ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΘΙΑΖΟΝΤΑΙ. ΟΙ ΙΝΔΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΘΕΙΣ. ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ. ΚΙ ΕΜΕΙΣ;...
Οι Ινδοί, για παράδειγμα, αμύνονται με εκείνη την απάθειά τους που όσο κι αν τη μελέτησαν οι Δυτικοί -και όσο κι αν τη μαϊμούδισαν σε διάφορα «κέντρα γιόγκας»- παρέμεινε γι’ αυτούς ακατανόητη.
Έβλεπαν τους βουδιστές να αποσύρονται με τον διαλογισμό τους από τον κόσμο τον γεμάτο αγκάθια, και νόμιζαν ότι αποτραβιούνται σε κάποιο ησυχαστήριο χτισμένο εντός τους.
Στους αντίποδες θα βρούμε τη ρώσικη στάση. Όχι μόνο δεν θωρακίζουν την ψυχή και το σώμα τους οι Ρώσοι, αλλά τα εκθέτουν σε συνεχείς τριβές και ταλαιπωρίες.
Θέλουν να δουν ως πού φθάνει η δύναμη που είναι βέβαιοι πως έχουν, όταν τους επιτίθεται η πείνα κι η δίψα, όταν το ψύχος τούς κυκλώνει τόσο ολοκληρωτικά ώστε να φαίνεται ότι ο έξω παγετός μοιραία θα φέρει και την εσωτερική τους νέκρωση.
Τότε ακριβώς είναι που αντιδρούν με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα, αν τουλάχιστον δεχτούμε όσα μαρτυρούν για το πνεύμα του λαού αυτού οι μεγάλοι εξερευνητές του.
Ακόμη κι ο Ντοστογιέφσκι απορούσε με το σθένος τους. Παρατηρούσε τυραννισμένους ανθρώπους γύρω του να διατηρούν στο βλέμμα τους μια κάποια αλλόκοτη θέρμη. Κάτι κρατιόταν ζεστό μέσα τους και τους εφοδίαζε μ’ ένα είδος χαρούμενης καρτερίας φτιαγμένης από «εμπιστοσύνη, άγνοια κι ελπίδα».
Σταθερή πίστη
Μοιάζει -ειδικά σήμερα- εξίσου ακατανόητο αυτό το σλάβικο σφρίγος με την ινδική εξαΰλωση. Από πού αντλούν τόση δύναμη οι κακοπαθημένοι Ρώσοι; Οι ίδιες οι πράξεις τους και η ιστορία τους μας το εξηγούν. Μας δείχνουν ότι διαθέτουν μια πίστη στη ζωή τέτοια που να τους επιτρέπει να νιώθουν απ’ ευθείας κληρονόμοι της.
Ό,τι ζωντανό, ό,τι πηγαίο, ό,τι εκρηκτικό υπάρχει στο υπέδαφος της γης, θεωρούν ότι κυλάει ανεμπόδιστο στις φλέβες τους, για να τους μετατρέπει σε Ανταίους, όταν χρειάζεται. Χάρη στην πεποίθησή τους ότι η γήινη ζωή συμμαχεί μαζί τους, άντεξαν πολλά οι Ρώσοι. Αλλά πήγαν ακόμη πιο πέρα από το να αποκρούουν σθεναρά τις επιδρομές της μοίρας.
Πιστεύοντας ότι αντλούν συνεχώς από το αρτεσιανό φρέαρ της ζωής, θέλησαν να διαπλάσουν επιπλέον κι έναν «νέο άνθρωπο». Τα δάκρυα, τον ιδρώτα και το αίμα τους να γίνουν λίπασμα για τη μελλοντική ανθρωπότητα.
Εδώ -κι ας σκανδαλιστούν μερικοί- θα συναντηθούν ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Γκόρκι και ο Λένιν. Μπορεί κανείς να κρίνει όπως νομίζει αυτό το πείραμα – ένα όμως δεν δικαιούται να πει: ότι ήταν πείραμα εργαστηρίου. Αυτός ο λαός ό,τι κάνει, το κάνει βάζοντας στη φωτιά τα χέρια του.
Ας πάμε τώρα σε μιαν άλλη εύφλεκτη περιοχή. Στην Ισπανία αυτό που καίει δεν είναι, όπως στη Ρωσία, η επιθυμία για την ανύψωση της ζωής, είναι η επιθυμία για τη συνάντηση με το Απόλυτο.
Αυτή η έλξη κι αυτή η ένταση υπαγορεύει στους Ισπανούς να περιφρονούν βαθύτερα την υποχρέωση να είναι προσαρμοστικοί, «ρεαλιστές».
Χειρότερη ταπείνωση, εδώ, θεωρείται να μην μπορείς να διαβλέψεις κάτι το αόρατο πίσω από τα ορατά. Αυτή η ασυμβίβαστη ονειροπόληση θα αποφέρει το παραλήρημα της Αγίας Τερέζας, τις εξορμήσεις του Δον Κιχώτη, τις εξορμήσεις επίσης των θαλασσοπόρων κατακτητών, όπως και τις σκοτεινές δαιμονικές μορφές του Γκόγια, ή, σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, τη μεθοδική αδιαλλαξία των Ιησουιτών.
Αν όλοι αυτοί μπορούν να μη συντρίβονται από τα εμπόδια που ορθώνονται μπρος τους, είναι γιατί φαντάζονται έναν άγγελο, ή μια σαγηνευτική γυναικεία μορφή, ή και μιαν άγνωστη ήπειρο να υπάρχει πίσω απ’ τα φράγματα.
Συμπέρασμα. Οι Ισπανοί αντέχουν τα βάσανα επειδή παθιάζονται. Οι Ινδοί επειδή είναι απαθείς. Οι Ρώσοι επειδή πιστεύουν. Κι εμείς;
Ραψωδοί της ζωής
Σε εμάς δεν υπάρχει ούτε η ικανότητα για λυτρωτική απάθεια, ούτε για ακραίο πάθος, ούτε για σταθερή πίστη. Τότε πώς καταφέραμε να μην κατρακυλήσουμε στην εξαθλίωση ενός λαού που θα ήταν άθυρμα των καταστάσεων;
Μπορούμε να πούμε πως μας έσωσε η ασίγαστη επιθυμία για έκφραση. Υπομείναμε έως πρόσφατα όσα μας έτυχαν, με την προσδοκία ότι από τα δυσάρεστα θα φτιάχναμε μια διήγηση ή ένα τραγούδι.
Κάποτε οι Ελληνες «έζων δι’ έναν έπαινον, κι απέθνησκον δι’ ένα τραγούδι». Σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να μην ελπίζουμε σε επαίνους – είναι το πιο σπάνιο πράγμα. Πρέπει επίσης να ομολογήσουμε ότι το τραγούδι δεν βγαίνει πια από τα χείλη μας.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι μένει. Είναι η ανάγκη να ανακοινώνουμε τα δεινά μας, να κουβεντιάζουμε με τους ομοιοπαθείς, να παρασταίνουμε με χειρονομίες αυτά που δεν λέγονται – έχουμε ακόμη κάποια δυνατότητα να είμαστε ραψωδοί της ζωής.
Θα ήταν καταδίκη, αν μας επέβαλαν να παραμείνουμε σιωπηλοί και συλλογισμένοι. Όχι, αδύνατον να γίνει αυτό. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: η περίσκεψη δεν είναι το ατού μας.
Έχουμε μόνο την έκφραση. Άλλοι λαοί τη θεώρησαν σχεδόν σπατάλη. Για μας είναι μια πηγή δύναμης. Θα τη διατηρήσουμε;
Βασίλης Καραποστόλης
''Μάλιστα η Αρχή Προστασίας Δεδομένων, γνωμοδοτεί ότι λόγοι που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την εξαίρεση από τα Θρησκευτικά δεν είναι μόνο όσοι αναφέρονται στη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών και των γονέων ή κηδεμόνων τους, άλλα οποιοσδήποτε λόγος που ανάγεται σε γενικότερες αντιλήψεις.'' https://www.pronews.gr/thriskeia/ena-vima-prin-tin-dynatotita-eksairesis-kai-ton-orthodokson-mathiton-apo-to-mathima-ton-thrikseytikon/
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αυτό το σκεπτικό θα μπορούσαν να ζητήσουν την εξαίρεση από οποιοδήποτε μάθημα, γιατί λοιπόν ισχύει μόνον για τα θρησκευτικά; Εγώ δεν συμφωνώ στην βιολογία με την θεωρία του Δαρβίνου, άρα να μην πρακολουθώ το μάθημα της βιολογίας, δεν μου αρέσουν οι έλληνες λογοτέχνες, άρα να μην παρακαλουθώ το μάθημα των νέων Ελληνικών κλπ. Βρε τι είναι αυτοί;
Φίλε ότι θέλουν κάνουν. Ελληνες σάν λαός δέν υπάρχουν. Υπάρχουν φούρναροι, υπάλληλοι, ξενοδόχοι. Εξαρτημένοι από τό κράτος πανικόβλητοι από τό ενδεχόμενο τής φτώχειας καί από τό τέλος τής καλοπέρασης. Μάς έσυραν απ τή μύτη μέ τίς κάρτες, μέ τά εμβόλια, τώρα μέ τό ρευμα, ακούμε γιά κρύο χειμώνα καί τρέμουμε στό κατακαλόκαιρο. Τά παιδιά υπάρχουν γιά νά ολοκληρώνουν τήν εικόνα τής τυπικής οικογένειας τού πετυχημένου Ελληνα. Τό κράτος ετοιμάζεται μέ κατάλληλους νόμους γιά νά κυβερνήσει μετανάστες. Οι Ελληνες έχασαν τό παιχνίδι.Νά μιά καλή παρουσίαση τής αφασίας μας:Αναρωτιέμαι πόσους αφορά, εκτός από τον μικρόκοσμο της πολιτικής σκηνής, η υπόθεση Ανδρουλάκη. Ανησυχούν οι κυρ-Παντελήδες, όπως με υπεροψία αποκαλούν οι αριστεροί τούς πολίτες των μεσαίων στρωμάτων; Ο «κυρ-Παντελής», ο εκφραστής του κοινωνικού κέντρου, νοιάζεται για το εισόδημά του. Νοιάζεται για το κόστος της ενέργειας και, αν είναι μισθωτός, δεν αντέχει ο μισθός του να τελειώνει στο πρώτο δεκαήμερο του μήνα για να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Νοιάζεται για την υγεία του και γι’ αυτό πήγε να εμβολιαστεί. Νοιάζεται για την ασφάλειά του και γι’ αυτό θέλει αστυνομία. Νοιάζεται για την τύχη των παιδιών του και γι’ αυτό θέλει πανεπιστήμια που δεν λειτουργούν σαν κοτέτσια αναρχικών πουλερικών. Η σημερινή αντιπολίτευση, αξιωματική και υπαξιωματική, έχει να του προτείνει κάτι διαφορετικό από αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση ως πολιτική; Μηδέν εις το πηλίκον. Οπότε, το ρίχνει στο ψυχόδραμα της δημοκρατίας. Το πολιτικό κέντρο το ορίζει ο κυρ-Παντελής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόσπασμα από το ημερολόγιο της κόρης του Τζο Μπάιντεν : «Υπερ-σεξουαλικοποιημένη σε μικρή ηλικία, που οφείλεται αυτό; Κακοποιήθηκα; Έτσι νομίζω, δεν θυμάμαι συγκεκριμένα (περιστατικά) αλλά θυμάμαι τραύμα, θυμάμαι να μη μου αρέσει το σπίτι τον Γούλζακς, θυμάμαι να σεξουαλικοποιούμαι κάπως με την Καρολάιν, θυμάμαι να κάνω σεξ με φίλους σε νεαρή ηλικία, μπάνια με τον πατέρα μου (πιθανότατα απρεπή)».
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δυτικές ελίτ που μάχονται την Ρωσία.