Mr. Maniman – Roberto Pecchioli

Συναντήσαμε τον κύριο Maniman. Κυκλοφορεί σε εκατομμύρια δείγματα και των δύο φύλων (και περισσότερα, δεδομένων των καιρών) όλα ίδια, πανομοιότυπα: ο θρίαμβος του ίδιου. Το Maniman δεν είναι οικογενειακό επώνυμο, αλλά ένα μανιφέστο, ένα σχέδιο ζωής. Είναι μια αμετάφραστη έκφραση της Λιγουριανής διαλέκτου, που σημαίνει, πάνω κάτω, «ποτέ δεν ξέρεις», αλλά και «δεν αξίζει τον κόπο» και ακόμη περισσότερα. Εκφράζει την υπερβολική σύνεση που φτάνει στα άκρα, σε συνδυασμό με έναν ορισμένο βαθμό αδιαφορίας, έναν σιωπηρό έπαινο της ακινησίας (ο Ομπλόμοφ, αν δεν ήταν Ρώσος, θα ήταν Γενοβέζος...), της επίμονης διατήρησης του υπάρχοντος που συνοδεύεται από τον φόβο του κινδύνου, τον τρόμο του ανεξερεύνητου, την εχθρική καχυποψία για όλα όσα είναι καινούργια ή αβέβαια.

Δεν παίζω το παιχνίδι, "maniman" χάνω, δεν ακολουθώ αυτόν τον δρόμο, δεν δοκιμάζω αυτό το ενδεχόμενο: "maniman". Είναι η συμβολική λέξη των κομφορμιστών, των φοβισμένων, εκείνων που περιμένουν και παρατηρούν τον κόσμο ως θεατές: πάντα, μανίμαν… Στη ναυτική γλώσσα, είναι η επιλογή να πλέεις αποκλειστικά κατά μήκος της ακτής, αποφεύγοντας την ανοιχτή θάλασσα, έχοντας πάντα στο μάτι τα φώτα της ηπειρωτικής χώρας, της στεριάς  και τον καθησυχαστικό φάρο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύμβολο της Γένοβας είναι ένας φάρος, ειπωμένο σεμνά, με μια τυπική υποτίμηση, Φανάρι. Ο Maniman πιστεύει ότι είμαστε πλούσιοι και μπορούμε να διαθέσουμε ένα ισχυρό φως για τους ναυτικούς. Ένα απλό φανάρι αρκεί. Ακόμα και το πλούσιο παραδοσιακό γλυκό που ταπεινά ονομάζουμε pandolce. Οι Maniman μάς ζητούν ένα κομμάτι. Ακόμα και στο θρήνο ισχύει η αρχή του maniman: «γκρινιάζουμε», απλή γκρίνια, δηλαδή παραπονιόμαστε με μισή καρδιά, με σπασμένα λόγια και κουνώντας το κεφάλι.

Προφανώς και δυστυχώς, ο δικός μας  maniman, η μπάλα και η αλυσίδα όλων των εποχών, έχει γίνει πρότυπο και έχει εξαπλωθεί παντού. Ο κύριος Maniman που συναντήσαμε μπήκε στο σούπερ μάρκετ με μια μάσκα FFP2 φορεμένη μέχρι τα μάτια, γάντια από λάτεξ (maniman ...) και αφού έριξε μια επιφυλακτική ματιά στους παρευρισκόμενους, γκρίνιαξε. Δύο πελάτες ήταν χωρίς μάσκες, κακοί που δεν ακολουθούν τις κυβερνητικές συστάσεις, αλλά ο ήρωάς μας δεν τους αντιμετώπισε άμεσα. Ο κύριος Maniman είναι μάλλον δειλός παρά άντρας. Ζήτησε από τήν ταμία να το κάνει γι' αυτόν. Μετά την άρνησή της («δεν είναι πλέον υποχρεωτικό») προτίμησε να φύγει, όχι πριν ψελλίσει μερικές ακατανόητες λέξεις (η γκρίνια) και κοιτάξει κατάματα τους δύο (ο ένας ήταν ο γραφιάς σας) με ένα βλέμμα που ήθελε να είναι φλογερό και έκδηλο αντ' αυτού φανέρωνε όλη τη ματαιόδοξη ανικανότητα του Maniman.

Ο καημένος ο Δον Κιχώτης, που δεν ήξερε τον «μανίμαν» και, ήδη πενήντα χρονών, με διακριτική οικονομική θέση και τα πρώτα πονάκια, έγινε περιπλανώμενος ιππότης στο μίσος για την εποχή του χωρίς τιμή, για να διορθώσει τα λάθη, να βοηθήσει χήρες και ορφανά και να καταπολεμήσει κάθε αδικία. Φτωχός είναι και ο ιπποκόμος του, ο πιστός Σάντσο Πάντσα, άνθρωπος υλιστής, αλλά με έντονες ορέξεις, ικανός να φύγει για να κατακτήσει τα υποσχόμενα πλούτη και τον τίτλο του κυβερνήτη του νησιού Μπαρατάρια. Δεν ήξερε τίποτα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, ήξερε μόνο τη γλώσσα της χονδροειδούς συγκεκριμενοποίησης και αγνοούσε την ανικανότητα του maniman. Ο αφέντης του αποφάσισε να τρελαθεί και να ακολουθήσει μια περιπλανώμενη ιπποσύνη γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορείς να φτιάξεις τον κόσμο, αλλά πρέπει να παλέψεις για αγάπη, δικαιοσύνη και ελευθερία. Ο Σωκράτης, πολλούς αιώνες πριν, έλεγε ότι ζώντας με τον φόβο ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, αυτοκτονεί (σκοτώνει τον εαυτό του). Για τον Άγιο Αυγουστίνο, η ανθρώπινη ιστορία είναι ο αγώνας μεταξύ της πόλης του καλού και της πόλης του κακού. Καλύτερα να μην επιλέξεις: maniman.

Για τον κύριο Maniman, προϊόν της μετανεωτερικότητας σε εκατομμύρια αντίτυπα, το καλό είναι μόνο το προσωπικό κέρδος, το κέλυφος από το οποίο ούτε ξέρει ούτε θέλει να βγει, η προσήλωση στις αξίες της στιγμής που διαδίδει (προπαγανδίζει) η εξουσία, το σίγουρο γεύμα, η ασφάλεια του κοπαδιού. Απεχθάνεται τη θυσία και περιφρονεί κάθε ισχυρό ιδανικό. Θα γελούσε με ανωτερότητα ακούγοντας το περίφημο παραλήρημα του Δον Κιχώτη: «Η ελευθερία, φίλε μου Σάντσο, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που έδωσαν οι ουρανοί στους ανθρώπους. Οι θησαυροί που κρατά η γη και η θάλασσα κρύβει δεν μπορούν να συγκριθούν μ' αυτήν. Για την ελευθερία, καθώς και για την τιμή, μπορεί και πρέπει να ρισκάρει κανείς τη ζωή του και, αντίθετα, η σκλαβιά είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να έρθει». Όλα ψεύτικα, καλύτερα μείνε στο παράθυρο και κάνε αυτό που διατάζει (και συνιστά) ο αφέντης: maniman. Η τιμή, λοιπόν, πόσο κοστίζει και γιατί να την αγοράσει κανείς;

Ο κύριος Maniman είναι το ιδανικό υποκείμενο της εξουσίας, συγγνώμη ο τέλειος πολίτης της μετα-ελευθερίας και της μετα-δημοκρατίας. Είναι ειλικρινά πεπεισμένος ότι «όλα θα πάνε καλά», με την προϋπόθεση ότι συμμορφώνεται με τις οδηγίες της κυβέρνησης, κυματίζει με ικανοποίηση τη σημαία του ουράνιου τόξου, η οποία, χωρίς να αντιπροσωπεύει τίποτα συγκεκριμένο και κανέναν συγκεκριμένα, δεν συμβιβάζεται και επιτρέπει σε κάποιον να αισθάνεται καλός, στο πλευρό των δικαίων. Ο κύριος Maniman υπήρχε πάντα, έχει πολλούς απογόνους, χωρίς προβλήματα μείωσης των γεννήσεων. Οι τελευταίες γενιές έχουν κόσμο, υπάρχει μια έκρηξη των Maniman που δεν κάνουν ερωτήσεις. Οι συχνές ερωτήσεις των ιστοσελίδων στο Διαδίκτυο, της τηλεόρασης και της αρχικής σελίδας της Google είναι αρκετές.

Η ικανότητα του συστήματος είναι τέτοια που έχει γίνει πειθήνιος, πειθαρχημένος, προβλέψιμος από φόβο, όχι από βία ή άμεσο εξαναγκασμό. Έχοντας εξοντώσει το πνεύμα, υπερασπίζεται λυσσαλέα τη σωματική επιβίωση: οτιδήποτε, γεγονός, πρόσωπο, που τον θέτει σε κίνδυνο προκαλεί την πιο ξεκάθαρη μομφή του. Προτιμά τις αλυσίδες, αρκεί το γεύμα να είναι εγγυημένο, συνοδευόμενο από κάποιο χόμπι, κατά προτίμηση τετριμμένο και άμεσο. Ο κύριος Maniman είναι ο ευτυχισμένος σκλάβος της ελευθερίας. Ζωντανό οξύμωρο, τι λόγο έχει να σπάσει τις αλυσίδες; Ποιος τον διαβεβαιώνει ότι ένας άλλος τρόπος ζωής είναι καλύτερος; Maniman.

Τα τελευταία χρόνια, πολλές καθιερωμένες πεποιθήσεις τον έχουν αλλάξει. Τώρα έχει παραταχθεί ενάντια στα νέα κακά του κόσμου, την ομοτρανσφοβία, την ετεροπατριαρχία, τα προνόμια των λευκών, κ.λπ. Κανένα πρόβλημα: δεν παρατήρησε καν την αλλαγή, την οποία ο Plinio Correia de Oliveira ονόμασε απαρατήρητη ακούσια ιδεολογική μεταφόρτωση. Είναι απαραίτητο να είστε πάντα στο πλευρό αυτών που ουρλιάζουν περισσότερο. Το χειροκρότημά του κατ' εντολήν εκτιμάται πολύ από την εξουσία που -από αμνημονεύτων χρόνων- γνωρίζει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι Maniman. Τα πολιτικά καθεστώτα κάθε ζωδίου και χρώματος συμφωνούν σε ένα σημείο: η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχουν δικές τους ιδέες, είναι κομφορμιστές, συγκαταβατικοί και είναι πιο εύκολο να τους εξαπατήσεις παρά να τους πείσεις ότι έχουν εξαπατηθεί. Τα τελευταία χρόνια αποτελούν συντριπτική απόδειξη γι' αυτό.

Ο κ. Maniman δεν λέει σχεδόν ποτέ τη γνώμη του. Άλλωστε, η σκέψη είναι μια άσκηση στην οποία έχει μικρή τάση. Αν αναγκαστεί, φροντίζει να είναι μέρος της πλειοψηφίας και ο αντίπαλος να είναι αδύναμος και ηττημένος. Σε αυτή την περίπτωση, εγκαταλείψτε τη μάσκα της σύνεσης και κλωτσήστε πρόθυμα το γαϊδούρι. Ακόμα και τα πράγματα που δεν του αρέσουν, καταφέρνει να του αρέσουν για μια ήσυχη ζωή, φυσικά αν δεν πληγωθεί άμεσα και προσωπικά, οπότε εγκαταλείπει το maniman και το δέρμα του αρνιού για να δείξει τα κοφτερά δόντια του συμφέροντος.

Σε περίπτωση σύγκρουσης –πολιτικής ή πολέμου– τάσσεται πάντα στο πλευρό του νικητή. Πιστεύει με άγρια ​​αποφασιστικότητα στην επίσημη αφήγηση, η οποία είναι η μόνη διαθέσιμη. ΕΕξετάζει προσεκτικά το πρόσωπο του κακού της ημέρας για σημάδια της τρέλας και του κακού που σηματοδοτεί η κυρίαρχη επικοινωνία. Η εναλλακτική αφήγηση δεν τον ενδιαφέρει, καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τις καθιερωμένες πεποιθήσεις, το ουράνιο τόξο και τη ροζ εικόνα -  συν ότι πρέπει να πας να τίς ψάξεις και ο κύριος Maniman είναι τεμπέλης.

Αυτό που έχει σημασία για εκείνον πάνω από όλα είναι να τον φροντίζουν οι άλλοι, πεπεισμένοι ότι το να ζει κρυμμένος, μασκοφόρος και στο κέντρο του κοπαδιού τον προστατεύει από κάθε κακό. Εξάλλου, είναι εύκολο να τον κάνεις χαρούμενο: ψωμί και τσίρκο, ένα αρχαίο μοτίβο. Ένας αγαπημένος φίλος παρακολούθησε με μεγάλη χαρά (από απόσταση ασφαλείας, maniman) την παράσταση Frecce Tricolori στην πόλη μας. Ενθουσιασμένος με τις εξελίξεις των στρατιωτικών πιλότων, είπε ότι ένιωθε περήφανος που ήταν Ιταλός. Ξεχάστε τον Ντράγκι, τους φόρους, τις ταλαιπωρίες, τις χίλιες αδικίες, την ανασφάλεια και την κοινωνική δυσφορία: λίγα είναι αρκετά για την οικογένεια Maniman.

Σε κάθε περίπτωση, στηρίζει το μεγαλύτερο, ισχυρότερο, πλουσιότερο κόμμα. Λατρεύει τις αλυσίδες και μέσα στην καρδιά του θαυμάζει τον βοσκό, ξεχνώντας ότι όντως τον ταΐζει, αλλά μόνο για να τον οδηγήσει πιο παχύ στο σφαγείο. Αν το επώνυμο είναι Maniman, το πρώτο όνομα (μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα αυτή η έκφραση;) είναι Abbondio, όπως ο ιερέας της ενορίας του Promessi Sposi για τον οποίο «κουράγιο, αν δεν το έχει κανείς, δεν μπορεί να το δώσει στον εαυτό του», φράση που είναι το γνωστό σύνθημα όλων των Maniman που απλώνονται στη γη. Ένα αξιοπερίεργο χαρακτηριστικό τους είναι ότι παπαγαλίζουν, με κλισέ και κρυφές φράσεις, που επαναλαμβάνονται με δουλοπρεπή συγκατάβαση ως ανεκτίμητες ανακαλύψεις στις οποίες μόνο αυτοί έχουν φτάσει μετά από έντονους στοχασμούς.

Ένα Maniman των καλύτερων νερών ήταν ένας από τους παλιούς μας σκηνοθέτες, που άλλαξε γνώμη σε μια στιγμή όταν ήρθε αντιμέτωπος με τους ανωτέρους του, συμμορφώνοντας τις επιθυμίες τους με ηχηρά «συμφωνώ» που έρχονταν σε αντίθεση με όσα είχε υποστηρίξει μέχρι ένα λεπτό νωρίτερα. Οι προφυλάξεις του του κέρδισαν μια καριέρα: κατέληξε ως μάνατζερ, ça va sans dire.

Τα τελευταίας γενιάς Manimans, αν ανήκουν σε επαγγελματικά τάγματα, όπως γιατροί, εφαρμόζουν κατά γράμμα τα κυβερνητικά πρωτόκολλα. Συμβουλεύουν αυτά που συνταγογραφούνται από πάνω και μας θυμίζουν την διδακτική ιστορία εκείνου του χειρουργού που είπε: η εγχείρηση ήταν επιτυχής, ο ασθενής είναι νεκρός. Αλλά σύμφωνα με τους καθιερωμένους κανόνες: αυτό που έχει σημασία είναι να μην έχεις ευθύνη. Ο κ. Maniman έχει ήδη κρατηθεί για την τέταρτη και την πέμπτη δόση του εμβολίου, πιστεύει με πάθος ότι ο Πούτιν είναι τρελός, εκτός εάν το συμβουλέψουν διαφορετικά οι αρμόδιες αρχές, και είναι τόσο πεπεισμένος για τις αρετές της αγοράς όσο ήταν στα νιάτα του για τη συλλογικότητα.

Ο Ένιο Φλαιάνο εντόπισε στον ιταλικό χαρακτήρα την τεμπελιά όσων σπεύδουν να σώσουν τον νικητή, λόγω της «φυσικής συμπάθειας που μας εμπνέει ο πιο δυνατός». Πολύ σωστά, σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει. Maniman…

Il signor Maniman – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)