Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό, … αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

                      

Η συσταύρωση με το Χριστό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ενας για τον άλλον. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθή κατα καποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώση ολους ενώπιον του προσώπου του Θεού, του Δημιουργού μας.

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό: «Τί προς σε (οιοσδήποτε και εάν είναι ο άλλος); Συ ακολούθει Μοι» (πρβλ. Ιωάν. 21,22). Ως εκ τούτου κάθε πιστός θα επαναλάβει στον ένα ή τον άλλο βαθμό την οδό του Κυρίου, θα σηκώσει, όχι όμως με τη δική του δύναμη, στους ώμους του τον σταυρόν, για να πορευθει στη Γεθσημανή και ακολούθως στον Γολγοθά: «… ότι χωρίς Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (πρβλ. Ιωάν. 15,5). Όσοι όμως έλαβαν την φοβερη αυτή ευλογία, γεύθηκαν την ανάσταση τους· ο κλήρος των υπολοίπων είναι η πίστη στην ευσπλαχνία του Θεού.
Έτσι ευδόκησε για μας ο ουράνιος Πατέρας: Όλοι οι γηγενείς οφείλουν «να άρουν τον σταυρό τους», για να κληρονομήσουν ζωή αιώνια (πρβλ. Ματθ. 16,24-25). Οσοι παρεκκλίνουν από τη σταυροφορία αυτή δεν θα διαφύγουν τη δουλεία στα πάθη και θα «θερίσουν εκ της σαρκός φθοράν» (πρβλ. Γαλ. 6,8 και Ρωμ. 8,13). Η προς τον Θεόν και τον πλησίον εντεταλμένη αγάπη είναι γεμάτη βαθειά παθήματα, αλλά αυτά τα συνοδεύει ουράνια παράκληση (πρβλ. Μάρκ. 10,29-30): η ειρήνη εκείνη, την οποία έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους πριν ανεβεί στον Γολγοθά, ζωοποιεί την ψυχή. Και όταν το πνεύμα του ανθρώπου εισέλθει στη σφαίρα της φωτοφόρου αγάπης του Θεού και Πατέρα μας, τότε λησμονεί όλους τους πόνους, και η ψυχή χαίρεται απερίγραπτα (βλ. Ιωάν. 12,50 και 17,3).

Η κένωσή μας εκφράζεται με την άρνηση όλων εκείνων που μας είναι πολύτιμα πανω στη γη, κατά την τήρηση των εντολών: «… Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού … ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν Εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,24-25). Και πάλιν: «Ούτως ούν πας εξ υμών, ός ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι Μου μαθητής» (Λουκ. 14,33).
Και αυτή είναι η οδός του Ζώντος Θεού.

«Και Αυτός (ο Ιησούς) απεσπάσθη απ’ αυτών (των μαθητών) ωσεί λίθου βολήν, και θεις τα γόνατα προσηύχετο λέγων: Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το Ποτήριον απ’ Εμού! … Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,42-44).
Τι είναι στην ουσία του το Ποτήριον αυτό του Χριστού; Το βάθος του μυστηρίου αυτού μας είναι αποκεκρυμμένο. Κατά την προσπάθειά μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό δια της οδού της τηρήσεως των εντολών Του, αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, αλλά δεν κατανοούμε πλήρως το « Ποτήριον» εκείνο στο οποίο αναφερόταν και το οποίο ζούσε ο Χριστός «εν τη ώρα εκείνη». Εν τούτοις κάτι ανάλογο απαραίτητα γίνεται και με μας, καθώς Αυτός ο Ίδιος είπε: «Το Ποτήριον ό Εγώ πίνω πίεσθε» (Μάρκ. 10,39). Το Ποτήριον του Χριστού είναι μυστηριώδες, αλλά και το δικό μας ποτήριο είναι κρυμμένο από τα βλέμματα των άλλων.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έβαλαν τη σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου.
Μη διαβλέποντας τη δικαιοσύνη του Θεού στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου εν γένει, υπέφερα μέσα στο σκοτάδι που με κυρίευσε… Και ο Κύριος συγκατανέβη προς την αμάθειά μου. Δεν εξουθένωσε την παρρησία μου, αλλά σαν μητέρα συνέπασχε μαζί μου και έσπευδε να με συναντήσει. Και αυτό όχι μια φορά, αλλά ‘’πάλιν και πολλάκις’’. Με παρόμοιο τρόπο απευθυνόταν Αυτός προς τον πολύπαθο Ιωβ, ο οποίος εξέφραζε τις διαμαρτυρίες του με θυελλώδη τρόπο.
Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανένα από αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πηγή: “Περί Προσευχής” Αγίου Σωφρονιου (Σαχάρωφ). Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1993.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ | iconandlight (wordpress.com)

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ; ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΑ; ΜΟΝΟ; Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ;;