από τον Giorgio Bianchi - 04/02/2023
Πηγή: Giorgio Bianchi
Γιε μου, γεννήθηκες στην αυγή μιας νέας εποχής.
Θα είναι δουλειά μου να κρατήσω ζωντανή μέσα σου τη μνήμη του κόσμου πριν τρελαθεί.
Η ίδια αυτή ανάμνηση που ταυτόχρονα με παρηγορεί και με κάνει να απελπίζομαι.
Όταν έσκασε αυτή η τρέλα, κράτησα στη μνήμη μου το στιγμιότυπο του πώς ήταν η κοινωνία μας πριν χτυπηθεί από το ωστικό κύμα της προπαγάνδας και του φανατισμού.
Το βλέπω κάθε τόσο και με πονάει.
Όλα είναι όπως πριν, και τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Αυτό είναι το ίδιο το νόημα της τραγωδίας, μια πόρτα που μόλις πέρασε και κλείνει οριστικά πίσω μας.
Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι έχουν αλλάξει αμετάκλητα.
Τραγωδία είναι η επίγνωση του σημείου χωρίς επιστροφή.
Η τραγωδία συνίσταται στο να έχουν αναπνεύσει την ατμόσφαιρα του πριν και του μετά και να έχουν την ακριβή αντίληψη της αστρικής απόστασης που τους χωρίζει.
Η επίγνωση της μη αναστρεψιμότητας μπορεί να μεθύσει την ψυχή για πάντα.
Πράγμα που έγραψε θαυμάσια ο Thomas Wolfe στο αριστούργημα του «You can't go home again».
Δεν θα μπορούμε πλέον να επιστρέψουμε «σπίτι» γιατί το σπίτι μας δεν υπάρχει πια.
Ή μάλλον υπάρχει, αλλά είναι σε άλλη διάσταση.
Η τραγωδία προέρχεται από το γεγονός ότι θα μπούμε στα ίδια μέρη, θα συναντήσουμε τους ίδιους ανθρώπους και θα σκεφτούμε ότι αυτόματα θα μας χαρίσουν τις ίδιες αισθήσεις όπως πάντα.
Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις αυτό δεν θα ισχύει πλέον.
Κάποιοι τόποι και κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο στη διάσταση των αναμνήσεων μας.
Το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο διαστάσεων είναι η ίδια η έννοια της τραγωδίας.
Είναι σαν να βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τις επιθυμίες του αλλά να τον χωρίζει ένα θωρακισμένο γυαλί.
Το θωρακισμένο γυαλί είναι εκείνη η πατίνα που αντιλαμβάνεσαι αλλά για την οποία δεν μπορείς να δώσεις μια εξήγηση. Είναι ο διαχωριστής μεταξύ της ευτυχίας και της μνήμης της ευτυχίας.
Θα παραμείνουμε άνθρωποι, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου