Συνέχεια από: Τετάρτη 31 Μαΐου 2023
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ
«Εμένα μου αρέσουν οἱ φωτοβολίδες…»
Με τους Θεοπνεύστους λόγους τῆς Εὐχῆς «Ἄξιον και δίκαιον Σε ὑμνεῖν, Σὲ εὐλογεῖν, Σὲ αἰνεῖν, Σοί εὐχαριστεῖν...», ἔμενε ἔκθαμβος και ἔνιωθε ἀδύναμος να δοξολογήση, ὅπως ἐπιθυμοῦσε, τον Τριαδικό Θεό. Καί τότε ἐκαλοῦσε ὅλο το σύμπαν πρὸς ἐνίσχυσι καί εἰσέδυε ἀνάμεσα στὰ ὄντα, για να δοξάση μαζί τους τον Κύριο. Με την απλότητα δέ που τὸν ἐχαρακτήριζε, ἔλεγε: «Ὁ Θεός ἔχει ἀφ' ἑαυτοῦ ἀπειρον τήν δόξαν. Ὅλο τό ἄπειρον εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Κάθε φορά, όμως, που λέμε την εὐχή “Ἄξιον καὶ δίκαιον...” προσκαλοῦμε καί ἐμεῖς τό σύμπαν ὁλόκληρο να δοξάση μαζί μας την Αγία Τριάδα. Το καλοῦμε νὰ μᾶς ἐνισχύση, για να δοξάσουμε ὅλοι μαζί τόν Θεόν καί νά ἀπολαύσωμε ὅλοι μαζί την δόξα Του».
Οἱ περιεκτικοί και παράδοξοι λόγοι του προκαλοῦν ἔκπληξη: «Όταν λέμε “Ἄξιον και δίκαιον...” γινόμαστε μέτοχοι τῆς δόξης του Θεοῦ καί μαζί μέ ὅλο τό σύμπαν, ἀφώνως ἢ ἐμφώνως, δοξολογοῦμε τόν Θεό καί Τόν ἀτενίζομε κατάματα! Κατά τήν Θεία αυτή ενατένισι, παραχωρεῖ ὁ Θεός ἀνοίγματα στην ζωή τῆς αἰωνίου Βασιλείας!.. Καί εἶδαν τα Σεραφίμ... καί εἶδαν τα Χερουβίμ... καί εἶδαν τοὺς Ἁγίους... καί εἶδαν τους Μάρτυρας... καί εἶδαν τούς Παραδείσους... καὶ τί δέν εἶδαν!»
«Ε! Πῶς νά μή σπάζη ή ψυχή στο “Ἄξιον και δίκαιον....”! Πω! Πω! Τί γίνεται ἐκείνη τήν ὥρα! Εἶναι ἡ ὥρα τῶν πυρσοκροτήσεων! Εμένα μοῦ ἀρέσουν οἱ φωτοβολίδες... Οἱ ἐκρήξεις τῆς δοξολογίας εἶναι σάν οὐράνιες φωτοβολίδες! Στο “Άγιος, Άγιος, Ἅγιος...” κάνουν μπούφ!... και σπάζουν! Εκείνη την στιγμή, ἂν πατήσης την σκανδάλη, πετυχαίνεις τον καλύτερο στόχο... Τότε ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται ἀνάμεσα στα Νοερά πλάσματα και συντρίβεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!»
«Στα Ουράνια εἶναι αἰώνιος ἡ ἱερουργία. Με άλλη γλώσσα ὑμνοῦν στον Ουρανό. Τα Σεραφίμ ψάλλουν ἀκατάπαυστα κάθε φορά δέ, που λένε το "Ἅγιος, Ἅγιος, Άγιος... ", ὁ Θεός τούς ἀποκαλύπτει και μία νέα πτυχή τῆς δόξης Του. Καί τότε τα ζέοντα Σεραφίμ ενθουσιάζονται ακόμη περισσότερο. Ὡς ἄπειρος ὁ Θεός κάνει άπειρες εμφανίσεις καί τά ἀναφλέγει να δοξολογοῦν ἄπειρες φορές μέσα στην αιωνιότητα. Και όλο περισσότερο ενθουσιάζονται και μεθοῦν ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ ψάλλουν Άγιος, Άγιος, Άγιος... Αὐτό εἶναι τὸ “ἀκατάπαυστο”!...»
«Λοιπόν, εἰσερχόμεθα καί ἐμεῖς μέσα στην Ουράνιο λατρεία καί, ὡς λογικά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, παριστάμεθα νοητά εἰς τὸ ὑπερκόσμιο Θυσιαστήριο. Καί ἐνῶ ἱστάμεθα ἐκεῖ ἐπάνω, δεν παύομε να ἔχωμε την αἴσθησι καί τῆς παρούσης λατρείας, ἐδῶ κάτω, εἰς τόν Ναό. Ἔχοντας δέ συνυμνωδούς τοὺς Ἀύλους, ψάλλομε καί ἐμεῖς μαζί τους με αλαλαγμούς! Και πανηγυρίζει όντως ή ψυχή μας μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γιά μᾶς αὐτή εἶναι ἡ πανήγυρις... Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Αὐτός εἶναι ὁ ἔρωτάς μας! Αυτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία μας καί αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!»
«Γίνεται σεισμός... ἐπάνω και κάτω»
Μέσα στην αεικίνητη αυτή δοξολογία Αγγέλων καί ἀνθρώπων, μή ἀντέχοντας ο Παππούς το βάρος τῆς εὐφροσύνης καί τῆς εὐχαριστίας, ξεσπούσε σε δοξολογικές οιμωγές, πού ἐδονοῦσαν καί συνεκλόνιζαν τις καρδιές τῶν πιστῶν, καθώς ἐπληροφορούντα μυστικά τί ἐβίωνε ἐκείνη τὴν ὥρα αὐτός ὁ ἔνθεος μυσταγωγός. Ὅταν δὲ ἀπό τήν ἱερά συγκίνησι διέκοπτε τήν ἀνάγνωσι τῶν Εὐχῶν ἢ τῶν ἐκφωνήσεων, ὅσοι δεν τον ἐγνώριζαν, ἐρωτούσαν: -Τί ἔπαθε ὁ παπᾶς;
Καί οἱ γνωστοί ἐξηγοῦσαν.
- Δεν έχει τίποτε... Σε κάθε Λειτουργία ἔτσι κλαίει.
Με αυτόν τον τρόπο γινόταν αγωγός τῆς Θείας Χάριτος καί ἐμυσταγωγούσε τους πιστούς στην ευχαριστιακή πανδαισία. Αδυνατώντας δέ νὰ ἐκφράση τά ἄρρητα, ἔλεγε: «Στο “Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ...”, γίνεται σεισμός, ἐπάνω και κάτω. Όμολογοῦν τὰ οὐράνια Τάγματα όλα μαζί. Ψάλλουν όλα μαζί το “Ἅγιος, Άγιος, Άγιος...”. Και ἐμεῖς, κάτω στὴν γῆ, λέμε ὅλοι μαζί τόν ἴδιο ύμνο. Γίνεται σεισμός... ἐπάνω και κάτω! Καί στόν Οὐρανό καί στήν γῆ καί σέ ὅλο το σύμπαν. Και μετά... Ε! ἐκεῖ εἶναι... ὅσο χωρέσει το μυαλό σου... Πάντως αὐτοί πού δέν εἶναι ὑποχρεωμένοι να ψάλλουν, ἠμποροῦν πιο πολύ να το νιώσουν και να το εκφράσουν. Ἐκεῖ γίνεται το μεγάλο "πατιρντί"...! Γιά νά τό ποῦμε... "μουρλά", γίνεται πανζουρλισμός στην Θεία Λειτουργία!...».
Με τέτοια λατρευτική έντασι ἐβίωνε ὁ Γέροντας τὸ Μυστήριο τῆς Ευχαριστίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «παρέχει πτέρυγας Ἁγίου Πνεύματος πρός τό ὕπτασθαι ακωλύτως εἰς τόν αέρα τῆς Θεότητος»! Και σαν να ἐπρόκειτο για καθημερινή υπόθεσι, ἔλεγε στίς ἀδελφές σε κάποια σύναξη: «Όταν φθάνωμε στην ἁγία Αναφορά, ή ψυχή μας γίνεται περισσότερο “ἔκπεινος καὶ ἔκδιψος”, τῆς Θείας ἀγάπης. Ὁ νοῦς μας εὐρύνεται πλέον, φερόμενος προς τα άνω· η διάνοιά μας ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και παίρνουμε την πορεία προς τόν ἀποφατικό χώρο των Αγγέλων».
«... Πολλές φορές σκέπτομαι να ομιλήσω με τοὺς Ἀγγέλους. Όλοι, βεβαίως, θέλουμε να ομιλήσαμε μαζί τους, για να μας εἰποῦν τα μυστικά τους. Όταν, λοιπόν, φθάναμε σ' αὐτόν τόν ἄλλο χώρο, τον Αγγελικό, ή ψυχή μας ελαφρύνεται, οὐρανοποιείται και μένει καρφωμένη ἐκεῖ πέρα. Τότε στήνουμε το αυτί μας να ακούσωμε τα μυστικά που λένε οἱ Ἄγγελοι στον Θεό... Και θέλω, όπως οἱ Ἄγγελοι ύμνοῦν τὸν Θεό, ἔτσι νὰ τόν ὑμνήσω και εγώ από 'δω πέρα. Ενώ στέκομαι ἐδῶ, ἐμπρός στην Αγία Τράπεζα, είμαι σφηνωμένος ἐκεῖ, ἀνάμεσά τους. Παρ' ὅλη τήν ἁμαρτωλότητα που έχουμε, θέλομε να μιμηθοῦμε τοὺς Ἀγγέλους».
«Αλλά η ψυχή δέν ἀναπαύεται να μένη μόνο στον Αγγελικό χώρο. Θέλει να σπάση τούς φραγμούς και τα σύνορα και να πηδήση στο Υπερπέραν. Να περάση πέρα! Και δίνει μιά πέρα για πέρα... και φθάνει σ' αὐτό τό ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο!.. Ἐκεῖ, στὸ ἄκτιστο Φῶς, ἐκεῖ, στό ἀνέσπερο φως!... Ἐκεῖ, θα γονατίση ή ψυχή, που καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐχαριστῶντας Τον ἀφώνως, θα ἀπολαύση τήν Θεοκοινωνίαν...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου