Η θερμοφιλοσοφία και η τυραννία του καιρού

 του Marcello Veneziani

Εν ολίγοις, είναι αυτή η καταιγιστική ζέστη στο νότο, αυτές οι καταστροφικές καταιγίδες στο βορρά, οι υπερβολές ενός καλοκαιριού όπως κάθε άλλο στο παρελθόν ή είναι το σημάδι μιας δραστικής κλιματικής αλλαγής; Είναι παράξενοι καρποί τύχης και κακοκαιρίας ή προέρχονται από λάθη, απροσεξία και ανθρώπινα λάθη; Σε άλλες εποχές, μυστικιστές και μεσσιανιστές, θα συζητούσαν αν βρισκόμαστε στο κατώφλι του τέλους του κόσμου ή είναι ένας από αυτούς τούς άγριους ​​βρυχηθμούς του ήλιου που εμφανίζονται περιοδικά στην κλιματική ιστορία του κόσμου. Ακόμη και σε εκείνη την περίπτωση, οι καταστροφές θα αποδίδονταν από κάποιους στις αμαρτίες των ανθρώπων, στην αλαζονεία τους, που οι Έλληνες ονόμαζαν ύβρις. Και από τους άλλους στις απρόβλεπτες ιδιοτροπίες της φύσης. Αυτή τη φορά, η πρώτη «δεξιά» κυβέρνηση της δημοκρατίας μας έβαλε τον εαυτό της να επιδεινώσει το σκηνικό, κατηγορούμενη αμέσως για σοβαρή συνέργεια στις καταστροφές,
Ας προσπαθήσουμε να συλλογιστούμε , όχι για λόγους επιστημονικούς ή ακόμη και στατιστικούς, αφού έχουμε διαβάσει εξαντλητικές εξηγήσεις και λεπτομερείς συγκρίσεις με το παρελθόν που οδήγησαν σε αντίθετα συμπεράσματα με δεδομένα στο χέρι.
Βρισκόμαστε στην παρουσία μιας θερμοφιλοσοφίας, ή μάλλον μιας φιλοσοφίας της θερμότητας, η οποία είναι συνυφασμένη με ένα είδος τυραννίας του καιρού, που αλλιώς ορίζεται ως μετεοκρατία. Το φιλοσοφικό και θεολογικό προηγούμενο ήταν ο σεισμός που κατέστρεψε τη Λισαβόνα το 1755: υπάρχουν εκείνοι που είδαν τη θεϊκή τιμωρία σε αυτόν τον σεισμό (π.χ. de Caussade) και εκείνοι που βρήκαν απόδειξη της ανυπαρξίας του Θεού σε αυτόν τον σεισμό (π.χ. Βολταίρος). Οι πρώτοι ονομάζονταν σκοταδιστές, οι δεύτεροι φωτισμένοι.
Ας επιστρέψουμε όμως στο παρόν. Ας αφήσουμε έξω από το σκεπτικό τις δύο ακραίες υποθέσεις, που συνορεύουν με δύο εγκλήματα, όχι μόνο άποψης: αφενός, την άρνηση όσων αρνούνται την κλιματική αλλαγή και αφετέρου, τόν μετεωρισμό τού δελτίου καιρού, όσων εικάζουν τον καιρικό τρόμο. γιά να κερδίσουν πολιτικό κέρδος, ΜΜΕ, βιομηχανικό, εμπορικό.
Αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε στην αρχή είναι ότι ζούμε εδώ και μερικά χρόνια κάτω από την κουκούλα έκτακτης ανάγκης : περνάμε απρόσκοπτα από τη μια έκτακτη ανάγκη στην άλλη, την υγεία και τη φαρμακευτική, τον πόλεμο και τον στρατό, μετά οικολογικά από τη ρύπανση, τώρα την καταστροφική φούσκα του καιρού, συν άλλες δευτερεύουσες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που συνοδεύουν τις μακροπροτεραιότητες.
Καθημερινή τρομοκρατία μέσων ενημέρωσης, μαζική ψύχωση που προκαλείται από τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και για την πώληση πληροφοριών: ένα όλο και πιο δύσκολο εγχείρημα, που απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερες συναισθηματικές δόσεις. Έκτακτη ανάγκη σημαίνει αναστολή κάποιων ελευθεριών και πολλή ανάλαφρη διάθεση, σημαίνει αποδοχή θυσιών και περιορισμών πάντα για το καλό μας, έλεγχο και επίβλεψη, παραγωγή τεράστιων εκστρατειών, μαζικών συνταγών και απαγορεύσεων, καθώς και επαρκών επενδύσεων. Και είναι θέμα να υποδείξουμε στον πληθυσμό έναν αποδιοπομπαίο τράγο στον οποίο θα ξεφορτωθούν οι ευθύνες για την κατάσταση με το σχετικό φορτίο των φόβων, των ερεθισμών και της μνησικακίας.
Συμβάλλει σε αυτό το αλλαγμένο «κλίμα»,από κάθε άποψη, η αλλαγμένη μας αντίληψη και το μεταβαλλόμενο όριο ανοχής μας, μειώθηκαν πολύ με την πάροδο του χρόνου, όχι μόνο λόγω της μαζικής χρήσης του κλιματισμού. Η στωική αντοχή της ζέστης ή της κακοκαιρίας στις αρχαίες κοινωνίες έχει μειωθεί σημαντικά σε μια σωματικά και ψυχικά εύθραυστη, λεπτή, ευκατάστατη, κάπως νευρωτική, υπερβολικά εξοπλισμένη και γεμάτη με διαμεσολάβηση κοινωνία. Κάθε γεγονός εκτός ελέγχου γίνεται ακραίο, βιβλικό. Και σε μια κοινωνία ηλικιωμένων υποφέρουμε περισσότερο από κλιματικές υπερβολές.
Τούτου λεχθέντος, είναι αναμφισβήτητο ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στο κλίμα: δεν πρόκειται πλέον να παραθέσουμε τα λόγια του Πλίνιου που είχε ήδη πει πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ότι οι μεσαίες εποχές έχουν τελειώσει. Υπάρχει κάτι που στη ζωή μας δεν είχαμε βιώσει: ή μάλλον, θυμόμαστε πολλά δυσμενή ατμοσφαιρικά γεγονότα, κάθε είδους. αλλά η συχνότητα έχει ενταθεί, αυξηθεί και επιταχυνθεί. Για να κάνουμε μια φιλοσοφική και ανθρωπιστική σύγκριση, το κλίμα αλλάζει με την ίδια ταχύτητα με την οποία απανθρωποποιούμε τον εαυτό μας, σε διάφορους τομείς, χάνοντας τη συνήθεια των κόσμων, των οραμάτων, των ηθών, των θρησκειών και των πολιτισμών με εντυπωσιακή ταχύτητα. Εδώ ξεπροβάλλει ένα μεταφυσικό όραμα παρακμής, αλλά εδώ ας μείνουμε στην πραγματικότητα.
Τούτου λεχθέντος, είναι απαραίτητο και επείγον να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε, να αναχαιτίσουμε, να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί. Δεν είναι λοιπόν θέμα να εγκαταλείψει κανείς τον εαυτό του στον θεολογικό και κλιματικό φιλελευθερισμό και να αφήσει τη Φύση να ακολουθήσει την πορεία της. κάτι πρέπει να γίνει για να περιοριστούν οι εκπομπές επιβλαβών αερίων, η ρύπανση, ο θάνατος της βλάστησης και των ζώων κ.λπ. Και πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο επίκαιροι και διεισδυτικοί. Αναγνωρίζοντας, ωστόσο, την ανάγκη για παρεμβάσεις, θα πρόσθετα δύο αλληλένδετες σκέψεις. Το πρώτο είναι ότι οι δυνατότητες του ανθρώπου να τροποποιήσει το οικοσύστημα, τη γεωθερμική ισορροπία και το κλίμα είναι πολύ σχετικές, μειωμένες. Η υπαιτιότητά μας μας δεν πρέπει να είναι υπερβολική, βρισκόμαστε μέσα σε μεγαλύτερες διαδικασίες που εξαρτώνται από μεγαλύτερους παράγοντες. Και ακόμη και οι ανθρώπινοι παράγοντες, ξεκινώντας από τον υπερπληθυσμό του πλανήτη όσο ποτέ άλλοτε, είναι σχεδόν ανυπέρβλητοι, δεν μπορούν να λυθούν αποτελεσματικά και ορθολογικά. Ας μην αποδίδουμε λοιπόν πολλές δυνάμεις στον άνθρωπο. Και εδώ επιστρέφουμε στη φιλοσοφία της εποχής μας, επίσης με τη μετεωρολογική έννοια: εδώ και χρόνια απορρίπτουμε την ιδέα ενός καταστροφικού γεγονότος, ενός ατυχήματος, μιας φυσικής καταστροφής. Αναζητούμε ευθύνη πίσω από κάθε γεγονός, για όσους είναι ένοχοι κακίας, απροσεξίας ή μίσους. Φαίνεται σχεδόν ότι κάθε θάνατος προκαλείται από ένα ατύχημα, ένα λάθος, από έλλειψη προφύλαξης και πρόληψης, με λίγα λόγια, κάποιος είναι πάντα υπεύθυνος. Ας πείσουμε τους εαυτούς μας για ένα πράγμα: η πρώτη και απόλυτη αιτία θανάτου είναι ότι είμαστε θνητοί. Ο θάνατος δεν είναι λάθος αλλά πεπρωμένο. Δεν φταις εσύ, εγώ, αυτοί, η Μελόνι. Το γεγονός είναι ότι είμαστε θνητοί. επίσης με την έννοια του καιρού. 

Termofilosofia e tirannia del Meteo  - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)