Είναι σαν τα φύλλα του φθινοπώρου στα δέντρα. Έτσι συνόψισε ο Τζουζέπε Ουνγκαρέτι την εμπειρία στα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου, την αγωνία ενός διαλυμένου μέλλοντος, τον φόβο, την τραγική προσωρινότητα ανάμεσα στο βρυχηθμό των κανονιών, τις κραυγές, την οξεία δυσοσμία της αποσυντιθέμενης ανθρωπότητας. Ο συγγραφέας αισθάνεται σαν περιπλανώμενος στη θάλασσα της ομίχλης στον ομώνυμο πίνακα του Κάσπαρ Ντέιβιντ Φρίντριχ, ένα αριστούργημα του εικονογραφικού ρομαντισμού. Γέρνοντας πάνω από μια γυμνή βραχώδη επιφάνεια, παρατηρεί ένα φανταστικό τοπίο, όπου η ομίχλη θυμίζει φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο ζωγράφος δεν μας δείχνει τίποτα από το πανόραμα που βρίσκεται από κάτω, εκτός από τις μακρινές κορυφές, τραχιές και απαίσιες όπως η απόκρημνη κορυφή που έφτασε με κάποιο τρόπο ο οδοιπόρος. Ο ταξιδιώτης απεικονίζεται από πίσω: δεν γνωρίζουμε τίποτα για το πρόσωπο και την έκφρασή του: ίσως είναι έκπληκτος, φοβισμένος ή απλά γοητευμένος από το μεταβαλλόμενο τοπίο της κινούμενης ομίχλης. Σίγουρα είναι ένας καλοντυμένος, περιποιημένος άντρας που κουβαλάει και μπαστούνι εξοχής. Το μόνο στοιχείο αταξίας είναι τα σκουρόχρωμα μαλλιά που ανακατεύονται από τον άνεμο. Η σύγχυση, η αναταραχή έρχονται απ' έξω, από αυτό που βλέπει και από την ανασφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, τόσο σε αντίθεση με το καλοφτιαγμένο αστικό κοστούμι, με τήν κομψή στάση του.
Ποιος ξέρει πώς θα είναι τα μάτια του, το πρόσωπό του, και αν νιώθει απογοήτευση/δέος μπροστά στις δυνάμεις της φύσης. Ο καθένας βλέπει κάτι προσωπικό στην τέχνη: για τον συγγραφέα αυτών των γραμμών, ο ταξιδιώτης είναι το σύμβολο αυτού που αισθάνεται ο ίδιος, γέρνοντας πάνω στον κόσμο και στο πέρασμα του χρόνου που στα μάτια του μοιάζει ένα βρομερό κενό, ένας ακατανόητος μακάβριος χορός. Είναι η αποξένωση μπροστά σε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε και προκαλεί φρίκη, η οξεία επιθυμία να δραπετεύσουμε σε ένα αδύνατο αλλού, η θορυβημένη ανησυχία που ο Φρόιντ αποκάλεσε unheimlich, το ανοίκιο, που είναι τέτοιο γιατί είναι ασυνήθιστο, άγνωστο (η ρίζα heim –σπίτι– σε συνδυασμό με την άρνηση του προθέματος “ un ”).
Ριζικά αναστατωμένο είναι το βλέμμα που ρίχνουμε στην πραγματικότητα, ανυπόμονοι να αποσυρθούμε αμέσως για να επιστρέψουμε στην Ιθάκη, το νησί που δεν είναι πια εκεί. Η συγχρονικότητα της τερματικής Δύσης - ένας νεκρός που περπατά και μιλάει - φέρνει στο μυαλό έναν άλλο διάσημο πίνακα, τον Κρόνο που καταβροχθίζει τα παιδιά του, του Φραντσίσκο Γκόγια, ενός Ισπανού σύγχρονου του Φρίντριχ. Είναι ο πιο διάσημος από τους Μαύρους Πίνακες, οραματικοί φωτισμοί του καλλιτέχνη που έφτασε στο τέλος της ζωής του, εξαντλημένος, ανίκανος να κατανοήσει έναν κόσμο που δεν είναι πια δικός του, ανίσχυρος μπροστά στο κακό, το οποίο μπορεί μόνο να ξεπεράσει η ιδιοφυΐα του.
Το έργο δείχνει τον Κρόνο (Κρόνος, ο θεός του χρόνου) να καταβροχθίζει ένα παιδί, έναν από τους γιους του. Ολόκληρη η σκηνή απογοητεύει: το μαύρο του περιβάλλοντος σε αντίθεση με το κόκκινο του αίματος, ειδικά τα γιγάντια παραισθησιογόνα μάτια του Κρόνου, η κανιβαλική μανία του, η έκφραση στην οποία το χαμόγελο γίνεται τυφλό και η λυσσαλέα αδηφάγος βία, η αμείλικτη ενέργεια, τα χέρια σαν νύχια γύρω από ό,τι έχει απομείνει από το θήραμά του. Ποιος ξέρει τι εφιάλτες προσπάθησε να ξορκίσει ο Γκόγια, ποιο μήνυμα έστειλε πέρα από το τείχος του χρόνου, βυθισμένος σε μια ταλαιπωρία, σε έναν πόνο που μόνο η δημιουργικότητα μπορούσε να κατευνάσει.
Ο διαχρονικός ταξιδιώτης νιώθει κοντά στον καλλιτέχνη Γκόγια καθώς παρατηρεί τον κόσμο σαν τον νεαρό άνδρα που φαίνεται να αψηφά την ομίχλη στο αριστούργημα του Φρίντριχ. Το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η επιθυμία να κλείσει κανείς τα μάτια και τα αυτιά του μπροστά στο θέαμα του παρόντος: παράξενο γιατί είναι εξωγήινο, εχθρικό. Πάνω απ' όλα χάνεται η δύναμη να καταλάβεις ή να κρίνεις, να πάρεις μέρος, να έχεις ακόμα έναν ρόλο, μια ενεργή θέληση. Μια πικραμένη, γεροντική, ενοχοποιημένη (διαποτισμένη από ενοχές) παραίτηση προχωρά: τι έχω κάνει για να καθαρίσει η ομίχλη και ο πολιτισμός στον οποίο γεννήθηκα να μην καταβροχθίσει τα παιδιά του και τον εαυτό του, σε μια ακραία πράξη αυτοφαγίας;
Υπάρχει μια ακόμη οικεία πρόταση, που περικλείεται σε έναν σύντομο στίχο του Antonio Machado, του οποίου το μήνυμα δεν μας αρέσει, αλλά έχει μια αναμφισβήτητη γοητεία. Οδοιπόρε είναι τα βήματά σου/ το μονοπάτι και τίποτε άλλο·/ οδοιπόρε, το μονοπάτι δεν υπάρχει,/ το μονοπάτι φτιάχνεται περπατώντας./ Περπατώντας φτιάχνεις το μονοπάτι/ και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω/ βλέπεις το μονοπάτι που ποτέ δεν / θα ξαναπατήσεις πάλι./ οδοιπόρε δεν υπάρχει μονοπάτι παρά μόνο μονοπάτια στη θάλασσα. Στα νιάτα μας, η αίσθηση της ερήμωσης και της εξουθενωμένης αχρηστίας του να μην πιστεύουμε σε μια έννοια, σε μια κοινή κατεύθυνση δεν μας ανήκε. Σήμερα, αντίθετα, νιώθουμε ανακούφιση στην ιδέα να μην βαδίσουμε πλέον στο μονοπάτι, που έχει γίνει εχθρός. Παρηγορούμαστε που τα ίχνη του ασφυκτικού πολιτισμού μας πρόκειται να σβήσουν, σαν τα συντρίμμια ενός ναυαγίου.
Ένας περίτεχνος προβληματισμός αφού σημειώσαμε κάποια γεγονότα που μας φάνηκαν σαν πολλά σημάδια ότι η καμπάνα χτύπησε, στη χώρα του ηλιοβασιλέματος στο δρόμο για τη νύχτα. Είναι απλώς ένα χρονικό, διορθώνει η λογική διάνοια, που ξέρει πώς να αποστασιοποιείται και να παραμένει απαθής στην αναγνώριση στο αδιαπέραστο σημείο παρατήρησης του οδοιπόρου. Η κρίση έρχεται από μακριά: πριν από έναν αιώνα ο Camillo Sbarbaro έκλεισε το πιο γνωστό του ποίημα, Σώπα, κουρασμένη ψυχή, με αυτά τα λόγια: «Η ιστορία της χαράς και του πόνου / δεν μας αγγίζει. Ο χαμένος έχει η φωνή της σειρήνας του κόσμου / κι ο κόσμος είναι μιά μεγάλη έρημος. Στην έρημο κοιτάζω με ξερά μάτια τον εαυτό μου».
Αλλά όχι, δεν μπορούμε απλώς να συλλογιστούμε τους εαυτούς μας, σαστισμένους ταξιδιώτες χωρίς δάκρυα, δεσμευμένους μάταια να απαθανατίσουν τη στιγμή με μια selfie. Η έρημος είναι η αδιαφορία, το βαριεστημένο χασμουρητό, η αδυναμία να διακρίνεις το καλό από το κακό. Σε αντίθεση με τον ποιητή, ο ταξιδιώτης θέλει να διαπεράσει την ομίχλη. Κάθε μέρα κάτι καταφέρνει ακόμα να τον αναστατώνει: ίσως είναι σημάδι ύπαρξης στη ζωή. Τα μοτίβα και τα παραδείγματα αφθονούν. Ένα από αυτά, περισσότερο γκροτέσκο παρά τραγικό, μια τέλεια μεταφορά για την τελική αυτοφαγία της αυτοκαταστροφικής Δύσης που καταβροχθίζει τον εαυτό της, είναι ο θάνατος κάποιων πλουσίων στο υποβρύχιο που νοικιάστηκαν μέ πολύ ακριβό τίμημα για να κάνουν μια υποβρύχια βόλτα ανάμεσα στα ερείπια του Τιτανικού. Υπερατλαντικό καμάρι των αρχών του εικοστού αιώνα, βυθίστηκε στο παρθενικό ταξίδι μετά από πρόσκρουση σε παγόβουνο, βουβός μάρτυρας της δύναμης της φύσης.
Παράξενη ενασχόληση, η επιθυμία να κάνουμε κάτι αποκλειστικό (καθώς είναι ακριβό, μια «επιδεικτική κατανάλωση», που προορίζεται για τον φθόνο των άλλων) στην εποχή της υποχρεωτικής ένταξης, που συνίσταται στο να δούμε από κοντά κάποια επικαλυμμένα παλιοσίδερα που τυλίγονται από υποβρύχια βλάστηση, τα συντρίμμια από κάποια έπιπλα εποχής, η επιθυμία να ανατριχιάσεις, το ανομολόγητο όνειρο να δεις φευγαλέα μερικά ανθρώπινα λείψανα πριν από έναν αιώνα και πλέον. Καταναλωτική αρχαιολογία.
Ο Gilbert K. Chesterton έγραψε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αίρεση, αφού, αντί να κοιτάξει τα κτιστά πράγματα και να αναγνωρίσει, όπως ο Θεός, ότι είναι «καλά», τα αναλύει για να εξακριβώσει εάν μπορούν να αποθησαυριστούν, να αξιοποιηθούν οικονομικά, να καταβροχθιστούν αδιακρίτως. Το σύστημα εμπορευματοποιεί τα πάντα, κάνει τη δημιουργία και τα πλάσματα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, αντικείμενα. Λουλούδια και πουλιά, ανατολές και ηλιοβασιλέματα, πλανόδιοι βράχοι και χιονισμένες κουκουβάγιες, αστέρια και βυθός: τα πάντα προς πώληση με τιμή και γραμμικό κώδικα, βράχια, πράγματα, θάλασσες, μόδες, εμπειρίες και άνθρωποι. Ο δυτικός άνθρωπος, με την ιστορία του που έχει διαγραφεί, αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ, ένα παζάρι βουλιμικού καταναλωτισμού, που συλλέγει «αποκλειστικές» εμπειρίες για να επιδείξει στα κοινωνικά δίκτυα, το εικονικό φάρμακο (placebo) για να ηρεμήσει προσωρινά την κούραση της ζωής. Ψυχαναγκαστικές ανάγκες, εξάρσεις αδρεναλίνης που μόλις εξαντληθούν επιστρέφουν ανικανοποίητες στην αφετηρία: το ελντοράντο του διαφημιστικού τσίρκου που ανεβάζει τον πήχη στο άπειρο.
Ο δυτικός άνθρωπος είναι ένα εγχείρημα αυτοκτονίας που, συλλέγοντας «αποκλειστικές» εμπειρίες, πλησιάζει το μοιραίο πεπρωμένο του καί οι πλούσιοι νεκροί στο Υποβρύχιο Titan το έχουν συντομεύσει. Σε έναν κόσμο χωρίς πνευματικούς παλμούς, παραδομένο στην καταναλωτική αδηφαγία, ο άνθρωπος γίνεται καταβροχθιστής με συντετριμμένη ευαισθησία, ανίκανος να απολαύσει μια βουτιά στο ποτάμι ή να συλλογιστεί έναν πελεκημένο τοίχο. Πρέπει να βυθιστεί στην αβέβαιη θάλασσα, να περπατήσει στα έγκατα του Τιτανικού, γνωρίζοντας ότι η εμπειρία θα καταλήξει στη λήθη, όπως το σίδερο χάνει το σχήμα του σε έναν θρυμματιστή.
Ένας πολιτισμός που παραδίδεται στην καταναγκαστική κατανάλωση της Δημιουργίας δεν αξίζει το όνομά του. Είναι μια επιστροφή στη ζωότητα: όχι σε αυτήν του χελιδονιού ή της μέλισσας, αλλά της κίσσας και του ξυλοσκώληκα, που σέρνουν και καταβροχθίζουν ό,τι πιάνουν, ένα μήλο ή ένα βυθό. Ο δυτικός άνθρωπος, στερημένος της πνευματικής πηγής, για να μην υποκύψει στην κούραση/ανία και την απογοήτευση/αποχαύνωση, πρέπει να υποκύψει σε έναν αυξανόμενο βομβαρδισμό ερεθισμάτων, να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε λούνα παρκ για τις ιδιοτροπίες του, να καταναλώσει «εμπειρίες» μέχρι να καταβροχθιστεί, να καεί, στη μέση του πουθενά που δημιουργείται από τον ίδιο, όπου ο παράλογος ναρκισσισμός χοροπηδάει, η σάρκα της νεύρωσης, το ανικανοποίητο άγχος, η αυτοκτονική παρόρμηση.
Τι γίνεται με τον εικοσάχρονο Ρωμαίο που παρέσυρε και σκότωσε ένα πεντάχρονο αγόρι οδηγώντας μια Lamborghini (νοικιασμένη, όπως ορίζουν στο Νταβός…) υπό την επήρεια κάνναβης (η οποία δεν κάνει τίποτα, στην πραγματικότητα κάνει καλό… ). Είναι ένας αγώνας, όμορφε, μια εκπαίδευση για τον υποχρεωτικό ανταγωνισμό της ζωής σύμφωνα με το φιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό μοντέλο. Στο αυτοκίνητο βρίσκονταν κάποια μέλη ενός καναλιού στο Youtube με εξακόσιες χιλιάδες (!!!) συνδρομητές, με σκοπό να κινηματογραφήσουν την πρόκληση, ή μάλλον την «πρόκληση», τον τρελό αγώνα. Ο δολοφόνος δεν είναι νέος σε τέτοιες επιχειρήσεις, σκοπός των οποίων είναι η συγκίνηση, το σπάσιμο της ρουτίνας/ καθημερινότητας, η υπέρβαση του ορίου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη δική του ζωή και των άλλων. Άξιο τέκνο μιας νεκρής εποχής, όχι χειρότερος από τον ενοικιαστή του μεγάλου αυτοκινήτου, που έφτασε λαχανιασμένος, θυμωμένος «γιατί είναι χαλασμένο το αυτοκίνητο».
Επίσης στη Ρώμη, ένας πολύ νέος αλλοδαπός, ανάμεσα σε μπάφους, ναρκωτικά και trap μουσική, μια ζωή που αφηγείται λεπτό προς λεπτό στα social media, η νέα επιδειξιομανία, το υπαρξιακό στριπτίζ, σκότωσε ένα κορίτσι, το έκλεισε σε μια σακούλα σκουπιδιών προσπαθώντας να το πετάξει στο Σκουπίδια. Μια πεταμένη ζωή πετάει μια άλλη στα σκουπίδια αφού τη σπάσει. Συνήθιζε να καλεί τους οπαδούς ("followers"), δεκατρείς χιλιάδες, να επικοινωνήσουν μαζί του για αγορές: κάνναβη και χασίς που κάπνιζε στα αναρτημένα βίντεο. Η διαφήμιση είναι η ψυχή του εμπορίου.
Και οι δύο θα πληρώσουν έναν πολύ μικρό λογαριασμό για ό,τι έχουν κάνει, που μάλλον δεν το συνειδητοποιούν καν. Συγχαρητήρια σε εμάς που μεγαλώσαμε άγρια ζώα. Τα οποία δεν τιμωρούμε αν κάνουν λάθη: προήχθησαν τα αγόρια από το Ροβίγκο που επιτέθηκαν σε δασκάλα χτυπώντας την με αεροβόλο όπλο. Άλλωστε δεν τα πήγαιναν άσχημα στο σχολείο. Το μήνυμα είναι πολύ σαφές: μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να διακρίνεις το καλό από το κακό και χωρίς κανείς να σας εξηγήσει τη διαφορά, γιατί δεν υπάρχει τιμωρία. Όσο για τους δασκάλους, το κύρος τους ορθώς ακυρώνεται αν συμφωνήσουν να μην τιμωρήσουν, να αφαιρέσουν δηλαδή από τις ευθύνες τους τους νέους που τους έχουν εμπιστευτεί. Σύνδρομο Στοκχόλμης ή απλά ένα από τα χίλια συμπτώματα αυτοκτονίας πολιτών.
Ο ταξιδιώτης ήταν τελικά τυχερός: έβλεπε μόνο μακρινή ομίχλη και σκιές, δεν χρειαζόταν να σκύψει πάνω από την ασχήμια. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε: ο κόσμος μας καταδιώκει, τρυπώνει μέσα μας και μας καλεί ως μάρτυρες με τις τύψεις ότι δεν δράσαμε, δεν έχουμε κρατήσει το κομμάτι του πολιτισμού που είχαμε κληρονομήσει. Από την άλλη, η πλειοψηφία μιμείται τη συμπεριφορά των κυρίαρχων τάξεων, διεφθαρμένων ως το μεδούλι. Οι δημιουργοί του νέου κόσμου είναι οι εγκέφαλοι της Silicon Valley, οι εφευρέτες των τεχνολογιών στις οποίες έχουμε βυθιστεί: οι περισσότεροι από αυτούς είναι τοξικομανείς.
Το παραδέχονται χωρίς δισταγμό σε έρευνα της Wall Street Journal. Κάνουν μεγάλη χρήση παραισθησιογόνων μανιταριών, κεταμίνης και πολλά άλλα. Ο Elon Musk σίγουρα το ισχυρίζεται, υποστηρίζοντας ότι η κεταμίνη είναι ένα εξαιρετικό αντικαταθλιπτικό. Μετά μετανοεί και ακυρώνει το «twitter/τιτίβισμα»: άλλωστε είναι ο κύριος του Twitter. Περίεργο που νιώθει κατάθλιψη. Ένας γκουρού της τεχνητής νοημοσύνης, ο Spencer Shulem, κάνει LSD (λυσεργικό οξύ). Ήταν το ναρκωτικό του 1968, αυτό των παραισθησιογόνων ταξιδιών, η μαγική χημική ουσία που «άνοιξε το μυαλό» σε νέες εμπειρίες και φανταστικούς κόσμους. Φαίνεται ότι η συνήθεια του «ταξιδιού» (tripping) είναι συνηθισμένο μεταξύ των εγκεφάλων της τεχνητών νοημοσύνης, με τα ψυχεδελικά πάρτι να ανακοινώνονται σε μια εμπιστευτική εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων. Είναι από τους πιο ισχυρούς και διανοητικά προικισμένους ανθρώπους στον πλανήτη - ο Κρόνος καταβροχθίζει πραγματικά τα παιδιά του. Δώστε μας πίσω τους ανόητους, αν αυτό είναι ο homo sapiens.
Και δώσε πίσω στον συγγραφέα την ομίχλη, την αγαπημένη ομίχλη που τυλίγει μανδύα, που περιβάλλει, πού καλύπτει και αφήνει στη φαντασία. Πρόοδος, ο χαρούμενος κόσμος του ουράνιου τόξου; Θέλω το σκοτεινό παρελθόν πίσω, μια παρθένα γωνιά, μια χαραμάδα, μια μικροσκοπική ελεύθερη ζώνη, κάτω δεξιά, για να ξεφύγω από τις υπέροχες και προοδευτικές περιουσίες, μια μηχανή ομίχλης για να μη βλέπεις, ένα χάπι της λήθης, τή Λήθη της ψυχής. Χαρούμενε, ρομαντικέ οδοιπόρε, που είσαι σκαρφαλωμένος στην προεξοχή, απαλλαγμένος από τη θέα του θριάμβου του ορθολογισμού, υπάρχει άραγε ένα μικρό μέρος δίπλα σου; Άλλωστε είμαστε συνάδελφοι.
, "δεν έχουμε κρατήσει το κομμάτι του πολιτισμού που είχαμε κληρονομήσει"
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και καταστρέφεται πλήρως τώρα, με το σκοτεινό πληθυσμό των μεταναστών