Μέ τήν πολιτική τελειώνει καί η μεταπολιτική.

 του Marcello Veneziani

Εδώ και μήνες συζητάμε για την πολιτιστική ηγεμονία, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι ο πολιτισμός έχει φύγει εδώ και αρκετό καιρό. Έφυγε, εκκενώθηκε. Εκτός από την ηγεμονία, υπάρχει πολιτιστική αναιμία. Ειδικά εκείνη που συνδέεται στενότερα με την πολιτική.
Δεν υπάρχουν σκέψεις γύρω από την πολιτική ή στον ορίζοντα. Ο πολιτικός προβληματισμός έχει σχεδόν εξαντληθεί. Από την πολιτική δεν περιμένουμε τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Καιρό πριν. Όποιος καί νά πάει στην κυβέρνηση. Γιατί η πολιτική, η πολιτική κυριαρχία, η λαϊκή και η εθνική κυριαρχία δεν μετράνε τίποτα, δεν αποφασίζουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Όποιος θέλει να διαρκέσει πρέπει να αποπολιτικοποιήσει τον εαυτό του, να εξομαλύνει τις άκρες της ταυτότητάς του και της πρότασής του, να περιοριστεί σε μερικές συνεδρίες για να παρακινήσει τη βάση του, αλλά μετά να εξουδετερώσει τον εαυτό του, να ενσωματωθεί στη ροή της διακυβέρνησης. Λέγεται ότι δεν υπάρχει χώρος για πολιτικούς ριζοσπαστισμούς και μεσσιανικές επαναστάσεις. Ωστόσο, δεν εξαφανίζονται μόνο οι ριζοσπαστικές και ανταγωνιστικές σκέψεις, αλλά και όλη η κριτική, στραμμένη προς το μέλλον, βαθιά πολιτική σκέψη.
Έχει συμβεί και άλλες φορές. Αλλά στο παρελθόν, αντιμέτωποι με το απόρθητο σύστημα και τις κυρίαρχες δομές, αντιμέτωποι με την ανικανότητα της πολιτικής και την αδυναμία επαναστάσεων ή ισχυρών αλλαγών, υποχωρούσαμε στην μεταπολιτική (οι άνθρωποι επέστρεφαν στη μεταπολιτική). Τι είναι η μεταπολιτική; Είναι ο πάνω όροφος (το ανώτερο επίπεδο) της πολιτικής, το εργαστήριο όπου κανείς σκέφτεται και βλέπει παραπέρα. Η Μεταπολιτική ερευνά εκείνες τις γραμμές, εκείνες τις περιοχές, εκείνες τις σκέψεις που προηγούνται της πολιτικής, την καθοδηγούν, την υπερβαίνουν. Γείτονές της στη γνώση είναι η πολιτική επιστήμη, η πολιτολογία, η πολιτική φιλοσοφία, ο πολιτικός πολιτισμός. Αλλά η μεταπολιτική, τουλάχιστον με την έννοια που δίνει η Nouvelle Droite για παράδειγμα, είναι μια στρατηγική και προπολιτική σκέψη, όχι μια καθαρή ακαδημαϊκή και επιστημονική μελέτη της πολιτικής. Καθώς η πολιτική ήταν ανέφικτη (ανεφάρμοστη), η θεωρία τέθηκε σε κίνηση. Kαθώς έλειπε η δράση, η σκέψη την αναπλήρωνε ως ένα είδος επένδυσης στο μέλλον. Αλλά σήμερα δεν υπάρχει διαφυγή, δεν υπάρχει καταφύγιο, ούτε καν σε εκείνο το ιδανικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Η μεταπολιτική είναι ένας τραγέλαφος για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Croce, ένα καθαρό φανταστικό τέρας. Eίναι έρημη γη, δεν έχει συνομιλητές, δεν έχει δυνατότητα επιρροής.
Η σκέψη, ιστορική ή πολιτική, αλλά ίσως πρέπει να πει κανείς η σκέψη και τέλος, ορθά κοφτά, είναι ένας δρόμος μοναξιάς, που πέφτει στο τίποτα και στο κενό, ελλείψει αποδεκτών, απαντήσεων, συναινέσεων, συνομιλητών και αντιρρήσεων. Οι ιδέες είναι σημαίες που μιλούν στον άνεμο. Άσχετες, παύουν να είναι ενδιαφέρουσες ακόμη και σε ιστορικό επίπεδο, γιατί πέρα ​​από τη σκέψη, η ιστορία ατροφεί επίσης γρήγορα. Γενική αναισθησία. Δεν αναφέρεται πουθενά ίχνος επεξεργασίας της σκέψης. Δεν υπάρχει στην κυβέρνηση γιατί όποιος κυβερνά είναι κολλημένος στην πραγματικότητα και δεν έχει χρόνο να χάσει με σκέψη ή ακόμα χειρότερα με ιδεολογίες. Δεν είναι καν στην αντιπολίτευση γιατί χωρίς εξουσία δεν υπάρχει δυνατότητα πραγματοποίησης του μεταπολιτικού λόγου, είναι καθαρή ακαδημαϊκότητα, χωρίς καν ακαδημαϊκό διάλογο. Αυτοί που αντιτίθενται περιμένουν μόνο να υποχωρήσει η κυβέρνηση ή το πολύ να προσπαθήσουν να της βάλουν τρικλοποδιά, αλλά στο επίπεδο της σκοπιμότητας, της πρακτικής ακροβασίας, του ατυχήματος. Τίποτα δεν μοιάζει με την ανάσα μιας σκέψης και το σχέδιο μιας εναλλακτικής. Η πλήρης εναλλαξιμότητα των πολιτικών υποκειμένων στην κυβέρνηση και των στρατηγικών τους επιβεβαιώνει τη ματαιότητα οποιουδήποτε λόγου. Η ανθεκτικότητα ανατίθεται στην εξουδετέρωση και την αποπολιτικοποίηση, στο πέρασμα από την καινοτομία στη συντήρηση, από τον ανταγωνισμό στην ολοκλήρωση. Η σκέψη της εποχής μας μπορεί να είναι υγρή, αλλά ρέει προς μία μόνο κατεύθυνση, και μάλλον λύματα παρά νερό του ποταμού, δίκτυα αποχέτευσης. Όχι υγρή σκέψη αλλά ανέμελα λύματα. 
Χθες η φτώχεια των γεγονότων αντισταθμιζόταν τουλάχιστον από την άνθιση των ιδεών. Σήμερα η φτώχεια των γεγονότων αντιστοιχεί και στη φτώχεια των ιδεών, στην απουσία τους. Ο κύκλος είναι κλειστός, υπάρχει η τελειότητα του τίποτα, μέσα υπάρχει μόνο το κενό. Με άλλα λόγια, φτάνουμε σε εκείνο το σημείο όπου είναι άχρηστο/μάταιο  να συζητάμε, να σκεφτόμαστε, να συγκρίνουμε γιατί δεν μπορεί να συμβεί τίποτα διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει και δεν ενδιαφέρει να γνωρίζουμε, μόνο να γνωρίζουμε, ότι τουλάχιστον στο παρελθόν, στην ιστορία, ήταν δυνατοί άλλοι τρόποι ύπαρξης καί σκέψης. Και δεν υπάρχουν μελλοντικές στιγμές που να φανταστούμε κάποια εκδίκηση ή κάποια σημαντική επανάσταση. Το μέλλον δεν προβλέπει άλματα.
Στο παρελθόν είχαμε στιγμές αδιεξόδου στην πολιτική, αλλά τώρα έχει σταματήσει και η μεταπολιτική, δηλαδή η σκέψη που σχεδιάζει πέρα ​​από τις υπάρχουσες ρυθμίσεις/διευθετήσεις. Όσοι εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε αυτά τα μονοπάτια μπαίνουν στις ερασιτεχνικές κόγχες των προφητών της νέας εποχής, σχεδόν δαιμονισμένοι, που ζουν εκτός χρόνου και κρίνονται ως ραδιενεργά απόβλητα από το παρελθόν, ήδη απομονωμένοι.
Βρείτε μου μόνο ένα μεταπολιτικό θέμα για το οποίο σήμερα, δεν θα πω οι πολίτες, αλλά τουλάχιστον η μικρή ακρόπολη των διανοουμένων παλεύει. Οικιακές μοναξιές, αυτοαναφορικοί σολιψισμοί και μετά τίποτα. Τίποτα δεν αναζωογονεί, ούτε καν οι μικρότερες ομάδες διανοουμένων ή καλλιτεχνών. Μόνο ιδεολογική αναδίπλωση για μία χρήση, χωρίς καμία λαβή και κανένα μοίρασμα.
Περισσότερο από την κριτική κυριαρχεί η αδιαφορία. Όλα ξεφεύγουν, στις σκιές του τίποτα. Είναι η έρημος χωρίς την παραμικρή δίψα για διαφορετικές σκέψεις. Το στάδιο της μοναξιάς, των σκέψεων-selfies, των ιστοριών χωρίς ιστορία, κάνει ό,τι δεν αφορά την τάση της ημέρας, ξεπερασμένο. Η έλλειψη ανάγνωσης και ενδιαφέροντος το επιβεβαιώνει και σε στατιστικό επίπεδο. Δεν διαβάζουμε, δεν συζητάμε. Απλά κάνουμε like ή ακύρωση.
Είναι άχρηστο να αντιπαραθέτεις μια πολιτική σκέψη σε μια άλλη, ένα εναλλακτικό όραμα στο σημερινό ή ακόμα και μια κυβερνητική σκέψη σε μια αντίθεση. Υπάρχουν διαφορετικές θέσεις, αλλά είναι τοπωνυμικές θέσεις που κυκλώνουν το πού ζεις ή πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή. Όλες οι διαφορές είναι περιττές, χωρίς την παραμικρή αντίληψη ότι ένα τέτοιο κενό δεν έχει προηγούμενο. Βρισκόμαστε σε μια φάση τέτοιας μονομερούς ξηρότητας που η πολιτική σκέψη δεν είναι δυνατή, εκτός απρόβλεπτων αλλαγών. Η μόνη διέξοδος που κολλάει είναι ο παράγοντας έκπληξη. Ή το θαύμα!!!

Con la politica finisce pure la metapolitica - Marcello Veneziani