Οι αντιανθρώπινες ιδεολογίες της τερματικής Δύσης – Roberto Pecchioli

Οι πιο πιστοί και υπομονετικοί αναγνώστες θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι εδώ και καιρό, με τα μέτρια πνευματικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, πραγματοποιούμε αναγνώριση των ιδεολογιών της δυτικής μετανεωτερικότητας. Ας κλέψουμε τον ορισμό της αναγνώρισης από τον φίλο μας Alessandro Gnocchi: τη θαρραλέα πράξη, σήμερα απερίσκεπτη, της διέλευσης των γραμμών στο εχθρικό έδαφος και του καθαρισμού του εχθρικού στρατοπέδου για να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει εκεί και να ενημερώσουμε όσους δεν σκοπεύουν να υποκύψουν στην ανομία τής εξουσίας. Το να προχωρήσουμε σε μια αναγνώριση μας αναγκάζει να περιγράψουμε ένα κατεστραμμένο πανόραμα, από το οποίο πρέπει να αρχίσουμε να αντιστεκόμαστε και να αντεπιτεθούμε.

Η βαθιά ριζωμένη πεποίθησή μας είναι ότι στη χώρα της παρακμής, η τερματική, εξαντλημένη και μηδενιστική Δύση, λειτουργεί μια ιδεολογία ανοιχτά εχθρική προς τον άνθρωπο  μέχρι του σημείου να θέλει τον θάνατό του. Ένα μίσος προς τον εαυτό – ο Scruton το ονόμασε οικοφοβία, η αποστροφή προς αυτό που είναι δικό μου – εξαπλώθηκε σαν μετάδοση σε ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις υποθέσεις ενός πολιτισμού με τρεις χιλιετίες ζωής που βιώνει τους τελευταίους, ατελείωτους σπασμούς του αφού πρώτα έθεσε αμφιβολίες, μετά αποδόμησε, τελικά ανέτρεψε κάθε ιδέα που έλαβε. Όχι τυχαία, ο ορμητικός και λασπώδης χείμαρρος τών νέων κυρίαρχων ιδεών, που προέρχονται από το κέντρο της Αυτοκρατορίας, τις ΗΠΑ, αυτοαποκαλείται «κουλτούρα της ακύρωσης». Ένα οξύμωρο, απόδειξη της αντίστροφης θέλησης για δύναμη  που κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να αποδώσει σε προγενέστερη δράση.Ο Φαυστιανός -ψυχωμένος από την επιθυμία για γνώση και το άπειρο, ανοιχτός στην υπέρβαση- ξεχύνεται στο «πνεύμα που πάντα αρνείται», τον Μεφιστοφελή, το πλάσμα με το οποίο συνάπτει το σύμφωνο, πουλώντας την ψυχή του.

Μια μακρά υπόθεση, απαραίτητη πριν προχωρήσουμε στην έρευνα των αντιανθρώπινων ιδεολογιών της έσχατης Δύσης. Αναφερόμαστε ειδικότερα στον ζωισμό (animalismo), τον αντιειδισμό(antispeciesism) και την κλιματική αποκάλυψη, που είναι τα νήματα, τό δίκτυο τών ποταμών που διασχίζουν και ενώνουν τα θραύσματα της παρακμής. Εκείνοι που μας οδηγούν προς το τέλος είναι οι άρχουσες τάξεις, εμποτισμένες με μια ανοιχτά αντι-ανθρώπινη ιδεολογία. Ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, η τράπεζα BBVA, απένειμε το ετήσιο βραβείο της για τα δικαιώματα των ζώων, την καταπολέμηση των ειδών και τον κατά του ανθρώπου αγώνα στόν φιλόσοφο Peter Singer.

Ο Σίνγκερ, Αυστραλός, γεννημένος το 1946, δεν είναι νέος στις αναγνωρίσεις για την πολιτιστική του δραστηριότητα. Το πιο διάσημο κείμενό του είναι το Animal Liberation (1975) στο οποίο εκθέτει θέσεις ενάντια στον speciesism, έναν όρο που επινοήθηκε από τον ψυχολόγο Τζέιμς Ράιντερ για το μοντέλο του ρατσισμού και του σεξισμού, καί αναφέρεται στη μικρότερη προσοχή που δίνουν τα ανθρώπινα όντα στα άλλα ζωντανά είδη. Και οι δύο εργάζονται για την εξίσωση, πρώτα ηθική, μετά οντολογική και νομική, των ζώων σε σχέση με τον άνθρωπο, μια κατάσταση πάνω από όλα άνιση, αφού μόνο ο τελευταίος ενεργεί και σκέφτεται με ηθικούς, νομικούς, μεταφυσικούς όρους.[Εισάγεται στην θεολογία μέ τούς λόγους τών όντων]

Εξανθρωπισμός των ζώων; Το αντίθετο μάλιστα, ζωοποίηση των ανθρώπων. Γεγονός είναι ότι το βραβείο της τράπεζας, με τίτλο "Frontiers of Knowledge" αναγνώρισε τη "συνεισφορά του Singer στην ηθική πρόοδο" επειδή σηματοδότησε "ένα σημείο καμπής στην κατανόηση και τη θεμελίωση της ηθικής, εφαρμόζοντάς την στον κόσμο των ζώων, με σημαντικές συνέπειες για τη διεθνή νομοθεσία για την καλή διαβίωση των ζώων». Ως εκ τούτου, η ηθική πρόοδος θα ήταν η άρνηση ή η αντιστροφή των ουσιαστικών διαφορών μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Η ηθική πρόοδος είναι να επιβεβαιωθεί ότι ο άνθρωπος και ο σκύλος πρέπει να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης. Είναι να πούμε ότι μεταξύ της σωτηρίας ενός άρρωστου και της σωτηρίας ενός υγιούς ζώου, θα πρέπει να επιλεγεί η δεύτερη επιλογή. Είναι ακόμα δυνατό, νά πούμε χωρίς να υποστούμε τον (επίσης ηθικό) αφορισμό τών κάθε είδους ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων,  να πουμε ότι φιλόσοφοι όπως ο Σίνγκερ δεν υπερασπίζονται το γεγονός ότι τα ζώα αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο με τους ανθρώπους, όσο και ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο με τα ζώα; Έτσι σκέφτηκε, σχεδόν πριν από έναν αιώνα, ο Gilbert K. Chesterton.

Για εμάς φαίνεται αντίστροφη λύτρωση, ισοπέδωση, υποβάθμιση του υψηλότερου παρά ανύψωση του κατώτερου. Μίσος δηλαδή για το ανθρώπινο πλάσμα. Η θεμελιώδης θέση του Singer είναι ότι ο άνθρωπος και το ζώο είναι ουσιαστικά ίσοι, αφού και τα δύο είναι αισθανόμενα όντα. Φέρνοντάς την στα άκρα, ο άνθρωπος και το σκουλήκι μπορούν να εξισωθούν. Η αξιοπρέπεια δεν πηγάζει πλέον –όπως στις μεγάλες πολιτιστικές παραδόσεις– από την ομοιότητα με τον Θεό ή ακόμα και από την κατάστασή μας ως λογικά όντα και από το επακόλουθο άνοιγμα στο άπειρο, στο υπερβατικό. Θα προερχόταν από το γεγονός της «αίσθησης», της εμπειρίας τών αισθήσεων, της εμπειρίας του πόνου και της ευχαρίστησης.[Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΖΩΟΝ ΔΙΠΟΔΟΝ, ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΖΩΟΝ ΛΟΓΟΝ ΕΧΩΝ]

Αυτός είναι ο λόγος που ένα ανθρώπινο έμβρυο μπορεί να εξαλειφθεί χωρίς δισταγμό, να γίνει ειδικό απόβλητο ή να χρησιμοποιηθεί στη βιομηχανία καλλυντικών και φαρμακευτικών προϊόντων: ο λόγος είναι ότι δεν «νιώθει». Θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η ηθική πρόοδος για την οποία ο Singer λαμβάνει βραβεία από την ελίτ συνίσταται στην αναγνώριση ότι ένα ενήλικο χάμστερ αξίζει περισσότερο από ένα ανθρώπινο έμβρυο! Το σύστημα του Singer έχει τη δική του πολυπλοκότητα: στη διάκριση μεταξύ του αισθανόμενου όντος και του μη αισθανόμενου όντος, προσθέτει τήν διάκριση μεταξύ του ανθρώπου και του προσώπου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πρόσωπα και δεν είναι όλα τά πρόσωπα  άνθρωποι. Στην ψευδαισθησιακή σκέψη του Σίνγκερ υπάρχουν χιμπατζήδες-πρόσωπα και άνθρωποι που, επειδή δεν είναι πρόσωπα, αξίζουν λιγότερο από τους χιμπατζήδες.

Τα ανθρώπινα όντα που «αξίζουν» λιγότερο από τα ανώτερα ζώα είναι αυτά που δεν έχουν πλέον (θα είχαν) ή δεν έχουν ακόμη συνείδηση—και επομένως «αισθάνονται» λίγο ή τίποτα: παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα σε κατάσταση κώματος, ηλικιωμένοι , όποιος πάσχει από ορισμένες ψυχικές διαταραχές. Η σωματική καταστολή είναι θεμιτή, σχεδόν επιβεβλημένη, για αυτά τα όντα – τους ανθρώπους. Μια ατζέντα που συμπίπτει απόλυτα με τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχιών, των ασφαλιστικών εταιρειών και των ταμείων υγείας. Είναι φυσιολογικό να απονέμονται βραβεία σε όσους συστηματοποιούν και παρέχουν «πολιτιστικό» ρουχισμό για αντιανθρώπινες αυταπάτες.

Έχει κανείς την εντύπωση ότι μια παθολογική εμμονή με τον θάνατο επιδρά στον Σίνγκερ. Η φιλοσοφία του μπορεί να ερμηνευθεί ως νεκρική σκέψη: δεν ρωτά για τό πώς πρέπει να ζούμε, τι είναι καλό και τι κακό, όπως οι υπόλοιποι φιλόσοφοι, αλλά ποιος πρέπει να πεθάνει. Σκέψεις για το σφαγείο. Μπορεί να τεθεί τέλος στην ανθρώπινη ζωή; είναι ο τίτλος ενός κεφαλαίου σε ένα από τα βιβλία του. Μπορείτε να φανταστείτε την απάντηση.

Η προσωπική ζωή του Σίνγκερ, ωστόσο, λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία. Η μητέρα αρρώστησε με Αλτσχάιμερ και ο φιλόσοφος, μακριά από το να την καταπιέσει για να γλιτώσει τα βάσανά της, προσέλαβε τρεις νοσοκόμες για να την προσέχουν μέρα και νύχτα. Έπαινος στη φιλική χειρονομία, όχι στην ασυνέπεια, χαρακτηριστικό ορισμένων θεωρητικών όταν η ζωή τούς φέρνει αντιμέτωπους με τα πιο δραματικά σενάρια. Ωστόσο, από τη στιγμή που η απανθρωπιά των φερόμενων θεωριών έχει επαληθευτεί από τα γεγονότα, είναι απαραίτητο να τις τροποποιήσουμε, να παραδεχθούμε ότι κάποιος έχει κάνει λάθη. Τίποτα: Ο Singer συνεχίζει να μας πουλάει κατεστραμμένα προϊόντα. η ευθανασία είναι για εμάς και τους γονείς μας, όχι για τους δικούς του. Διακηρύσσει τη νομιμότητα της λεγόμενης μεταγεννητικής άμβλωσης, το πολιτικά ορθό όνομα για τη βρεφοκτονία, αλλά έχει γεννήσει τρεις κόρες. Μοιάζει πολύ με τους μηδενιστές που διακηρύσσουν τον παραλογισμό της ζωής και τη συνακόλουθη επιθυμία της αυτοκτονίας, φτάνοντας στα βαθιά γεράματα χωρίς να βάλουν το όπλο στο κεφάλι τους. Ο ανιμαλισμός είναι μια ανεστραμμένη ηθική και ανήκει πλήρως στις ανεπαίσθητα ολοκληρωτικές νεοιδεολογίες - που πέρασαν ως πρόοδος και απελευθέρωση - όπως τού φύλου , η ψηφιοποίηση του ανθρώπου (αναγωγή σε ψηφία), ο υπερανθρωπισμός, ο κλιματισμός, με στόχο να καταστήσουν τον άνθρωπο ένοχο και να νικήσουν την αλήθεια και τη φύση. Το σημερινό σύνορο είναι η νομική ισότητα μεταξύ ανθρώπου και ζώου, το αποτέλεσμα της οποίας είναι να μας αναγκάσει να αλλάξουμε τις ανθρώπινες διατροφικές μας συνήθειες, παραδόσεις και έθιμα, καθώς και την αντίληψη ότι ο άνθρωπος έχει τον εαυτό του ως ριζικά διαφορετικό από τα άλλα έμβια όντα. Κοινή κληρονομιά, μή διαφορετικότητα τών πολιτισμών, για να χρησιμοποιήσω το λεξικό του Claude Lévi-Strauss, ενός πεπεισμένου σχετικιστή.

Μέσα από μια μακάβρια αντιστροφή νοήματος, όσοι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα περνούν από το να θεωρούνται «ανθρωπιστές», υπερασπιστές της ανθρωπότητας, στην υποτίμηση: σπετσιεσιστής, θεματοφύλακας των ορίων μεταξύ ειδών που νομιμοποιούν την υπεροχή έναντι των ζώων. Επωάστηκε στα ελίτ αμερικανικά πανεπιστήμια ως μειονοτικό ρεύμα (όπως η θεωρία των φύλων και ο αυξανόμενος μεταανθρωπισμός), καί ο ζωισμός έγινε γρήγορα ένα ιδεολογικό εργαλείο κυριαρχίας του πληθυσμού. Ο κίνδυνος να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας γίνεται ξεκάθαρος όταν ο Σίνγκερ προωθεί τη βρεφοκτονία, γιατί «αν μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη τις συναισθηματικά συγκινητικές αλλά αυστηρά άσχετες πτυχές της δολοφονίας ενός παιδιού, θα δούμε ότι τα κίνητρα για τη δολοφονία ανθρώπων δεν ισχύουν για τα νεογέννητα». Για τον βραβευμένο υποστηρικτή της ηθικής προόδου, «Εάν το δικαίωμα στη ζωή πρέπει να βασίζεται στην ικανότητα να θέλει κανείς να συνεχίσει να ζει ή στην ικανότητα να βλέπει τον εαυτό του ως υποκείμενο προικισμένο με μυαλό, ένα νεογέννητο δεν μπορεί να έχει δικαίωμα στη ζωή». Προβλέποντας πιθανές αντιρρήσεις, ο Singer εξηγεί ότι «αν αυτά τα συμπεράσματα φαίνονται πολύ εξωφρενικά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη, ίσως αξίζει να θυμόμαστε ότι η τρέχουσα απόλυτη προστασία της ζωής των παιδιών είναι μια τυπικά χριστιανική στάση και όχι μια καθολική ηθική αξία. Είναι πλέον δυνατό να σκεφτούμε αυτά τα προβλήματα χωρίς να υποθέσουμε το χριστιανικό ηθικό πλαίσιο που απέκλεισε οποιαδήποτε εναλλακτική αξιολόγηση για τόσο καιρό». Το θέμα είναι καθοριστικό: πρέπει να αφαιρέσουμε κάθε ίχνος ανθρωπισμού καθώς συνδέεται με το όραμα της χριστιανικής ζωής. Που δεν είναι όλη η αλήθεια, αφού στην Ευρώπη ο «λαϊκός» ανθρωπισμός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κοινού πολιτισμού από την εποχή του Έλληνα Πρωταγόρα, για τον οποίο ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων.[Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ]

Ο «ηθικός» φιλόσοφος το 2001, στο Heavy Petting, τά σπρωγμένα χάδια χάδια, έφτασε να υπερασπιστεί την ζωοφιλία, μέχρι τού σημείου να υποστηρίξει (ζητούμε συγγνώμη, αλλά δεν είναι ο σάκος μας) ότι ο κόλπος μιας αγελάδας μπορεί να ικανοποιήσει σεξουαλικά έναν άνδρα, ότι ορισμένες γυναίκες αισθάνονται πιο μεγάλη έλξη για τα άλογα παρά για τους ανθρώπους ή ότι είναι φυσιολογικό για έναν ουρακοτάγκο να έχει στύση μόλις δει μια γυναίκα επειδή τα όρια μεταξύ των ειδών είναι κάπως τεχνητά. Περισσότερα: η φυσική απόρριψη της ζωοφιλίας «γεννήθηκε ως μέρος μιας ευρύτερης απόρριψης του μη αναπαραγωγικού σεξ» και «η σκληρότητα με την οποία αυτή η απαγόρευση διατηρείται ενώ άλλες μη αναπαραγωγικές σεξουαλικές πρακτικές έχουν γίνει αποδεκτές υποδηλώνει ότι υπάρχει ένας άλλος ισχυρός λόγος: την επιθυμία των ανθρώπων να διαφοροποιηθούν, ερωτικά και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο, από τα ζώα. Ο ανιμαλισμός αντικαθιστά την ηθική των δεσμών της ανθρωπότητας με μια ηθική των ιδιοτήτων. Αυτό το μοντέλο προϋποθέτει απόλυτη έλλειψη προστασίας για τα ανθρώπινα όντα (και για τα ζώα), καθώς καθιστά τα δικαιώματα και την ίδια την επιβίωση νά εξαρτώνται από την κατοχή ενός συγκεκριμένου χαρακτηριστικού (υψηλότερος βαθμός νοημοσύνης, μεγαλύτερη θέληση για ευτυχία κ.λπ.) Μια ιδέα – υιοθετείται πλέον από τον ριζοσπαστικό ανιμαλισμό – που είναι στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της βίας και της αδικίας στην ανθρώπινη ιστορία, αφού έχει δικαιολογήσει κάθε είδους επιπολαιότητα, υποστηρίζοντας ότι μόνο ορισμένα υποκείμενα έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά (φυλής, ευφυΐας, φύλου, ικανότητας) με τις συνέπειες που γνωρίζουμε.

Οι ιδέες του Σίνγκερ καταλήγουν να καταργούν τα σύνορα μεταξύ ανθρώπων και ζώων, που χρησιμοποιούνται οργανικά ως όπλο με το οποίο απαλλοτριώνουμε την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια και την ευθύνη μας απέναντι στη φύση. Αντί για απελευθέρωση -ανθρώπινη και ζωική- αντιπροσωπεύουν την πιο ολοκληρωμένη οπισθοδρόμηση, την άρνηση κάθε πνευματικής λαχτάρας και, τέλος, τη νίκη του πιο δυνατού και κυνικού. Μια βασική, χυδαία, αρνητική αντίληψη για τον άνθρωπο, στην οποία πρέπει να απαντήσουμε με έναν νέο και αρχαίο ανθρωπισμό, ικανό να νικήσει την απανθρωποποίηση και την οπισθοδρόμηση, διατηρώντας τον σεβασμό για τον εαυτό μας, την οντολογική διάκριση προς τα άλλα έμβια όντα, την προϋπόθεση της σωστής προστασίας έναντι των ζώων και τής δημιουργίας. Το μάθημα του Ρώσου Βλαντιμίρ Σολέβεφ παραμένει αξεπέραστο: ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να είναι ίσος με το ζώο: είτε ανυψώνει τον εαυτό του και γίνεται καλύτερος ή βυθίζεται χαμηλά καί γίνεται πολύ χειρότερος.

Le ideologie antiumane dell’occidente terminale – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)