Υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ - Rita Remagnino

Άσχημη καί απίστευτη όπως πάντα ανάμεσα στις δύο πυρκαγιές (Ουάσιγκτον και Μόσχα) η Ευρώπη στερείται φανερά ιδεών, μια κατηγορία που δεν περιλαμβάνει τα μικρά μαθήματα ανά κιλό που δίνουν οι ημιμαθείς στα τηλεοπτικά στούντιο και στα social media. Ενώ οι Ευρωπαίοι είναι μάρτυρες της διάλυσης ολόκληρης της ιστορικο-επιστημονικής αφήγησης που κυμαίνεται από την σύλληψη της ιδεολογίας της προόδου έως τη φιλελεύθερη πολιτική , ανίκανοι πλέον να διατυπώσουν προτάσεις οποιουδήποτε είδους.

Σύντομα πολλά πράγματα θα αλλάξουν λόγω της διαδοχής των γεγονότων, σίγουρα όχι πίσω από την ώθηση μεγάλων οραματιστών και στοχαστών. Ανάδρομη και συντηρητική, η ευρωπαϊκή τάξη των ψευδο-διανοούμενων σήμερα μυρίζει μούχλα, λίγο σαν τη Γηραιά Κυρία που δεν μπορεί παρά να αναπολεί τις παλιές καλές εποχές, όταν όλοι κρέμονταν στα χείλη της. Ας μην περιμένουμε λοιπόν χαρακτήρες που κυριαρχούνται από γκρίζες ιδεολογίες και μικρά κέντρα εξουσίας να βγουν στο γήπεδο για να δώσουν τη «μάχη για τον πολιτισμό», που θα είναι η μητέρα όλων των μαχών.

Για χρόνια μας έδιναν να καταλάβουμε ότι η τεχνολογία θα είχε βελτιώσει πάρα πολύ τη ζωή μας αυξάνοντας τη συλλογική ευημερία, αδυνατώντας ακόμη και να καταλάβουμε ότι ήταν απλή παραγωγικότητα προς όφελος του πλούτου λίγων. Και στις πρώτες δυσκολίες μας άφησαν μόνους μπροστά στην Τρίτη Ψηφιακή Επανάσταση που απειλεί να αφαιρέσει και τα τελευταία πράγματα που έχουν απομείνει: τη δημιουργικότητα και το πνεύμα συνεργασίας.

Ωστόσο, δεν χρειαζόταν εξαιρετικά μυαλά για να μαντέψουμε ότι δεν θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι στην έκδοση ρομπότ sapiens, μετά την πλήρη σύντηξη ανθρώπου και μηχανής, αναγέννηση κυττάρων, κυβερνητικά εμφυτεύματα κάτω από το δέρμα, ελεγχόμενες γενετικές μεταλλάξεις, κοινή χρήση χώρων με σούπερ -τεχνητή νοημοσύνη, χρήση κβαντικών υπολογιστών.

Κανείς δεν αρνείται ότι σε ατομικό επίπεδο μπορεί κανείς να κάνει «μια ευρετική και έξυπνη χρήση» της τεχνολογίας (Giulio Giorello, ειρήνη στην ψυχή του), αλλά ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι οι τεχνοεπιστήμες εξαπλωμένες σε κάθε γωνιά και σχισμή τής ανθρώπινης ζωής, θα εκραγεί στην μάζα μέ τρόπο καταστροφικό. Η γνώση είναι μόνο για αυτόν που ξέρει, έλεγαν οι Αρχαίοι.

Ζητείται μη τεχνητή νοημοσύνη ΑΑΑ

Με την ευρωπαϊκή κουλτούρα να στηρίζεται στις προηγούμενες δάφνες της, η κριτική σκέψη έχει καταλήξει σε φλυαρίες που κανείς δεν ενδιαφέρεται πια, καταδεικνύοντας έτσι όλη την ανικανότητά της να εκφράσει μια εναλλακτική που νά αξίζει το όνομα. Δυστυχώς, η πολυπλοκότητα των προβλημάτων είναι σαφώς ανώτερη από τις εννοιολογικές δυνάμεις στο πεδίο.

Όλα είναι πλέον γιγάντια, αμέτρητα, υπερβολικά τεράστια. Η ίδια η κοινωνία έχει γίνει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για την κανονική και φυσιολογική ανάπτυξη της ανθρώπινης ζωής στη Γη και οι νέες γενιές ζουν μέρα με τη μέρα, όπως προκύπτει από μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2017 από το Ίδρυμα Visentini με τίτλο «Το χάσμα των γενεών μεταξύ των συγκρούσεων και της αλληλεγγύης: γενεές σέ αντιπαράθεση».

Βιολογικά, η ωριμότητα ξεκινά στα 18, ένα όριο πέρα ​​από το οποίο το άτομο είναι επίσημα αυτόνομο. Ωστόσο, στην Ιταλία (αλλά τα πράγματα δεν είναι καλύτερα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ο νεαρός εργαζόμενος που το 2004 πέτυχε οικονομική ανεξαρτησία σε περίπου 10 χρόνια διπλασίασε τον χρόνο αναμονής του το 2020 και θα τον τριπλασιάσει το 2030. Ένα ανησυχητικό νούμερο, δεδομένου ότι το να είσαι «αγόρι» μέχρι την ηλικία των 48-50 ετών παράγει μορφές βαθιάς αποξένωσης, προαναγγέλλοντας χίλιες νευρώσεις.

Τα δεδομένα που αφορούν το επίπεδο νοημοσύνης (IQ), το οποίο φαίνεται να μειώνεται σημαντικά, αποκαρδιώνουν . Για παράδειγμα, ο γαλλικός μέσος όρος μειώθηκε συνολικά κατά 3,8 μονάδες μεταξύ 1999 και 2009, διαμορφώνοντας τις 97,3 και χάνοντας έτσι τον μέσο όρο 100. Η ίδια τάση παρατηρείται στις σκανδιναβικές χώρες, την Ολλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Παντού υπάρχει παρακμή στην εκπαίδευση, απώλεια ενδιαφέροντος για το διάβασμα και τον πολιτισμό γενικότερα (απόρροια της απώλειας ταυτότητας), μια εκτεταμένη κοινωνική ανησυχία. Οι Αφρικανοί μετανάστες που ξεχύνονται ασταμάτητα στη Γηραιά Ήπειρο δεν θα επανορθώσουν τη ζημιά, δεδομένου ότι ο μέσος όρος νοημοσύνης τους είναι μεταξύ 85 και 90. Ακόμα κι αν δεν είναι πολιτικά ορθό να το δηλώνουμε, γιατί πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινες φυλές ( δηλαδή ο σκύλος και η γάτα είναι πανομοιότυπα ζώα), και για τον ίδιο λόγο θα ήταν καλύτερα να μην διερευνηθούν ορισμένες πρόσφατες μελέτες που δίνουν με βεβαιότητα ένα μη σάπιενς συστατικό ίσο με περίπου 20% στο DNA των πληθυσμών της υποσαχάριας περιοχής.

Στην αποκαρδιωτική πολιτιστική ισορροπία πρέπει να προστεθούν μη αναστρέψιμοι παράγοντες όπως η προοδευτική γήρανση και η υπογονιμότητα. Ωστόσο, η Ευρώπη σπάνια ήταν δεύτερη μετά από κανέναν. Όταν στους μακρινούς προϊστορικούς χρόνους οι Κινέζοι, περνώντας από τη νατουραλιστική τέχνη στη μαγική τέχνη, άρχισαν να θεοποιούν χρησιμοποιώντας κοχύλια χελώνας και στη συνέχεια δημιούργησαν τα ιδεογράμματα, ο πολιτισμός του Δούναβη παρήγαγε «τις πλάκες της Ταρταρίας». Και αν ήθελες μπορούσες να γεμίσεις σελίδες και σελίδες με παραδείγματα, αλλά είναι μάταιο να κλαις για το χυμένο γάλα.

Όπως ήμασταν «μεγάλοι», τώρα γίναμε πολύ μικροί. Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι ποσοστών και αναλογιών, και στην απεραντοσύνη του παγκόσμιου σεναρίου, πολλές μικρές κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να κερδίσουν τον τίτλο της πρώτης κατηγορίας, είναι άχρηστες.

Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην καρέκλα, πρέπει επομένως να ανακτήσουμε κάτι από το χαμένο μεγαλείο, δηλαδή από τον πολιτισμό που ανήκει τόσο σε εμάς όσο και στην υπόλοιπη ευρασιατική ήπειρο. Τα εισαγόμενα οράματα με τα οποία οι λαοί της Ευρώπης έχουν ελάχιστα ή καθόλου κοινά δεν χρησιμεύουν στην ανακατασκευή της Ευρώπης.

Έπαινος του νεαρού κυρίου

Η αλλαγή δύσκολα θα επέλθει από τά χέρια των παιδιών μας, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον καθένα μας να αποτρέψει τα εγγόνια μας από το να πέσουν στο έλεος των επιθυμιών και των πειρασμών όπως τόσοι πολλοί Πινόκιο στη Toyland. Μόνο εμείς γνωρίζαμε μια άλλη πραγματικότητα πριν από αυτήν, οπότε είναι στο χέρι μας να πούμε μια διαφορετική ιστορία από αυτή που φαίνεται.

Σαφώς ο λόγος για τα παιδιά ισχύει κατ' αρχήν. Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν «υπέροχα αγόρια» στον κόσμο, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός γνωστού στα περιοδικά συμπολίτη μου. Ούτε το «ανθρώπινο πάρκο» αυτών που ζουν σε προσωρινές, επισφαλείς και ποτέ ώριμες μορφές δεν είναι ομοιογενές. Δίπλα στα παιδιά της κατώτερης μεσαίας τάξης που καταναλώνουν αδηφάγα και ξαπλωμένα ό,τι προσφέρει ο Ιστός σε «καλές τιμές» είναι και τα υπερκινητικά παιδιά της ανώτερης μεσαίας τάξης που, παραμερίζοντας την παλιά τους αδράνεια, δεν σταματούν ποτέ. Μάστερ από το Μπέρκλεϋ, MBA από το Χάρβαρντ και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ως ανθρωπιστές στο Sea Watch, ή στην Αφρική με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ή κάπου αλλού για να «μειώσουν τις ανισότητες και να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή».

Ωστόσο, οι στόχοι αυτών των αγοριών είναι αυστηρά προσωπικοί, η κοινωνία δεν αντλεί κανένα όφελος από τις περιπέτειές τους. Σε αντίθεση με τον «νεαρό κύριο» της σχολαστικής μνήμης που τεμπέλιαζε μέ τό να αυξάνει τον τζίρο των καφενείων και των καταστημάτων της πόλης, δηλαδή να ταΐζει ολόκληρες οικογένειες, ο «νεαρός αστός» του 21ου αιώνα παραμένει στον «γύρο» των τυχερών που μπορούν να ζήσουν μέ ένα εισόδημα, έχει χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμα πρότυπα από απόσταση παρά μια δική του προσωπικότητα και κάνει ακριβώς αυτό που του/της επιθυμεί το μοναδικό κέντρο εξουσίας.

Μια νοσταλγική σκέψη λοιπόν πηγαίνει στον λαμπρό τεμπέλη του παρελθόντος, που τουλάχιστον διάβαζε και είχε τη δική του άποψη για όλα. Ίσως δεν είναι αλήθεια ότι «η αδράνεια είναι ο πατέρας των κακών», και σε κάθε περίπτωση η εξαφάνιση αυτών των γραφικών χαρακτήρων συνέβαλε στην αλλαγή των χαρακτηριστικών των αστικών κέντρων μας, στην αποπροσωποποίηση τους.

Η Simone Weil το είχε προβλέψει το 1943 στο « L'enraciment », ένα κείμενο που κοιτάζει προς το μέλλον στο οποίο η μαθήτρια του Χάιντεγκερ φανταζόταν τις ευρωπαϊκές πόλεις του μέλλοντος όπως έγιναν στην πραγματικότητα ξεκινώντας από το Σχέδιο Μάρσαλ (1945) και περνώντας από το 1968: χαοτικές, κοσμοπολίτικες , μεταβιομηχανοποιημένες και ως εκ τούτου εγκαταλελειμμένες, ορφανές από ευχάριστα μπιστρό και ιστορικά μαγαζιά, κάτω από τήν εισβολή από μεγάλα εμπορικά κέντρα και κατοικημένες από πλήθη που δεν μπορούν να γεράσουν, επισφαλείς για τη ζωή, αγγλόφωνοι, ανώριμοι.

Ο πονηρός λαγός

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να είσαι 20-30 αυτές τις μέρες. Κανένας νεαρός Δαυίδ δεν μπορεί να δικαιωθεί μέ τον Γολιάθ που ονομάζεται «OTT» (Over the Top) και περιλαμβάνει τις Google, Apple, Facebook, Amazon, Microsoft, IBM, GAFA. Υποστηρίζεται από το ακρωνύμιο NATU, το οποίο περιλαμβάνει Netflix, Airbnb, Tesla, Uber. Allly of Big Data, που ορίζει τους γίγαντες της Silicon Valley ως διαχειριστές δικτύων και συνδέσεων. Μεγεθύνεται από τη δύναμη της Big Pharma, η οποία βασίζεται στο σχηματισμό μιας υποχόνδριας ανθρωπότητας.

Μια μετωπική σύγκρουση εναντίον ενός τέτοιου αντιπάλου θα ήταν μια άχρηστη θυσία. Καλύτερη η απόδραση, που σε ακραίες περιπτώσεις όπως αυτή δεν είναι άτιμη. Αντί να παίζουμε το παιχνίδι, παίρνουμε ένα διάλειμμα για να μελετήσουμε προβλήματα και να αναλύσουμε καταστάσεις προκειμένου να αναπτύξουμε εναλλακτικές στρατηγικές.

Όταν το κυρίαρχο υποκείμενο αισθανθεί την ανυπακοή, θα είναι πολύ αργά. Ενώ θα μπορούσαμε νά έχουμε άφθονο χρόνο για να εξετάσουμε κάθε λεπτομέρεια, συμπεριλαμβανομένων των πιθανών οδών διαφυγής. « Ο πονηρός λαγός έχει πάντα τρεις εξόδους από το λάκκο του », λέει ένα παλιό κινέζικο ρητό.

Επιτρέψτε μου να δώσω ένα απλό παράδειγμα: το άνοιγμα μιας σελίδας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εκθέσει όσους κατέχουν όχι μόνο αυτή τη σελίδα αλλά και οτιδήποτε άλλο, σημαίνει ότι ο χώρος θα κλείσει μέσα σε λίγες μέρες, αυτόματα μεταβαίνοντας στην πλευρά των φλύαρων κραυγών που κανείς δεν θέλει να ακούσει πια. Από την άλλη, ροκανίζοντας σιγά σιγά την αξιοπιστία του αντιπάλου, δίνοντας όλο και μικρότερη βαρύτητα στις υπαγορεύσεις του με ευγένεια και ειρωνεία, θα αποφύγεις τους άμεσους ελέγχους και θα έχεις άφθονο χρόνο να διευρύνεις τον κύκλο των ενδιαφερομένων.

Για λίγο θα δώσεις την εντύπωση ότι είσαι ακίνδυνος και μετά θα παίξεις με το εφέ έκπληξη. Η μαγεία του ιλουζιονίστα δεν συνίσταται στο να τραβήξει το μάτι του θεατή προς μια κατεύθυνση ενώ εκτελεί επιδέξια το κόλπο σε μια άλλη; Ο κινεζικός όρος wu είναι το ισοδύναμο της μπλόφας μας και σημαίνει να μπερδεύουμε τον αντίπαλο κάνοντας τον να πιστεύει ότι το ψευδές είναι αληθινό και το αληθινό ως ψευδές, δηλαδή δίνοντάς του να καταλάβει ότι είναι υποτακτικός όταν στην πραγματικότητα ενημερώνει, εξοπλίζοντας, οχυρώνοντας, εξοπλίζοντας μας.

Είναι ώρα να πεθάνεις

Ο «φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός» είναι ο πρώτος που μπλοφάρει. Επιδεικνύοντας μια ικανότητα σωτηρίας που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει (η ψευδαίσθηση ενός δημοκρατικού κόσμου βασισμένου στα δικαιώματα), τα τελευταία χρόνια έχει καταβροχθίσει ακόμη και την αντιπολίτευση, οπότε τώρα δεν είναι σαφές ποιος πρέπει να μεταφέρει την ανθρώπινη κοινωνία στην αντίθετη πλευρά.

Κανένας, μάλλον. Γι' αυτό πρέπει να μάθουμε να βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας εισάγοντας μικροαλλαγές σε καθημερινή βάση στην ιδιωτική μας ζωή, στη δουλειά μας, στα ενδιαφέροντά μας, στα σπίτια μας, στις πόλεις μας. Η βελτίωση προέρχεται από απλά καθημερινά πράγματα, όχι από αριθμούς και στατιστικά στοιχεία, από δείκτες Mibtel και εκτιμήσεις ανάπτυξης.

Καμία πραγματική πολιτιστική πρόοδος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ελλείψει μιας κοινής αφήγησης που να προβλέπει έναν βαθύ μετασχηματισμό της νοοτροπίας και την αντικατάσταση των συμβόλων. Αυτά τα «δυτικά», δηλαδή τα αμερικανικά, δεν είναι «ευρωπαϊκά» και ελάχιστα ωφελούν την υπόθεση.

Θέλουν να σχηματίσουν μια Ευρώπη ζητιάνων εξαρτημένων από το «καθολικό εισόδημα»; Ας μελετήσουμε λοιπόν μια στρατηγική για να εμποδίσουμε το έργο. Σε αντίθεση με τους κοσμοπολίτες τραπεζίτες που κυβερνούν τον κόσμο, εμείς έχουμε ιστορία και θυμόμαστε πολύ καλά τις κυρίες της γκαρνταρόμπας, τις κυρίες σε αναμονή, τους μπάτλερ, τους λακέδες μέ τήν λιβρέα που προηγούνταν με αξιοπρέπεια στις άμαξες των ευγενών.

Οι «λακέδες», ήταν οι πιο πεπεισμένοι υποστηρικτές τού αριστοκρατικού συστήματος (σήμερα παγκόσμιο), οι θεματοφύλακες της εθιμοτυπίας (σήμερα πολιτικά ορθοί), οι ορκισμένοι εχθροί των ανθρώπων που ζούσαν στις κάτω συνοικίες (σημερινά προάστια). Πιστοί μέχρι τέλους, ακολούθησαν τη μοίρα της αριστοκρατίας μέχρι την αγχόνη όταν η επανάσταση του 1789 άρχισε να θερίζει κεφάλια.

Αυτές είναι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές σε κοινωνίες όπως η δική μας όπου υπάρχουν ακραίες ανισότητες. Σπάνια προνόμια, μπλοκάρισμα της κοινωνικής ανόδου, περίσσεια ανειδίκευτης και επισφαλούς εργασίας, απολυταρχία. Σήμερα οι λακέδες γράφουν σε mainstream εφημερίδες και εμφανίζονται συχνά στην τηλεόραση. Τα μέσα επικοινωνίας έχουν αλλάξει αλλά η ευρωπαϊκή κοινωνική τάξη εξακολουθεί να είναι η ίδια.

Ίσως ήρθε η ώρα να προσφέρουμε στην Ευρώπη κάτι διαφορετικό. Ή μάλλον, πολύ αρχαίο. Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια που εξέφρασε το 2004 ο τότε καρδινάλιος Ratzinger, ο μελλοντικός Βενέδικτος XVI, «(…) Η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα αποδοχή του εαυτού της εάν θέλει πραγματικά να επιβιώσει. Η πολυπολιτισμικότητα, η οποία ενθαρρύνεται και προωθείται συνεχώς και με πάθος, είναι μερικές φορές πάνω από όλα εγκατάλειψη και άρνηση αυτού που είναι δικό της, μια απόδραση από τα δικά της πράγματα.

Εκείνη την ώρα, τα λόγια του Ratzinger έπεσαν στο κενό. Αλλά μετά υπήρξε η σοβαρή οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-8, καί ακολούθησε η ακόμη πιο σοβαρή πανδημική κρίση του 2020, και τώρα που η υγρή γη καταρρέει κάτω από τα πόδια μας, δεν μπορούμε πλέον να στεκόμαστε και να παρακολουθούμε.

Αν η αληθινά αυθεντική Ευρώπη αναδυθεί στην άκρη ενός τάφου, όπως προέβλεψε ο Νίτσε, αυτό είναι. Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας πεθάνουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μετανιώνουμε για τις αντίκες που πέρασαν ως καινοτομίες που μέχρι τώρα εμπόδιζαν τις νέες γενιές να επανεμφανιστούν με υγιείς πνευματικές ενέργειες ικανές να εργαστούν προς μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση .

Ο αγώνας των τίγρεων

Θα δούμε αν η χιονοστιβάδα-Covid θα κάνει τη διαφορά, θάβοντας την έλλειψη κουλτούρας απόλαυσης και την εφήμερη επιθυμία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο «κόσμος πριν» δεν θα πάει ποτέ πίσω. Και πιθανότατα το γνωρίζουν και στην κορυφή, δεδομένου ότι η Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι η συνήθης λίστα προφανών : καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας (το μιλούν από τότε που γεννήθηκα), υγεία, εκπαίδευση, ισότητα , δικαιοσύνη , νερό, υγιεινή, ενέργεια, κλίμα, βιοποικιλότητα, καινοτομία υποδομών, πόλεις χωρίς αποκλεισμούς, υπεύθυνη οικονομία, εταιρική σχέση. Ηρεμία, αγάπη και μουσική περιλαμβάνονται επίσης στη συσκευασία.

Όταν οι ιδέες τελειώνουν, το τέλος της ιστορίας πλησιάζει. Σύντομα τα διάφορα μέρη που απαρτίζουν το Μολώχ της παγκόσμιας δύναμης θα συγκρουστούν και θα εξοντώσουν το ένα το άλλο. Ποτέ δεν ενδιαφέρονται, όπως οι μεγάλοι κατακτητές του παρελθόντος, να αποκτήσουν υλική εξουσία πάνω στον άνθρωπο. Από την αρχή, πρόθεσή τους ήταν να εισέλθουν στην εσωτερική του διάσταση, να υπονομεύσουν την εξυπνάδα του, να τον απομακρύνουν από τους συνανθρώπους του για να τον κατέχουν ολοκληρωτικά.

Αλλά δυστυχώς για αυτούς, όλοι θέλουν το ίδιο πράγμα και το κύριο χαρακτηριστικό της κατοχής είναι η αποκλειστικότητα. Αν μέχρι τώρα υπήρξε μια συνεργαστική δράση από την άποψη μιας κοινής οπτικής, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ενόψει της γραμμής τερματισμού κάθε αγωνιζόμενος θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να αποκλείσει τους άλλους.

Σε εκείνο το σημείο οι εκατό θα γίνουν δέκα, ή πέντε, και τότε θα υπάρχει χώρος για τις ιδέες και τις προτάσεις μας. Νίκη χωρίς αγώνα, αυτή είναι η αληθινή τέχνη του αγώνα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη των γεγονότων με προσοχή και υπομονή (« καθισμένοι στην κορυφή ενός λόφου, γινόμαστε μάρτυρες της μάχης των τίγρεων ») ενώ από την άλλη πλευρά ανεβαίνει ο άνεμος της διχόνοιας και φουντώνουν εσωτερικές διαμάχες, που ως άνθρωποι είναι αναπόφευκτοι.

Προσοχή και συγχρονισμός

Όταν έρθει η ώρα, ηρεμήστε και μείνετε ψύχραιμοι προτού εγκαταλείψετε τη θέση παρατήρησής σας. Το χαστούκι της ουράς του πληγωμένου τέρατος θα μπορούσε να είναι θανατηφόρο. Όπως συμβουλεύει ο Sunzi στο The Art of War , όταν ο αντίπαλος είναι πολύ δυνατός, καλό είναι να είσαι προσεκτικός και να περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία, η οποία θα έρθει ούτως ή άλλως.

Ο κινεζικός σχετικισμός έχει εξηγήσει με υποδειγματικό τρόπο ότι τίποτα δεν είναι οριστικό. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάθε κατάσταση έχει την έμφυτη τάση να μετατρέπεται στο αντίθετό της. Όλα κινούνται ασταμάτητα σαν περιστρεφόμενος τροχός. Οι σκοτεινοί καιροί γίνονται απροσδόκητα φωτεινοί, με κάθε τέλος να ακολουθείται από μια νέα αρχή. Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος για απόγνωση.

Καλύτερα να φροντίζει κανείς τον εαυτό του για να μην χάσει την υπομονή του, μένοντας πιστός στη γραμμή του με τη λιγότερη σπατάλη ενέργειας και με το μικρότερο κόστος. Ducunt fata volentem, nolentem trahunt , είπαν οι Λατίνοι. Η μοίρα οδηγεί απαλά αυτούς που την ακολουθούν, σέρνει αυτούς που της αντιστέκονται.

Δεν είναι το τέλος του κόσμου, εάν δεν μπορούν να επιτευχθούν εντυπωσιακά αποτελέσματα βραχυπρόθεσμα, αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος θα δαπανηθεί σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική. Στην περίπτωσή μας, ήδη υπάρχουν πολλά να γίνουν για να μετατραπεί το έθνος σε πολιτισμό , ώστε διαφορετικοί λαοί και κοινωνίες που βρίσκονται στον ίδιο χρονολογικό χρόνο να μπορούν να εφεύρουν κάτι ριζικά νέο.

Θα είναι μια μακρά και τριχοειδής δουλειά, δεδομένου ότι η συνάντηση έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη στην εποχή της κοινωνικής απόστασης και της λεγόμενης έξυπνης εργασίας . Ας περιμένουμε την εξαφάνιση των απεργιών και των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας τα επόμενα χρόνια, γιατί κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για τη φωνή των πολιτών που έχουν χάσει την ικανότητα ελέγχουν την παραγωγική διαδικασία.

Το ένα είναι τόσο καλό όσο και το άλλο. Η τεχνολογική καινοτομία έχει προχωρήσει τόσο γρήγορα (με απάνθρωπο τρόπο) ώστε να αποτρέψει την καθίζηση εκείνων των γνώσεων και των δεξιοτήτων που κάποτε αποτελούσαν την «εμπειρία» όλων και διαφοροποιούσαν το Tizio από το Sempronio. Οποιοσδήποτε σήμερα μπορεί να χειριστεί ένα μηχάνημα μετά από επαρκή εκπαίδευση, δεν υπάρχει τίποτα για να υψώσει μια δυνατή φωνή.

Υπάρχει ένα όριο σε όλα

Κατά κάποιο τρόπο, η μαζική «ανθρωπολογική υποκατάσταση» που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι παρόμοια με τη μετάβαση μεταξύ των Νεάντερταλ και του Homo sapiens, με τη διαφορά ότι η σύγχρονη διαδικασία είναι διανοητική και όχι γενετική. Πριν από χιλιάδες χρόνια το σώμα ήταν στο επίκεντρο της μεταμόρφωσης, ενώ σήμερα το παιχνίδι παίζεται στο τραπέζι του μυαλού.

Είναι επομένως απαραίτητο να κάνουμε το κεφάλι να λειτουργήσει αποτελεσματικά, δηλαδή διαφορετικά, να προχωρήσουμε προς ένα μοντέλο κοινωνίας που δεν είναι πλέον οικονομικό ή πολιτικό, επίσης έξω από τα μάντρα και τις μεθόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας, μακριά από τον ατομικιστικό μηδενισμό και την ιδέα του ανταγωνιστική ανάπτυξη της αναγκαστικής προόδου. Πως; Ζώντας.

Εδώ και χρόνια έχουμε σταματήσει να ζούμε, αρκούμενοι στην επιβίωση. Αλλά αν το μπλοκ αποτελείται από μια αίσθηση ανεπάρκειας, ας παρηγορηθούμε ρίχνοντας μια ματιά στην παγκοσμιοποιητική ελίτ που εμφανώς πλέει στη θέα με πολλές, πιθανότητες να πέσουν θύματα της καταιγίδας που εξαπέλυσε, αλλά που δεν είναι πλέον ικανή να χειριστεί.

Μπορεί το χρήμα να είναι ισχυρό, αλλά οι αιώνιοι κανόνες που διέπουν τον κόσμο είναι απείρως περισσότεροι και ο «άνθρωπος», που δεν έχει πεθάνει, σύντομα θα επιστρέψει χτυπώντας την πόρτα μας (τους). Ο φιλόσοφος Costanzo Preve έγραψε ότι ο πιθανός παράγοντας για τη διάλυση του σημερινού συστήματος που βασίζεται στο χρήμα θα ερχόταν με τη μορφή μιας αντίδρασης της ίδιας της ανθρώπινης φύσης (προσαρμόσιμη, αλλά όχι απείρως συμπιέσιμη) στις όλο και πιο σκληρές συνθήκες της ζωής, ασυμβίβαστες με την αντικειμενικές ανάγκες του ανθρώπου, ιδίως όσον αφορά την ταυτότητα, την προσωπική ελευθερία, την ασφάλεια, τη μη ανταγωνιστικότητα, την καταπίεση της οικονομίας έναντι της πολιτικής. Άλλωστε, απλά πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε ξανά, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.

Rita Remagnino

https://www-ereticamente-net.translate.goog/2021/04/ce-un-lumino-in-fondo-al-tunnel-rita-remagnino.html?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp