Ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, λαικά ο Φραγκίσκος, γεννημένος το 1936, στο Μπουένος Άιρες, επάγγελμα Πάπας, εντάχθηκε επίσημα στο γενικό επιτελείο της διεθνούς παγκοσμιοποίησης. Απόδειξη αυτού είναι η συνέντευξη στην εφημερίδα La Stampa, «ξαπλωμένη» όσο χρειάζεται, ίσα-ίσα για να καταλάβει ο κόσμος την εγγύτητα με τα κορυφαία επίπεδα της παγκοσμιοποίησης.
Ο τίτλος που επιλέχθηκε, σίγουρα εγκρίθηκε από το γραφείο Τύπου του Βατικανού, είναι ένα ολόκληρο πρόγραμμα: η κυριαρχία με τρομάζει, οδηγεί σε πολέμους. Ο πάπας που ήρθε από την άκρη του κόσμου είναι αποφασιστικά υπέρ της εθνοτικής αντικατάστασης στην Ευρώπη και υπέρ του ψύχραιμου οικολογισμού της Γκρέτα Τούνμπεργκ, που εκτιμάται από τους ισχυρούς.
Προφανώς θα επανέλθουμε στο περιεχόμενο των λόγων του Μπεργκόλιο, που ανατέθηκε για άλλη μια φορά σε ένα σώμα που ασκεί έντονη κριτική στην Εκκλησία, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να υπογραμμίσουμε τα ανείπωτα.
Λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτικές απόψεις του Πάπα, που τον καθιστούν, στα μάτια μας, αντίπαλο, τρομάζει η σιωπή τού θαυμαστή τού San Lorenzo de Almagro για τα θέματα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον Βικάριο του Χριστού. Μάταια ψάξαμε, ανάμεσα στις χίλιες εξακόσιες λέξεις της συνέντευξης, τις λέξεις Θεός και Ιησούς.Το κείμενο που υπογράφει ο Domenico Agasso jr μιλάει για όλα, αλλά σιωπά για τον Ύψιστο και τον Υιο του.
Για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα τού μάρκετινγκ, δεν υπάρχει αναφορά στον πυρήνα της επιχείρησης του οργανισμού τού οποίου είναι ο ορατός επικεφαλής και ο νόμιμος εκπρόσωπος. Το σημειώνουμε με λύπη, αλλά χωρίς έκπληξη, αφού ο προσηλυτισμός -κάποτε αποστολικός- δεν φαίνεται να είναι το κέντρο της διακονίας τού Πέτρου σύμφωνα με τον Μπεργκόλιο.
Συγκλονίζει και τρομάζει ο «πολιτικός» Μπεργκόλιο, που επιλέγεται από τις «παγκοσμιοποιητικές ελίτ»!
Όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο σχετικά με τις διαμάχες γύρω από τη σύνοδο του Αμαζονίου, η απάντηση ήταν πολύ σαφής:
«Είναι παιδί του Laudato si'. Όποιος δεν το έχει διαβάσει δεν θα καταλάβει ποτέ τη Σύνοδο στον Αμαζόνιο. Το Laudato si' δεν είναι μια πράσινη εγκύκλιος, είναι μια κοινωνική εγκύκλιος, η οποία βασίζεται σε μια «πράσινη» πραγματικότητα, την (ποιμενική) φύλαξη της Δημιουργίας».
Καμία αναφορά στη χρεοκοπία των Καθολικών στη Νότια Αμερική, όπου οι Ευαγγελικοί κερδίζουν εκατομμύρια πιστούς κάθε χρόνο. Αλλά ξέρετε, ο δημοσιογράφος είχε το καθήκον να κάνει τις ερωτήσεις που αρέσουν στην Αγιότητά Του, οι οποίες συμφωνήθηκαν μετά από μακρές διαπραγματεύσεις.
Επομένως, κανένας χώρος για τον Θεό και τον Ιησού. Απόλυτη σιωπή για τα «καυτά» θέματα, την οικογένεια, τούς εκτροχιασμούς τής βιοηθικής, τις προκλήσεις του μετανθρωπισμού, την επίθεση στον φυσικό νόμο, την υπεράσπιση της ζωής, την ομοφυλοφιλία, την άμβλωση.
Κάποτε τα αποκαλούσαν αδιαπραγμάτευτες αρχές, έχουν παραμεριστεί για να εξασφαλίσουν μια θέση στην πίσω σειρά στη μεγάλη μπάλα της παγκοσμιοποιημένης μετανεωτερικότητας. Ξεχνιέται το δόγμα, προφανώς υπέρ της «προφητείας», του πομπώδους ονόματος που αποδίδουν οι καινοτόμοι στις ανθρώπινες, μόνο ανθρώπινες, ιδέες τους.
Όσο για τούς Νεώτερους, ή το εσχατολογικό πεπρωμένο του ανθρώπου, τι βαρετό να μιλάς ακόμα για την κόλαση και τον παράδεισο, τη σωτηρία και την καταδίκη, ειδικά από την πλευρά των ποιμένων πού βρίσκονται σε σοβαρή κρίση πίστης.
Ο Bergoglio δεν υστερεί σ' αυτό τό θέμα και προτιμά να διασκεδάζει τον ευγενικό καλεσμένο του με θέματα πιο ευχάριστα για τις ολιγαρχίες, δηλαδή τη μετανάστευση και τον συναισθηματικό περιβαλλοντισμό, όχι χωρίς μια δήλωση αγάπης καί για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκστασιασμένος, ο Αγκάσο λιώνει σε παιάνα μπροστά στο χαμόγελο του συνομιλητή του, την συνέπεια, την απλότητα του γραφείου (η Εκκλησία «των φτωχών» αρέσει στους υπηρέτες των υπερπλούσιων). Μαθαίνουμε μάλιστα ότι ο Φραντσέσκο δεν κοιτάζει ποτέ το ρολόι του ούτε πίνει για να καθαρίσει το λαιμό του.
Αφήνουμε στην ευαισθησία όλων να κρίνουν τον «πολιτικό» Πάπα, στις οικολογικές, μεταναστευτικές, αντικυριαρχικές και αντιλαϊκιστικές παραλλαγές του!
Η Ευρώπη, καλέ μου Αργεντίνε, έχει «ανθρώπινες και χριστιανικές ρίζες» - η αναφορά στις ανθρώπινες ρίζες μας κάνει να χαμογελάμε, σαν να ιδρύθηκαν άλλοι πολιτισμοί από εξωγήινα πλάσματα - αλλά η σιωπή για την εγκατάλειψη των πνευματικών αναφορών του κοινού πολιτισμού είναι ανησυχητική.
Το έπαθλο της κοινοτοπίας πηγαίνει στο κουρασμένο κάλεσμα για «διάλογο», αναφερόμενο, στην προκειμένη περίπτωση, στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πρώτα η Ευρώπη, λέει, και μετά ο καθένας μας, ένα τεράστιο πρόγραμμα που θα πρέπει να προηγηθεί ο καθορισμός κοινών κωδίκων και στόχων.
Σε αυτό το σημείο ο Bergoglio αφήνει τα «απαίσια» αριστερίζοντα κλισέ και επιβεβαιώνει ότι ο διάλογος πρέπει να ξεκινά από την ίδια μας την ταυτότητα. Πιεσμένος από τον δημοσιογράφο, ανησυχώντας ως πιστός υπηρέτης του συστήματος ότι οι ταυτότητες γεννούν «εξτρεμισμό», κάνει μια ενδιαφέρουσα δήλωση, που σύντομα αντικρούεται από τις ακόλουθες προτάσεις:
«Η ταυτότητα είναι πλούτος -πολιτιστικός, εθνικός, ιστορικός, καλλιτεχνικός- και κάθε χώρα έχει τον δικό της, αλλά πρέπει να ενσωματωθεί με διάλογο. Η παγκοσμιοποίηση, η ενότητα, δεν πρέπει να συλληφθεί ως σφαίρα, αλλά ως πολύεδρο: κάθε λαός διατηρεί την ταυτότητά του σε ενότητα με τους άλλους».
Η πολιτική αντιπαράθεση τότε παίρνει τη σκυτάλη, με τη σφοδρή επίθεση στην εξουσία και τον λαϊκισμό. Ο Μπεργκόλιο μπαίνει στο κόμμα των ελίτ, επιδίδεται σε πολύ ριψοκίνδυνους ισχυρισμούς, ανήσυχος «γιατί ακούει ομιλίες που μοιάζουν με αυτές του Χίτλερ το 1934». Πετάει την πέτρα και κρύβει το χέρι του, με καθαρό κληρικαλιστικό ύφος: ποιοι θα ήταν οι νέοι Χίτλερ ποιοί οι οπαδοί τους;
Η κυριαρχία είναι κλείσιμο, συνεχίζει ο Ελ παπά, μια υπερβολή που οδηγεί σε πολέμους. Του διαφεύγει ότι η κυριαρχία έχει απαλλοτριωθεί από λαούς και κράτη από τις μη εκλεγμένες ολιγαρχίες που επικροτεί.
Όσον αφορά τους πολέμους, δεν γίνεται λόγος για ισλαμική τρομοκρατία, για επιχειρήσεις της «διεθνούς αστυνομίας», για βία κατά των χριστιανών. Αποκαλυπτική είναι η απάντηση στο ερώτημα για τον λαϊκισμό. «Στην αρχή πάλευα να το καταλάβω γιατί ενώ σπούδαζα θεολογία σπούδαζα τόν λαϊκισμό, αυτή είναι η κουλτούρα του λαού: αλλά άλλο να εκφράζεται ο λαός, άλλο να επιβάλλεις μια λαϊκιστική στάση στον λαό».
Αγνοούμε το θέμα, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε ότι ο λαικισμός, μια σύγχρονη ιδανική αντίληψη που αγαπούν οι χριστιανοί που ασχολούνται με την πολιτική, έχει σχέση με την έννοια του Θεού ή είναι κλάδος της θεολογίας.
Ο κακός λαϊκισμός οδηγεί στήν κυριαρχία, τα δύο μαύρα θηρία της παπικής σκέψης.
Όσο για τις μεταναστεύσεις, ένα σταθερό θέμα του νεοεκκλησιαστικού προπαγανδιστή της εισβολής, τίποτα καινούργιο στις προυποθέσεις, αλλά ένα σοβαρό ποιοτικό άλμα στο να τάσσεται σθεναρά υπέρ της εθνοτικής υποκατάστασης.
Μετά τη μείωση της κυριαρχίας στον Χιτλερισμό, αυτό είναι το άλλο σημαντικό σημείο της σκέψης του Bergoglio αποσταγμένο στη La Stampa .
«Πρώτον: να υποδεχθείς, που είναι επίσης χριστιανικό, ευαγγελικό έργο. Οι πόρτες πρέπει να ανοίγουν, όχι να κλείνουν. Δεύτερον: συνοδεία. Τρίτον: προώθηση. Τέταρτον ενσωμάτωση."
Το πολιτικό πρόγραμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι πανομοιότυπο, αλλά τουλάχιστον δεν προσποιούνται ότι υπερασπίζονται την ταυτότητα των χωρών υποδοχής. Αν εξαντληθούν οι δυνατότητες για φιλοξενία, κανένα πρόβλημα, η πανάκεια είναι ο συνηθισμένος διάλογος (για τι;). Εδώ ο πρώην Αργεντινός περονίστας ρίχνει τη βόμβα:
«Υπάρχουν κράτη που χρειάζονται ανθρώπους, σκέφτομαι τη γεωργία. (…) Μου είπαν ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα υπάρχουν μισοάδειες πόλεις λόγω της δημογραφικής παρακμής: κάποιες κοινότητες μεταναστών θα μπορούσαν να μεταφερθούν εκεί, οι οποίες μεταξύ άλλων θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν την οικονομία της περιοχής».
Μπεργκόλιο. Η Άθεη Συνέντευξη; Αν θέλαμε να κρίνουμε τον Μπεργκόλιο από τη συνέντευξη στη La Stampa, θα έπρεπε να τον θεωρήσουμε αποκλειστικά πολιτικό αντίπαλο ευθυγραμμισμένο με τις ολιγαρχικές δυνάμεις του κόσμου!
Λείπουν οι άσπρες κορίνες, κάτω με τις χρωματιστές, οι άντρες εναλλάξιμοι, οι λαοί ακόμα περισσότερο. Μοναδική ταυτότητα απόψεων με τις ολιγαρχίες της εξουσίας και τη διεθνή αριστερά. Καμία αναφορά στην πιθανότητα να επιστρέψει η Εκκλησία στην υπεράσπιση της ζωής, κανένα ενδιαφέρον για πολιτικές υποστήριξης του ποσοστού γεννήσεων στη Δύση, που υπονομεύεται από τις αμβλώσεις, τον ατομικισμό και τον ηθικό σχετικισμό. Αντίθετα, θυμόμαστε πολύ καλά την επίθεση που εξαπολύθηκε πριν από καιρό στους πολύτεκνους, μέχρι τη δυσάρεστη σύγκριση με τα κουνέλια. Ίσως οι εκκλησιαστικοί να απευθύνουν αυτούς τους όρους στον Τρίτο Κόσμο, όχι στους άγονους Ευρωπαίους.
Αν θέλαμε να κρίνουμε τον Μπεργκόλιο από τη συνέντευξη στη La Stampa, θα έπρεπε να τον θεωρήσουμε αποκλειστικά πολιτικό αντίπαλο ευθυγραμμισμένο με τις ολιγαρχικές δυνάμεις του κόσμου. Ωστόσο, γνωρίζουμε το αμείλικτο μίσος αυτών προς την πνευματικότητα, τη θρησκεία και την Καθολική Εκκλησία. Ο Πάπας φορά το πράσινο οικολογικό κοστούμι με αδιάλλακτη υποστήριξη στο κόμμα της περιβαλλοντικής καταστροφολογίας λόγω ανθρωπογενών αιτίων.
«Πριν από λίγους μήνες επτά ψαράδες μου είπαν: «Τους τελευταίους μήνες μαζέψαμε έξι τόνους πλαστικού». Τις προάλλες διάβασα για έναν τεράστιο παγετώνα στην Ισλανδία που έχει σχεδόν λιώσει εντελώς: του έχουν φτιάξει ένα ταφικό μνημείο. (…) Αλλά το γεγονός που με συγκλόνισε περισσότερο είναι άλλο. Στις 29 Ιουλίου εξαντλήσαμε όλους τους ανανεώσιμους πόρους του 2019. Από τις 30 Ιουλίου αρχίσαμε να καταναλώνουμε περισσότερους πόρους από αυτούς που μπορεί να αναγεννήσει ο πλανήτης σε ένα χρόνο».
Με την προτροπή του Agasso, ο Bergoglio ασχολείται με τη βιοποικιλότητα, τα λιπάσματα, τα υπαίθρια ορυχεία, τη χωριστή συλλογή απορριμμάτων, την ανακύκλωση. Έχει απόλυτο δίκιο, επί της ουσίας, και χαίρεται που ο συναγερμός προέρχεται και από την καρέκλα του Πέτρου. Θα θέλαμε περισσότερο νά υποδείκνυε ξεκάθαρα τους υπεύθυνους στις υλιστικές ιδεολογίες, στις ισχυρές δυνάμεις του χρήματος και της τεχνολογίας. Ωστόσο, η ιερή οικολογική μάχη δεν είναι αυτό που περιμένουμε από την Εκκλησία του Ιησού, μέχρι να γίνει αντικείμενο συνόδου στον Αμαζόνιο.
Η Ευρώπη, καλέ μου Αργεντίνε, έχει «ανθρώπινες και χριστιανικές ρίζες»: η αναφορά στις ανθρώπινες ρίζες μας κάνει να χαμογελάμε, σαν να ιδρύθηκαν άλλοι πολιτισμοί από εξωγήινα πλάσματα!
Αφήνουμε στην ευαισθησία του καθενός να κρίνουν τον «πολιτικό» Πάπα, στις οικολογικές, μεταναστευτικές, αντικυριαρχικές και αντιλαϊκιστικές παραλλαγές του. Όπως όλοι, έτσι και αυτός έχει το δικαίωμα της γνώμης του.
Ακριβώς ως απόψεις, μπορούμε να τις εγκρίνουμε ή να τις αντιταχθούμε. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι εκφράζονται από την έδρα του Πέτρου, η οποία, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, δεν είναι ΜΚΟ, μη κυβερνητική οργάνωση, διακρατικό πολιτικό κόμμα ή ιδεολογικός οργανισμός.
Απογοητεύει ένας ποντίφικας που, σέ συνέντευξη σε μια εφημερίδα κατά της Εκκλησίας, μιλά για τα πάντα εκτός από τον Θεό και τον Υιό Του, του οποίου το Ευαγγέλιο έχει το καθήκον να διαδώσει σε όλο τον κόσμο. Είναι μια ανησυχητική σιωπή, εν μέσω μιας κρίσης του Χριστιανισμού με χίλιες πτυχές, αλλά όλο και περισσότερο μια κρίση πίστης.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αν ο Πέτρος είναι σιωπηλός για τον Θεό, αν δεν «έχει τα λόγια της αιώνιας ζωής» (Ιωάννης 6:68) σε ποιον θα πάμε; Ή είχε δίκιο ο Παύλος της Ταρσού, στην επιστολή προς τους Κορινθίους, που διακήρυττε ότι αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί, οι Χριστιανοί θα ήταν οι πιο άθλιοι από τους ανθρώπους. Πιστεύουμε ακόμα σε αυτό το καθοριστικό γεγονός, η ιεραρχία εξακολουθεί να πιστεύει σε αυτό ή υπάρχει μόνο η πόλη του ανθρώπου;
ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ. ΚΑΜΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου