Φαίνεται καθαρά από παντού πως αυτό που λείπει από τις κυβερνήσεις μας των τελευταίων 40 ετών, είναι ένα όραμα για την Ελλάδα – ενώ οι κυβερνήσεις των μνημονίων έχουν καταστρέψει τα πάντα, καταδικάζοντας τους Έλληνες σε φθηνούς σκλάβους χρέους των νέων ιδιοκτητών της χώρας τους. Η Ελλάδα όμως είναι μία πάμπλουτη χώρα και μπορεί να πετύχει θαύματα, αρκεί να ανέλθει στην εξουσία μία υπεύθυνη, πατριωτική κυβέρνηση – με όραμα και με σχέδιο. Μία κυβέρνηση που θα πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο και που θα αγωνισθεί για να ανακτήσει το κράτος μας την εθνική του κυριαρχία – καθώς επίσης οι Έλληνες την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τους.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Όπως αναφέραμε στην επιτροπή, το σημερινό σχέδιο νόμου αποτελεί μία ακόμη κωδικοποίηση του υπουργείου ναυτιλίας – όπως πριν από μερικούς μήνες, για το μεταφορικό ισοδύναμο.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο περιείχε επί πλέον μία γενικόλογη νομοθεσία, για τη νησιωτική μας πολιτική – όπου διαπιστώνεται σήμερα, με τις απειλές εναντίον των νησιών μας, πόσο σημαντική θα ήταν μία σοβαρή και όχι μία πρόχειρη νησιωτική πολιτική, όπως ήταν στο μεταφορικό ισοδύναμο.
Τονίσαμε δε στην επιτροπή που δεν συμμετείχε ο υπουργός πως θα ήταν καλύτερα, αντί να ασχολείται η κυβέρνηση με τέτοιες κωδικοποιήσεις, χωρίς φυσικά να τις υποβαθμίζουμε, να επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια όπως δικαιούμαστε.
Επίσης να καθορίσει ΑΟΖ και αλιευτικές ζώνες, να προωθήσει τον East Med και να προβεί σε εξορύξεις – έτσι ώστε να εκμεταλλευθούμε τον ενεργειακό μας πλούτο και να ανακτήσουμε την ενεργειακή μας αυτονομία, σε συνδυασμό βέβαια με τη χρήση των λιγνιτικών μας αποθεμάτων.
Ειδικά όσον αφορά τις αλιευτικές μας ζώνες, όπου στην περίπτωση της ΑΟΖ με την Ιταλία χαρίσαμε χωρίς λόγο τα 6 μίλια με τις πολύτιμες κόκκινες γαρίδες, είναι ντροπή να ψαρεύουν οι Τούρκοι στις δικές μας θάλασσες και να μας πουλούν τα δικά μας ψάρια – πόσο μάλλον αφορολόγητα, λόγω της συμφωνίας τους με την ΕΕ, με αποτέλεσμα να καταδικάζονται οι δικοί μας ψαράδες στην ανέχεια.
Από την άλλη πλευρά, καλωσορίσαμε την επαναλειτουργία της ακτοπλοϊκής σύνδεσης της Ελλάδας με την Κύπρο – όπου βέβαια θα έπρεπε να είναι η πρώτη χώρα, με την οποία θα συμφωνούσαμε ΑΟΖ.
Η ατολμία εδώ της κυβέρνησης και η πολιτική του κατευνασμού, των συνεχών υπαναχωρήσεων δηλαδή απέναντι στην Τουρκία, θα μας κοστίσει πανάκριβα – αφού μόνο έτσι δεν αποφεύγονται οι συγκρούσεις αλλά, αντίθετα, προκαλούνται, πυροδοτούνται.
Συνεχίσαμε λέγοντας πως σε κάθε περίπτωση, νησιωτική πολιτική με τη διάθεση μόλις 470 εκ. € από τα ΕΣΠΑ για την περίοδο 2021/27, όπως υπολογίσαμε και έχουμε ήδη καταθέσει στα πρακτικά, δεν γίνεται – ενώ μπορεί μεν ο υπουργός να μας διαβεβαίωσε πως θα αυξηθούν 10 έως 20 φορές με μόχλευση, όπως λέγεται επίσης για τα ποσά του Ταμείου Ανάκαμψης, αλλά το θεωρούμε ανέφικτο.
Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά τα ποσά μειώνονται ήδη, λόγω του πληθωρισμού – ο οποίος δεν θα είναι παροδικός, όσο διαρκεί τουλάχιστον ο πόλεμος και υποχωρεί η παγκοσμιοποίηση, με τα τεράστια προβλήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας.
Στην ουσία βέβαια δεν πρόκειται για πληθωρισμό με την πραγματική του έννοια, αλλά για μία τεράστια άνοδο των τιμών, κυρίως λόγω της προσφοράς – για εκείνο το χρονικό διάστημα φυσικά που δεν έχει τεθεί σε λειτουργία το σπιράλ «τιμών-μισθών-τιμών», το οποίο ενδεχομένως θα επηρεασθεί από τη λανθασμένη αύξηση των επιτοκίων εκ μέρους της ΕΚΤ.
Λανθασμένη, επειδή η άνοδος των επιτοκίων θα επιδεινώσει την προσφορά – οπότε θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα για τις τιμές.
Περαιτέρω, ζητήσαμε για μια ακόμη φορά να μας δοθούν από το υπουργείο τα ακριβή ποσά που θα διατεθούν για τη νησιωτική πολιτική – όπως επίσης για το μεταφορικό ισοδύναμο και τις άγονες γραμμές για το 2022, ειδικά επειδή υπάρχει αύξηση του κόστους καυσίμων.
Αναφέρεται άλλωστε στο άρθρο 30, όσον αφορά τις εκπτώσεις – καθώς επίσης στα άρθρα 9 έως 12 σε σχέση με τις υπηρεσίες δημόσιας υπηρεσίας/άγονες γραμμές.
Συνεχίζοντας στο νομοσχέδιο, ο σκοπός του είναι, όπως αναφέραμε, η κωδικοποίηση του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τις θαλάσσιες ενδομεταφορές και τα δικαιώματα των επιβατών σε αυτές – συνδυάζοντας τα εξής:
Στο πρώτο μέρος τις διατάξεις κυρίως του Ν. 2932/2001, με τον τίτλο «Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών στις θαλάσσιες ενδομεταφορές» – ενώ στο τρίτο μέρος τις διατάξεις του Ν. 3709/2008 με τον τίτλο «Δικαιώματα – Υποχρεώσεις επιβατών και μεταφορέων στις θαλάσσιες μεταφορές».
Εδώ παρεμβάλλεται το δεύτερο μέρος – το οποίο αφορά τη Μεταφορά Εμπορευμάτων και Ταχυδρομικών Αντικειμένων.
Τα ανωτέρω συνδέονται όμως με άρθρα άλλων νόμων και με τροπολογίες που αντιστοιχίζονται στο Παράρτημα – οπότε δεν επέρχονται αλλαγές με το παρόν νομοσχέδιο και είναι περιορισμένη η χρησιμότητα της συζήτησης του αυτού καθαυτού.
Εν τούτοις, έχει νόημα ως μια συλλογική αποτίμηση του σχετικού πλαισίου – ενώ δεν θεωρούμε πως μπαίνει τάξη με το παρόν, έχοντας επί πλέον μεγάλες αμφιβολίες για την εφαρμογή των διατάξεων στην πράξη.
Γιατί; Επειδή είναι δεδομένο στη μνημονιακή διακυβέρνηση που συνεχίζεται, παρά το δήθεν τέλος της εποπτείας που θα διαρκέσει τουλάχιστον έως το 2059, εάν όχι για πάντα, να διαιωνίζεται η νομοθέτηση με συνοπτικές διαδικασίες, με τροπολογίες κατά παρέκκλιση και με ΚΥΑ.
Ενδιάμεσα βέβαια, έως το 2059 δηλαδή, θα έχει ολοκληρωθεί η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της πατρίδας μας – αφενός μεν με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας που είναι υποθηκευμένη για 100 χρόνια με το PSI, ενώ ένα μεγάλο μέρος της έχει μεταφερθεί στο Υπερταμείο των ξένων χωρίς σχεδόν καμία εκτίμηση της αξίας της, αφετέρου με τις κατασχέσεις και με τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής που ευρίσκονται σε εξέλιξη.
Με δεδομένη δε την τριπλή κρίση που βιώνουμε, ενεργειακή, οικονομική και εθνική, κατά τουλάχιστον 50% με ευθύνη της κυβέρνησης, καθώς επίσης με τις υπέρογκες αυξήσεις των τιμών που εξανεμίζουν τους μισθούς, τις συντάξεις, τις καταθέσεις και τα υπόλοιπα εισοδήματα των Ελλήνων, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Ελλάδας θα επιταχυνθεί – πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει τα σωστά μέτρα, όπως τη μείωση του ΦΠΑ αναλογικά στις αυξήσεις των τιμών, αισχροκερδώντας κυριολεκτικά εις βάρος των Πολιτών.
Γιατί δεν το κάνει; Για να μπορεί να μοιράζει προεκλογικά επιδόματα – με αποτέλεσμα να μετατρέπει τους Έλληνες σε ζητιάνους επιδομάτων.
Περαιτέρω, αναφερθήκαμε στην επιτροπή σε ορισμένα άρθρα των νόμων που κωδικοποιούνται και με τα οποία δεν συμφωνούμε – ενώ δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβουμε εδώ.
Θα επαναλάβουμε μόνο αυτά που είπαμε για το άρθρο 30 – όπου προτείναμε τη γενική παροχή έκπτωσης σε όλα τα άτομα με αναπηρία άνω του 67% και στους συνοδούς τους.
Δηλαδή, όχι μόνο σε άτομα με αναπηρία άνω του 80% και συνοδούς, όπως έχει θεσμοθετηθεί – αν και για ορισμένες περιπτώσεις.
Κατά την άποψη και πρόταση μας εδώ, θα πρέπει να χορηγείται πλήρης απαλλαγή σε άτομα με αναπηρία και συνοδούς τους – έστω με βάση οικογενειακά εισοδηματικά κριτήρια.
Εντύπωση δε μας προκάλεσε το άρθρο 46, στο οποίο αναφέρεται πως για εξωδικαστική διευθέτηση μπορεί ο επιβάτης να απευθύνεται στο Συνήγορο του Καταναλωτή – ενώ είναι σωστό στο Συνήγορο του Πολίτη, αφού πρόκειται για μία από τις λίγες συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές, σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 9 του Συντάγματος.
Άλλωστε, όλες οι άλλες μη συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές θα έπρεπε να καταργηθούν – αφού κοστίζουν πανάκριβα, ενώ μόνο τους Έλληνες Πολίτες δεν υπηρετούν.
Κλείνοντας, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε στη δυνατότητα της Ελλάδας να μετατραπεί σε ένα διεθνές ναυτιλιακό κέντρο – σε ένα cluster, με μία λειτουργική ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, όπου ήδη διαθέτουμε τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις.
Είναι άλλωστε ντροπή να έχει μεταναστεύσει το εξειδικευμένο εργατικό μας δυναμικό στην Τουρκία, στηρίζοντας τα δικά της ναυπηγεία – με αποτέλεσμα να έχει πάρει ένα μεγάλο μέρος της δικής μας παραγωγής.
Αναλύουμε το συγκεκριμένο θέμα διεξοδικά στο πρόγραμμα μας των 500 σελίδων – ενώ δεν είμαστε πια μόνο εμείς που το αναφέρουμε, αν και οι πρώτοι που το έφεραν στο δημόσιο διάλογο.
Ειδικότερα, κάτι ανάλογο πρότεινε ο κ. Ρακιτζής πρόσφατα, με αφορμή τη φετινή, εξαιρετικά επιτυχημένη έκθεση των Ποσειδωνίων – η οποία έδωσε ξανά την ευκαιρία στην Ελλάδα να αναδειχθεί, ως η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη στην εμπορική ναυτιλία.
Όπως πολύ σωστά γράφει, για να αναπτυχθεί ο Πειραιάς με την ευρύτερη έννοια, ως ένα διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, δεν αρκεί μόνον η εγκατάσταση των κεντρικών γραφείων ναυτιλιακών επιχειρήσεων – αλλά απαιτείται η δημιουργία ενός cluster, ενός πλέγματος δηλαδή παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών στη ναυτιλία.
Για παράδειγμα ναυτοασφαλιστικές υπηρεσίες, χρηματοδοτικές, ναυπηγοεπισκευαστικές, εφοδιασμού πλοίων, εκπαίδευσης πληρωμάτων κλπ. – ενώ σε κάποιο βαθμό οι υπηρεσίες αυτές υπάρχουν στον Πειραιά, στελεχωμένες κυρίως από ημεδαπούς και λειτουργούν ικανοποιητικά, παρέχουσες σημαντικό έργο.
Δεν είναι δυνατόν το Ντουμπάι να εισπράττει από ναυτιλιακές υπηρεσίες περί τα 28 δις, ενώ η Ελλάδα, με την πρώτη ναυτιλία στον πλανήτη, ελάχιστα – κάτι που ασφαλώς θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για τη χώρα μας.
Μεταξύ άλλων, προτείνεται να διεξάγονται οι ναυτικές διαιτησίες στην Ελλάδα – αντί στο Λονδίνο σήμερα, όπου όλες εκείνες που αφορούν τα ελληνικά εφοπλιστικά συμφέροντα, διεξάγονται παραδοσιακά.
Ανερχόμενη δύναμη είναι βέβαια η διαιτησία Σιγκαπούρης – στην οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, τονίζοντας πως είναι ντροπή να έχει ΑΕΠ 400 δις $ και εμείς κάτω από 200 δις $, όταν το 2008 είχε 193 δις και εμείς 354 δις.
Με την ίδρυση πάντως το 2005 του σωματείου «Ένωση για τη Ναυτική Διαιτησία», έχει αναληφθεί μια σοβαρή προσπάθεια στο να γίνει ο Πειραιάς ένα εναλλακτικό κέντρο διεξαγωγής ναυτικών διαιτησιών και διαμεσολαβήσεων – κάτι που, εκτός από τα οφέλη για την εθνική μας οικονομία, προσφέρει οικονομία χρόνου και χρήματος σε αυτούς που προσφεύγουν στη διαιτησία του Πειραιά.
Εάν στηριχθεί σωστά αυτή η προσπάθεια, θα προκύψει γενικότερο όφελος για τη χώρα, με την αναβάθμιση του διεθνούς της κύρους – βοηθώντας να καταστεί ο Πειραιάς παγκόσμιο ναυτιλιακό κέντρο, που δεν νοείται, χωρίς τη διεθνή αποδοχή για τη διεξαγωγή διαιτησιών.
Σε κάθε περίπτωση, εάν αναπτυχθεί η ναυτική διαιτησία και διαμεσολάβηση στον Πειραιά, εάν προσεχθεί ιδιαίτερα η δημόσια και η ιδιωτική εκπαίδευση, εάν λειτουργήσουν ικανοποιητικά τα ναυπηγεία και οι ναυπηγοεπισκευαστικές εταιρίες, τότε θα εξελιχθεί ο Πειραιάς σε ένα πολύ αξιόλογο και πλήρες ναυτιλιακό κέντρο.
Τέλος, φαίνεται καθαρά από παντού πως αυτό που λείπει από τις κυβερνήσεις μας των τελευταίων 40 ετών, είναι ένα όραμα για την Ελλάδα – ενώ οι κυβερνήσεις των μνημονίων έχουν καταστρέψει τα πάντα, καταδικάζοντας τους Έλληνες σε φθηνούς σκλάβους χρέους των νέων ιδιοκτητών της χώρας τους.
Η Ελλάδα όμως είναι μία πάμπλουτη χώρα και μπορεί να πετύχει θαύματα, αρκεί να ανέλθει στην εξουσία μία υπεύθυνη, πατριωτική κυβέρνηση – με όραμα και με σχέδιο.
Μία κυβέρνηση που θα πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο και που θα αγωνισθεί για να ανακτήσει το κράτος μας την εθνική του κυριαρχία – καθώς επίσης οι Έλληνες την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου