Το στέμμα των ταπεινών και των φτωχών

  Ένα καλοκαίρι παλεύει να μπει στις καρδιές μας (κι' αυτές το θέλουν) αλλά πια έχουμε μάθει τον φόβο και τα καλοκαίρια δεν είναι για φοβισμένους.... Μπορεί να φταίει και που δεν έχουμε την Αγάπη εκείνη που έξω βάλλει τον φόβο. Δηλαδή δεν έχουμε την τέλεια αγάπη.

Δεν ξέρω τι να πω πια με τόσες προδοσίες, ερημώσεις και άνυδρους τόπους που εγκατέστησαν μέσα μας αυτοί που θεωρητικά μας αγάπησαν και πρακτικά μας πρόδωσαν. 

Εδώ, λένε, είναι η Εκκλησία, εκεί η Εκκλησία, αλλού ο Χριστός, αλλού τα θαύματα, αλλού οι δεσποτάδες της άρχουσας τάξης που λένε ο λαός να ακολουθήσει: Την προπαγάνδα, τα εμβόλια, τον αποχαρακτηρισμό των πιστών, τις νέες τακτικές, τις νέες μεθοδεύσεις απομάκρυνσης, τον λιγότερο Χριστό στην ζωή μας, την ομογενοποίηση των πάντων, το δίχως χρώμα, δίχως άρωμα διαφορετικό, χωρίς ταυτότητα, χωρίς μνήμες, χωρίς ένα λακκάκι στο μάγουλο να κάνει την διαφορά στο χαμόγελο επειδή είναι μίμησις μιας γωνιάς όπου καίνε κρυμμένα τα καντήλια των κρυφών αγίων....

Είναι όλα ίδια λένε...Ίδια είναι όλα στο καρδιογράφημα του νεκρού - ευθεία γραμμή. Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, με ανηφόρες, κατηφόρες, αγίους που κατεβάζουν τα αεροπλάνα όταν δεν μπορεί ο πιλότος και άλλους αγίους που καταργούν τις αποστάσεις ανάμεσα στον ουρανό και την γη - την ίδια ώρα που κάποιοι δεσποτάδες προσπαθούν να ράψουν το ρούχο του θαύματος στο size της προσωπικής τους μικρότητος!

Οι Άγιοι....αυτοί είναι το μέτρο για την ανεπάρκεια μας αλλά και για την δικαίωση των καλοκαιριών μας. 

Και η Παναγιά που στέκεται αλλού από κει που είναι οι ανθρώπινες λάμψεις. Η Μάνα που παίρνει τον φόβο μας και φτιάχνει την Αγάπη που δεν φοβάται και παλεύει για όσα μας παραδόθηκαν, για όσα αγαπήσαμε, για όσα ελπίσαμε και για όσα στέριωσε ως δικαιώματα του Ανθρώπου εκείνη η φρικτή Παρασκευή όπου σταυρώθηκε ένας Θεός - ο μόνος Θεός- και μετά τα διακαιώματα της ελευθερίας τα έθεσε διάδημα στα κεφάλια των ελεύθερων βροτών ο ίδιος ο Βασιλεύς, την ώρα που έλαμψε στην Ανάσταση!

Γι' αυτό το καλοκαίρι της τέλειας Αγάπης, ως πετράδι του στέμματος, μας ανήκει και αφού ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών!

Υ.Γ. Μόνο να το καθυστερήσουν μπορούν αυτοί που αγαπούν την κόλαση "ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ." Αλλά "Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ", οπότε Αυτός που μας αγάπησε έως θανάτου θα μας θυμίσει και πάλι την Αγάπη, πίσω και πάνω από τις ερημιές του κόσμου...

Το στέμμα των ταπεινών και των φτωχών | τί και πώς (anazhthseis-elena.blogspot.com)