Γιατί μας ταράζει ο homo γάμος τού καραμπινιέρου;

Marcello Veneziani

Τώρα περιμένουμε τον ομοφυλόφιλο ιερέα, ίσως με μούσι, που φιλάει στο στόμα τον αρραβωνιαστικό του στο βωμό ενώ γιορτάζει τον γάμο του. Θα ήταν το τελευταίο στάδιο, το τελευταίο βήμα, το αποκορύφωμα μιας παραβολής, τουλάχιστον στην ανθρώπινη σφαίρα.

Θα ήμουν υποκριτικός αν έλεγα ότι με αφήνει αδιάφορο η φωτογραφία του αστυνομικού με στολή που παντρεύεται έναν άντρα και τον φιλά στο στόμα, περνώντας ανάμεσα σε άλλους αστυνομικούς με στολή και τιμητική φρουρά, που φτιάχνουν την παραδοσιακή γέφυρα. Όχι, δεν με αφήνει αδιάφορο. Και όλα τα ζεστά pannicelli που έχουν στηθεί για την περίσταση δεν αρκούν: πρέπει να το συνηθίσεις, ο κόσμος αλλάζει, έτσι πάει τώρα, μην είσαι ντεμοντέ, ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει όπως θέλει και να κάνουν όλοι τις επιλογές που θέλουν, αν δεν βλάπτει κανέναν. Ναι, αλλά επιμένω, κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα, και όχι μόνο εμένα, που έχω την ειλικρινή ταπεινοφροσύνη να το πω, αλλά πολλούς ανθρώπους, και θα προσπαθήσω να σκεφτώ αυτή τη δυσφορία.

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας άλλα πράγματα. Ο καραμπινιέρε ή ο άπιστος αστυνομικός προκαλεί οργή και αγανάκτηση, αυτός που προδίδει το καθήκον του, τη στολή του, τον όρκο του, που καταχράται τον ρόλο του, αφήνεται να δωροδοκηθεί, είναι δειλός, κάνει μπίζνες εκμεταλλευόμενος τη στολή. Ενας καραμπινιέρης με φουλ στολή, με μούσι –κάποτε κι αυτό απαγορευόταν, επιτρέπονταν μόνο αυστηρά μουστάκια, ίσως γυρισμένα– που φιλάει στο στόμα  κάποιον του ιδίου φύλου, δεν προκαλεί θυμό και αγανάκτηση, αλλά άλλα συναισθήματα και αποπροσανατολισμούς. Αισθητικά, ηθικά και συμβολικά. Ας είμαστε ξεκάθαροι, κανείς δεν πέθανε, η δημόσια τάξη, η ασφάλεια και η νομιμότητα δεν τίθενται σε κίνδυνο. Αλλά αυτή η εικόνα κλονίζει μια συνήθεια, έναν αρχαίο και βαθιά ριζωμένο τρόπο να βλέπεις τον κόσμο. Σπάει μια παράδοση. Ο άνθρωπος χρειάζεται παραδόσεις, συνέχεια, κανόνες, όρια.Η ελευθερία δεν είναι το μόνο που θέλω να κάνω, τήν ελευθερία τήν περιορίζει το καθήκον στην κορυφή, η ευθύνη στο κάτω μέρος, ο σεβασμός για τους άλλους στα πλάγια και το μέτρο από όλες τις πλευρές. Στο μέτρο υπάρχει διακριτικότητα, μη επίδειξη, η ικανότητα να διακρίνει κανείς τι είναι οικείο από αυτό που είναι ήδη δημόσιο, τι είναι ιδιωτικό από αυτό που είναι επίσημο. Και όλο αυτό λέγεται καλό γούστο. Και ο σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είναι οικείο και ιδιωτικό και αυτό πού είναι δημόσιο και επίσημο.

Κάθε επιλογή που κάνεις στη ζωή σου σού ανοίγει πράγματα και σε αποκλείει από άλλα, δεν μπορείς να είσαι το παν και το αντίθετο από όλα, να θέλεις τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να αποδεχτείς έναν ρόλο, να παντρευτείς ένα στυλ και κάθε στυλ αποτελείται από πράγματα που πρέπει να κάνεις, καί άλλα πού πρέπει να αποφύγεις. Ένας πολιτισμός στέκεται σε αυτά τα τελετουργικά και συμβολικά δίκτυα που δημιουργούν επίσης ένα κύκλωμα αξιοπιστίας, κύρους και αναγνώρισης. Οποιαδήποτε επιβολή στά ήθη είναι βία προς τους άλλους. Αφήστε τα πάντα να ωριμάσουν με τον καιρό, σύμφωνα με τη φύση, ακόμα κι αν η λέξη φαίνεται δυσάρεστη.

Εν ολίγοις, αυτό που με ενοχλεί, και υποθέτω όχι μόνο εμένα, είναι η διακοπή μιας παράδοσης και μιας φυσικής τάξης πραγμάτων. η επικράτηση, και μάλιστα η υπεροχή, ενός υποκειμενικού παράγοντα σε έναν θεσμό, σε ένα στυλ, σε μια απρόσωπη συμπεριφορά. Για άλλη μια φορά, η έκρηξη του ναρκισσισμού τοποθετεί το εγώ στο επίκεντρο των πάντων, άρχοντα των πάντων, σε σχέση με τον οποίο δεν ισχύουν καθιερωμένα πρότυπα, προηγούμενα και έθιμα.

Φυσικά, εάν αυτές οι συνήθειες αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου, αν παραμείνουμε άπιστοι στο πέρασμα των αιώνων –για να ανατρέψουμε το σύνθημα και το εθνόσημο των καραμπινιέρων– θα μπορούσαν να αλλάξουν και αυτά τα έθιμα. Όλα θα είναι δυνατά, ακόμα κι αν η ανθρωπότητα σβήσει από υπερβολική αγάπη για τον εαυτό της, για το εγώ ή για τους ίσους, ή αφήσει το δουλικό έργο της αναπαραγωγής στους αλγόριθμους, σε ένα είδος τεχνητής νοημοσύνης που εφαρμόζεται στα σεξουαλικά όργανα. Με τη βοήθεια νοικιασμένων μητρών και παρένθετης μητρότητας, τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν οι τεχνητές μήτρες και η μεταστροφή της μητρότητας.

Το πρόβλημα, κύριοι, είναι ότι είμαστε άνθρωποι, απλά άνθρωποι, παιδιά μητέρων και πατεράδων, που ήταν και οι ίδιοι παιδιά πατεράδων και μητέρων, ακόμα και γεννημένα στο σπίτι (ούτε καν στην κλινική). Και μπορούμε μόνο να προκαταλάβουμε τον εαυτό μας ως άνθρωποι. Το τι θα ακολουθήσει, αν θα υπάρξει αργότερα, δεν μας αφορά. Έχουμε μια αίσθηση των ορίων μας.

Τώρα ας επιστρέψουμε στην υπόθεση και σε αυτήν την εικόνα. Θα μπορούσα να καταλήξω σε μια υπόθεση αντίθετη από αυτή του ευαγγελίου, σύμφωνη μ'αυτών που πιστεύουν ότι είναι πιο έξυπνοι επειδή πάνε με το ρεύμα. Με άλλα λόγια, ότι αυτές οι εικόνες, ή και αυτές οι επιλογές, μετά την αρχική μεθυστικότητα τής (προσποιούμενης) παράβασηςμε καθολικούς επαίνους, έχοντας ξεπεράσει τη ζέση της καινοτομίας, έχουν μια γρήγορη παραβολή. Πρώτα μεγαλώνουν και μετά εξαφανίζονται. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τις πομπές και τις ιεροτελεστίες αφιερωμένες στις αφηρημένες αρχές και την εξιδανικευμένη φύση, που επιβλήθηκαν με τη Γαλλική Επανάσταση, που αξιώθηκε να αντικαταστήσει τις θρησκευτικές και πολιτικές παραδόσεις. Εξαφανίστηκαν σε λίγο, οι αρχαιοχριστιανικές πομπές επέστρεψαν, έστω κι αν μακροπρόθεσμα μια μεγαλύτερη παραβολή τις έχει αγγίξει κι αυτές.

Ίσως το ίδιο να συμβεί και με αυτές τις «εξόδους από την ντουλάπα», που σταδιακά θα λιγοστέψουν, θα γίνουν σπάνιες, περιθωριακές, ακόμη και αμελητέες, μόλις εξαντληθεί η επιδεικτική και ναρκισσιστική πλευρά.

Προσθέτω επίσης μια άλλη σημειογραφία: αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στο κενό και στην ανία της τρέχουσας ζωής μας. Σε περίπτωση που πιο σημαντικά γεγονότα, ακόμη και δραματικά, μας επαναφέρουν σκληρά στην πραγματικότητα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν πιο σημαντικά, πιο αληθινά, πιο ουσιαστικά πράγματα για να αφιερωθούμε. Προς το παρόν ζούμε στο περιθώριο της παρακμής ενός πολιτισμού και κάθε μέρα ένα γείσο, ένα κομμάτι ξεκολλάει, μια κολόνα ή ένα κιονόκρανο υποχωρεί, και παρακολουθούμε αποσπασματικά καθώς πέφτει η ιστορία, μετά η τέχνη, μετά η σκέψη, μετά η θρησκεία και μετά η οικογένεια - εν ολίγοις, ολόκληρη η εφοδιαστική αλυσίδα που αποτελούσε πολιτισμό και παράδοση. Από τη μεγαλύτερη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.

Πιο ρεαλιστικά, ας πούμε ότι το μέλλον είναι ανοιχτό σε τουλάχιστον δύο βασικές υποθέσεις: ότι θα το συνηθίσουμε και δεν θα το δίνουμε πια σημασία, ή ότι αυτά τα επεισόδια θα καταλήξουν στο περιθώριο, θα υποστούν μια σταδιακή αραίωση, μόλις τα νέα και ο παράγοντας τής καινοτομίας χαθεί. Και στις δύο υποθέσεις, δεν θα δίνουμε πλέον σημασία σε αυτά. Αμήν.

Perché ci turbano le nozze omo del carabiniere - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΓΙΑΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΜΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΑΡΚΕΙΑ;

ΕΔΩ ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ Ο ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ.