«Μήπως ο προφήτης δεν προφήτευσε σαφώς περί μίας παρθένου και όχι απλώς μίας γυναίκας;» (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος πονήματος στάθηκε η ακρόαση – εν ώρα Όρθρου και Θείας Λειτουργίας – της ομιλίας του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς με τίτλο «Ομιλία για την πρόρρηση του προφήτη Ηλία: …ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ∙ (Ησαΐας 7,14)» [1], σκοπός δε αυτού η «δια της μετανοίας και αυτομεμψίας» επιστροφή όλων μας από την λατρεία του «Άλλου» (δηλ. του Αντίχριστου) στην λατρεία των «Άλλων», δηλαδή των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, του Τρισυπόστατου Θεού, μιας και «ο Θεός είναι ένας, αλλά δεν είναι μόνος» (Πατερική ρήση).
Η άγνοια του πνευματικού νόμου
«Η άγνοια του πνευματικού νόμου», θα μας πει ο συγγραφέας του βιβλίου ‘’ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ του ασκητού, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ’’, «έχει ως συνέπεια την απροσεξία στους λογισμούς, η οποία αφήνει να διέρχεται ελεύθερα από το νου και την καρδιά, κάθε είδους φαυλότης εικόνων και λογισμών.»! Φωτίζοντας περισσότερο τα της υπόθεσής μας ο Καρεώτης Μοναχός Παΐσιος προσθέτει: «Αγνοεί η συνείδηση ότι «εκάστη κίνησις, και η πλέον παροδική, της καρδιάς ή του νοός αφίνει ίχνος τι επί του όλου σώματος της ζωής ημών», και καταλήγει στην εξής «υπόθεση»: «Ας υποθέσουμε ότι καθ’ όλην την διάρκειαν της επιγείου υπάρξεώς μου εισέβαλεν εις την καρδία μου πονηρός τι λογισμός, φόνου επί παραδείγματι, έστω και άπαξ μόνον. Και η μοναδική αύτη σκέψις θα παραμείνη ως μελανή τις κηλίς επί του συνόλου της ζωής μου, εάν δεν αποβάλω αυτήν δια της μετανοίας και αυτομεψίας. Ουδέν δυνάμεθα να αποκρύψωμεν: «Ουδέν δε συγκεκαλυμμένον εστίν ο ούκ αποκαλυφθήσεται και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται» (Λουκ. 12, 2-3)» [2].
«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 52,2)
Αδελφοί, όπως μία και μόνο φευγαλέα (μυστική) σκέψη μας αφήνει το ίχνος της «επί του όλου σώματος της ζωής ημών», έτσι και η συγγραφή και δημοσίευση «ορθόδοξου» βιβλίου με την επίμαχη φράση («Ο Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα») αφήνει το ίχνος – αποτύπωμα – σημάδι της επί του όλου σώματος της Εκκλησίας.
Θυμίζουμε ό,τι σχετικό σημειώνει ο κ. Σταμούλης, ο τόσο «σκασμένος» (καταθλιβόμενος ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Παναγία), στὸ βιβλίο του «Ἔρως καὶ Θάνατος». Γράφει: «ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας,.. κυριαρχεῖ πλέον σχεδὸν ὁλοκληρωτικά, καὶ ὡς ἐκ τούτου καταθλιπτικά, ἡ συνήθεια, προκειμένου νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ τὴ μητέρα τοῦ Θεοῦ, νὰ χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο “Παρθένος “… Ἡ παρθενία εἶναι μία δευτερεύουσα πραγματικότητα… Θὰ τολμοῦσα ἔτσι νὰ πῶ, ὅτι ἡ παρθενία εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο… Καὶ νομίζω, ὅτι μία τέτοια ἐξήγηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ποῦμε καὶ τὸ κατὰ τὰ ἄλλα “αἱρετικό”, πὼς ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη ἑνὸς ἐξωτερικοῦ “συμβόλου”, ποὺ θὰ ἀπεδείκνυε τὴ θεοπρέπεια τοῦ μυστηρίου – τὴν ἀνθρωποπρέπεια ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀπεδείκνυε ἡ παρουσία τῆς Μαρίας – ὁ Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα»” [3].
Θέλοντας λοιπόν να «αποβάλουμε» αυτήν την κατά τα άλλα αιρετική σκέψη από την ζωή της Εκκλησίας, καταθέτουμε προς έλεγχο του εν λόγω πανεπιστημιακού θεολόγου (κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.) τα λόγια ενός ακόμη ορθόδοξου αγίου της Εκκλησίας μας, ενός ακόμη γνήσιου ακόλουθου του ίχνους «Εκείνων». Είθε ο Θεός των αγίων Πατέρων μας να φωτίσει τον εν Χριστώ αδελφό Χρυσόστομο ώστε δια της μετανοίας και (δημόσιας) αυτομεμψίας αποβάλει κάθε θεολογικό ρύπο και απ’ όλα τα συγγράμματά του, αμήν.
«Ομιλία για την πρόρρηση του προφήτη Ηλία
…ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ∙ (Ησαΐας 7,14)
Η θαυμαστή αυτή προφητεία, σχετικά με τη Γέννηση του Κυρίου από μία παρθένο, ειπώθηκε από τον Ησαΐα – τον προφήτη, ο οποίος είδε τον Θεό – σε ώρα βαθιάς απογοήτευσης για την Ιερουσαλήμ. Τότε, ο πολυάριθμος στρατός της Συρίας και του Εφραίμ είχε κυκλώσει τα ίδια τα τείχη της πόλεως. Ο βασιλιάς Άχαζ και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ – χωρίς να έχουν στρατό ούτε όπλα – συνέχονταν από θανάσιμο φόβο: και εξέστη η ψυχή αυτού και η ψυχή του λαού αυτού, ον τρόπον εν δρυμώ ξύλον υπό πνεύματος σαλευθή (Ησαΐας 7,2). Εκείνη την ώρα της απελπισίας, ήλθε ο Ησαΐας πρό του βασιλέως και του είπε, με Θείο πρόσταγμα! …φύλαξαι του ησυχάσαι και μη φοβού (Ησαΐας ,4). Τότε ο προφήτης προφήτευσε ότι οι εχθροί δεν θα κυρίευαν την Ιερουσαλήμ. Βλέποντας ότι ο βασιλιάς Άχαζ δεν τον πίστεψε, ο Ησαΐας του είπε να ζητήσει κάποιο σημείο – από τον ουρανό ή από τη γη ένα θαύμα. ‘Όμως ο άπιστος άρχοντας δεν θέλησε να αιτηθεί και παρέμενε αμετανόητος στην αμφισβήτησή του.
Τότε ο προφήτης είπε πως ο Θεός θα τους έδειχνε κάποιο σημείο, παρότι δεν το επιζητούσαν: η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ, που σημαίνει: «ο Θεός μεθ΄ημών εστιν» (Ματθ. 1,23). Το σημείο αυτό αναφέρεται σε απώτατο μελλοντικό χρόνο και αφορά τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Γιατί δεν έδωσε ο προφήτης ένα σημείο, ώστε ο βασιλιάς να πιστέψει αμέσως; Η προφητεία του Ησαΐα για τη σωτηρία της Ιερουσαλήμ – λεχθείσα ακριβώς την ώρα που ο βασιλιάς νόμισε ότι τα πάντα είχαν χαθεί – ήταν αρκετή, για να δείξει τη δύναμη του Θεού και την απιστία του βασιλιά. Γιατί ο προφήτης, εκείνη ακριβώς την ώρα και υπό εκείνες τις συνθήκες, προφήτευσε τη γέννηση του Σωτήρος;
Τον καιρό της ελεύσεως του Σωτήρος, η ανθρωπότητα έμελλε να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση απελπισίας, περικυκλωμένη από επιτιθέμενες δαιμονικές δυνάμεις – ακριβώς όπως ήταν η Ιερουσαλήμ την ώρα της προφητείας. Μήπως ο προφήτης δεν προφήτευσε σαφώς περί μίας παρθένου και όχι απλώς μίας γυναίκας; Αναμφίβολα, η προφητεία του αναφέρεται σε μία παρθένο. Διότι, αν αναφερόταν απλώς σε μια γυναίκα, τι θαύμα θα υπήρχε τότε; Τι είδους σημείο; Μήπως όλοι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται από γυναίκες; Όλο το βάρος της προφητείας βρίσκεται στη λέξη παρθένος.
Έτσι λοιπόν, ο παντεπόπτης Θεός γνωρίζει πώς να συνδέσει τα εγγύς με τα μακράν∙ και με την εκπλήρωση μίας προφητείας στον παρόν επιβεβαιώνει μια δεύτερη προφητεία στο μέλλον. «Εμμανουήλ – ο Θεός μεθ΄ημών». Τότε έσωσε την Ιερουσαλήμ ως ένας αόρατος Θεός. «Εμμανουήλ – ο Θεός μεθ΄ημών». Αργότερα έσωσε από ανάλογους κινδύνους την ανθρωπότητα, ως ο Ένσαρκος, Ενανθρωπήσας Θεός, ο Θεάνθρωπος, γεννηθείς εκ Πνεύματος Αγίου από την Παναγία Παρθένο.
Ω Κύριε, Συ ο οποίος ικάνωσες τους προφήτες να δουν την αλήθεια τηλαυγώς, ικάνωσε και εμάς να ασπαστούμε την αλήθεια αυτή, που ήδη έχει έλθει!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 20-8-2023
—————
[1] Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ 8: ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ), ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ[2] «ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ του ασκητού, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ», Έκδοση Ιερού Κελλίου Αγίων Αρχαγγέλων Άγιον Όρος, Σελ. 14
[3] “Περὶ Παρθενομάχου «θεολόγου»”, romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου