Η δικτατορία του παρόντος – Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Η εποχή μας είναι μια εποχή ψευδούς δημοκρατίας, αφηρημένων ελευθεριών και συγκεκριμένων δικτατοριών. Μία από αυτές, η πιο εκπληκτική, είναι η υπεροχή του παρόντος, μια πραγματική δικτατορία του παρόντος. Η ενιαία υλιστική σκέψη γνωρίζει και ειδωλοποιεί μόνο ό,τι ανήκει στο σήμερα, και ως εκ τούτου είναι σύγχρονη. Σε άλλες περιπτώσεις, έχουμε σημειώσει ότι η λέξη νεωτερικότητα δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το «με τον σημερινό τρόπο». Είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε πάντα με αναφορά στο παρόν, αλλά χωρίς την έμφαση, τη θετική και ειδωλολατρική φόρτιση που τον περιβάλλει τον τελευταίο μισό αιώνα. Η προγραμματική υπεροχή του σήμερα έναντι του χθες, που υποτίθεται και κατανοείται ως εμφανής, είναι στην πραγματικότητα ένα από τα χίλια δηλητηριασμένα φρούτα της τοξικής εποχής που ονομάζουμε Εξήντα οκτώ. Από τότε, όλα περιορίστηκαν σε τρέχοντα γεγονότα, στη στιγμή, παρασύροντας κάθε πολιτισμό, πεποίθηση, έθιμο, ιστορία ενώπιον του γκροτέσκου δικαστηρίου του Αιώνιου Παρόντος. Παράξενο δικαστήριο πράγματι, στερούμενο χωρικής ή εδαφικής δικαιοδοσίας, αλλά αποκλειστικά χρονικού διαστήματος με προκαθορισμένη προθεσμία στο τέλος της τρέχουσας ημέρας. Η επόμενη μέρα σέρνει αναπόφευκτα το παρόν στο παρελθόν, στερώντας του τη σημασία. ένα ξόρκι που λιώνει στα μεσάνυχτα, σαν αυτό της Σταχτοπούτας. Μια δικτατορία που συνεχώς αναγεννιέται στη νέα μέρα, ένας Φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του: post fata resurgo, αφού αυτό που ισχύει σήμερα είναι σύγχρονο και ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί. Το πιο εμφανές θύμα είναι το παρελθόν, βαρυμένο από αρνητικές προκαταλήψεις, κατηγορούμενο για αφάνεια και υστέρηση, αλλά το παρόν, παρά τον άλλο υπάρχοντα μύθο, αυτόν της προόδου, καταστρέφει και το μέλλον.

Μπορούμε να δούμε καθημερινά την έλλειψη ενδιαφέροντος για κάθε μεγάλο έργο, σε ιδέες, δράσεις, επιτεύγματα που παρακάμπτουν το χρόνο. Εφαρμόζεται στην αρχιτεκτονική και την τέχνη, αλλά και στην οικονομία, το μοναδικό θέατρο τη ς σύγχρονης αναπαράστασης. Όχι μόνο δεν έχει κατασκευαστεί τίποτα για τις επόμενες γενιές - το Κολοσσαίο και ο ίδιος ο Πύργος του Άιφελ δεν έχουν τους ομολόγους τους σήμερα, αλλά δεν υπάρχει πλέον μακροπρόθεσμη σκέψη. Οι πολιτικές δεν υπερβαίνουν το σήμερα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ο νεοκαπιταλισμός λειτουργούν για το άμεσο κέρδος των μετόχων. Για τη συντριπτική πλειοψηφία ο κόσμος του χθες και του προχθές είναι μια ντροπιαστική παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, η μνήμη δεσμεύεται αποκλειστικά σέ σύντομα όρια. Συμβαίνει σε όσους είναι άνω των πενήντα να ερωτηθούν πώς ήταν τα πράγματα πριν από την έλξη του κινητού τηλεφώνου. Η απάντησή μας, πάντα, είναι ότι ο Όμηρος, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Αϊνστάιν έγινε αυτό που ήταν. Σήμερα δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς την querelle desanciens et des modernis που προσέλκυσε τα καλύτερα ταλέντα  μεταξύ του δέκατου έβδομου και του δέκατου όγδου αιώνα λόγω τής έκδηλης κατωτερότητας των αρχαίων. Το μόνο μέλλον που γίνεται δεκτό είναι το κλουβί, που παρουσιάζεται από την πρόβλεψη. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας είναι η προθυμία της να προφτάσει, νά προηγηθεί σέ μικρότερο χρόνο, να προβλέψει, να εξορθολογήσει και να εξουδετερώσει το μέλλον μέσω υπολογισμών, πιθανοτήτων, στατιστικών και τώρα αλγοριθμικών μαθηματικών μοντέλων. Από τη μετεωρολογία στη δημογραφία, στην παραγωγή, στην ανάπτυξη, ένας άλλος διαφορετικός μύθος του παρόντος, ή να το μειώσει σε ένα είδος φουσκωμένου παρόντος, επαυξημένης πραγματικότητας ή ένα απείρως τεντωμένο σχοινί.

Απίστευτη όμως είναι η μοίρα πού έλαχε στην τέχνη. Στα μεγάλα αγγλοσαξονικά πανεπιστήμια, θερμοκοιτίδες όσων συνέβησαν τον τελευταίο μισό αιώνα, έφτασαν να βάλουν κόκκινες σφραγίδες στα έργα του Σαίξπηρ, ενοχοποιημένα, σύμφωνα με το κριτήριο της πολιτικής ορθότητας, εναλλάξ σεξισμού, ρατσισμού και ποιος ξέρει τι άλλο . Το ανώτατο δικαστήριο έχει εκδώσει την ποινή του, ακόμη και ο Δάντης είναι ύποπτος, η ίδια η Βίβλος βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Στο εγγύς μέλλον, οι λάτρεις της μουσικής θα πρέπει να ικανοποιηθούν σε έναν λογοκριμένο Rigoletto τουλάχιστον δύο αριών, Cortigiani vil race damned (διακρίσεις και χρήση μιάς απαγορευμένης λέξης, φυλή) και La donna e mobile καθότι, “qual piuma al vento, muta d’accento e di pensier είναι ο μισογυνιστικός σεξισμός του χειρότερου είδους! Η μόνη παρηγοριά είναι η μεταβαλλόμενη φύση του δικαστηρίου του παρόντος, αύριο θα μπορούσε με τη σειρά του να αλλάξει την προφορά του και τις σκέψεις του. Ο φτηνός ηθικισμός που απαξιώνει τα πάντα στο όνομα του κριτηρίου της επικαιρότητας, μας ανησυχεί, χωρίς καν να αναρωτιόμαστε αν οι κρίσεις του δεν θα αμφισβητηθούν ή δεν θα κοροϊδευτούν από την επόμενη κριτική επιτροπή. Σήμερα ισχύουν τα τοτέμ της ανοχής, του πανομοιότυπου, του Μοναδικού. Αύριο ποιος ξέρει. Αλλά η κατηγορηματική επιταγή, απαλλαγμένη από την ηθική του Καντ, είναι αυτή ενός αδηφάγου Carpe Diem στο όνομα μιας μυθοποιημένης νεολαίας - της Αναγέννησης του Lorenzo του Μεγαλοπρεπούς, πόσο όμορφη είναι η νιότη, χωρίς αμφιβολία (δεν υπάρχει βεβαιότητα αύριο) - αφού το μέλλον είναι σχεδόν τόσο απαξιωμένο όσο το παρελθόν, παρά τον μύθο της προόδου. Κυριαρχεί η ιδέα της κατανάλωσης: εμπειρίες που καίνε γρήγορα, έμφαση στα συναισθήματα, βασίλισσες των Homo Consumens. Στη γλώσσα του μηχανοκίνητου αθλητισμού,

Προφανώς, όλοι οι κλάδοι που δεν επικεντρώνονται στο παρόν χάνουν τη σημασία τους, ξεκινώντας από την ιστορία, αλλά και η γεωγραφία, η μεταφυσική, η ίδια η πολιτική αν προσπαθήσει να ερμηνεύσει και να κατευθύνει τον κόσμο σύμφωνα με ιδέες και έργα. Η κοινωνιολογία είναι ισχυρή, λόγω της προγνωστικής της φύσης, και η επιστημονική γνώση, οι φυσικές επιστήμες του Dilthey λόγω της σωρευτικής φύσης τους. Έχουμε γίνει γίγαντες από την προηγούμενη δουλειά των νάνων. Διαδίδεται η ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι μια κενή πλάκα που πρέπει να γεμίσει κατά βούληση. Το μόνο κριτήριο γίνεται η επικαιρότητα, αλλοιωμένη από τους παραμορφωμένους φακούς των σημερινών αξιών, μεταξύ των οποίων υπερέχει η καταστολή, η οποία έμμεσα αρνείται το μέλλον. Επομένως, η κατανόηση του σήμερα για να ζήσεις εκεί ως πρωταγωνιστής, ως νικητής, γίνεται θεμελιώδης. Όλη η γνώση πρέπει να συμπυκνωθεί σε μια γνώση - Bignami, όλο και πιο γρήγορη, επιφανειακή και καθοριστική για το να κάνεις κάτι που έχει αντικαταστήσει την δράση. Εξ ου και η εκτεταμένη μαζική άγνοια, που τροφοδοτείται από μια όλο και πιο στενή εξειδίκευση, τομεακές γνώσεις με παρωπίδες που έκανε τον George Bernard Shaw να γράψει ότι ειδικός είναι αυτός που ξέρει όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα, μέχρι να ξέρει τα πάντα για το τίποτα. Η δικτατορία του παρόντος είναι και αλαζονική, καθώς κρίνει με τα σημερινά κριτήρια στο όνομα του «ό,τι χρειάζεται» και αδαής καθώς απορρίπτει επί της αρχής ό,τι δεν συμφωνεί με τον εαυτό της. Υπό αυτή την έννοια είναι παιδική, δεν θέλει να μεγαλώσει, ο Πήτερ Παν είναι ο ομώνυμος ήρωάς της, ανεύθυνος όπως κάθε παιδί. Από τήν παιδική ηλικία έχει επίσης μια αίσθηση παντοδυναμίας και εγωκεντρισμού. Η ειδωλολατρία του νέου θυμίζει τη γρήγορη αδιαφορία του παιδιού για το παιχνίδι με το οποίο έπαιζε μέχρι μια στιγμή πριν από την άφιξη ενός νέου παιχνιδιού. Το νέο είναι συνώνυμο του καλύτερου όπως το σήμερα είναι καλύτερο από το χθες. Το θέμα είναι ότι το σύστημα που βασίζεται στην κατανάλωση, συγγραφέας και ωφελούμενος της παρουσιαστικής επανάστασης, χρειάζεται να κρύψει αυτό που είναι πιο προφανές στο γραμμικό σχήμα, δηλαδή ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα. Πρέπει να σταματήσουμε στο κατώφλι, για να μην εμποδίσουμε ένα μονοπάτι που, αναπόφευκτα, θα μεταμορφώσει ό,τι δεν αντιστοιχεί στο παρόν σε απόβλητο. δηλαδή ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα. 

Ο ενθουσιασμός και η σπασμωδική προσδοκία που περιβάλλει την εμπορία νέων τεχνολογικών συστημάτων προηγούμενης περισσότερης λειτουργικότητας από το μοντέλο, οι χιλιομετρικές ουρές, η εξαντλημένη χαρά εκείνων που έχουν κατακτήσει το αντικείμενο του πόθου σε υψηλή τιμή ή και με σωματική προσπάθεια είναι περισσότερες. Περιέργως, πολύ λίγοι αναρωτιούνται γιατί περίμεναν με τέτοιο ενθουσιασμό για το προηγούμενο μοντέλο, τόσο ξεπερασμένο, όχι πολύ αποτελεσματικό, πού τώρα κρίνεται ακόμη και άσχημο. Αλλά στη δικτατορία του παρόντος ένας από τους θεμελιώδεις νόμους είναι ότι μας αρέσει μ όνο αυτό με το οποίο είμαστε ευχαριστημένοι (σήμερα). Ένα άλλο στοιχείο της σύγχρονης εποχής είναι ο ολοκληρωμένος χαρακτήρας της με τη νομική έννοια. Καταργώντας ή αποδυναμώνοντας σε μεγάλο βαθμό την έννοια του δικαιώματος, μένουμε με ό,τι είναι  νόμιμο. Σύμφωνα με το κυρίαρχο κριτήριο της στιγμής, το πνεύμα των καιρών, ισχύει αυτό που επιβάλεται ή επιτρέπει ο ισχύων νόμος. Εκείνοι που αντιτίθενται σε αυτό είναι εκτός χρόνου, μια επικίνδυνη κατάσταση, αφού ο φιλισταίος κομφορμισμός είναι ένα άλλο στοιχείο της δικτατορίας. Το παρόν είναι ένας κύριος γεμάτος αξιώσεις, απαιτεί μια βιαστική ζωή, μισεί τη σιωπή. Τα θέματα του έχουν μια φρίκη κενού (horror vacui) χρόνου (λέγεται ότι εξαπατούν το χρόνο, αλλά είναι το αντίθετο), έχοντας τά πάντα υπό έλεγχο, προβλέποντας, πράγματι, όπως λένε τώρα, τη διαχείριση καταστάσεων. Μοιρές τρόμου, τρόμος της μοίρας, του απρόβλεπτου, αυτού που ξεπερνά την καθημερινότητα και υπερβαίνει τα στατιστικά μοντέλα. Όλα πρέπει να ρέουν, στο δοχείο παραμένουν σταθερά. Ο Ηράκλειτος, ή Έλληνας φιλόσοφος του Πάντα Ρέι, όλα ρέουν, είναι ο πραγματικός ιδεολόγος της δικτατορίας του περάσματος. Ταυτίζεστε με το τρεχούμενο νερό και δεν είναι ποτέ το ίδιο. Ο άνθρωπος του αιώνιου παρόντος δέχεται να είναι μια σταγόνα, αποφεύγοντας προσεκτικά να θέσει ερωτήματα νοήματος. Πού θα πάει αυτή η σταγόνα και από πού προέρχεται γι 'αυτόν είναι αδρανείς ερωτήσεις. Γίνεστε μόρια ενός κρίκου σε μια αλυσίδα χωρίς καν την αξιοπρέπεια να αισθάνεστε αποξενωμένοι. Τα μόνα ερωτήματα που επιτρέπονται είναι εκείνα στα οποία ο επιστημονικός ορθολογισμός μπορεί να δώσει απάντηση όσον αφορά την εγκυρότητα, η οποία είναι μια διαφορετική κατηγορία από την αλήθεια. Αυτό που μετράει είναι αυτό που λειτουργεί. Το υποκείμενο του παρόντος είναι οπισθοδρομικό σε σύγκριση με το Είναι του Χάιντεγκερ. Αρκείται σε μιά παρουσίαση, στήν οποία είναι το σκηνικό της παράστασης, ένα ειδώλιο που εμφανίζεται για μια στιγμή στο προσκήνιο και μετά εξαφανίζεται.

Είναι σημαντικό να έχουμε και να κάνουμε τα πάντα αμέσως. Ο Διόνυσος νικά τον Απόλλωνα, τάξη και μορφή, σε ένα κρεσέντο που θυμίζει ένα ποιητικό έργο του τέλους του δέκατου έβδομου αιώνα, τον Βάκχο στην Τοσκάνη του Francesco Redi «Τυλίγεται και καταναλώνεται, και εδώ κάτω ο χρόνος ονομάζεται. Και πίνοντας και πίνοντας τις σκέψεις στέλνουμε την εξορία». Το αρχαίο απόφθεγμα εκχυδαΐζεται, γεμίστε το ποτήρι που είναι άδειο, αδειάστε το ποτήρι που είναι γεμάτο. Όποιος σταματάει χάνεται, όποιος τρέχει θα μπει στο κάδρο, στο κάδρο, θα απολαύσει τη χαρούμενη στιγμή που υπάρχει, πιασμένος σε κίνηση σαν το σχοινί ενός αναβάτη. Αλλά είναι ένας απελπισμένος αγώνας για να ξεφύγουμε από το επικείμενο Τίποτα. Οι Αγγλοσάξονες θεωρούν τον Ludwig Wittgenstein, λογικό, μηχανικό με εκπαίδευση, τον μεγαλύτερο φίλο  του εικοστού αιώνα. Ο Βιεννέζος στοχαστής παρείχε εξαιρετική κάλυψη για την απαξίωση της αντιεπιστημονικής σκέψης. Το σύστημα του δεν επιτρέπει καμία εικασία: είναι το τέλος όχι μόνο της μεταφυσικής, αλλά και του homo viator, του οδοιπόρου της ύπαρξης που αναζητά την αλήθεια, πιο άπληστος για ερωτήματα παρά για απαντήσεις. Το κεντρικό του έργο ονομάστηκε Tractatus Logico Philosophicus. Το πιο διάσημο απόσπασμα ήταν το εξής: «η σωστή μέθοδος της φιλοσοφίας θα σωστά αυτή: να μην πούμε τίποτα εκτός από αυτό που μπορεί να ειπωθεί. Επομένως, προτάσεις της φυσικής επιστήμης, επομένως κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη φιλοσοφία. Και μετά, όποτε οι άλλοι θέλουν να πουν κάτι μεταφυσικό, πείτε του ότι σε ορισμένα σημεία των προτάσεών του δεν έχει δώσει κανένα νόημα. Αυτή η μέθοδος θα ήταν (...) η μόνη αυστηρά σωστή. Ό,τι δεν μπορεί να συζητηθεί, πρέπει να σιωπάται». Δηλαδή, να παραμείνουμε σιωπηλοί για τους ουσιώδες, αόρατο στο μάτι, αφού κανένα ζήτημα νοήματος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Ένας μεγάλος αναγωγισμός, μια κομψή παρωπίδα για μια ανθρωπότητα αφοσιωμένη στο άμεσο, στο μέτρο, που τρέχει σε μια ενιαία τροχιά: είναι υποχρεωτικό να επιμείνουμε σε αυτό που μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα εργαλεία υπολογισμού της λογικής. Το τίμημα είναι η αναγωγή του ανθρώπου σε πίστη του Θεού, ή νά ζει το παρόν ως υποκατάστατο της αιώνιας. Αλλά το παρόν πρέπει αναγκαστικά να γεμίσει, να διευρυνθεί, να γεμίσει έτσι ώστε τα μεγάλα θέματα να αποφευχθούν, σε γραμμικό χρόνο, μια ακολουθία κουκκίδων, αποβάλλοντας την κυριότητά του, Jacques Le Goff, ασυμβίβαστο με τη βιασύνη, την ταχύτητα, την αγωνιώδη συμπίεση που μας περιβάλλει.  Ο κυκλικός χρόνος προκαλεί την επιστροφή, (μετά τη μια συγκομιδή έρχεται η άλλη), αλλά και την αναβολή, την ικανότητα αναμονής, την προσπάθεια, τον σεβασμό στον ρυθμό της φύσης. Δεν είναι κατάλληλο για εμάς, αναγκασμένοι να ζήσουμε και να βιώσουμε τα πάντα, αμέσως, άπεχθανόμενοι την κούραση, τη βαθμιαία εξέλιξη, τον επίπονο τρόπο. Είναι επιτακτική ανάγκη να δαγκώνετε τη ζωή ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ρίχνετε μια σταγόνα του φρούτου. Πολύ μακριά είναι η εποχή του Ruzante "για κάθε ευχαρίστηση, χρειάζεται πόνος". Το μόνο που χρειάζεστε είναι η πιστωτική σας κάρτα και μια γρήγορη σύνδεση.

Η γρήγορη και συμπιεσμένη ζωή μοιάζει με τη χειρονομία κάποιου που «συμπιέζει» αρχεία στον υπολογιστή για να καταλαμβάνει λιγότερο χώρο στη μνήμη. Το φερμουάρ παρόν (το εικονίδιο είναι ένα πιεστήριο συντριβής) επιβάλλει τη βιασύνη, τη συνοπτικότητα, τη συστηματική απάρνηση του βάθους. Την εποχή των ηλεκτρονικών συσκευών, ακόμη και οι υπεύθυνοι των ιστοσελίδων σε βάθος συνιστούν: γράψτε λίγο, οι άνθρωποι βιάζονται, δεν διαβάζουν περισσότερους από έναν φάκελο. Στην τηλεόραση, ακόμη και σημαντικοί καλεσμένοι διακόπτονται αν περάσουν από τους χρόνους, με αυτή τη λέξη, υποχρεωτική, που αναγγέλλει κυρίαρχη διαφήμιση. Η διαφήμιση, το εργοστάσιο του πόθου και του παρόντος που γκρεμίζει τα σύνορα του παρελθόντος, μας καλεί να βιασθούμε στην κατανάλωση, να ικανοποιήσουμε τη νέα τρέλα που προκαλεί το μήνυμα. Η κατανάλωση πρέπει επίσης να είναι γρήγορη. Το νέο πρόκειται να παλιώσει και δεν μπορεί να αναβληθεί. Παρ 'όλα αυτά, Το χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι να είναι το μόνο πλάσμα ικανό να αναβάλλει, να καθυστερεί, να διατηρεί υπό έλεγχο το ένστικτο. Η δικτατορία του παρόντος δεν θέλει, πρέπει να οπισθοχωρήσουμε στο νηπιακό στάδιο, οι επιθυμίες και οι παρορμήσεις ωθούνται να εκδηλωθούν απεριόριστα, επιταχύνονται και καταναλώνονται χωρίς καμία ηθική κρίση. Σε αντίθεση με το ζώο, ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ πραγματικά ικανοποιημένος, αλλά με τη θέληση του Δημιουργού δεν μπορεί να παραιτηθεί από το να αποδίδει νόημα, αίσθηση, κατεύθυνση στις πράξεις του. Ο ιδρυτής της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, Arnold Gehlen όρισε τον άνθρωπο ως σχεδόν απαλλαγμένο από ένστικτα, αλλά κατέχει μια εξαιρετική ιδιότητα που τον κάνει μοναδικό, την εξαίρεση, δηλαδή την ικανότητα να γνωρίζει και να αναγνωρίζει, να απαλλάσσει τον εαυτό του από το άμεσο. Ο άνθρωπος, βιώνοντας τον κόσμο, τον συγκεντρώνει σε σύμβολα, μέχρι να αποκτήσει πανοραμική όραση και ικανότητα διάθεσης. Σε αυτή τη διαδικασία αποκτά τον έλεγχο μιας πληθώρας ενεργειών, απελευθερώνοντας τον εαυτό του από την υλική ενστικτότητα. Ο κόσμος είναι για αυτόν ένα πεδίο άπειρων εκπλήξεων, ένα στημόνι όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον ενσωματώνονται οργανικά. Η ανθρώπινη εσωτερικότητα είναι ανοιχτή στον κόσμο. Αυτό σημαίνει επενδύονται σε εμπειρίες, εντυπώσεις, διαισθήσεις, καθένα από τα οποία εγείρει μια ένταση, μια ανοδική φιλοδοξία. Από την άλλη σημαίνει ότι η ζωή των ανθρώπινων παρορμήσεων και αναγκών περιέχει μακρινές αξίες, εικόνες του παρελθόντος, τάση προς αυτό που απουσιάζει, λαχτάρα για μελλοντικές καταστάσεις και περιστάσεις. Η αναγωγή του ανθρώπου στο παρόν του είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους ανάγεται σε σκλάβο του εφήμερου, όχι πια σε ένα πλάσμα που καλείται στο αιώνιο, αλλά ένα κομμάτι ύλης προορισμένο να εξαντληθεί με την καταναγκαστική χειρονομία του να κάνεις χωρίς να ενεργείς, να υπάρχεις χωρίς να είσαι, να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Ένα ζώο χωρίς ιστορία, χωρίς ψυχή, ξένο προς τον Θεό, ξένο ακόμη και στον εαυτό του.

Robert PECCHIOLI

La dittatura del presente – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)