Η θέληση της ανικανότητας

Πηγή: Σύνορα

Pier Paolo Dal Monte - 01/06/2022

Οι χώρες που αποτελούν μέρος του αυτοαποκαλούμενου «ελεύθερου κόσμου» (αυτές που εξάγουν τη δημοκρατία, ας πούμε έτσι) είναι το σκηνικό, τον τελευταίο καιρό, ενός κοινωνικού πειράματος, σε κλίμακα που δεν έχει γίνει ποτέ πριν. Η έλευση της λεγόμενης «πανδημίας» ήταν η τέλεια δικαιολογία για να αναπτυχθούν και να εφαρμοστούν περιορισμοί στις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν αυτονόητες, καθώς και κυρώσεις από τα διάφορα συνταγματικά συστήματα. Δίπλα σε αυτό, δεδομένου ότι η τεχνολογία είναι ουδέτερη (γέλιο), έχουν αναπτυχθεί συσκευές ελέγχου οι οποίες, δυνητικά, μπορούν να αποτελέσουν, στην πραγματικότητα, μια εικονική φυλακή για πολίτες, που έχουν μπει σε κατάσταση μόνιμης εξαίρεσης τα τελευταία δύο χρόνια.

Η κατάσταση αυτή δεν φαίνεται να μπορεί να τροποποιηθεί μέσω των πολιτικών εργαλείων που έχουν στη διάθεσή τους οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, τα οποία, επιπλέον, έχουν ανασταλεί. Δεδομένου του αδιαμφισβήτητου αυταρχικού χαρακτήρα που έχει προσλάβει το σύστημα, ακούμε, όλο και πιο συχνά, να συγκρίνουμε αυτούς τους τύπους τεχνοκρατικού δεσποτισμού με άλλα καθεστώτα του παρελθόντος, δηλαδή με αυτά που με μάλλον απλοϊκή ονομασία ονομάζονταν «ολοκληρωτισμοί».

Αυτή είναι η κληρονομιά αυτής της ανόητης ερμηνευτικής, που αποτελείται από συγκριτικό συλλογισμό, σύμφωνα με την οποία, κάθε φαινόμενο για το οποίο δεν υπάρχει άμεση περιγραφή, πρέπει απαραίτητα να επανέλθει σε ένα γνωστό λεξιλογικό κανάλι και, επομένως, να συγκριθεί με κάτι γνωστό ή, όπως σ' αυτή τη περίπτωση, εντοπίστηκε ή, όσον αφορά τα ιστορικά φαινόμενα, σε κάτι που έχει ήδη συμβεί.

Όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, η ιστορία δεν γνωρίζει αντίστροφα και, ως εκ τούτου, κάθε σύγκριση παίρνει την εμφάνιση μιας ψευδούς (αν και βολικού) ερμηνείας που κάνει «ένα ολόκληρο μάτσο σανό». Το τελευταίο μπορεί, χωρίς αμφιβολία, να είναι παρηγορητικό, δεδομένου ότι αναλύει αυτά τα φαινόμενα μέσα από ένα είδος «μαγικού απολυταρχισμού» που τα βλέπει απομονωμένα από τα συμφραζόμενα, δηλαδή ως ένα απόθεμα της ιστορίας, που καθορίζεται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από την έλευση του Κακού στις ανθρώπινες υποθέσεις, μιας διαβολικής κατοχής, του οποίου υπήρξαν θύματα ορισμένες κοινότητες ή έθνη που επιδίωξαν το «απόλυτο κακό», αλλά παραμένει, βασικά, ένα είδος ερμηνευτικής παρηγορίας που υπαγορεύεται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από την απερίσκεπτη στάση που υποθέτει ότι η «κανονική διαδρομή της ιστορίας» είναι ότι της συνεχούς «προόδου», όχι μόνο υλικής αλλά, κυρίως, κοινωνικοπολιτικής και πολιτιστικής (στην ουσία: ένα ανούσιο σημαίνον) και, επομένως, το μυστήριο εκείνων των ανομιών μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την παρουσία κάποιας κακής επιρροής στην πορεία της ιστορίας.

Ήταν μια μάλλον επιφανειακή επιχείρηση συγκέντρωσης πολιτικών φαινομένων που σημαδεύτηκαν από μεγάλες διαφορές, με έναν κοινό παρονομαστή, τον λεγόμενο «ολοκληρωτισμό», που στην πραγματικότητα είναι ένα ψεύτικο σχήμα λόγου, με σκοπό να αφομοιωθούν αυτά τα καθεστώτα με το δικό μας.

Ως εκ τούτου, είναι μάλλον ανόητο (ή πραγματική επιχείρηση Μασκίροφκα) να περιγράφουμε το σημερινό καθεστώς ως «νέο ναζισμό», «υγειονομικό φασισμό» και με όλες τις πολυάριθμες παραλλαγές στο θέμα, που δείχνουν τα σύμβολα της εποχής (αγκυλωτές σβάστικες κ.λπ.) για στιγματισμό του δεσποτισμού του παρόντος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επικαλεστούμε μια «νέα Νυρεμβέργη» (εννοώντας, φυσικά, τη δίκη, όχι τα χιτλερικά συλλαλητήρια) για να τιμωρήσει τους ένοχους, σαν να αρκεί η απλή λεκτική αντιπαράθεση ή εμφάνιση υβριστικών εμβλημάτων για να δικαιολογήσει το σημερινό φαινόμενο.

Καλό είναι, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να βάλουμε μια τάξη σε αυτό το συνονθύλευμα.

Αυτό που ζούμε σήμερα μπορεί να οριστεί ως μια «τεχνοδικτατορία» που άρχισε να εκδηλώνεται χάρη στην «πανδημική κατάσταση έκτακτης ανάγκης», η οποία σύντομα μετατράπηκε σε κατάσταση εξαίρεσης, δυνάμει της οποίας η νομική δομή του κράτους, της κατανομής των εξουσιών και της απόδοσης των ίδιων. Δηλαδή έχουν αδειάσει οι δομές, ενώ διατηρούνται όρθιες από τυπική άποψη.

Ο όρος «τεχνοδικτατορία» (ένας μάλλον κακοφωνικός νεολογισμός, για να πούμε την αλήθεια) έχει σκοπό να προσδιορίσει συνοπτικά τις μεθόδους αυτού του πρωτοφανούς τύπου δεσποτισμού. Πρωτοφανές γιατί δεν εκδηλώνεται με τη χρήση βίας, αλλά μέσω ηλεκτρονικών συσκευών ελέγχου, οι οποίες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές και διάχυτες και επιτρέπουν να ελέγχονται όλες τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής των πολιτών (από τις συναλλαγές μέχρι τα ταξίδια).

Από αυτή την άποψη δεν είναι δυνατόν να βρεθούν συγκρίσεις στην ιστορία (αν όχι, σε εμβρυακή μορφή, στην ακμάζουσα δραστηριότητα τηλεφωνικών και περιβαλλοντικών υποκλοπών της STASI και της KGB) επειδή, στις μέρες μας, η βία και ο σωματικός καταναγκασμός που χαρακτήριζε τα καθεστώτα του παρελθόντος δεν είναι πλέον απαραίτητα (αν όχι ελάχιστα): τα μαύρα πουκάμισα, η Γκεστάπο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα vuelos de la muerte (οι πτήσεις θανάτου), τα βασανιστήρια (ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι, αν χρειαστεί, αυτές οι πρακτικές δεν θα περιφρονούνταν, όπως μας διδάσκουν οι οπαδοί του Στέφαν Μπαντέρα, που τον υπερασπίζονται με το σπαθί των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), επίσης επειδή οι αστυνομικοί μηχανισμοί των σύγχρονων τεχνοκρατικών δικτατοριών είναι πολύ λιγότερο ανεπτυγμένοι από ό,τι στα καθεστώτα του περασμένου αιώνα.

Μια άλλη θεμελιώδης διαφορά είναι αναγνωρίσιμη στο γεγονός ότι τα καθεστώτα του παρελθόντος ήταν δικτατορίες πλήρεις, δηλαδή δεν έκρυβαν τη φύση τους, ενώ το σημερινό είναι κρυφό, γιατί καλύπτεται με την τυπική πτυχή της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» (γέλιο). Το τελευταίο, όμως, έχει αδειάσει τελείως από κάθε ουσιαστική πτυχή (η διαδικασία αυτή δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά έχει πλέον ολοκληρωθεί), καθώς η αντιπροσωπευτικότητα έχει σβήσει τελείως, τα συντάγματα αγνοούνται και οι νόμοι δεν εφαρμόζονται (ή εφαρμόζονται με εξαιρετική βούληση). 

Ωστόσο, η πιο αξιοσημείωτη διαφορά δεν αντιπροσωπεύεται από τους τρόπους διακυβέρνησης, όχι δηλαδή από τα μέσα, αλλά από τους έμφυτους σκοπούς, δηλαδή αυτό που τελικά καθορίζει τη μορφή, τα χαρακτηριστικά και τη σχετική μυθοποιήση της.

Αυτό το χαρακτηριστικό, που ενώνει όλες τις δικτατορίες του περασμένου αιώνα (αλλά όχι τις δικές μας) θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «βούληση για εξουσία», από την οποία προήλθαν οι διάφορες «ολοκληρωτικές μυθολογίες».

Ο φασισμός, για παράδειγμα, έδειξε ότι εμπνεύστηκε από τον μύθο της αυτοκρατορικής Ρώμης και το μεγαλείο της. Ο ναζισμός δημιούργησε τον μύθο της Άριας φυλής, της ανώτερης γενεαλογίας που προήλθε από τη θρυλική Θούλη, την «αρκτική κατοικία των Βεδών»: ένας μύθος ικεσίας που, ωστόσο, κέρδισε την πίστη, ακόμη και των ιεραρχών του καθεστώτος, οι οποίοι αφειδώς αφιερώνουν πόρους για να προσπαθήσουν να αποδείξουν την αληθότητά του.

Ο μπολσεβικισμός, από την πλευρά του, και από μια κάπως διαφορετική προοπτική, κατέφυγε στον μυστικισμό των συνόρων, του ανθρώπου που κατακτά την εχθρική φύση και τη μετατρέπει σε πειθήνιο όργανο στα χέρια του.

Μπορούμε να βρούμε μια αποτελεσματική εικόνα αυτού του μύθου σε μια ομιλία που έδωσε ο Vladimir Zazurbin, το 1926, με την ευκαιρία του συνεδρίου των σοβιετικών συγγραφέων:

«Ας είναι ντυμένο το εύθραυστο στήθος της Σιβηρίας στη τσιμεντένια πανοπλία των πόλεων, εξοπλισμένο με το πετρώδες αμυντικό σύστημα των καμινάδων, που περιβάλλεται από μια σιδηροδρομική ζώνη. Να χαλάσει και να κάψει την τάιγκα, να πατηθούν οι στέπες. Ας είναι.. και αυτό θα γίνει αναπόφευκτα. Μόνο με τσιμέντο και σίδηρο θα σφυρηλατηθεί η αδελφική ένωση όλων των λαών, η σιδερένια αδελφότητα της ανθρωπότητας».

Ο Michail Pokrowski, ένας εξέχων ιστορικός της επανάστασης, προφήτεψε ότι θα ερχόταν η στιγμή που:

«Η επιστήμη και η τεχνολογία θα φτάσουν σε μια σχεδόν ασύλληπτη τελειότητα, τόσο που η φύση θα μετατραπεί σε εύπλαστο κερί στα χέρια του ανθρώπου που θα το πλάθει όπως θέλει».

Ο κομμουνισμός ήταν «η δύναμη των Σοβιετικών συν ηλεκτρισμός», τα μεγάλα έργα θα είχαν ανοίξει τον δρόμο.

Εν ολίγοις, ακόμη και αν παρακμάζει σύμφωνα με διαφορετικές μυθολογίες, η θέληση για εξουσία ήταν το πραγματικό κοινό σημείο των καθεστώτων του '900: η δημιουργία του συλλογικού ανθρώπου επιδιώχθηκε ως η ενσάρκωση της δύναμης της κοινωνικής μεγαμηχανής, η οποία είχε να εκδηλωθεί τόσο στον τομέα της φύσης όσο σε αυτόν των άλλων εθνών (το Lebensraum). Όλα οδηγούνταν από μια πραγματική κονστρουκτιβιστική λαχτάρα που εκδηλώθηκε με τον γιγαντισμό των έργων: γέφυρες, φράγματα, επιβλητικά κτίρια, αποκατάσταση, διοχέτευση ποταμών.

Φυσικά, ο τομέας στον οποίο εκδηλώνεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον η βούληση για εξουσία είναι ο τομέας του πολέμου. Ως εκ τούτου, η κούρσα των εξοπλισμών, που είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εκδηλωθεί η δύναμη του έθνους, σε συνδυασμό με τη θέληση για κατάκτηση και τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, δηλαδή το Lebensraum (ο ζωτικός χώρος) παρήκμασε με διαφορετικούς τρόπους.

Ακατάλληλο; Φυσικά, τόσο ατυχές ώστε να οδηγήσει στην πιο αιματηρή σύγκρουση στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί η εξουσία μπορεί να καταστρέψει όπως μπορεί να οικοδομήσει. Ωστόσο, η θέληση για εξουσία, ακόμα κι αν μπορεί να οδηγήσει σε μάλλον παρεκκλίνουσες συνέπειες, όπως στις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, είναι αυτό που διακρίνει τον homo faber, του οποίου το χαρακτηριστικό είναι να χειραγωγεί και, επομένως, να κυριαρχεί, την «πρώτη ύλη» που παρέχει ο φυσικός κόσμος, ακριβώς όπως κυριαρχούσε η φωτιά που προμήθευε ο Προμηθέας, η οποία μπορεί να σφυρηλατήσει αλλά και να πυρπολήσει.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι που αποτελεί την αξονική διαφορά που διακρίνει τα καθεστώτα του παρελθόντος από αυτά του παρόντος.

Για πρώτη φορά στην ιστορία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα καθεστώς που βασίζεται σε αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «η θέληση της αδυναμίας»: η μυθολογία του δεν εμπνέεται από μεγαλειώδεις εικόνες, δεν καθοδηγείται από την επιθυμία για επέκταση, αλλά από έναν εξαναγκασμό στήν εκμηδένιση, σε μια ανθρωπολογική και κοινωνική σμίκρυνση που προϋποθέτει την απαξία του ανθρώπου, σαν να επιδιώκει μια δεύτερη εκδίωξη από τον επίγειο παράδεισο (ο οποίος, εξάλλου, δεν είναι τόσο ουράνιος όσο ο πρώτος). Είναι η τελική ιδεολογία μιας μακράς διαδικασίας αφαίρεσης του κόσμου,  της απτής του αφαίρεσης, που ξεκίνησε με την επιβολή των «πρωταρχικών ιδιοτήτων» και συνεχίστηκε θαυμάσια με το reductio ad signum που προκαλείται από την υπεροχή της ανταλλακτικής αξίας, της σημειογραφίας, που έχει πάρει τη θέση της ύλης και του χρόνου της ζωής και έχει γεννήσει ένα τέρας που, όπως ο Κρόνος, έχει καταβροχθίσει τα δικά του παιδιά.

«Ο άνθρωπος είναι απαρχαιωμένος» και ως εκ τούτου, γίνεται ραγδαία πλεοναστικός.

Αυτή η οντολογική αναγκαιότητα καθορίζει τη μοίρα τής ανθρωπότητος: αφού δεν είναι, δεν πρέπει καν να έχει, δεν πρέπει να καταναλώνει την ύλη του κόσμου, ούτε να ισχυρίζεται ότι έχει τη δική της θέση στη γη. Όπως κάθε απόβλητο, μπορεί να είναι χρήσιμο, το πολύ, γιά να ανακτηθεί το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ζωή του, ό,τι τον περιβάλλει και αποτελεί τον κόσμο του, ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί στη σφυρηλάτηση της αξίας και να μετατραπεί σε σημάδι σε κάποιο βιβλίο λογιστικής (συσσώρευση με απαλλοτρίωση).

Ο ίδιος ο μύθος της προόδου που για αιώνες ήταν η πυξίδα που καθοδήγησε το μονοπάτι της νεωτερικότητας, μοιάζει να έχει χαθεί στην ομίχλη αυτού που ειναι πιά απομεινάρι της ιστορίας.

Μετά τον πόλεμο, τις τύψεις για τα «τριάντα ένδοξα χρόνια», ο άνθρωπος θαμπώθηκε περισσότερο από το μεγαλειώδες πρόσωπο της προόδου: την «ισχύ επί του ατόμου» και, επομένως, πάνω από την ίδια τη δομή της ύλης, την κατάκτηση του διαστήματος, την φαινομενική απελευθέρωση από τους περιορισμούς που επιβάλλει η φύση, μέσα από όλο και πιο ισχυρά εργαλεία. Αυτή η ιδέα της απεριόριστης προόδου αιχμαλώτισε τη συλλογική φαντασία της εποχής και φαινόταν προορισμένη να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε ένα είδος σχεδόν παντοδύναμου ημίθεου.

Με την πάροδο του χρόνου, οι περισσότερες από αυτές τις φαντασιώσεις έπεσαν στα βράχια της ιστορίας, επειδή ο φαινομενικός αυθορμητισμός της κίνησης της προόδου καθορίστηκε, στην πραγματικότητα από ενδεχόμενους λόγους, πρωτίστως από τη φιλοδοξία στην τεχνολογική υπεροχή (και, επομένως, τη συμβολική) των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Στο τέλος εκείνης της περιόδου, η πρόοδος άρχισε να ακολουθεί άλλους δρόμους, σαν να δείχνει ότι, πέρα ​​από το να είναι ο οδηγός της ιστορίας, είναι, στην πραγματικότητα, η τελευταία (και το ενυπάρχον Zeitgeist) που καθορίζει τη μορφή της.

Εμφανίστηκε ένα φυλλάδιο με τίτλο «Τα Όρια της Ανάπτυξης», ο όρος «οικολογία» κέρδιζε έδαφος και, ως εκ τούτου, η έννοια του «περιβάλλοντος» νοείται ως βιότοπος. Ο άνθρωπος δεν θεωρούνταν πλέον ως ο αγαπημένος μαθητής του Προμηθέα, αλλά έγινε ένα από τα πολλά είδη που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Το πετρέλαιο έγινε ένας σπάνιος πόρος (οι κρίσεις της δεκαετίας του 1970) και ξεκίνησε μια μακρά περίοδος κατά την οποία η λιτότητα έγινε ο ορίζοντας των δυτικών κυβερνήσεων. Ξαφνικά, κάποιος συνειδητοποίησε ότι το «baby boom» (έκρηξη γεννήσεων) είχε κάνει τον πλανήτη πολύ πυκνοκατοικημένο και ότι το ανθρώπινο είδος ήταν πολύ άπληστο και αδηφάγο και κατέστρεφε το «περιβάλλον». Έτσι η πουριτανική αίσθηση της ενοχής, έφυγε από την «αγγλόσφαιρα» και άρχισε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, σαν πανδημία.

Η θέληση για εξουσία, που είχε καθοδηγήσει την πρόοδο προς μια ορισμένη κατεύθυνση (ο θρίαμβος της μεγαμηχανής), σταμάτησε και η πρόοδος ήταν αβέβαιη ποιον δρόμο να ακολουθήσει, όπως ένας ταξιδιώτης σε άγνωστες χώρες.

Η θέληση της ανικανότητας (αδυναμίας) άρχισε να κάνει το δρόμο της, η οποία εκδηλώθηκε με μια λαχτάρα για «αποϋλοποίηση» (το τέλος του homo faber), συνοδευόμενη από τον πολλαπλασιασμό των ολοένα και πιο διάχυτων συστημάτων κοινωνικού ελέγχου, δηλαδή των ηλεκτρονικών συσκευών που, σήμερα, καθορίζουν όλες τις πτυχές της ζωής και που κατέστησε δυνατή τη δημιουργία ενός νέου σύμπαντος κατηγοριών προϊόντων. Όταν τελικά το χρήμα απελευθερώθηκε από οποιαδήποτε υλικά δεσμά (1971), ακόμη και το κέρδος απελευθερώθηκε σταδιακά από την ύλη και, τελικά, στράφηκε οριστικά προς τα οικονομικά και τα σκουπίδια πληροφορικής.

Ωστόσο, ο μύθος της προόδου δεν θα μπορούσε να καταργηθεί έτσι απλά, γιατί αυτό θα είχε οδηγήσει στην εξαφάνιση οποιασδήποτε υπολειπόμενης σωτηριολογίας, δεδομένου ότι η εικόνα ενός σύμπαντος, φτιαγμένο αποκλειστικά από ύλη στη λαβή της εντροπικής αποσύνθεσης χωρίς την ελπίδα να γίνει δικό του το "κύριος και κάτοχος της φύσης" δεν μπορούσε να παράσχει καμμιά σωτηριολογία.

Αν ένα ολόκληρο ιστορικό σύστημα βασίζεται στον μύθο της προόδου και αυτό παίρνει τη μορφή υλικής δύναμης, είναι δύσκολο να επιβάλεις μια αλλαγή αυτού του μεγέθους στη συλλογική φαντασία και να αποφύγεις τις αντιδράσεις της. Σε μια εποχή που η pax americana και η συνακόλουθη αμερικανοποίηση του κόσμου (ακατάλληλα αποκαλούμενη «παγκοσμιοποίηση») είχαν οδηγήσει στο «τέλος της ιστορίας», καθιστώντας τις φιλοδοξίες της εξουσίας άχρηστες (τουλάχιστον, από όλες τις οντότητες εκτός των ΗΠΑ) ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας νέος μύθος της χιλιετίας για να αντικαταστήσει τους προηγούμενους.

Έτσι, η κουρελιασμένη σκέψη αυτού του υπολείμματος της νεωτερικότητας συσκεύασε, ​​όπως χρειαζόταν, μια χούφτα άθλιους μύθους για να αναστήσει την πρόοδο με διαφορετικά προσχήματα: δεν καθοδηγούνταν πλέον από τη θέληση για εξουσία, αλλά από ένα ακαθόριστο συνονθύλευμα νεοσυσταθέντων ψευδαισθήσεων, του οποίου το κοινό χαρακτηριστικό δεν ήταν πλέον η κυριαρχία του κόσμου ή η απελευθέρωση του ανθρώπου από το άγχος, αλλά η απελευθέρωση από τα ανθρωπολογικά και φυσικά δεσμά που, κατά κάποιο τρόπο, χαρακτήριζαν την ανθρώπινη ύπαρξη μέχρι σήμερα. Αυτό το συνονθύλευμα έχει εκδηλωθεί με πολύ διαφορετικές μορφές (όπως συμβαίνει με τη διαφοροποίηση των προϊόντων σύμφωνα με διάφορες θέσεις της αγοράς): κυμαίνονται από την άρνηση της βιολογικής σεξουαλικότητας, με το παραλήρημα του πολλαπλασιασμού των «φύλων», μέχρι τον πολιτισμικό πουριτανισμό, που θέλει να διαγράψει την ιστορία, την τέχνη και τη λογοτεχνία καθώς δεν ευθυγραμμίζονται με τις ψευδαισθήσεις της κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Η ίδια η γλώσσα υπόκειται σε μια ολοένα και πιο θανατηφόρα λογοκρισία και ως εκ τούτου αναστέλλεται και αποχρωματίζεται, σε σημείο που καθιστά την επικοινωνία σχεδόν αδύνατη. Μέχρι τώρα η λεκτική έκφραση χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά κενά σημαίνοντα.

Έτσι, ένας νέος μύθος άνοιξε το δρόμο του, ανόητος και ασήμαντος, όπως όλα όσα παράγει αυτή η στείρα εποχή, μια μίμηση που πάρθηκε, έστω, ισάξια, από καλβινιστικές ραθυμίες (ε, το πνεύμα του καπιταλισμού...), δηλαδή αυτός τής απαξίας του ανθρώπου, ο οποίος είναι ένοχος ότι δεν μπόρεσε να διατηρήσει το περιβάλλον (δηλαδή τον βιότοπο) που του «εμπιστεύτηκε»[η πρόοδος] και, ως εκ τούτου, πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, ώστε να σταματήσει να ενοχλεί τη δημιουργία .

Η θέληση της ανικανότητας είναι ο μυστικισμός των τελευταίων καιρών, του τέλους της ιστορίας, όπου ο λύκος δεν θα βόσκει με το αρνί, αλλά ο άνθρωπος θα μπορέσει να ενωθεί στη μηχανή στην οποία έδωσε ζωή : ο αλγοριθμικός άνθρωπος, εξαγνισμένος από θέληση και στόχους και επομένως από το ανθρώπινο απρόβλεπτο, απαλλαγμένος από το κακό αλλά και από το καλό, ξεχνάει ότι τόν έτρεφε το δέντρο της γνώσης. Είναι μια πραγματική «δικτατορία του μηδενισμού», το Αprès moi le deluge  ενός πολιτισμού που δεν θέλει πλέον να έχει τους σκοπούς, την ενέργεια ή τα κίνητρα για να συνεχίσει την πορεία του και που, ως εκ τούτου, κάνει τα πάντα για να αποτρέψει τον εαυτό του από οποιοδήποτε μονοπάτι.

 Σημείωσεις:   

[1] (το ομώνυμο βιβλίο της Hannah Arendt ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτήν την απλοποίηση)
[2] Για παράδειγμα, επιτράπηκε στους περιφερειακούς προέδρους να κλείσουν τα (ανύπαρκτα) «σύνορα» του ίδιου
[3] BG Tilak, The arctic home in the Vedas, TILAK BROS Gaikwar Wada, Poona, 1903
[4] F. R. Shtil'mark , Η εξέλιξη των εννοιών για τη διατήρηση της φύσης στη σοβιετική λογοτεχνία , Journal of the History of Biology, 1992, 431
[5] Cit. στο: JR McNeill, Something new under the sun , Einaudi, Turin, 2000, σελ.423
[6] Το Amu Darya εκτράπηκε για την κατασκευή αρδευτικών έργων για τις καλλιέργειες βαμβακιού της Σοβιετικής Κεντρικής Ασίας, γεγονός που οδήγησε στην αποξήρανση της Θάλασσας της Αράλης
[7] DH Meadows, DL Meadows, J. Randers και William W. Behrens III, The Limits to Growth . Νέα Υόρκη: Universe Books. 1972
[8] Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, στην πραγματικότητα, το ευρύ κοινό δεν μιλούσε για «χρηματιστήριο» και οι οικονομολόγοι θεωρούνταν τεχνικοί λογιστών που δεν είχαν δικαίωμα να εκφράσουν καμία επιστημοσύνη.
[9] Φυσικά, κανείς δεν αγγίζει την ιδέα ότι, για τον καπιταλισμό, το περιβάλλον θεωρούνταν πάντα και μόνο ως βάση για τον πολλαπλασιασμό των μέσων ανταλλαγής
[10] Ο Hermann Rauschning όρισε τον Ναζισμό: «δικτατορία του μηδενισμού», αλλά δεν υπάρχει τίποτα μηδενιστικό στη θέληση για κυριαρχία, όσο διεστραμμένη κι αν είναι.

Η θέληση της ανικανότητας (www-ariannaeditrice-it.translate.goog)

ΣΤΗΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΩΝ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΒΟΛΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ, ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΠΛΗΡΩΣ ΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΛΑΘΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 

ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ ΠΟΥ ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥΣ.