Συνέχεια από: Τετάρτη 7 Ιουνίου 2023
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ
Η Θεία Κοινωνία είναι το Θείο Πύρ που μᾶς συνδέει μεταξύ μας.
Ὁλόθερμη πάντοτε ἦταν ἡ δέησίς του γιά τούς κεκοιμημένους. Ιδιαιτέρως, ὅμως, στην Θεία Λειτουργία, την ώρα που ψαλλόταν το «Ἄξιόν ἐστι», παρακαλούσε με μεγάλο πόνο την Θεοτόκο να εξιλεώση τον Υιόν της για τους «ἐν τῷ ᾅδῃ» εὑρισκομένους. Συγχρόνως δέ μέ ἄρρητη ἀγαλλίασι ἐδοξολογοῦσε τήν Παναγία, την Ελπίδα ὅλου τοῦ κόσμου, που «κινεῖ τόν Θεό πρός ἔρωτα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἑλκύοντας Τον μέ τό κάλλος Της»! Καί ἀνέφερε με συγκίνησι στις μοναχές: «Ἐμεῖς ἐδῶ ἔχομε ευκαιρίες πολλές για να ευχαριστούμε τόν Θεό. Θείες ευκαιρίες, Ουράνιες! Χρηστές ευκαιρίες, Σεραφικές εὐκαιρίες!... Χερουβικές ευκαιρίες... Αρχαγγελικές ευκαιρίες... Αγγελικές εὐκαιρίες. Να μή τις χάνωμε αυτές. Να βάζαμε μπροστά την Θεοτόκο, που εἶναι μεσίτρια καί ἀγαπᾶ τόν κόσμο. Διά τῆς Θεοτόκου να ευχαριστούμε και να δοξάζωμε τόν Θεό. Να λέμε "δόξα Σοι ὁ Θεός", καὶ νὰ αἰσθανώμεθα το πλήρωμα τῆς Θείας ἀγάπης! Αὐτῆς τῆς πληρότητας ἔκφρασις εἶναι τo "δόξα Σοι ὁ Θεός!"».
Ὅσο ὁ Γέροντας μετείχε στην Θεία ἀγάπη μὲ τὴν εὐχαριστιακή Κοινωνία, τόσο ἐπεινοῦσε καὶ ἐδιψοῦσε ὅλο καί περισσότερο τον Ζωοδότη Χριστό. Κατά την στιγμή τῆς Θείας Κοινωνίας, πού γίνεται μεταξύ Θεοὐ καί ἀνθρώπου ή υπέρτατη ένωσις, ζοῦσε τὸ ἄρρητο Μυστήριο, «o ἐστιν ἀγάπη ἀφθαρτος» και γινόταν κοινωνός τῆς αἰωνίου Ζωής. Αυτή τὴν πλήρη ἑνότητά του με τον Βασιλέα τῶν ὅλων καὶ τὴν Ἐκκλησία του Χριστοῦ ἐξέφραζε, όταν υπεγράμμιζε: «Στην Θεία Κοινωνία ἡ ένωσίς μας με τον Δεσπότη Χριστό εἶναι ἡ πλέον ουσιαστική και μας μεταδίδει τήν Χάρι τῆς υιοθεσίας. Η Θεία Εὐχαριστία μας συνδέει μεταξύ μας. Οι ψυχές μας πλέον συνδέονται· γινόμαστε ένα μέσα στον Χριστό. Όπως, όταν βάζης το σίδερο στην φωτιά, γίνεται ένα και δεν το ξεχωρίζεις από την φωτιά, ἔτσι καί ἐμεῖς γινόμαστε ένα, σαν μία φωτιά, όλοι ενωμένοι. Η Θεία Κοινωνία είναι το Θείο Πύρ ποὺ μᾶς συνδέει μεταξύ μας. Σε κάθε Θεία Λειτουργία, ο Χριστός, πού μᾶς προσφέρεται με το Σώμα Του και το Αίμα Του, μας πυρακτώνει με την Θεία ἀγάπη. Γι' αὐτό πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε ἡ καρδιά μας τόσο γεμάτη από ταπεινοφροσύνη, πίστι, ἔρωτα Θεῖο, θυσία, ώστε μόλις πετάξης σ' αυτήν ένα σπίρτο να αρπάξη ἀμέσως φωτιά!..».
Μετά την Θεία Κοινωνία, ο Γέροντας απελάμβανε την Θεία περιχώρησι καί ἀνατεινόμενος πρὸς τὸ ἄρρητο φῶς τῆς Βασιλείας, χαιρόταν τηλαυγέστερα τήν δόξα της Θεοκοινωνίας καί ὡμολογούσε: « Όταν η ψυχή λατρεύη και λαχταρά τήν Θεοκοινωνία, ὁ θεοειδής νοῦς γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ! Ὁ Θεός δὲν ἔχει προσφιλέστερο θρόνο ἀπό τόν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου. Όταν κοινωνούμε, ἐνούμεθα μέ τόν Χριστό και ομοιάζουμε με τον Χριστό. Γινόμεθα θεοειδείς. Διά τῆς Θεοειδείας ἠμπορεῖς νά ἀνεβῆς σε υπεραγγελικά ύψη, στὸν ἄπλετο Οὐρανό!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου