτιμώμενο ετήσιο κόστος τους να είναι τουλάχιστον 156 δις $ – σχεδόν όσο το ΑΕΠ της Ελλάδας δηλαδή (165,8 δις € το 2020).
Εν τούτοις, σπάνια μιλάει κανείς για αυτό το γεγονός, το οποίο όμως δεν παύει να είναι υπαρξιακό. Εκτός αυτού, σπάνια ρωτάει πώς θα ένοιωθαν οι Αμερικανοί, εάν η Κίνα, η Ρωσία ή το Ιράν, εγκαθιστούσαν έστω και μία ενιαία βάση κοντά στα αμερικανικά σύνορα – πόσο μάλλον μέσα στις ΗΠΑ».
Συνεχίζοντας, η υπόθεση πίσω από αυτές τις παγκόσμιες βάσεις, είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα. Υποδηλώνει πως οι ΗΠΑ, ως ένα «απαραίτητο έθνος», έχουν ουσιαστικά το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να δημιουργούν βάσεις οπουδήποτε στον πλανήτη – ενώ η απλή σκέψη πως άλλες χώρες θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, θεωρείται σχεδόν αδιανόητη.
Υπήρχε όμως στο παρελθόν ένα ενδιαφέρον «αντιπαράδειγμα» – όπου το 2007, μία δημοσίευση του Reuters ανέφερε τα εξής:
«Ο Ισημερινός (Εκουαδόρ) θέλει να δημιουργήσει μία στρατιωτική βάση στο Μαϊάμι. Στην πραγματικότητα, ο R. Correa δήλωσε ότι, εάν οι ΗΠΑ ήθελαν να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν την αεροπορική τους βάση στη χώρα του, στην Manta, στην ακτή του Εκουαδόρ στον Ειρηνικό, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να της επιτρέψει να ανοίξει μία στρατιωτική βάση στο Μαϊάμι».
Εν προκειμένω, ασφαλώς ο Ισημερινός δεν δημιούργησε βάση στο Μαϊάμι – όμως, η αμερικανική βάση στην Manta έκλεισε, επειδή οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να σκεφθούν κάποιο αντεπιχείρημα στη λογική απαίτηση του R. Correa, γνωστού από την περιπέτεια της χώρας του με το ΔΝΤ (ανάλυση).
Περαιτέρω, εκτός από το ετήσιο οικονομικό κόστος των βάσεων που αναφέραμε ήδη, όπου και αν χτίζονται προκαλούν τεράστιες περιβαλλοντικές ζημίες – ενώ γίνονται στόχοι αντιαμερικανικών συναισθημάτων, απλά και μόνο με την παρουσία τους. Για παράδειγμα, η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία, ήταν ένας από τους λόγους των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου – επειδή κατηγορήθηκαν πως εγκαταστάθηκαν στους Αγίους Τόπους.
Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι βάσεις ευνοούν την πιθανότητα πολέμων – οπότε δεν καθιστούν τον πλανήτη μας ασφαλέστερο, αλλά πολύ πιο επικίνδυνο. Είναι άλλωστε αναμφίβολο το ότι, αφού οι ΗΠΑ έχουν σταθμευμένους στρατιώτες σε τόσες άλλες χώρες, επιλέγουν σε πολλά θέματα τις στρατιωτικές λύσεις – αντί τις διπλωματικές.
Στο κόστος των βάσεων, πρέπει να προστεθεί το τεράστιο οικονομικό κόστος του μιλιταρισμού – αφού οι σημερινές στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ, προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό, είναι υψηλότερες από ποτέ, με εξαίρεση μόνο την πιο έντονη περίοδο του πολέμου στο Ιράκ. Ο προϋπολογισμός αυτών των δαπανών το 2019 ήταν 716 δις $ – ενώ, σύμφωνα με το SIPRI, οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ αποτελούν τον 35% των παγκοσμίων στρατιωτικών δαπανών, ύψους 1,74 τρις $ το 2017, έχοντας αυξηθεί στο 39% το 2020 (γράφημα).
Συγκριτικά, είναι περίπου οι ίδιες με αυτές των οκτώ επομένων μεγαλύτερων στρατιωτικών προϋπολογισμών μαζί – σε πλήρη αντίθεση με τις αιτίες της ίδρυσης του ΟΗΕ μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Ειδικότερα, ο στόχος του ΟΗΕ ήταν η διατήρηση της ειρήνης, μέσω διεθνών συμφωνιών και συλλογικής ασφάλειας – με την αναζήτηση μη στρατιωτικών λύσεων, όπως η διπλωματία.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, είναι πλέον σαφές πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντέξουν πια αυτό το οικονομικό βάρος, παρά τα τεράστια πλεονεκτήματα του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, της Fed, του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος κοκ. – με τα δημόσια χρέη τους να έχουν εκτοξευθεί στο 125% του ΑΕΠ, εμποδίζοντας τες να αναπτυχθούν. Ως εκ τούτου, προβλέπονται σημαντικές εξελίξεις – οι οποίες έχουν επιταχυνθεί, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο αμερικανικός μιλιταρισμός – The Analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου