Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Νο 1
Η ΟΠΟΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ Νο 2 ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
του Marcello Veneziani
Ο Μπεργκόλιο ενεργεί ως "ένας από εμάς". Αλλά θα είναι αρκετό για να αποφευχθεί η παρακμή;
Ένας σαν εμάς. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ακριβώς από το όνομά του, ήθελε να επιλέξει όχι μόνο τον δρόμο της ταπεινότητας και της απλότητας, αλλά και τον δρόμο της εγγύτητας, για να είναι μεταξύ άλλων, ένας μεταξύ άλλων, στην κοινή γλώσσα και τρόπο ζωής.
Ευαγγελικός λαϊκισμός, για να χρησιμοποιήσω μιντιακές-πολιτικές κατηγορίες. Πέρα από τον νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα και καταγωγή, πέρα από την αφόρητη ρητορική με την οποία έγινε δεκτός στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχτισαν γύρω του την ορολογία της ταπεινότητας και της απλότητας (που είναι τελικά η παραχάραξη της ταπεινότητας και της αληθινής απλότητας), υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε εκείνο το σημείο καμπής. Όχι μόνο αλλάζει η αισθητική του Παπισμού, αλλά διακυβεύεται ο χριστιανικός ρόλος και το χριστιανικό μήνυμα. Για να τον καταλάβουμε καλύτερα, θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε από τη σύγκριση με τον προηγούμενο Πάπα. Ο Ράτσινγκερ ήταν άνθρωπος της σκέψης, λόγιος, δεν γνώριζε τον κόσμο και τους άλλους, την κοινή ζωή, τις συνήθεις χειρονομίες. Ήταν θεολόγος Πάπας, αναρωτιόταν για τον Θεό και όχι για το πώς να παρουσιάσει τον εαυτό του στα πλήθη, προσπάθησε να γίνει ξεκάθαρος αλλά δεν ήταν αφελής.
Ευαγγελικός λαϊκισμός, για να χρησιμοποιήσω μιντιακές-πολιτικές κατηγορίες. Πέρα από τον νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα και καταγωγή, πέρα από την αφόρητη ρητορική με την οποία έγινε δεκτός στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχτισαν γύρω του την ορολογία της ταπεινότητας και της απλότητας (που είναι τελικά η παραχάραξη της ταπεινότητας και της αληθινής απλότητας), υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε εκείνο το σημείο καμπής. Όχι μόνο αλλάζει η αισθητική του Παπισμού, αλλά διακυβεύεται ο χριστιανικός ρόλος και το χριστιανικό μήνυμα. Για να τον καταλάβουμε καλύτερα, θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε από τη σύγκριση με τον προηγούμενο Πάπα. Ο Ράτσινγκερ ήταν άνθρωπος της σκέψης, λόγιος, δεν γνώριζε τον κόσμο και τους άλλους, την κοινή ζωή, τις συνήθεις χειρονομίες. Ήταν θεολόγος Πάπας, αναρωτιόταν για τον Θεό και όχι για το πώς να παρουσιάσει τον εαυτό του στα πλήθη, προσπάθησε να γίνει ξεκάθαρος αλλά δεν ήταν αφελής.
Ακόμα και τα αστεία του είχαν θεολογική και καλλιεργημένη βάση, όπως αυτά για τους αγγέλους, την πίστη και το χιούμορ. Ο Ράτσινγκερ ενστάλαξε μια αίσθηση απόστασης. Liebe der ferne, Αγάπη για το μακρινό, το ονόμασε ο Νίτσε, και ο πολύ αυτόνομος κληρονόμος του, ο Julius Evola, ταξίδεψε αυτό το αριστοκρατικό όραμα στα ύψη υποστηρίζοντας ότι μια αληθινή πνευματική εξουσία πρέπει να δίνει έμφαση στην απόσταση, να διατηρεί αυτή την αποστασιοποίηση από τους άλλους και από τον εαυτό του, αυτό τήν απρόσωπο υπεροχή. Χωρίς να ενδώσει σε αυτό που αποκαλούσε «νοσταλγία», δηλαδή να θέλει να υποβιβαστεί σε «έναν από εμάς». Άλλωστε το ιερό δηλώνει, έστω και με ετυμολογική έννοια, χωρισμό, απομάκρυνση. Το ιερό απαιτεί κατώφλια (σύνορα), τόπους αγνούς, μη ανακατεμένους με τους βέβηλους, ιερούς χώρους, σχεδόν απρόσιτους. Το φως δεν μπορεί να έρθει από το ίδιο το σκοτάδι αλλά από κάπου αλλού. Το ιερό προκαλεί την υπερβατικότητα. Το ιερό εκπέμπει μια αύρα που εκφράζεται με ανεπανάληπτη και εξαιρετική μοναδικότητα. Και η εικόνα των δύο παπών δίπλα δίπλα με τα ίδια λευκά άμφια, πέρα από τη σύγχυση ενός διπλασιασμού μεταξύ δύο αγίων Πατέρων, μοιάζει να σβήνει, να εξουδετερώνει, αυτή την αύρα.
Και εδώ φτάνουμε στην ουσία του θέματος. Ο Πάπας Φραγκίσκος έχει κάνει λίγο πολύ συνειδητά μια θεολογική ρήξη, άνοιξε μιά πληγή: αυτή μεταξύ ιερού και αγίου. Το ιερό απαιτεί ύψος, μοναδικότητα και απόσταση, ο άγιος εκφράζει μαρτυρία (μέχρι μαρτύριο), εγγύτητα και σχέση. Υπάρχει μια ακμάζουσα σύγχρονη λογοτεχνία για το ιερό, που κυμαίνεται από τον Mircea Eliade έως τον Emanuel Lévinas, από τον Georges Bataille έως τον René Guénon, για να μιλήσουμε για συγγραφείς που δεν συνδέονται με το χριστιανικό δόγμα. Υπάρχει επίσης ένας διαυγής διάλογος για το θέμα, L'eclisse del sacro (εκδ. Ιταλία από την Settecolori), μεταξύ του καθολικού Thomas Molnar και του νεοπαγανιστή Alain de Benoist.
Η καθολική παράδοση από την πλευρά της προσφέρει διαφορετικά παραδείγματα, Ρωμαίων παπών και χαρισματικών μορφών που ακολούθησαν τον δρόμο των ιερών, ιερέων και οικουμενικών μορφών που ακολούθησαν το δρόμο της ταπεινής αγιότητας. Αν έπρεπε να προσδιορίσουμε το σημείο απόκλισης μεταξύ της καθολικής παράδοσης και του αρχικού πνεύματος του Χριστιανισμού στο υψηλότερο επίπεδο, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από εκεί: η πρώτη είναι κατά κύριο λόγο μια έκφανση του ιερού - μέσω της ιεροτελεστίας, της λειτουργίας, τίς ιερατικές μορφές - το δεύτερο προκύπτει μεταξύ των ταπεινών ως κοινή πίστη, φιλοδοξία για μια ιερή και κοινοτική ζωή. Δεν είναι χωρίς λόγο να μιλάμε για επιστροφή στην καταγωγή μας κάθε φορά που η επίσημη δόξα της Καθολικής Εκκλησίας, η λαμπρότητα και η εξουσία τής αντιτίθενται. Θρησκεία εμπνευσμένη από το ιερό είναι μια θρησκεία του Πατέρα, ο οποίος είναι ο Pontifex, δηλαδή ο κατασκευαστής γεφυρών μεταξύ του ανθρώπινου και του θείου. Η θρησκεία της ενσάρκωσης είναι μια θρησκεία του Υιού, άρα και αδελφική, που απευθύνεται στην ανθρωπότητα.
Η Εκκλησία προσπάθησε να μεσολαβήσει μεταξύ των δύο τρόπων αναπαριστώντας στους Ποντίφικες την εικόνα του Αγίου Πατέρα που φροντίζει τα παιδιά του, ξεκινώντας από τον Υιό του Θεού, και έχει καλωσορίσει στους κόλπους της, εκτός από τους μοναχούς και τους ασκητές, και τα τάγματα των αδελφών, φέρνοντας το ιερό πιο κοντά στους ανθρώπους και την αγιότητα στους θεσμούς. Οι Ιησουίτες ήταν ένα παράδειγμα διαμεσολάβησης μεταξύ των δύο μοντέλων, αλλά ήταν περισσότερο θεσμός παρά κίνημα. Η Εκκλησία έχει μεσολαβήσει ανάμεσα στο χάρισμα του αόρατου και στο αποτύπωμα της ορατότητας, όπως έγραψε ο Carl Schmitt. Επέλεξε να είναι στον κόσμο αλλά όχι του κόσμου. Ενσαρκώθηκε αλλά χωρίς να λύνεται στον ανθρώπινο και επίγειο ορίζοντα.
Εκείνης της πίστης που αναζητά την αλήθεια της στην ταπεινοφροσύνη και τη φιλανθρωπία, ο Άγιος Φραγκίσκος ήταν το υψηλότερο και φωτεινότερο σύμβολο. Ακόμα κι αν η κουλτούρα της εποχής μας τον έχει μεταμορφώσει σε ειρηνιστή, οικολόγο και φτωχό, σχεδόν σε κομπάρσο της πίστης στο Μεσαίωνα, το μήνυμά του παραμένει πνευματικό, η φτώχεια του είναι ασκητισμός και απάρνηση, δεν είναι κοινωνική καταγγελία και ταξική πάλη. Η ταπεινοφροσύνη μας φέρνει πιο κοντά στον Κύριο και δεν γίνεται κοινωνική εξέγερση. Πρέπει να επιστρέψουμε στον Πίο XII για να έχουμε την τελευταία εικόνα ενός αριστοκρατικού Πάπα που κατεβαίνει στο πλήθος, αλλά ωστόσο διατηρεί την επίσημη απόσταση του ρόλου του. Ο Παύλος VI δεν ήταν ταπεινός αλλά περισσότερο από διανοητική ιδιοσυγκρασία, όπως ο Ratzinger. Ο Ιωάννης XXIII, συντηρητικός στην ιδιοσυγκρασία, ήταν μητρική φιγούρα παρά πατέρας, φιλόξενος στο βλέμμα και στα λόγια του. Ο Πάπας Βοϊτίλα είχε το μεγαλείο του ρόλου και την πατρότητα της αποστολής, κι όμως ήξερε πώς να επικοινωνεί με τους ανθρώπους και να τους εμπλέκει στο βλέμμα του. Ο Πάπας Μπεργκόλιο, από τις πρώτες του κινήσεις, κινήθηκε προς μια ενοριακή πίστη, έναν ενοριακό κόσμο βυθισμένο στην καθημερινή ζωή και την ορολογία της. Αντιπροσωπεύει, με την απλοϊκότητά του, έναν Θεό που συμμετέχει στην κοινή ζωή της εποχής, τον Χριστό που επιστρέφει στο δρόμο, τη Madonna ως φιγούρα του σπιτιού. Αλλά από την άλλη, ακόμη και ο Διάβολος για αυτόν εισβάλλει στην κοινή ζωή και μας χωρίζει από τη χαρά, οδηγώντας στην απαισιοδοξία.
Από αυτή την άποψη, ανάμεσα στα πολλά δοκίμια αφιερωμένα στην παρουσία του διαβόλου που βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία, έχει βγει ένα κείμενο που μας ταξιδεύει πίσω στον παράδεισο: είναι από έναν χριστιανό στοχαστή με εβραϊκή, ισλαμική ρίζα, Fabrice Hadjadj, Il. paradiso alla porta, Saggio su una uncomfortable joy (Lindau, σσ.472, E. 29) [Ο παράδεισος στην πόρτα, ένα δοκίμιο για μια άβολη χαρά].
Η θρησκεία που προσεγγίζει την αγιότητα μέσω της φιλανθρωπίας χάνει την επίκληση του ιερού, την κλήση στη σοφία και τα μυστήρια, στην τελετουργία και την υπέρβαση. Ίσως είναι πιο ταιριαστό με την ουσία του Χριστιανισμού που ήταν αρχικά η θρησκεία των ταπεινών και αφελών - ίσως είναι πιο κατάλληλο να μιλήσουμε στον κόσμο και στους λαούς του νότιου ημισφαιρίου. Οι καιροί θα δείξουν αν μια μιμητική θρησκεία, που αναμειγνύεται με τη ζωή της εποχής της, είναι πιο αποτελεσματική και πιο αληθινή από μια θρησκεία του ιερού και του μυστηρίου, βασιλική και χαρισματική, που παρακινεί κάποιον να εγκαταλείψει τον παρόντα χρόνο και τον βέβηλο κόσμο. Αλλά πέρα από τη φιλανθρωπία και την αποστολή της φτώχειας, ο θάνατος του Θεού υψώνεται πάνω από το εποχικό υπόβαθρο, το οποίο στη συνέχεια μεταφράζεται σε εκκοσμίκευση και αποχριστιανισμό, έκλειψη του ιερού και απώλεια της αγιότητας, έλευση του πρακτικού αθεϊσμού και του γκέι μηδενισμού. Μια τεράστια καταστροφή που αντιμετωπίζει ο Πάπας-παπάς με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΚΒΕ.
Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που
πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό)
και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο" μή-Χριστιανικό κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου