Η ΒΥΘΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗ ΜΙΑΣ ΦΥΛΗΣ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60, ΩΣ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ HOMO SAPIENS
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Οι συνέπειες της αποκτήνωσης
1. Το τέλος της οικογένειας
Πριν την κρίση, η φυλή των Ικ στηριζόταν μεν στις οικογένειες, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι οι δεσμοί τους δεν ήταν τόσο δυνατοί. Ο Τέρνμπουλ παρατήρησε με ανησυχία τι συνέβη όταν απουσίασε εντελώς η δομή της οικογένειας.
Σε μία περίπτωση, οι Ίκ είχαν διαταχτεί να μετακομίσουν γρήγορα ένα χωριό τους σε κάποιο άλλο μέρος. Τότε οι νέοι πέταξαν τους ηλικιωμένους και τους ανάπηρους, χωρίς τύψεις. Ο Τέρνμπουλ αφηγείται τα εξής:
«Υπήρξε μια ξαφνική έξοδος από το χωριό, και μακρινές φωνές γέλιου. Πήγα να δω σε τι συνίστατο τόσος ενθουσιασμός. Ήταν κάποιο άτομο που δεν είχα ξαναδεί, η τυφλή χήρα του νεκρού Λολίμ. Η ηλικιωμένη, αφού εγκαταλείφθηκε από την ομάδα, είχε προσπαθήσει να κατέβει την πλαγιά του βουνού, αλλά ήταν τελείως τυφλή και είχε σκοντάψει και κυλήσει στη χαράδρα… Εκεί, ξάπλωσε ανάσκελα, χτυπώντας αδύναμα τα πόδια και τα χέρια της, ενώ ένα μικρό πλήθος που στεκόταν ψηλά, στο χείλος του γκρεμού, την κοίταζε χασκογελώντας».
Κανείς δεν νοιαζόταν να βοηθήσει αυτή τη γριά γυναίκα. Τότε ο Τέρνμπουλ παρενέβη, δίνοντάς της τροφή και φάρμακα. Ήλπιζε ότι το επιπλέον φαγητό θα παρακινούσε την οικογένειά της να της επιτρέψει να πάει κι αυτή μαζί τους στο νέο χωριό.
«Της δώσαμε λοιπόν περισσότερο φαγητό και την βάλαμε να φάει και να πιει ό,τι μπορούσε, βάλαμε το ραβδί της στο χέρι της και της δείξαμε προς τα εκεί που έπρεπε να πάει. Τότε έκλαψε… Νομίζοντας ότι φοβόταν ή ότι ήθελε να τη συνοδεύσουμε ως εκεί, τη ρώτησα γιατί έκλαιγε, και μου απάντησε γιατί της είχαμε θυμίσει ότι υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, και ήταν ευγενικοί και καλοί».
Οι Ικ, μέσα σε δύο περίπου γενιές, είχαν ξεχάσει πώς να βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, πώς να νοιάζονται, και πώς να αγαπούν. Είχαν εγκλωβιστεί μέσα σε έναν φαύλο κύκλο.
Έδιωχναν τα νήπια από τα σπίτια τους όταν έκλειναν μόλις τα τρία τους χρόνια. Τα παιδάκια συσπειρώνονταν σε αγέλες, όχι φυσικά για την παρέα και το παιχνίδι, αλλά για την καθαρή επιβίωση.
Εγκαταλελειμμένα παιδιά Ικ που μεγάλωναν μόνα τους μέσα στο δάσος.
Μετά από μια παιδική ηλικία χωρίς να τα αγαπούν και να τα φροντίζουν, καθώς έμπαιναν στην ενηλικίωση, τα παιδιά των Ικ ανταπέδιδαν την απάνθρωπη μεταχείριση που είχαν υποστεί, χτυπώντας με τη σειρά τους και εγκαταλείποντας στην λιμοκτονία τους ηλικιωμένους.
Στην μεταλλαγμένη κουλτούρα των Ικ, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι δεν άξιζαν τίποτε. Μόνο οι δυνατοί άξιζαν, όσοι μπορούσαν να παίρνουν τροφή μόνοι τους.
Μήπως οι συνειρμοί με όσα συμβαίνουν σήμερα είναι αναπόφευκτοι;
2. Το τέλος της μητρικής αγάπης
Στις περισσότερες κοινωνίες, ένας από τους βαθύτερους δεσμούς αγάπης είναι μεταξύ της μητέρας και του νεογέννητου μωρού της. Ωστόσο, ακόμα και αυτός ο δεσμός διακόπηκε τελείως στη φυλή των Ικ.
Ο Τέρνμπουλ διηγείται με αποτροπιασμό ότι μια γυναίκα μετέφερε το μωρό της στην πλάτη της μέσα σε ένα ζεμπίλι, ενώ μάζευε τροφή στο δάσος. Χωρίς να ενδιαφέρεται για την ασφάλειά του, χωρίς καμμία αγάπη, πέταξε το ζεμπίλι στο έδαφος με το μωρό της μέσα, και αδιάφορα άρχισε να περιπλανιέται μόνη της αρκετά μακρύτερα για να βρει τροφή.
Όσο όμως εκείνη περιπλανιόταν, μια λεοπάρδαλη ήρθε και έφαγε το μωρό της. Η μητέρα καταχάρηκε: Δεν χρειαζόταν πια να επιβαρύνεται με το παιδί και η λεοπάρδαλη θα κοιμόταν μετά το γεύμα της, δίνοντάς της χρόνο να φύγει μακριά.
Λίγο αργότερα, η φυλή βρήκε και σκότωσε τη λεοπάρδαλη. Κατόπιν την έφαγαν, και μαζί της και το μωρό της γυναίκας που η λεοπάρδαλη είχε καταπιεί. Η μητέρα, ωστόσο, ένιωθε ότι είχε κερδίσει σε δύο μέτωπα: Δεν χρειαζόταν πλέον να φροντίζει το μωρό και στο μεταξύ είχε κερδίσει ένα γεύμα.
Αυτό όμως φαίνεται λογικό, μόνο στα πλαίσια μιας απόλυτα κτηνώδους κοσμοθεώρησης.
3. Έκλυση σεξουαλικών ηθών
Βλέποντας πώς οι Ικ είχαν παραδοθεί ολοκληρωτικά στις πιο άθλιες επιθυμίες τους, ο Τέρνμπουλ αναρωτήθηκε για τις σεξουαλικές τους σχέσεις. Και εδώ ισχυρίστηκε ότι συνάντησε τον άκρατο εγωισμό:
«Ο Λολίμ και άλλοι από τους ηλικιωμένους μου είπαν, για παράδειγμα, πώς στα παλιά χρόνια η μοιχεία θεωρούνταν έγκλημα, ίσο με την αιμομιξία… Αλλά όταν του ανέφερα τα πολλά φλερτ της κόρης του με διάφορους άνδρες και τον ρώτησα αν φοβόταν γι’ αυτήν, γέλασε και είπε ότι οι Ικ τα είχαν πλέον ξεπεράσει όλα αυτά, και τώρα ο καθένας μπορούσε να κοιμάται με οποιονδήποτε…. Αυτή ήταν μια ακόμη ένδειξη του πόσο ολοκληρωτικά είχαν καταρρεύσει οι οικογενειακές αξίες».
Ο Τέρνμπουλ βρήκε τη συμπεριφορά των Ικ και την κουλτούρα τους εντελώς αποκρουστική, όταν αντιλήφθηκε ότι «Συγκέντρωναν μικρές ομάδες περίπου δέκα ατόμων που στη συνέχεια τις οδηγούσαν σε αρκετά απομακρυσμένα μέρη, και τις εγκατέλειπαν εκεί, ώστε να μην μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους»…
Ποιος έλεγε τελικά την αλήθεια; Ο Τέρνμπουλ που δεν ανέφερε τίποτε για τις προθέσεις της κυβέρνησης, ή οι Ικ που μιλούσαν για προσχεδιασμένη γενοκτονία;
Ακόμα όμως και αν ήταν έτσι, κατά πόσον δικαιολογείται η απώλεια της ανθρωπιάς;
Είτε η κυβέρνηση τους άφησε εντελώς αβοήθητους, είτε όχι, το γεγονός είναι ότι οι Ικ, από άλλοτε ευημερούντες κυνηγοί, κατάντησαν διάσπαρτες και μεμονωμένες ομάδες εχθρικών και πεινασμένων ανθρώπων, που ο μόνος στόχος τους ήταν η ατομική επιβίωση.
4. Αποκτήνωση
Ο Τέρνμπουλ ισχυρίστηκε επίσης ότι συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο: ακόμη και όταν η αφθονία είχε επιστρέψει, οι Ικ επέμεναν στις πρωτύτερες, κτηνώδεις τους πρακτικές. Πως μπορεί άραγε να ονομαστεί κάτι τέτοιο; Μήπως αποκτήνωση;
Η κυβέρνηση της Ουγκάντας −που υποτίθεται ότι είχε ανεξαρτητοποιηθεί από την βρετανική ηγεμονία το 1962− ισχυρίστηκε ότι κατά τα χρόνια της ξηρασίας παρείχε συσσίτια στους Ικ.
Οι ίδιοι όμως οι ελάχιστοι Ικ που επιζούν σήμερα, καθώς οι περισσότεροι αποδεκατίστηκαν τότε, το αρνούνται και διαβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση τους είχε αφήσει στο έλεος της πείνας και των επιθέσεων των γειτονικών τους φυλών, που ανέκαθεν τους θεωρούσαν υποδεέστερους.
Ουσιαστικά, οι Ικ επιμένουν ότι επειδή ήταν περιθωριοποιημένοι, ολιγάριθμοι, φιλήσυχοι και αγράμματοι, και ήθελαν να τους υφαρπάξουν την περιοχή τους, η κυβέρνηση επιδίωξε τη γενοκτονία τους προκειμένου να μετατρέψει την περιοχή τους σε τουριστική ατραξιόν. Σήμερα, δεν είναι περισσότεροι από 14.000 χιλιάδες και πάντα άοπλοι.
Ο Τέρνμπουλ ισχυρίστηκε ότι τα νεότερα μέλη της φυλής που ήταν τα πιο δυνατά, πήγαιναν να μαζέψουν τη κρατική βοήθεια σε μορφή συσσιτίων, όπου είχαν υποχρέωση να τα διανείμουν σε όλους.
Κατά τη διάρκεια όμως της επιστροφής τους στο χωριό, σταματούσαν και έτρωγαν τις μερίδες και των άλλων, σε σημείο που έκαναν εμετό. Δεν έφερναν απολύτως τίποτε πίσω για τους πεινασμένους ηλικιωμένους και τα παιδιά στο χωριό τους.
Κάποια στιγμή οι βροχές επέστρεψαν στην Ουγκάντα. Τα χωράφια ξεχείλιζαν από καρπούς και η σοδειά ήταν πλούσια. Ωστόσο, ο Τέρνμπουλ επέμενε ότι ακόμα και στη μέση της αφθονίας, οι Ικ συνέχισαν να ζουν όπως είχαν συνηθίσει την περίοδο του λιμού.
Είχαν αποφασίσει, ότι αφού μπορούσαν να παίρνουν περισσότερα τρόφιμα από την κυβέρνηση κάνοντας λιγότερη προσπάθεια, γιατί να μην αφήσουν τις καλλιέργειές τους να σαπίσουν στα χωράφια;
«Υπήρχε τόσο πολύ φαγητό που δεν μπορούσαν ποτέ να το φάνε όλο. Παρόλο που κάθε άτομο είχε ό,τι μπορούσε να φάει, εξακολουθούσε να μην θέλει να βλέπει τους άλλους να τρώνε ό,τι εκείνο δεν μπορούσε. Κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει οικονομία για κάποια μελλοντική εποχή στερήσεων, πόσο μάλλον για τη σπορά του επόμενου έτους», επεσήμαινε ο Τέρνμπουλ.
Μήπως όλα αυτά μας θυμίζουν την επιδοματική πολιτική των δυτικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια και την αδιαφορία των άνεργων και λειτουργικά αναλφάβητων νέων για το μέλλον τους, χάρη στα διάφορα «pass»;
Μήπως οι νεώτεροι δεν σκέφτονται καθόλου την πιθανότητα να τους κόψουν εντελώς τα επιδόματα, και ότι ο απώτερος στόχος των κυβερνήσεων μπορεί να είναι η αντικατάστασή τους από αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς;
Ελληνική κοινωνία και αποκτήνωση
Η γράφουσα δεν μπορεί να μην επισημάνει τις τρομερές ομοιότητες της συμπεριφοράς της φυλής των Ικ με την συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά μετά την ψευτο-πανδημία του κορωνοϊού, και τις δεκάδες χιλιάδες θυμάτων εντός και εκτός νοσοκομείων, εξ αιτίας των γνωστών πλέον «Πρωτόκολλων του Θανάτου».Και τα Πρωτόκολλα του Θανάτου ήταν η μη χορήγηση αντιβιοτικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, η παραμονή στο σπίτι, αφήνοντας τους ασθενείς αβοήθητους, ενώ όσοι νοσηλεύονταν, όπως αποδείχτηκε από τις μαρτυρίες, οι περισσότεροι πέθαναν από βίαιη διασωλήνωση, τραχειοτομή και παροχή υπερβολική οξυγόνου εκεί που δεν χρειαζόταν, από άθλια ψυχολογική και σωματική μεταχείριση, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, ελλείψεις προσωπικού, κ.ά.
Μετά τα μνημόνια, το επιλεκτικό κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που κατέστρεψε οικονομικά χιλιάδες Έλληνες, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας αντί πινακίου φακής, την φτωχοποίηση των Ελλήνων μέσω υπερβολικής φορολόγησης, μείωσης μισθών και συντάξεων, τις μαζικές δολοφονίες τους με ποικίλους τρόπους, τον εκφυλισμό της δικαιοσύνης και της δημόσιας ζωής, την κατάχρηση του δημοσίου χρήματος, την αύξηση της εγκληματικότητας πάσης φύσεως που ένα μεγάλο μέρος της οφείλεται στην ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, καθώς και τις συνεχείς και καθημερινές «ξαφνικίτιδες», η αδιαφορία στον θάνατο όχι μόνο του διπλανού μας, αλλά και των οικείων μας, έγινε πλέον κανονικότητα, όπως είχε άλλοτε γίνει στη φυλή των Ικ.
Το παράδειγμα της Κατοχής
Στα απομνημονεύματα του Γιώργου Θεοτοκά, ενός από τους σημαντικότερους διανοούμενους και εκπροσώπους της γενιάς του ’30, «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953», Έκτο Τετράδιο, 1942-1943, εκδ. Βιβλ. της Εστίας, 2005, στη σελ. 380, διαβάζουμε τα εξής:«Μια μεγάλη ομαδική αναισθησία εμπρός στον ακατάπαυστο κίνδυνο. Αναισθησία, παχυδερμία, ρουτίνα… Πρώτα μαθαίνει κανείς να αδιαφορεί για τον θάνατο των ξένων, των αγνώστων, ύστερα σιγά-σιγά συνηθίζει να αδιαφορεί για τον θάνατο προσώπων γνωστών ή και προσφιλών, στο τέλος αδιαφορεί και για το δικό του θάνατο».
Μήπως λοιπόν πολύ πριν από την ψευτο-πανδημία, περιήλθαμε χωρίς να το καταλάβουμε, σε μια κατάσταση αντίστοιχη μ’ αυτήν της Κατοχής του 1943, που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο Θεοτοκάς; Μήπως τα χρόνια που έρχονται θα βλέπουμε να πεθαίνουν οι σύντροφοι, οι αγαπημένοι μας συγγενείς και φίλοι και θα παραμένουμε απαθείς;
Γιατί η απάθειά μας αυτή είναι η ύστατη μορφή απόγνωσης, όπου δεν νοιαζόμαστε πλέον ούτε για την ίδια μας την επιβίωση, εφόσον έχουμε πειστεί ότι κάθε προσπάθεια είναι μάταιη.
Αυτό συμβαίνει γιατί όλα όσα δοκιμάσαμε για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας απέτυχαν, ή μήπως γιατί δεν προσπαθήσαμε αρκετά;
Η καταπάτηση των Νόμων, της δημόσιας τάξης, το ξεπούλημα της πατρώας γης μας, η λαθροεισβολή, η στέρηση των δικαιωμάτων μας, η καθημερινή βία και το οργανωμένο έγκλημα, κρατικό ή μη, καθώς και η απαγόρευση χρήσης κάθε μέσου επιβίωσής μας λόγω της υποτιθέμενης πανδημίας, μας οδήγησαν στην απάθεια και τον κυνισμό.
Μαζική ψύχωση και απάθεια
Με τη διαφορά, ότι αν μέχρι τώρα η απάθεια και ο κυνισμός ήταν το αποτέλεσμα οργανωμένων επιχειρήσεων γενοκτονίας και αντικατάστασης πληθυσμού, σήμερα πια, η διεθνής εγκληματική υπερδομή, εφαρμόζει πιο σοφιστικέ μεθόδους και μάλιστα βασισμένες στην επιστήμη της κυβερνητικής:Όπως εξήγησε ο Βέλγος καθηγητής κλινικής ψυχιατρικής του πανεπιστημίου της Γάνδης, Ματίας Ντεσμέτ, για το φαινόμενο της ομαδικής προσέλευσης στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, η μαζική ψύχωση έκανε δισεκατομμύρια ανθρώπους να πιστέψουν ένα προκατασκευασμένο αφήγημα και να εμβολιαστούν με «πειραματικά» γονιδιακά σκευάσματα που ελάχιστα είχαν δοκιμαστεί, με τις τραγικές συνέπειες που βλέπουμε σήμερα.
Άλλοι έσπευσαν από μόνοι τους λόγω του φόβου του ιού, άλλους όμως τους εξανάγκασαν υπό την απειλή απόλυσης από την εργασία τους και υπέκυψαν. Σε κάθε περίπτωση όμως, αμφότεροι συναίνεσαν στον βιασμό τους.
Όσοι δεν εξαναγκάστηκαν να εμβολιαστούν δια της βίας, το έπραξαν προκειμένου να μην αισθάνονται αποσυνδεδεμένοι και αποσυνάγωγοι, αντιμετωπίζοντας έτσι το άγχος τους απέναντι στη νέα απειλή, με τη συμμετοχή τους σε μιά τερατώδη συλλογικότητα-ρωσική ρουλέτα, όχι από αλληλεγγύη προς τους άλλους, αλλά εξαιτίας της υπνωτιστικής προπαγάνδας των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Τώρα, βλέπουμε το φαινόμενο, οι συγγενείς όσων πεθαίνουν από τη γνωστή πλέον «ξαφνικίτιδα» ή άλλες ασθένειες που πυροδοτούνται ως παρενέργειες των σκευασμάτων, όπως οι καλπάζοντες καρκίνοι, να μην αντιδρούν.
Μήπως στην ιδιωτική σφαίρα απειλούν ότι θα πάρουν εκδίκηση και θα προκαλέσουν Αρμαγεδδώνα και δεν το γνωρίζουμε; Ή μήπως και εκεί σιωπούν παραλυμένοι από απόγνωση και δεν θα αντιδράσουν ποτέ; Ο χρόνος θα δείξει.
Αν κρίνουμε από τις μέχρι τώρα χλιαρές αντιδράσεις των συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος της σύγκρουσης των δύο τραίνων στα Τέμπη, οι πιθανότητες για αυτοδικία εκ μέρους τους, είναι απειροελάχιστες, πόσο μάλλον εκ μέρους της υπόλοιπης κοινωνίας η οποία δεν έχει πληγεί άμεσα.
Ο ατομικισμός και η μνήμη χρυσόψαρου των 9 δευτερολέπτων που διαθέτει ο σημερινός Έλληνας, δεν μπορούν να γεννήσουν τιμωρούς που θα αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη, που ξεκάθαρα δεν λειτουργεί.
Ένα είναι σίγουρο: ότι ο κόσμος χωρίστηκε πλέον σε δύο στρατόπεδα: Όποιοι έκαναν το εμβόλιο, τείνουν να ταυτίζονται με τους μετανθρωπιστές, τους φιλονατοϊκούς, τους φιλο-αμερικανούς, τους «μένουμε#ευρώπη» και «μένουμε#σπίτι», τους δυτικολάγνους, τους υπερασπιστές των ΛΟΑΤΚΙ, του διεθνισμού, της ψηφιακής ταυτότητας, των υγειονομικών πάσων, των κρατικών επιδομάτων, και του αφηγήματος της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης.
Από την άλλη, οι ανεμβολίαστοι τείνουν να ταυτίζονται με τους λεγόμενους βιοσυντηρητικούς, δηλαδή τους υπέρμαχους της διατήρησης του ανθρώπινου είδους χωρίς τεχνολογικές παρεμβάσεις, τους αντι-νατοϊκούς, τους φιλορώσους, τους υπερασπιστές ενός πολυπολικού κόσμου, της παραδοσιακής οικογένειας, των δύο βιολογικών φύλων, του εθνικού κράτους, του πατριωτισμού, να είναι κατά της ψηφιακής ταυτότητας, των υγειονομικών πάσων και υπέρ του δικαιώματος της εργασίας και του επιχειρείν, και πιστεύουν ότι η οποιαδήποτε κλιματική υπερθέρμανση −εάν και εφόσον τελικά αποδειχτεί ότι είναι πραγματική− δεν οφείλεται στις δραστηριότητες του ανθρώπου, αλλά στον ήλιο και τις αλλαγές των φυσικών σταθερών στο ηλιακό μας σύστημα.
Μένει να δούμε αν αυτά τα δύο στρατόπεδα θα συγκρουστούν μεταξύ τους, ή θα πνιγούν μέσα στην αφόρητη απάθεια, έχοντας πειστεί ότι κάθε προσπάθεια είναι μάταιη.
Οι Ικ, την περίοδο της κατάρρευσης της ανθρωπιάς τους, έτρωγαν ακόμα και χώμα και εγκατέλειπαν στις ερημιές τους ίδιους τους αγαπημένους τους να πεθάνουν από την πείνα. Εμείς, είμαστε ικανοί να πεθάνουμε από την πείνα, αδιαφορώντας για την αναζήτηση οποιασδήποτε τροφής για εμάς τους ίδιους και την οικογένειά μας, αρκεί να μην στερηθούμε τον ψηφιακό κόσμο.
Θα πεθάνουμε μπροστά από μιά οθόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου